Μαζί ψηφίζουν, μαζί αποπροσανατολίζουν

 

Με αφορμή την προχτεσινή συζήτηση και ψήφιση του νέου αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», η κυβέρνηση μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα έστησαν έναν νέο αποπροσανατολιστικό για το λαό καβγά, ειδικότερα γύρω από το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων.
Αλλο το ΤΑΙΠΕΔ και άλλο το υπερταμείο, ισχυρίζονταν τα κυβερνητικά στελέχη, άλλο οι ιδιωτικοποιήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και άλλο οι δικές μας, επειδή... «αυτές δεν είναι ιδιωτικοποίηση, είναι αξιοποίηση»!
Το ταμείο που φτιάχνετε εσείς θα τελεί υπό συνδιαχείριση με τους δανειστές, αντέτειναν τα άλλα αστικά κόμματα, τα οποία... ξαφνικά «θυμήθηκαν» τον τρόπο λειτουργίας του και το γεγονός ότι περνάνε σε αυτό για 99 ολόκληρα χρόνια όλα τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας.
Μιλάμε, δηλαδή, για «δούλεμα ψιλό γαζί»! ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ «ξεχνάνε» ότι ψήφισαν όλοι μαζί το 3ο μνημόνιο, το οποίο περιγράφει χαρτί και καλαμάρι τι είναι αυτό το υπερταμείο.
Το ψήφισαν όλοι παρέα ακριβώς γιατί οι απελευθερώσεις αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την οποία σπεύδουν να υλοποιήσουν όλες οι κυβερνήσεις του. Ο μεταξύ τους καβγάς αφορά στο ποιος είναι ικανότερος να προωθήσει αυτήν τη στρατηγική, εκφράζει επίσης ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις για το ποιοι θα βγουν πιο ωφελημένοι, με το λαό σίγουρα χαμένο ανεξαρτήτως... «μοντέλου» ιδιωτικοποίησης.
Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι μέσα στο πλήθος συγχαρητηρίων που μαζεύει η κυβέρνηση από αστικά επιτελεία για το αντιλαϊκό της έργο, τα πιο πρόσφατα αφορούσαν στη συμβολή της στην καλλιέργεια στο λαό κλίματος συμβιβασμού με την αντιλαϊκή επίθεση, μεταξύ άλλων και με τη «νομιμοποίηση» των ιδιωτικοποιήσεων.
«Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, "Cosco", περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Τα συμφώνησε - τελικά - και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση», σημείωνε χαρακτηριστικά σε άρθρο της... αντιπολιτευόμενη αστική εφημερίδα, συγχαίροντας την κυβέρνηση γιατί «σπάει ταμπού δεκαετιών» και τονίζοντας ότι «οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα»...
Η ίδια η κυβέρνηση, άλλωστε, στα αντιλαϊκά παζάρια με τους «εταίρους», διατυμπανίζει τη στοχοπροσήλωσή της συνολικότερα στη στρατηγική του κεφαλαίου και - στο πλαίσιό της - στο «τρέξιμο» των ιδιωτικοποιήσεων. Χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt», ο υπουργός Επικρατείας, Ν. Παππάς, απαντώντας σε ερώτηση για καθυστερήσεις στο υπερταμείο, ανέφερε ότι ιδιωτικοποιήσεις όπως του ΟΛΠ, των περιφερειακών αεροδρομίων και του ΟΣΕ αποδεικνύουν ότι η ελληνική κυβέρνηση τηρεί τις δεσμεύσεις της...
Κι ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει και σε αυτόν τον τομέα το αντιλαϊκό έργο των προκατόχων της, επιχειρεί να κρυφτεί πίσω από διάφορα «τρικ», βαφτίζει «αξιοποίηση» τις ιδιωτικοποιήσεις, στο όνομα συνήθως της διατήρησης υπό κρατικό έλεγχο ενός ποσοστού στη μετοχική σύνθεση των επιχειρήσεων που περνάνε στο νέο ταμείο, της επιλογής της μεθόδου των «παραχωρήσεων» αντί της πώλησ ης κ.ο.κ.
Ανεξάρτητα όμως από το «μοντέλο» ιδιωτικοποίησης που επιλέγεται ως προσφορότερο για το κεφάλαιο κάθε φορά, στόχος για τις εταιρείες που μπαίνουν στο υπερταμείο είναι η «βελτιστοποίηση της λειτουργίας» τους. Με άλλα λόγια, είτε υπό δημόσιο είτε υπό ιδιωτικό έλεγχο, στόχος για τις εν λόγω ανώνυμες εταιρείες που λειτουργούν στο πλαίσιο της «απελευθερωμένης» αγοράς, είναι η άνοδος της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους, γεγονός που προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων τους, αλλά και αύξηση των τιμολογίων τους, με το λαό να βγαίνει χαμένος από όλες τις μπάντες.
Κόντρα, λοιπόν, στις αποπροσανατολιστικές κόντρες μεταξύ των αστικών κομμάτων, αλλά και στην κοινή προσπάθεια όλων των επιτελείων του συστήματος να παρουσιάσουν ως «αυτονόητη» την αντιλαϊκή επίθεση, ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό μπορεί να ανοίξει μόνο όταν συνειδητοποιηθεί ο ενιαίος χαρακτήρας της πολιτικής που τον τσακίζει, όταν μετρήσει βήματα στην οργάνωση και την πάλη του για τη συνολική ανατροπή της.
                                                                                                                          "Ρ"

Σαν σήμερα το 1941 είχαμε την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, του ΕΑΜ.
   Το ΕΑΜ και ο στρατός του, ο δοξασμένος ΕΛΑΣ, έγραψαν ένα «νέο ’21». Πολέμησαν το φασίστα Γερμανο-Ιταλό κατακτητή, χτυπήθηκαν από τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τίμησαν μέχρι τέλους τον όρκο για «Λεύτερη Ελλάδα».
   Ψυχή και καρδιά του ΕΑΜ υπήρξε το ΚΚΕ. Ήδη από τις 1 – 3 Ιούλη του 1941, κατά την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, προσδιορίστηκε με ως άμεσο επιτακτικό καθήκον για το Κόμμα, το λαό και τις οργανώσεις του η συγκρότηση ενός μετώπου εθνικής απελευθέρωσης.
    «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας – έλεγε η απόφαση της Ολομέλειας – καλεί τον ελληνικό λαό, τα κόμματα και τις οργανώσεις του, σ’ ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης» με στόχους

• το διώξιμο της γερμανοϊταλικής κατοχής από την Ελλάδα,
• την ανατροπή της κυβέρνησης – οργανέτου τους,
• την υποστήριξη κάθε συνεπούς αντιφασιστικής δύναμης με όλα τα μέσα,
• το σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης απ’ όλα τα κόμματα, που θ’ αποκαταστήσει τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, θα του εξασφαλίσει ψωμί και δουλειά, θα συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση και θα υπερασπιστεί την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ελλάδας από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική δύναμη».

    Πρώτη έκφραση του καλέσματος του ΚΚΕ ήταν στις 16 Ιούλη του ’41 η δημιουργία του Εργατικού ΕΑΜ. Το ΕΕΑΜ έθεσε ως στόχους του να οργανώσει την εργατική τάξη, τόσο για τις καθημερινές διεκδικήσεις και ανάγκες της, όσο και για την απαλλαγή της από τον κατακτητή μέσω της συγκρότησης ενός πανελλαδικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.
  Στις αρχές Σεπτέμβρη 1941, συγκλήθηκε η 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποφάσισε την επιτάχυνση των διαδικασιών συγκρότησης του ΕΑΜ .
«Είναι καιρός – τονιζόταν στην απόφαση της Ολομέλειας – να περάσουμε από τη φιλολογία σε πρακτική δράση, στον τομέα αυτό. Από κάτω ίσαμε πάνω, πρέπει να αποκρυσταλλώσουμε τη συνένωση των εθνικών δυνάμεων, να τους δώσουμε οργανωτική μορφή. Η δουλειά άρχισε και θα προχωρήσει με όσους και όποιους θέλουν να δέχονται να αγωνιστούν για το ξεσκλάβωμα της χώρας».
   Στη βάση αυτής της απόφασης, εντός του ίδιου μήνα, το ΕΑΜ γίνεται πραγματικότητα στις 27 Σεπτέμβρη 1941
   Στις επαφές που έγιναν ανάμεσα στους εκπροσώπους του ΚΚΕ και τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, το Μάη και τον Ιούνη του 1941, τα παλιά αστικά κόμματα χαρακτήρισαν «τυχοδιωκτισμό» τα σχέδια για οργάνωση αντίστασης εναντίον των κατακτητών και απέρριψαν τις προτάσεις για συνεργασία.
    Μόνο μερικά κόμματα και ομάδες συμφώνησαν να πραγματοποιηθεί η ενότητα για την οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Αυτά ήταν: Το Αγροτικό Κόμμα, το νεοσύστατο κόμμα «Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας» και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας Οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων προχώρησαν στις 27 Σεπτέμβρη του 1941 στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ).
   Οι σκοποί του ΕΑΜ όπως διατυπώθηκαν στο ιδρυτικό του ήταν οι εξής:
α) Η απελευθέρωση του Εθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.
β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως, σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών διά Συντακτικήν Εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν, ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του.
γ) Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του, παρά πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν, ήτις θα τείνει να επιβάλλει εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισης, δι’ όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης απόπειρας.
   Η ίδρυση και η δράση του ΕΑΜ και του ηρωικού στρατού του, του  ΕΛΑΣ, στάθηκαν από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
   Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώθηκαν και πάλεψαν πλάι – πλάι, κάτω από τις δοξασμένες σημαίες μιας ενιαίας πατριωτικής απελευθερωτικής οργάνωσης, τόσο τεράστια πλήθη, που μετριούνταν σε εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια αγωνιστές και αγωνίστριες.
 
