Τους ταΐζουν στο στόμα...

Τα προγράμματα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση για τη μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε «επίδομα απασχόλησης» συνιστούν κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος εργαζομένων και ανέργων, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτούν την έφοδο του κεφαλαίου για την πλήρη κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας.
Ο στόχος είναι καθαρός: Από τα κονδύλια που διαχειρίζεται ο ΟΑΕΔ, λεφτά των ίδιων των εργαζομένων, να μην υπάρχει η παραμικρή διαρροή προς επιδόματα που στηρίζουν υποτυπωδώς τους ανέργους, αλλά στο σύνολό τους να κατευθύνονται σε προγράμματα ενίσχυσης και χρηματοδότησης της εργοδοσίας, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας και την αύξηση της απασχόλησης.
Τώρα, με το νέο πρόγραμμα, η κυβέρνηση επινόησε και ένα νέο προπαγανδιστικό επιχείρημα, αυτό της δήθεν στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες στο εξής θα προσλαμβάνουν επιδοτούμενους ανέργους με 586 και 511 ευρώ μεικτά και ένα μέρος του μισθού τους θα είναι το επίδομα ανεργίας!
Ούτε οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που στενάζουν από την αντιλαϊκή πολιτική και τον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια, ούτε βέβαια οι χιλιάδες άνεργοι θα σωθούν με τέτοια μέτρα.
Οι επιδοτούμενοι άνεργοι αποτελούν κατά μέσο όρο το 10% των εγγεγραμμένων στον ΟΑΕΔ. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση επιλέγει αυτή την κατηγορία για να τους εντάξει σε προγράμματα επιδότησης της απασχόλησης και όχι κάποιους από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που δεν δικαιούνται το επίδομα, με βάση τις απαράδεκτες πρακτικές και τα κριτήρια του ΟΑΕΔ.
Στόχος είναι να καταλήξουν και τα κονδύλια του επιδόματος στην τσέπη της εργοδοσίας. Κι αν σήμερα χρησιμοποιείται ως «όχημα» η στήριξη τάχα των μικρομεσαίων, αύριο, αυτοί που θα καρπώνονται τα χρήματα ακόμα και αυτού του πενιχρού επιδόματος ανεργίας, θα είναι οι μεγαλοεπιχειρήσεις, στις οποίες καταλήγει άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων από τον ΟΑΕΔ.
Αλλωστε, ένας αυτοαπασχολούμενος και μικρός ΕΒΕ δύσκολα μπορεί σήμερα να συντηρήσει την οικογένειά του, πόσο μάλλον να διαθέσει και χρήματα για να προσλάβει έναν άνεργο, έστω και επιδοτούμενο. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί αυτήν την τραγική κατάσταση των μικρομεσαίων, για να κάνει πιο εύπεπτη την κατάργηση του επιδόματος ανεργίας.
Πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν πρωτοτυπεί το υπουργείο Εργασίας με τις εξαγγελίες που κάνει. Η κατάργηση του επιδόματος ανεργίας υπήρξε διαχρονικά διακαής πόθος του κεφαλαίου και των κομμάτων του, στο όνομα της ενίσχυσης των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης, σε βάρος της «παθητικής» επιδότησης των ανέργων. Τον ίδιο στόχο θέτει και η ΕΕ στη στρατηγική της για την απασχόληση.
Ετσι, πηγαίνοντας πίσω στο 1999, διαβάζουμε στον «Ριζοσπάστη» ότι «το υπουργείο Εργασίας έχει δώσει εντολή στο Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας (ΕΙΕ) να διενεργήσει μελέτη για την "αναπροσαρμογή" της επιδοματικής πολιτικής για την ανεργία (...) Στη μελέτη εξετάζεται το σύστημα επιδομάτων και των χαρακτηριστικών των δικαιούχων, ώστε να καταλήξει σε προτάσεις μετάβασης από επιδοματικές πολιτικές σε ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης (...) σύμφωνες με τις ανάγκες της αγοράς».
Το 2003, η τότε κυβέρνηση ετοίμαζε νόμο, με τον οποίο όποιος επιδοτούμενος άνεργος δεν δεχόταν στο εξής να παρέχει «κοινωνική» εργασία σε υπηρεσίες του Δημοσίου, έχανε το επίδομα ανεργίας. Το 2007, στο ίδιο αντιδραστικό πλαίσιο, προβλεπόταν ότι «ο άνεργος που, δύο φορές, δεν αποδέχεται να απασχοληθεί σε εργασία (...) ή δε δέχεται να παρακολουθήσει προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης του ΟΑΕΔ (...) χάνει την αξίωση για επιδότηση και την ιδιότητα του ανέργου για την τακτική επιδότηση ανεργίας».
Οπως φαίνεται, δηλαδή, το «ροκάνισμα» του επιδόματος ανεργίας κρατάει χρόνια, από όλες τις κυβερνήσεις και έρχεται τώρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να το σπρώξει κατευθείαν στο στόμα της μεγαλοεργοδοσίας...
                                       "P"