   Ένα χρόνο αργότερα από την ίδρυση του ΕΑΜ κυκλοφορεί η μνημειώδης μπροσούρα του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» που αποτέλεσε το «Ευαγγέλιο» του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
 Ορισμένα αποσπάσματα:   
   – «Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και τον πολιτισμό. Πρόκειται ν’ ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός που μας προβάλλεται σήμερα επιτακτικά όσο ποτέ».
   – «Στη μορφή του, ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, ν’ αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο. Και μ’ αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας, ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός. Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα…».
   – «Ποια κόμματα και ποιοι πολιτικοί αρχηγοί μπορεί να μην είναι σύμφωνοι για την ανάγκη και τους σκοπούς του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα; Οι προδότες και οι φασίστες μόνο. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν πως ο λαός πρέπει να δεχτεί μοιρολατρικά τη σκλαβιά ή να περιμένει να τον σώσουν άλλοι από τη σκλαβιά; Ας το δηλώσουν. Μα, κι αν δεν το δηλώσουν το ίδιο συμπέρασμα θα βγει από τη στάση τους απέναντι στον αγώνα και απέναντι στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο…».
   – «Τι πρέπει να κάνεις; Να τι πρέπει να κάνεις. Πρώτα πρώτα, δεν πρέπει ποτέ, για κανένα λόγο, για καμιά περίπτωση να μείνεις μόνος, ξεκομμένος από το σύνολο, άτομο ξεμοναχιασμένο. Ενώσου με τους άλλους. Ενώσου με τους συναδέλφους σου, τους συντρόφους σου, τους συντεχνίτας σου. Έμπα στην οργάνωσή σου, στο σωματείο σου, στο συνεταιρισμό σου, στην ένωσή σου, στο επαγγελματικό σωματείο και γίνε μέλος ενεργητικό. Παίρνε μέρος σ’ όλους τους αγώνες, στις συζητήσεις για τα καθημερινά ζητήματα, προστάτευε τα δικαιώματά σου στη ζωή, για να εξασφαλιστεί η ζωή σου, η συντήρηση η δική σου και των δικών σου».
   Ολόκληρο το κείμενο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ
   Ενας μεγάλος άνθρωπος και δάσκαλος για τη νέα γενιά δημοσιογράφων, ο αείμνηστος Νίκος Καραντηνός, ο «Διονύσης» της Εθνικής Αντίστασης, έγραψε για τη επέτειο ίδρυσης του ΕΑΜ, υπό τον τίτλο «Κορυφαίο γεγονός σαν το ’21»  (Ριζοσπάστης, 28/9/2005):  
  «…ΤΟ ΕΑΜ  δεν μπήκε στη νεότερη Ιστορία μας σαν ένα απλό γεγονός, μια ηρωική παρένθεση. Ηρθε σαν κοσμογονική μεγάλη, ηφαιστειακή ώρα, που όργωσε κατάβαθα την Ελλάδα. Εσπειρε σπόρο λευτεριάς. Κι έπλασε νέους καινούριους κόσμους. ΤοΕΑΜ αντάμωσε τον κάθε αγωνιστή, τον κάθε πατριώτη σε κρίσιμες ώρες. Στάθηκε γι’ αυτόν μέσα στη χιτλεροφασιστική Κατοχή, το στήριγμα, η απαντοχή κι η ελπίδα.
   ΦΩΤΕΙΝΟ, λαμπερό το εγερτήριο σάλπισμα του ΕΑΜ που καλούσε κάθε πατριώτη να ενταχθεί στις γραμμές του και σκόπιμα παρελκυστική η τακτική των παλαιών κομμάτων στις προτάσεις, που τους έγιναν για να συμπράξουν. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η λύση που απόμενε ήταν μία. Να περάσουν αποφασιστικά στο προσκήνιο οι καθ’ αυτού λαϊκές δυνάμεις. Ετσι η υπόθεση του έθνους και του απελευθερωτικού αγώνα πέρασε στα χέρια του ίδιου του λαού.
   ΜΠΟΡΕΙ να πέρασαν 64 χρόνια από τότε και μένει στη μνήμη του λαού μας, του μεγάλου, του σοφού δάσκαλου, του αταλάντευτου κομμουνιστή ηγέτη, του Δημήτρη Γληνού, το κάλεσμα σ’ εκείνο το μοναδικό βιβλιαράκι «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ », που στάθηκε βασικό για τους στόχους του Αγώνα. Θα έλεγε κανείς πως το βιβλιαράκι αυτό ήταν ένας παιάνας, που το κράτησαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές. Ηταν το αλφαβητάρι του Αγώνα μας.   
   ΔΥΝΑΤΟΣ, δωρικός ο λόγος του Γληνού, δίνει πρόσταγμα, κάλεσμα που λέει: «ΟΧΙ. Δεν υπάρχει συμβιβασμός και μοιρολατρική αποδοχή της σκλαβιάς. Ενας και μόνος δρόμος ανοίγεται μπροστά μας. Ο δρόμος της ενεργητικής Αντίστασης, ο δρόμος του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα. Παλλαϊκός αγώνας για την οριστική κατάχτηση της λευτεριάς. Αυτή είναι η ηρωική διάθεση του ελληνικού λαού, που θέλει να ζήσει. Που θα παλέψει όλος μαζί ενωμένος, που θα παλέψει και θα νικήσει…».
   ΔΕΝ ξεχνιέται και ποτέ δε θα ξεχαστεί η αποτρόπαια και φρικαλέα πράξη που διέπραξε η κυβέρνηση Τσουδερού που μαζί με τους Μανιαδάκηδες κι όλους τους πράκτορες, παράδωσαν – σε κανονική παράδοση με τα κλειδιά της φυλακής και τους καταλόγους – τους κομμουνιστές, που είχαν στην Ακροναυπλία, στην Ανάφη και σε άλλα στρατόπεδα. Τους παράδωσαν στους χιτλερικούς δήμιους. Που τους εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
  ΤΙΜΩΝΤΑΣ τα 64 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πλατιά και μοναδική στην ιστορία μας λαϊκή ενότητα, που εξασφάλισε αυτό το ένδοξο μέτωπο στον αγώνα της λευτεριάς και της δημοκρατίας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε τους περίλαμπρους αγώνες στις πόλεις και στην ύπαιθρο για τη ζωή του λαού και της νεολαίας.  
   ΤΟ ΕΑΜ, λέει το γνωστό εκείνο τραγούδι της Κατοχής, μας «έσωσε από την πείνα». Ο αγώνας για την επιβίωση του λαού στάθηκε ένας από τους πρώτους στόχους που με αποφασιστικότητα επιδίωξε το ΕΑΜ και που με μεγάλη επιτυχία τον πέτυχε. Ο ασταμάτητος καθημερινός αγώνας για την εξασφάλιση των αναγκαίων τροφίμων έκανε δυνατή τη λειτουργία των συσσιτίων φυσικά με πολλούς κινδύνους από τους Γερμανούς.
   ΗΤΑΝ μια μεγάλη μάχη ζωής, που έδωσαν τότε οι Οργανώσεις του ΕΑΜ κι έσωσαν χιλιάδες κόσμο ιδιαίτερα στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της χώρας. Ηταν αληθινή μάχη που έδωσαν αντάμα κομμουνιστές, ΕΑΜίτες και ΕΠΟΝίτες για να αποσπάσουν από τους ξένους καταχτητές και τους μαυραγορίτες μια κουταλιά μπλουγούρι.
   ΠΩΣ να μη θυμηθείς τους άθλιους εκείνους δήθεν συμβουλάτορες, που από τους πρώτους κιόλας μήνες, που ξεκινήσαμε τον αγώνα μέσα στα Ανώτατα Ιδρύματα με την ΟΚΝΕ κι έπειτα με το ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ, μας καλούσαν για να μας συμβουλεύσουν τάχατες «πατρικά»: Να παρατήσουμε τα γραψίματα στους τοίχους με συνθήματα και τα τρεξίματα με τις επιτροπές. Χάνετε άδικα το χρόνο των σπουδών σας, τα πτυχία σας. Μήπως νομίζετε, έλεγαν, πως εσείς με τα συνθήματα θα διώξετε τους Γερμανούς, πού ‘χουν στα χέρια τους όλη την Ευρώπη; Αφήστε τις διαδηλώσεις, τις απεργίες κι όλα τα άλλα και κοιτάχτε με φρονιμάδα τις σπουδές σας. Και πολύ συχνά έταζαν υποσχέσεις για μελλοντικά «βουλευτιλίκια» όταν θα λευτερωνόταν η χώρα. Τα νιάτα της Αντίστασης δεν άκουσαν τους συμβουλάτορες. Δε δέχτηκαν τη φρονιμάδα. Μπήκαν ολόψυχα στο μεγάλο αγώνα. Πάλεψαν ηρωικά κι έδωσαν χιλιάδες ζωές για τη λευτεριά της Ελλάδας…
   «Τα πτυχία κι οι σπουδές μας μπορούν να περιμένουν… Αλλά η ζωή στους δρόμους καθημερινά τουφεκίζεται, εκεί είναι η θέση μας. Δεν είμαστε φρόνιμοι»… Αυτή ήταν η απάντησή τους.
    ΚΟΡΥΦΑΙΟ γεγονός μένει πάντα το ΕΑΜ . Και στέκεται επάξια δίπλα στο Εικοσιένα. Δεν είναι μόνο ένας τίτλος τιμής για τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ, που πρωτομάχησαν και τους άλλους αντιφασίστες που αγωνίστηκαν στις γραμμές του. Το ΕΑΜ είναι μια αστείρευτη πηγή πείρας διδαγμάτων και αγωνιστικού φρονηματισμού. Η ασυμβίβαστη πάλη του για την εθνική ανεξαρτησία ενάντια στο χιτλερισμό και τους ελληνόφωνους συνεργάτες του, η πλατιά λαϊκή ενότητα είναι μερικά από τα βασικά διδάγματα του ΕΑΜ.
  ΤΟ ΕΑΜ με τους πολύμορφους αγώνες του κέρδισε άξια τη θέση του στο μεγάλο αντιστασιακό κίνημα των λαών της Ευρώπης, συσπειρώνοντας και ενεργοποιώντας τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού σ’ ένα μεγάλο παλλαϊκό ξεσηκωμό. Σ’ ένα τεράστιο και μοναδικό αναγεννητικό έργο (…).
    Το ΕΑΜ μάς δείχνει το δρόμο».

    Κάποιοι σαν «αντίλογο» θα έλεγαν, ενδεχομένως, ότι από τη στιγμή που ο λαός δεν κατέκτησε τότε την εξουσία, ότι μιας και τα όρια του ΕΑΜ δεν μπόρεσαν όπως φάνηκε από μια σειρά απαράδεκτων λαθών να ξεπεράσουν τα όρια της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος με συνέπεια να μην γίνει κατορθωτή η διπλή απελευθέρωση τόσο από την ξενική ιμπεριαλιστική κατοχή όσο και από την εγχώρια αστική πολιτική εξουσία, ότι όλα αυτά ήταν «μάταια»…
    Πως κατορθώματα όπως η αθάνατη εποποιία της Αντίστασης, το γεγονός ότι χάρη στη δράση του ΕΑΜ δεν στάλθηκε ούτε ένας Έλληνας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, ότι η σωτηρία του λαού από την πείνα, η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα, ότι όλα αυτά ήταν «μάταια»…
    Κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν να επιδίδονται στο ατόπημα του τεμαχισμού του ΕΑΜ. Ένα ατόπημα που ειδικά στις σημερινές συνθήκες συνιστά πολιτικό και ιστορικό αναθεωρητισμό της έσχατης μορφής  Πρόκειται για όσους αναφέρονται συχνά στο πρόγραμμα του ΕΑΜ που μιλούσε για «καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις», αλλά που μονίμως «ξεχνούν» εκείνη την στροφή από τον ΥΜΝΟ του ΕΑΜ: «…έχει πρόγραμμα Λαοκρατία…».
   Ας τους αφήσουμε στην πλάνη τους. Για να δανειστούμε τα λόγια του Δ.Μαριόλη («Η αδύνατη ταξική ανακωχή», εκδόσεις ΚΨΜ) «το ΕΑΜ ήταν η πολιτική πρωτοβουλία που απελευθέρωσε μια απίστευτη κοινωνική δυναμική, μετουσίωσε τη δυσαρέσκεια και τη λαϊκή θέληση για αντίσταση σε καθημερινή πολιτική πάλη, ενεργοποίησε υπόγεια ρεύματα που βρίσκονταν σε λανθάνουσα μορφή, ενοποίησε την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας σε ριζοσπαστική κατεύθυνση και δημιούργησε τις βάσεις που πάνω τους άνθησε το μαζικότατο κίνημα αντίστασης, η λαϊκή αυτενέργεια, οι λαϊκοί θεσμοί της αντίστασης, η πνευματική και πολιτιστική αναγέννηση».
   Κόντρα λοιπόν σε αυτού του τύπου τις ερμηνείες, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ θα αποτελούν πάντα τους φωτεινούς σηματοδότες της δυνατότητας του λαού, μέσα από το κτίσιμο του δικού του μετώπου, να επιτύχει την συνολική του απελευθέρωση.   
                                                                                                          απο τον "ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ"
https://youtu.be/fnAFaIM-s8M

Ο,τι καλύτερο για το σύστημα

 

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς ορισμένα αστικά επιτελεία «αξιολογούν» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με κριτήριο τα συμφέροντά τους. Ανεξάρτητα από το εάν κρίνουν πως ίσως μια άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε να προχωρήσει και να υλοποιήσει καλύτερα τις αναδιαρθρώσεις, ανεξάρτητα από αντιθέσεις που υπάρχουν σε σχέση με το ξαναμοίρασμα της επιχειρηματικής «πίτας».

Κρίνοντας με βάση τα στρατηγικά και μακροπρόθεσμα, λοιπόν, συμφέροντα του κεφαλαίου, μια σειρά αστικές αναλύσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η «πρώτη φορά αριστερά» αφήνει σημαντική κληρονομιά και παρακαταθήκη στην υπηρεσία αυτών των συμφερόντων. Όχι, κυρίως, από την πλευρά τού ότι συνεχίζει την πολιτική στήριξης της ανάκαμψης του κεφαλαίου, πολιτική που τσακίζει το λαό και τα δικαιώματά του και την ίδια ώρα προσφέρει προνόμια στο κεφάλαιο, αλλά από την πλευρά της παρέμβασης στην εργατική - λαϊκή συνείδηση, στο χτύπημα κάθε ριζοσπαστισμού, στην καλλιέργεια απογοήτευσης και κλίματος συμβιβασμού με την αντιλαϊκή επίθεση.

Λένε, λοιπόν, τα αστικά επιτελεία ότι με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «σπάνε ταμπού δεκαετιών», πως «κάτι καλό συμβαίνει αυτήν την περίοδο στη χώρα». Και φέρνουν ως παράδειγμα το γεγονός ότι «ο πρωθυπουργός επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί». Επισημαίνουν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις και οι ανατροπές που συντελούνται από μια «αριστερή κυβέρνηση» διευκολύνουν συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα, κάνουν ακόμα πιο αδιαμφισβήτητες στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, κλείνουν τα περιθώρια για τυχόν προεκλογικές διαφοροποιήσεις στο πλαίσιο της κυβερνητικής εναλλαγής.

Σημειώνουν χαρακτηριστικά ότι «οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα (...) Η χώρα έχει περιθώριο να πάει προς τα πάνω. Η ζημιά που προξενείται σε κρίσιμους τομείς και θεσμούς είναι μεγάλη, αλλά πρέπει να βλέπουμε την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα...». Να, λοιπόν, πόσο χρήσιμος είναι ο ρόλος που έχει κληθεί και χρεωθεί να παίξει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μέσα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτόν το ρόλο τον παίζουν καλά.

Και έχουν δίκιο. Διότι η σημερινή κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή, έχει κάνει ξεκάθαρο ότι δουλεύει για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που προϋποθέτει να πληρώσουν με αίμα οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες. Και ταυτόχρονα, καλλιεργεί την ηττοπάθεια, την απογοήτευση, το συμβιβασμό, την αναμονή στο λαό, καλώντας τον να υπομένει και να κάνει θυσίες για να τη βγάζουν καθαρή οι καπιταλιστές. Αυτό είναι ένα μέρος της βρώμικης δουλειάς που έχουν αναλάβει ως αποστολή ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ.