Νέα παραμύθια

Τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής επιχειρεί να συγκαλύψει ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα, πίσω από τις διακηρύξεις περί επικείμενης ρύθμισης του χρέους και μείωσης των πλεονασμάτων. Υποσχόμενος πως εάν πάρει «ανάσα» η καπιταλιστική οικονομία, θα ανακουφιστεί τάχα και ο λαός που δεινοπαθεί, έχοντας φορτωθεί ένα χρέος που δεν του ανήκει, που ξεζουμίζεται για τα όποια πλεονάσματα και θυσιάζεται για μια ανάκαμψη που, αν και όταν έρθει, θα αφορά αποκλειστικά στα κέρδη του κεφαλαίου.
Εμπλουτίζοντας την κοροϊδία της δίκαιης ανάπτυξης με ωμά ψέματα και φρούδες προσδοκίες, υποστηρίζει πως «όσο τα πράγματα στην οικονομία βελτιώνονται, τόσο οι δυνατότητες της κοινωνικής μας πολιτικής θα διευρύνονται».
Καθησυχάζοντας το λαό μπροστά και στο σφαγείο της δεύτερης «αξιολόγησης», σημείωσε πως «έχουμε πει ότι μετά το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, κάθε αξιολόγηση θα είναι ευκολότερη και πιο βατή από την προηγούμενη. Δεν ανησυχούμε, δεν επαναπαυόμαστε. "Κόκκινη" γραμμή μας είναι να μην πάμε πουθενά πίσω από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο».
Στην πραγματικότητα, καμία «κόκκινη γραμμή» δεν διαθέτει η κυβέρνηση πέραν όσων οριοθετούν τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου. Για λογαριασμό του και όχι για το λαό εξάλλου διεκδικεί τη διευθέτηση του χρέους και τη μείωση των πλεονασμάτων, με στόχο τη διαμόρφωση μεγαλύτερων περιθωρίων κρατικής στήριξης και ευνοϊκών συνθηκών για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Η ανάκαμψη της οποίας, βεβαίως, προϋποθέτει την εξασφάλιση της λαϊκής ανοχής, της σιωπής, αν όχι της συναίνεσης στην αντιλαϊκή πολιτική. Για το λόγο αυτό «κεντάνε» οι κυβερνώντες με μια προπαγάνδα που ισχυρίζεται ότι η ανάκαμψη έρχεται και πως θα είναι για όλους τα οφέλη της.
Τον ίδιο στόχο υπηρετούν και τα νταραβέρια της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους συμμάχους της, τα πηγαινέλα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι συναντήσεις και οι διασκέψεις, οι περίφημες συμμαχίες των κρατών του Νότου ανάμεσα σε κυβερνήσεις που πρωτοστατούν στην αντιλαϊκή επίθεση ενάντια στους λαούς τους.
Η ανάπτυξη που επιδιώκουν θα έχει βαθιά αντιλαϊκό περιεχόμενο, όπως άλλωστε αποδεικνύει περίτρανα η ίδια η ζωή. Και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν κλάδοι της οικονομίας που δεν βρίσκονται σε κρίση, όπως ο τουρισμός, όπου η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα παρ' όλα αυτά είναι γεγονός, επιβεβαιώνοντας ότι τα μεγάλα κέρδη και κυρίως η διατήρησή τους προϋποθέτουν το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Το ίδιο επιβεβαιώνουν και τα τεκταινόμενα στις χώρες που ο Αλ. Τσίπρας κατονομάζει ως συμμάχους. Ο λαός ας κρατήσει καλά στο μυαλό ότι στην ατζέντα των συζητήσεων και των συμμαχιών της κυβέρνησης δεν υπάρχουν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, απεναντίας η υλοποίηση των στόχων τους περνάει μέσα απ' την υπονόμευσή τους.
                                                           'P"

ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