Το ερώτημα που τίθεται μπροστά στους εργαζόμενους, στα φτωχά, λαϊκά στρώματα είναι εάν αυτό που προσδοκούν τα αστικά επιτελεία από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το να χτυπηθεί, δηλαδή, ακόμα περισσότερο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να κυριαρχήσουν ο συμβιβασμός και η υποταγή, θα επαληθευθεί. Και είναι στο χέρι τους να το εμποδίσουν. Κι επειδή το δικό τους «μπροστά» αφορά τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους, οφείλουν να δώσουν απάντηση στην πράξη με τη μαζική συμμετοχή τους στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην πάλη σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

                                                                                                 "Ρ"

Άριστα!

 

Βάλθηκε χτες η «Αυγή» στο κύριο θέμα της να μας πείσει ότι ο ΣΕΒ πραγματοποίησε ωμή πολιτική παρέμβαση στήριξης της ΝΔ. Δύο τινά, λοιπόν, συμβαίνουν: `Η τα ξεφτέρια της «Αυγής» δεν ξέρουν να διαβάζουν ή στην πραγματικότητα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης προσπαθεί να θολώσει τα νερά, ρίχνοντας πολύ μελάνι, προκειμένου να κρύψει το τι πραγματικά είπε ο ΣΕΒ στο προχτεσινό του «δελτίο».
Να κρύψουν, δηλαδή, ότι οι βιομήχανοι της χώρας βαθμολογούν θετικά μαζί κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση για τη σύμπλευσή τους στις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, κάτι που αποτυπώνεται καθαρά στο συγκεκριμένο «εβδομαδιαίο δελτίο». Αντιγράφουμε: «Παρά τις ιδεολογικές διαφορές, οι παρουσιάσεις των πολιτικών αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης συγκλίνουν στην αναγκαιότητα ταχείας εξόδου από την κρίση και την ύφεση και τη μετάβαση της οικονομίας σε ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο εστιασμένο στις επενδύσεις και τις εξαγωγές, με περισσότερο σχεδιασμό, λιγότερη παροχολογία και μεγαλύτερη συμμόρφωση προς τους περιορισμούς του μνημονίου».
Αυτά λέει, λοιπόν, ο ΣΕΒ και ταυτόχρονα βεβαίως κάνει παρατηρήσεις, υποδείξεις, ασκεί κριτική σε μια σειρά από πλευρές που κατά τη γνώμη των Ελλήνων βιομηχάνων πρέπει να διορθωθούν έτσι ώστε να στηριχθούν καλύτερα τα συμφέροντά τους. Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο ΣΕΒ έχει ασκήσει κριτική σε πλευρές της σημερινής διαχείρισης καθώς επίσης και στα ίδια τα μνημόνια, με κριτήριο βέβαια κατά πόσο αυτή η πολιτική διευκολύνει το στόχο ανάκαμψης των κερδών των μονοπωλίων. Με το ίδιο κριτήριο, για παράδειγμα, κάνει κριτική στην κυβέρνηση για τη φορολογική της πολιτική ή επισημαίνει την ανάγκη να υπάρξουν κι άλλες μειώσεις δαπανών στο Δημόσιο. Από αυτά πιάνεται η κυβερνητική προπαγάνδα για να τεκμηριώσει την πολιτική παρέμβαση στήριξης της ΝΔ. Θυμίζουμε βεβαίως ότι παλιότερα οι ίδιοι διαφήμιζαν τις δηλώσεις του ΣΕΒ περί στήριξης της πολιτικής της κυβέρνησης, οι ίδιοι τον έχουν αναγάγει σε πολύτιμο εταίρο στην περίφημη «εθνική διαπραγμάτευση» για το Ασφαλιστικό πριν και τα Εργασιακά σήμερα. Βεβαίως, ο ΣΕΒ δεν περιορίζεται να βαθμολογήσει επιδόσεις, να ασκήσει κριτική αλλά διατυπώνει με σαφήνεια τις απαιτήσεις του. Το τι δηλαδή, κατά τη γνώμη των Ελλήνων βιομηχάνων, πρέπει να γίνει για να στηριχθεί η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Μέσα σε αυτά αξιώνουν νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό κάνοντας κριτική σε κυβέρνηση και ΝΔ ότι τηρούν «σιγήν ιχθύος», την επιτάχυνση των αναμενόμενων ανατροπών στα Εργασιακά κ.ά. (αναλυτικό ρεπορτάζ υπάρχει σήμερα στο τετρασέλιδο «Διεθνή και Οικονομία»). Ταυτόχρονα επισημαίνουν πως «οτιδήποτε διευκολύνει τον επενδυτή να κάνει μια κερδοφόρα επένδυση είναι προς τη σωστή κατεύθυνση». Αλήθεια, κινείται ή δεν κινείται η κυβερνητική πολιτική προς αυτήν την κατεύθυνση που ζητάει ο ΣΕΒ; Η απάντηση βεβαίως είναι καταφατική και αυτό το αποδεικνύουν τα διάφορα προνόμια που δίνονται στο κεφάλαιο, ο «αναπτυξιακός» νόμος, οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό που θα έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες στους εργαζόμενους, οι προωθούμενες αλλαγές στα εργασιακά, όπως και αν προσπαθεί να καμουφλάρει η κυβέρνηση, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διαχείριση των «κόκκινων» δανείων κ.ά.
Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι τόσο ο ΣΕΒ όσο και οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, όλο το κεφάλαιο, ποντάρουν και στα δύο «άλογά» τους, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Τους καλούν να συναινούν στους στρατηγικούς στόχους και να ανταγωνίζονται για το ποιος θα τους εξυπηρετήσει καλύτερα. Αυτό επίσης που δεν μπορεί να κρυφτεί είναι η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά και των διεθνών της συμμάχων, να συνεχίζει να στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αφού στην εξαπάτηση των εργαζομένων την έχει βαθμολογήσει με άριστα!
                                                                                      "Ρ"

Ούτε εφησυχασμός, ούτε αναμονή

 

Στη συνέντευξή του στο «Reuters», ο πρωθυπουργός δήλωσε: «Βιαζόμαστε για να βρεθούμε σε θέση να εκπληρώσουμε τα ορόσημα στο τέλος του Σεπτεμβρίου, στις αρχές του Οκτωβρίου, στο προγραμματισμένο Eurogroup, ώστε στο τέλος του Οκτωβρίου να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε τη δεύτερη αξιολόγηση».
Είναι φανερό ότι στο σχεδιασμό της κυβέρνησης είναι να επιταχύνει τις διεργασίες σε ό,τι αφορά την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», θέμα που βάζει μετ' επιτάσεως και ο ΣΕΒ, συνολικά το κεφάλαιο στην Ελλάδα.
Άλλωστε, η κατάθεση (πιθανότατα) σήμερα στη Βουλή του πολυνομοσχεδίου με τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα για την πρώτη «αξιολόγηση» και η ψήφισή τους, τις αμέσως επόμενες μέρες, δείχνουν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να προωθήσει με ταχύτητα μεταρρυθμίσεις για τις οποίες δεσμεύεται πρώτα και κύρια απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο.
Το ίδιο ισχύει και με τα μέτρα που προβλέπει η δεύτερη «αξιολόγηση» και κυρίως με τα Εργασιακά. Μπορεί ο υπουργός Εργασίας να ανακοίνωσε ότι η επόμενη συνάντηση με το κουαρτέτο είναι στις 17 Οκτώβρη, ωστόσο, η συνέντευξη του πρωθυπουργού δείχνει ότι καμιά διάθεση δεν υπάρχει να καθυστερήσει η νομοθέτηση των νέων ανατροπών.
Άλλωστε, στην ίδια συνέντευξη, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ευθαρσώς ότι στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης «δεν θα είναι δύσκολο να καταλήξουμε σε συμβιβασμό» για τις αλλαγές στα Εργασιακά, κυρίως με το ΔΝΤ, το οποίο η κυβέρνηση παρουσιάζει ως τον «κακό» της υπόθεσης, για να περάσει τα αντεργατικά μέτρα από το παράθυρο του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», το οποίο καλεί το Ταμείο να σεβαστεί.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι ο χρόνος που διανύουμε δεν είναι «νεκρός» χρόνος για την κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να υπηρετήσει με αποτελεσματικότητα το κεφάλαιο και το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Η κυβέρνηση, από τη μια, διευθετεί εκκρεμότητες που απέμειναν από τον προηγούμενο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης και μεθοδικά σχεδιάζει τον επόμενο, έχοντας ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το κουαρτέτο για τις ανατροπές στα Εργασιακά.
Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις διαρροές που έχουν γίνει για το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης. Ετσι, πέρα απ' όλα τα άλλα, κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ φέρονται να συζητούν την αύξηση στο 10% επί του προσωπικού των απολύσεων που μπορεί να κάνει μια επιχείρηση κάθε μήνα και ταυτόχρονα την τυπική κατάργηση του υπουργικού «βέτο» στην έγκριση των ομαδικών απολύσεων.
Σε ό,τι αφορά τον κατώτερο μισθό, για τον οποίο η κυβέρνηση «σκίζει τα ρούχα της» ότι επιδιώκει να επαναφέρει τη συλλογική διαπραγμάτευση, το σενάριο που συζητιέται έντονα είναι να εφαρμοστεί ένα σύστημα αντίστοιχο με αυτό της Μεγάλης Βρετανίας, όπου μια επιτροπή καθορίζει το εύρος των αυξήσεων (ή των μειώσεων) στον κατώτερο μισθό, με βάση την ανεργία, την παραγωγικότητα και άλλους δείκτες για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και στη συνέχεια οι «κοινωνικοί εταίροι» συμφωνούν το ακριβές ποσοστό.
Φαίνεται ότι, παρά το Brexit, η Μ. Βρετανία συνεχίζει να αποτελεί πρότυπο για τις λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» στην ΕΕ, αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι παρόμοιο σύστημα ισχύει σήμερα και με το νόμο Βρούτση, που προβλεπόταν να εφαρμοστεί από το 2017. Επομένως, καμιά επανάπαυση και καμιά αναμονή δεν πρέπει να δείξουν οι εργαζόμενοι. Πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να επιτρέψουν στην κυβέρνηση να τους κουνάει κοροϊδευτικά το δάχτυλο και να τους λέει ότι είναι ευκολότερο τώρα να τους τσακίσει.
Αυτό κάνει ο πρωθυπουργός, όταν, στη συνέντευξή του, λέει ότι «από εδώ και στο εξής, κάθε αξιολόγηση θα είναι καθοριστική, αλλά ευκολότερη από την τελευταία». Στο χέρι των εργαζομένων είναι να τον διαψεύσουν, βάζοντας εμπόδια στα μέτρα που έρχονται, παλεύοντας επιθετικά για την ανάκτηση των απωλειών και τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
                                                                                                    "P"

Μαγική εικόνα...

 

Στον ένα χρόνο από τις εκλογές του περσινού Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση διένειμε στον Τύπο σημείωμα ετήσιου απολογισμού, στο οποίο απ' την πρώτη κιόλας παράγραφο γίνεται φανερή η πρόθεσή της να εξωραΐσει το ταξικό υπέρ του κεφαλαίου περιεχόμενο της πολιτικής της, με τον ισχυρισμό ότι αυτή εγκρίθηκε απ' το λαό και ότι αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τη δήθεν έξοδο του λαού απ' το «τούνελ», καλλιεργώντας αυταπάτες ότι ο χρόνος αυτός με τα όσα δεινά έφερε στο λαό συνιστά το πρώτο βήμα «μιας προσπάθειας με ορίζοντα τετραετίας» που θα οδηγήσει έξω από την κρίση.
Κλείνοντας το μάτι στο μεγάλο κεφάλαιο, παραθέτει τις επιδόσεις της στην προσπάθεια ανάκαμψης της κερδοφορίας του, τις οποίες «αμπαλάρει» με φιλολαϊκό περιτύλιγμα. Έτσι, ως βασικότερα σημεία του έργου της εμφανίζει: Την υπεραπόδοση το 2015 στο στόχο του πλεονάσματος. Την επανεκκίνηση μεγάλων έργων. Την παραχώρηση του ΟΛΠ και του Ελληνικού «με ευνοϊκότερους όρους για το δημόσιο συμφέρον». Τη μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης. Τον νέο αναπτυξιακό νόμο «που προσφέρει σταθερό επενδυτικό περιβάλλον και ισχυρά κίνητρα για τους επενδυτές». Την απορρόφηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Αλλά και το ξαναμοίρασμα της τηλεοπτικής «πίτας» ανάμεσα σε επιχειρηματικά συμφέροντα.
Αυτές, όμως, του είδους τις επιδόσεις ο λαός τις πληρώνει ακριβά, «ματώνει» για να διαμορφωθούν οι όροι ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η κυβέρνηση, βεβαίως, προσπαθεί να πείσει το λαό ότι αυτός ο στόχος (της ανάκαμψης) είναι δικός του, ότι θα ικανοποιήσει και δικές του ανάγκες, εξ ου και το κάλπικο αφήγημα της «δίκαιης ανάπτυξης». Επιδιώκει να εξασφαλιστεί συναίνεση και ανοχή του στην πολιτική που τσακίζει τα συμφέροντά του.
Η κυβέρνηση, όμως, δεν σταματά εκεί. Στην προσπάθειά της να συμφιλιώσει το λαό με τη φτώχεια, να συμβιβαστεί αυτός με τη δυσβάστακτη πραγματικότητα που βιώνει, «αραδιάζει» μια σειρά από μέτρα - ασπιρίνες, διαχείρισης των ακραίων συνεπειών της αντιλαϊκής πολιτικής, σαν απόδειξη μιας ανύπαρκτης φιλολαϊκότητας. Καταφεύγοντας μάλιστα ακόμα και στο ψέμα.
Κομπάζει, για παράδειγμα, για την παροχή πρόσβασης στο σύστημα Υγείας των ανασφάλιστων, όταν οι όροι της πρόσβασης έχουν συνολικά δυσχεράνει για όλους. Ότι εξασφάλισε τη διατήρηση των κύριων συντάξεων όταν πετσόκοψε τις επικουρικές. Οτι στηρίζει τους φτωχούς αγρότες όταν συνολικά τους φόρτωσε νέα βάρη, αυξάνοντας φόρους, εισφορές κ.λπ. Ότι έδωσε προτεραιότητα στην Παιδεία όταν οξύνονται τα προβλήματα που με τρικ προσπαθεί να κουκουλώσει. Το ίδιο και στην Υγεία, όπου η πραγματικότητα κάνει σκόνη και θρύψαλα τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς περί ενίσχυσής της.
Οι κυβερνητικοί απολογισμοί είναι σαν μαγική εικόνα. Δεν πρέπει τα τεχνάσματά τους να θολώσουν την πραγματική εικόνα της εξελισσόμενης αντιλαϊκής επίθεσης δίχως τέλος. Δεν πρέπει να περάσει η ανοχή και ο συμβιβασμός με αυτή την πραγματικότητα.
                                                                                        "Ρ"

«Οδικοί χάρτες»...

 

Οι παρεμβάσεις του Κυρ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, μία βδομάδα μετά τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του Αλ. Τσίπρα από το ίδιο βήμα, ήρθαν να επιβεβαιώσουν τόσο την αντιλαϊκή στρατηγική σύμπλευση κυβέρνησης και ΝΔ γύρω από τους στόχους του κεφαλαίου για ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του, όσο και την κοινή τους προσπάθεια να στρατεύσουν το λαό πίσω από αυτούς τους ξένους στόχους, ισχυριζόμενοι ότι τάχα κάτι έχει να κερδίσει και αυτός από την επίτευξή τους.
Στην περιβόητη «δίκαιη ανάπτυξη», που λανσάρει η κυβέρνηση, ο Κυρ. Μητσοτάκης «απάντησε» με τη... «συμμετοχική ανάπτυξη». Επιστρατεύουν αμφότεροι, δηλαδή, διάφορα καλλωπιστικά επίθετα, προκειμένου να συσκοτίσουν την αλήθεια: Οτι η καπιταλιστική ανάκαμψη έχει ως «προαπαιτούμενα» τη μονιμοποίηση όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που προωθήθηκε στα χρόνια της κρίσης, την ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη και την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, την προώθηση στρατηγικών στόχων της ελληνικής αστικής τάξης που εμπλέκουν το λαό σε επικίνδυνους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Χαρακτηριστικό για την πρεμούρα τους να προωθηθούν τάχιστα οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις είναι το γεγονός ότι την ίδια ώρα που ο πρόεδρος της ΝΔ ψέγει την κυβέρνηση γιατί «καθυστερεί» την ολοκλήρωση των «αξιολογήσεων» του μνημονίου, στον δικό του «οδικό χάρτη» ο πρωθυπουργός προτάσσει ως «πρώτο βήμα της αμέσως επόμενης περιόδου» το «να κλείσει σύντομα η δεύτερη αξιολόγηση», η οποία περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά...
Στους «οδικούς χάρτες» που παρουσίασαν από το βήμα της ΔΕΘ, υιοθετώντας ακόμα και το ίδιο ακριβώς λεξιλόγιο, ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της ΝΔ επιβεβαίωσαν την απόλυτη προσήλωσή τους στους κεντρικούς στόχους που θέτει η ελληνική αστική τάξη.
Μίλησαν και οι δύο:
-- Για μείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα και «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, όχι βέβαια για την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του λαού, αλλά προκειμένου να διασφαλιστεί ο περιβόητος «δημοσιονομικός χώρος» για ακόμα μεγαλύτερη κρατική στήριξη του κεφαλαίου, την ώρα που η όποια «ρύθμιση» των παραπάνω θα συνοδευτεί με νέα αντιλαϊκά μέτρα.
-- Για τη δημιουργία προϋποθέσεων για «επιστροφή στις αγορές κεφαλαίου», δηλαδή για «φρέσκο» δανεισμό του αστικού κράτους για λογαριασμό του κεφαλαίου, με νέα χρέη να φορτώνονται στην πλάτη του λαού.
-- Για νέα φορολογικά «κίνητρα» υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και διασφάλιση της «ρευστότητάς» του. Στις αναφορές Τσίπρα, για τις φοροαπαλλαγές του νέου «αναπτυξιακού νόμου» και τα διάφορα «χρηματοδοτικά εργαλεία» που συγκεντρώνει η κυβέρνησή του, για να φουσκώνει τις τσέπες του κεφαλαίου, ήρθε να «απαντήσει» ο Κυρ. Μητσοτάκης με εξαγγελίες για νέες μειώσεις φορολογικών συντελεστών στα κέρδη και τα μερίσματα των επιχειρηματικών ομίλων, νέα «στοχευμένα» φορολογικά κίνητρα προς τα μονοπώλια κ.ο.κ.
Όπως είναι φυσικό, στο πλαίσιο της πλήρους ταύτισής τους με τις αντιλαϊκές προτεραιότητες του κεφαλαίου, ο διαγκωνισμός τους αφορά το ποιος από τους δύο μπορεί να την υπηρετήσει καλύτερα: Ποιος «πιστεύει» περισσότερο τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, δηλαδή ποιος μπορεί να τις υλοποιήσει πιο αποφασιστικά, ποιος είναι καταλληλότερος, πιο «αξιόπιστος» να «παζαρέψει» τους στόχους της ελληνικής αστικής τάξης με τους «εταίρους» της.
Από κει και πέρα, σε ό,τι αφορά το λαό, πέρα από τα διάφορα ψίχουλα που του τάζουν, περί... «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» και... «κοινωνικού μερίσματος σε όσους έχουν ανάγκη», για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, δηλαδή, που δημιουργεί η πολιτική τους, κυβέρνηση και ΝΔ προχωρούν σε διάφορα κόψε - ράψε στα αντιλαϊκά μέτρα (στο μείγμα αύξησης των χαρατσιών και μείωσης κονδυλίων για λαϊκές ανάγκες), με βασικό κριτήριο το τι θα είναι πιο «αποδοτικό» για τους στόχους του κεφαλαίου.
Αμφότεροι, μάλιστα, τσακώνονται μεταξύ τους για το πόσο «κοστολογημένες» είναι οι προτάσεις τους, καλώντας ουσιαστικά το λαό να υιοθετήσει ως κριτήριο τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας.
Ο δρόμος, όμως, της πραγματικής διεξόδου για τους εργαζόμενους και το λαό μπορεί να ανοίξει μόνο αν οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, με κριτήριο την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών τους και την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών τους, οι οποίες και είναι διαμετρικά αντίθετες με τις ανάγκες του κεφαλαίου.
                                       "Ρ"

«Όταν μας ψηφίζατε, ξέρατε»! Μπα, αλήθεια;

  Αύριο συμπληρώνεται ένας χρόνος από τις εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη 2015. Σύμφωνα με το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ ο λαός δεν πρέπει να μιλάει για όσα διαπράττει σήμερα η κυβέρνηση, διότι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ειλικρινής, το Μνημόνιο ήταν γνωστό, και ο λαός το υπερψήφισε… 

    Παρακάμπτουμε την αθλιότητα να αξιοποιούνται οι εκλογές σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό της πολιτικής απάτης (τακτική που εφάρμοζαν και οι προηγούμενοι μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ μας είχε υποσχεθεί ότι «το παλιό τελειώνει…) και πάμε να δούμε το μέγεθος του πολιτικού ψεύδους του ΣΥΡΙΖΑ, όχι πια με όρους Γενάρη 2015, αλλά ακόμα και με βάση τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του 2015.
    Στο «Σχέδιο Κυβερνητικού Προγράμματος – Αύγουστος 2015» με το οποίο πήγε στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ τον περσινό Σεπτέμβρη, ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε:

• «Η συγκεκριμένη συμφωνία λοιπόν (σσ: το Μνημόνιο του Τσίπρα, δηλαδή) που υπογράφηκε με πραξικοπηματικούς όρους (…)» (σελίδα 4).  

Να, όμως, που ένα χρόνο μετά έχουν πάψει να μιλούν για «πραξικόπημα». Τώρα ισχυρίζονται ότι το (δικό τους) Μνημόνιο έσωσε τη χώρα..   

• Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, λέει το Πρόγραμμα, θα είναι πολιτική «υπεράσπισης (…) της δημόσιας περιουσίας (…)» (σελίδα 5).

Αλήθεια, αυτοί δεν είναι που υπέγραψαν το ξεπούλημα όλης της χώρας για τα επόμενα 99 χρόνια; Αυτό υπήρχε κάπου στο Πρόγραμμά τους;

• Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει το Πρόγραμμά τους, θα αρνηθεί «την πώληση πακέτων δανείων σε κερδοσκοπικά κεφάλαια (…) και την άρση περιορισμών για πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας» και επίσης «αποφεύχθηκαν λύσεις όπως η ανεξέλεγκτη πώληση πακέτων δανείων σε επιθετικά κεφάλαια» (σελίδες 12 και 14).

Ο κ.Τσακαλώτος, που υπογράφει τους νόμους που επιτρέπουν πλειστηριασμούς (και) της πρώτης κατοικίας και που ρυθμίζουν τους ευνοϊκούς όρους για να έρχονται στην Ελλάδα τα ξένα funds ώστε να ξεσκίζουν με τα νύχια τους τους δανειολήπτες, είναι υπουργός άλλης κυβέρνησης, όχι του ΣΥΡΙΖΑ;

• «Η πλήρης άρση των capital controls (…) αναμένεται να ολοκληρωθεί ως το τέλος του 2015» (σελίδα 12).

Εδώ γελάνε…

• «Στήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων: μεσοπρόθεσμη μείωση των συντελεστών φορολόγησης (…), σταδιακή κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος (…), ίδρυση νέων μικρομεσαίων επιχειρήσεων (με) μείωση φορολογικού συντελεστή κατά 50% για τα πρώτα 5 χρόνια και για εισόδημα μέχρι 25.000ευρώ» (σελίδα18). Επίσης: «Στο σχεδιασμό μας εντάσσεται μια συνολικότερη φορολογική μεταρρύθμιση που θα καθιερώσει ένα απλό, δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα…» (σελίδα 35).

Εδώ, μετά την ανάγνωση του φορολογικού νόμου του κ.Τσίπρα, γελάνε και κλαίνε μαζί.

• «Ενίσχυση των αγροτών και της αγροτικής – κτηνοτροφικής παραγωγής» (σελίδα 19)

Σχόλιο: Το ίδιο με το προηγούμενο.

• «…αποτροπή του προηγούμενου σχεδίου για την πώληση 23 περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ των οποίων επιχειρήσεις στρατηγικού ενδιαφέροντος και υψηλής κοινωνικής σημαντικότητας όπως τα ΕΛΠΕ, η ΔΕΠΑ, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ» (σελίδα 26). Επίσης: «Το νερό προστατεύεται από την ιδιωτικοποίηση ως δημόσιο αγαθό…» (σελίδα 34).

Αν εδώ προσθέσετε και τις υπό γενικό ξεπούλημα επιχειρήσεις όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, Ακίνητα Ελληνικού Δημοσίου, Εγνατία κλπ, που επίσης είχαν «αποτρέψει» (σελίδα 27) και «προστατέψει», το σχόλιο είναι το εξής: Μα δεν ντρέπονται;

• «…στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο της εργασίας παραμένει η διασφάλιση πλήρους και σταθερής εργασίας για όλους, με παράλληλη εγγύηση αξιοπρεπούς μισθού που θα επιτελεί την βιοποριστική του λειτουργία».

Η εκτίναξη της μερικής απασχόλησης τον τελευταίο χρόνο και οι μισθοί των 200, 300 και 500 ευρώ τι άλλο αποτελούν αν όχι «υλοποίηση» κι αυτής της δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και απόδειξη πως αντιλαμβάνονται αυτοί οι «αριστεροί» άνθρωποι την «βιοποριστική λειτουργία» και την «αξιοπρέπεια», γενικώς…

• «…καταρτίζουμε τον πανελλαδικό χάρτη της φτώχειας και προχωράμε με στοχευμένες δράσεις με σκοπό περαιτέρω αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» (σελίδα 39).

Πέραν του γεγονότος ότι εφαρμόζουν μια πολιτική περικοπής 900 εκ.ευρώ κατ’ έτος από τις δαπάνες του συστήματος Πρόνοιας να θυμίσουμε και τούτο: Ακόμα και αυτό το άθλιο «ανθρωπιστικό» πρόγραμμά τους που αρχικά περιλάμβανε δαπάνες 200 εκ.ευρώ, το περιέκοψαν κι αυτό στα 108 εκ. ευρώ…  

• «Υγεία (…) ανάσχεση της λειτουργικής κατάρρευσης των δημόσιων δομών» (σελίδα 40).

Ένα στοιχείο μόνο: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκοψε φέτος 350 εκ. ευρώ από την χρηματοδότηση των νοσοκομείων.

• «… η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται ότι δεν θα προκύψουν νέες μειώσεις συντάξεων λόγω των ενοποιήσεων» και θα προχωρήσει σε «σημαντική μείωση εισφορών για τις μεγαλύτερες κατηγορίες αυτοαπασχολουμένων και αύξηση των εισφορών για τα υψηλά εισοδήματα» (σελίδα 51).

Σχόλιο: Δεν ντρέπεστε; (δις)

• «Ο αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται» για «οικονομική διαφάνεια» και «εγγυημένο εργασιακό καθεστώς» στα ΜΜΕ (σελίδα 55).

Όποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τις ιστορίες με τα πόθεν έσχες μετά την λοταρία για τις τηλεοπτικές άδειες στο πλαίσιο της ανακατανομής της τράπουλας της μιντιακής ολιγαρχίας.

• «Προχωράμε στην ταχεία διεκπεραίωση των διαδικασιών και την άμεση αναχώρηση των προσφύγων από τα νησιά» (σελίδα 60).

Χρειάζεται να χαραμίσουμε κάποιο σχόλιο;

• «Απαγορεύεται η χρησιμοποίηση ειδικών δυνάμεων για την καταστολή λαικών κινητοποιήσεων» (σελίδα 62).

Εδώ πρέπει να είμαστε ελαστικοί. Βεβαίως τα ΜΑΤ συνεχίζουν να βαράνε κι επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά (σε αντίθεση με πριν) τώρα… στεναχωριούνται που το κάνουν. Πράγμα που το έχουν διαπιστώσει άριστα από τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕΞ μέχρι οι συνταξιούχοι.  
    Το συμπέρασμα είναι προφανές: Με ό,τι και να τους μετρήσεις, είτε ο αριθμητής γράφει «εκλογές Γενάρη» είτε ο αριθμητής γράφει «εκλογές Σεπτέμβρη», ο παρονομαστής μένει απαράλλαχτος και περιγράφεται με δυο λέξεις:  Πολιτική απάτη. 

                                                                                   "Νίκος Μπογιόπουλος"

Εγγυώνται ζωή σε μόνιμη φτώχεια

 

Παρακολουθώντας τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης και ιδιαίτερα του υπουργού Εργασίας για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, είναι πραγματικά δύσκολο να μην αγανακτήσει κανείς. Πέρα από το γεγονός ότι προσπαθούν προκλητικά και επίμονα να εξωραΐσουν τις μειώσεις που είδαν χιλιάδες δικαιούχοι στις επικουρικές τους συντάξεις και να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη περικοπή του ΕΚΑΣ, το τελευταίο διάστημα υπόσχονται και αυξήσεις στις συντάξεις, αν και όταν η οικονομία κατακτήσει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης!
Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να συντηρήσουν φρούδες προσδοκίες στο λαό ότι έχει να περιμένει κάτι από την καπιταλιστική ανάκαμψη και ότι στο βωμό αυτού του στόχου, που είναι στόχος του κεφαλαίου, αξίζει να καταθέσει κι άλλες θυσίες. Απευθύνονται ιδιαίτερα σε εκείνα τα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται κυριολεκτικά στην «κόψη του ξυραφιού», έχοντας χάσει μεγάλο μέρος του εισοδήματος και των δικαιωμάτων τους τα προηγούμενα χρόνια και τώρα συνθλίβονται από τις νέες ανατροπές.
Στην προκειμένη περίπτωση, η κυβέρνηση καλεί τους χαμηλοσυνταξιούχους και συνολικά τους ασφαλισμένους, που στο εξής θα παίρνουν συντάξεις πείνας (αν καταφέρουν να τις πάρουν κι αυτές...), να συμβιβαστούν με τη φτώχεια και τη μίζερη ζωή, να ξεχάσουν τις απώλειες που είχαν τα προηγούμενα χρόνια, να ρίξουν ακόμα πιο κάτω την απαιτητικότητά τους και να εναποθέσουν τις ελπίδες για σχετική βελτίωση της ζωής τους στην καπιταλιστική ανάκαμψη, την οποία πληρώνουν με αιματηρές περικοπές και μέτρα.
Είναι αποκαλυπτικός ο υπουργός Εργασίας στην προσπάθειά του να πείσει ότι με την ανάκαμψη της οικονομίας θα υπάρξει και ανάκαμψη των συντάξεων. Μιλώντας χτες σε ραδιοφωνικό σταθμό, είπε ότι το πραγματικό «αντιστάθμισμα» στο ΕΚΑΣ είναι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Δηλαδή, ο βασικός «μοχλός» του κράτους για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας και για την οριστική κατάργηση των κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων που έχουν απομείνει.
Στην ίδια συνέντευξη, είπε ότι με την ανάκαμψη της οικονομίας αναμένεται να αυξηθεί η εθνική σύνταξη, «που σήμερα υπολογίζεται στο τρέχον επίπεδο φτώχειας». Ομολογεί, δηλαδή, ότι αυτό που στο εξής θα εγγυάται το κράτος ως σύνταξη, ως κατώτερο εισόδημα και κατ' επέκταση ως επίπεδο ζωής, θα είναι το όριο της φτώχειας.
Αυτό θα είναι το μερτικό του λαού από την πολυδιαφημιζόμενη ανάπτυξη: Το ΑΕΠ θα αυξάνεται για το κεφάλαιο αλλά στα όρια της φτώχειας θα εξαντλείται η οποιαδήποτε κρατική πρόνοια. Επομένως, το μόνο που εγγυάται η ανάπτυξη για τα λαϊκά στρώματα, είναι ζωή στα όρια της φτώχειας!
Ισχυρίστηκε ο Γ. Κατρούγκαλος ότι αν το επίπεδο του ΑΕΠ ήταν στα προ κρίσης μεγέθη, τότε η «εθνική σύνταξη» θα διαμορφωνόταν σήμερα στα 600 ευρώ, με τα κριτήρια που περιγράψαμε πιο πάνω.
Αυτό που δεν είπε είναι ότι τέτοια ανάκτηση του ΑΕΠ δεν πρόκειται να υπάρξει τα επόμενα πολλά χρόνια και ότι προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πτωχεύσει κι άλλο ο λαός. Αλλά ακόμα κι αν στο μέλλον υπάρξει σχετική βελτίωση στις συντάξεις, η αναντιστοιχία ανάμεσα στον παραγόμενο πλούτο και στο επίπεδο διαβίωσης του λαού παραμένει ίδια και μεγαλώνει, αν ως κριτήριο πάρουμε τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τα όρια της φτώχειας, όπως υποδεικνύει η κυβέρνηση.
Επομένως, καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρχει στις κάλπικες εξαγγελίες και στα ψέματα της κυβέρνησης. Η ζωή του λαού μπορεί πραγματικά να αλλάξει σε όφελός του μόνο μέσα από την πάλη για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιασφαλιστικών νόμων, οργάνωση και αντεπίθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Που χρειάζεται αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος στον οποίο αξίζει να καταθέσει ο λαός κάθε θυσία.
                                                "P"

Αντιλαϊκός «οδικός χάρτης»

Ο «ρεαλιστικός οδικός χάρτης για την ανάκαμψη της οικονομίας και την απομείωση των βαρών», που παρουσίασε από τη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός, είναι ένα σχέδιο προσαρμοσμένο στους στόχους του κεφαλαίου και περιγράφει τις βασικές επιδιώξεις του για τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Ταυτόχρονα, είναι μια παγίδα για το λαό, προκειμένου να στρατευθεί ή να τηρήσει στάση αναμονής απέναντι στο στόχο της ανάκαμψης, με τη φρούδα προσμονή ότι κάτι μπορεί να αλλάξει για τον ίδιο.
Σε κάθε περίπτωση, ο προγραμματισμός που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ έχει το ίδιο ταξικό - αντιλαϊκό πρόσημο με τον απολογισμό της πρώτης και δεύτερης θητείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έκανε στην ίδια ομιλία.
Έτσι, για το λαό, η πιο «εμβληματική» μεταρρύθμιση που παρουσίασε ήταν το πρόγραμμα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, ενώ για το κεφάλαιο στέγνωσε κυριολεκτικά το στόμα του να αναλύει τη λίστα με όσα πρόσφερε έως τώρα η κυβέρνηση και όσα σχεδιάζει από εδώ και πέρα.
Στα «βήματα» που περιλαμβάνει ο «οδικός χάρτης» της κυβέρνησης, ο Αλ. Τσίπρας απαρίθμησε σαν πρώτο «να κλείσει σύντομα και με θετικό πρόσημο η 2η αξιολόγηση». Αυτό πρακτικά σημαίνει να δρομολογηθούν και να επιταχυνθούν όλες οι ανατροπές που προβλέπει για τους επόμενους μήνες το μνημόνιο, μεταξύ αυτών και η μεταρρύθμιση στα Εργασιακά.
Η κυβέρνηση ξέρει ότι σ' αυτό το μέτωπο, δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα με τους εργαζόμενους. Ξέρει επίσης ότι στο 3ο μνημόνιο συμφώνησε να νομοθετήσει με τρόπον τέτοιο, που να μην υπάρχει επιστροφή σε προηγούμενο θεσμικό καθεστώς.
Επομένως, οι κορόνες του πρωθυπουργού ότι «η κατοχύρωση και η εφαρμογή στην πράξη των συλλογικών διαπραγματεύσεων αποτελούν θεμελιώδη προϋπόθεση για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στη χώρα μας» είναι κενό γράμμα και εμπαιγμός.
Πολύ περισσότερο, που η κυβέρνηση προβάλλει σαν «ακατάβλητο σύμμαχο» στη διαπραγμάτευση «το ευρωπαϊκό κεκτημένο», τη ζούγκλα δηλαδή στην αγορά εργασίας, που κυριαρχεί σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Δεύτερο βήμα είναι «να οριστικοποιηθούν τα μέτρα και οι τρόποι ελάφρυνσης του χρέους» και παράλληλα «να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων της ΕΚΤ, που θα αποτελέσει καταλυτικό γεγονός για τη μείωση του κόστους δανεισμού».
Η απομείωση του χρέους και η αποκατάσταση ενός χαμηλότερου κόστους δανεισμού για το κράτος δεν θα γίνει χωρίς νέα μέτρα για το λαό. Η επίτευξη των στόχων για τα «αιματοβαμμένα» πρωτογενή πλεονάσματα είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Αλλά και τότε, κανένα όφελος δεν πρόκειται να δει η εργατική - λαϊκή οικογένεια, αφού το όποιο «περίσσευμα» στον κρατικό προϋπολογισμό θα κατευθυνθεί στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.
Σ' αυτούς απευθύνεται η κυβέρνηση, περιγράφοντας και το τέταρτο βήμα, που είναι «να καταφέρει η ελληνική οικονομία να καταγράψει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που όλοι προβλέπουν για το 2017» και στη συνέχεια να κάνει «το άλμα σε μια βιώσιμη και διαρκή ανάπτυξη».
Η κατακλείδα στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα ήταν η αναφορά του σε «ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο - κάλεσμα προς τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου (...) ένα σχέδιο που οικοδομεί πλατιές και σταθερές κοινωνικές συμμαχίες στην κοινή εθνική προσπάθεια». Κλείνει το μάτι στο κεφάλαιο και του λέει ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η ικανότερη να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, με τις μικρότερες δυνατές «αναταράξεις».
Στο χέρι του λαού είναι να χαράξει το δικό του σχέδιο, σε αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την κυβέρνηση και τα κόμματά τους. Όχι μόνο για να εμποδίσει τα νέα μέτρα, αλλά και να βγει στην αντεπίθεση.
                                                                         "P"

Καβγάς για την ανάκαμψη του κεφαλαίου

 

Με αφορμή τη σύνοδο των μεσογειακών κρατών της ΕΕ, που συγκάλεσε η κυβέρνηση χτες στην Αθήνα, προβλήθηκε ιδιαίτερα στον Τύπο ένα δημοσίευμα του αμερικανικού περιοδικού «Politico».
Σύμφωνα με αυτό, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, εμφανίζεται να ζητάει «χαλάρωση» των αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων στην Ευρωζώνη, με εξαίρεση των δαπανών για επενδύσεις και Εκπαίδευση από τον υπολογισμό των στοιχείων για το έλλειμμα και το χρέος των κρατών - μελών.
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει παρουσιάσει την πρότασή του στο Κολέγιο των Επιτρόπων και έχει αποσπάσει τη συγκατάθεση ορισμένων από αυτούς, όπως του Γάλλου Πιερ Μοσκοβισί. Ανάλογο ήταν το πνεύμα και της χτεσινής συνόδου στην Αθήνα.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που τίθεται ζήτημα «χαλάρωσης της λιτότητας» στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, με την εξαίρεση από τον υπολογισμό των ελλειμμάτων και του χρέους ορισμένων κρατικών δαπανών. Οι δαπάνες αυτές είτε συνδέονται με ορισμένες έκτακτες καταστάσεις, όπως είναι το Προσφυγικό, είτε με πιο μόνιμους στόχους της αστικής τάξης, όπως η στήριξη από το κράτος μεγάλων επενδυτικών σχεδίων.
Ο καβγάς, για το ποια αναλογία στο μείγμα της αστικής διαχείρισης μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, δεν γίνεται με κριτήριο την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων, που συνθλίβονται σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της Ευρωζώνης.
Αντίθετα, διεξάγεται πάνω στο έδαφος που διαμορφώνουν από τη μια η ανισομετρία ανάμεσα στις διαφορετικές οικονομίες της Ευρωζώνης και από την άλλη η αδυναμία συνολικά της οικονομίας της Ευρωζώνης να πετύχει υψηλότερους και πιο σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης και να αποφύγει τον κίνδυνο μιας νέας βύθισης στην ύφεση.
Θυμίζουμε ότι, με βάση τα στοιχεία της Eurostat που δημοσιεύτηκαν τον Αύγουστο, η οικονομική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη κατέγραψε επιβράδυνση κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2016. Ενισχυτικά σ' αυτό, σε έκθεση που δημοσιοποίησε το ΔΝΤ τον ίδιο μήνα, υπήρχε η εκτίμηση ότι η οικονομική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη θα επιβραδυνθεί το 2017, σε σχέση με το τρέχον έτος.
Είναι φανερό ότι οικονομίες της Ευρωζώνης με υψηλά ελλείμματα και χρέος, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Γαλλία και άλλες, εξαιτίας των αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων (έλλειμμα έως 3% του ΑΕΠ και δημόσιο χρέος έως 60% του ΑΕΠ, όπως ορίζει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ), έχουν περιορισμένες δυνατότητες να κατευθύνουν κρατικά κονδύλια προς το κεφάλαιο και να στηρίξουν την καπιταλιστική ανάκαμψη, χάνοντας παράλληλα θέσεις στον ανταγωνισμό με τις πιο εύρωστες οικονομίες της Ευρωζώνης και παγκόσμια.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν ζητάει να εξαιρεθούν από τους δημοσιονομικούς περιορισμούς τα κρατικά κονδύλια για τις επενδύσεις και την Εκπαίδευση, η οποία συναρτάται άμεσα με την κατάρτιση εργατικού δυναμικού προσαρμοσμένου στις μεταβαλλόμενες ανάγκες των επιχειρήσεων.
Επομένως, το ενδιαφέρον τους για τη «χαλάρωση της λιτότητας» καμιά σχέση δεν έχει με τα λαϊκά συμφέροντα, αφού όλοι, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, συνασπίζονται και χτυπούν ενιαία στις χώρες τους τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με στόχο την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Καμιά έγνοια δεν πρέπει να έχει ο λαός για το μείγμα της πολιτικής που τον τσακίζει, αλλά να στρέψει όλη του τη φροντίδα στην οργάνωση του αγώνα για την ανατροπή της, αμφισβητώντας τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου.
                                                                                 "Ρ"

Κυνικές ομολογίες

 

«Οι πολίτες πληρώνουν και περιμένουν...», τιτλοφορεί το χτεσινό φύλλο της η εφημερίδα «Αυγή», σχετικά με το βαθμό της «εισπραξιμότητας» των κάθε είδους φόρων και των άλλων αντιλαϊκών χαρατσιών που επιβάλλονται πάνω στο εξαϋλωμένο λαϊκό εισόδημα και τη μαζική κατανάλωση. Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να διαφημίσει την ικανότητα της συγκυβέρνησης στην επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής. Όπως χαρακτηριστικά ομολογείται στο σχετικό ρεπορτάζ, «σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εν λόγω εικόνας διαδραμάτισε ο φόβος των οφειλετών για τις κατασχέσεις στις οποίες προβαίνει η εφορία»...
Την ίδια ώρα, η συγκυβέρνηση και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός του κράτους δίνουν στην κυριολεξία τα ρέστα τους, προχωρώντας σε μαζικές κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, προκειμένου να συγκεντρωθούν στο κρατικό ταμείο οι ληξιπρόθεσμες «οφειλές» των λαϊκών νοικοκυριών, είτε αυτές προέρχονται από τα χαράτσια της σημερινής κυβέρνησης είτε από αυτά που έχουν αφήσει «παρακαταθήκη» οι προκάτοχες κυβερνήσεις. Μάλιστα, σύμφωνα με εκτιμήσεις παραγόντων του υπουργείου Οικονομικών που ήρθαν στη δημοσιότητα, το ύψος των συνολικών κατασχέσεων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, από τραπεζικούς λογαριασμούς, τους επόμενους μήνες, υπολογίζεται ότι θα ανέλθει σε τουλάχιστον 5 δισ. ευρώ!
Αποκαλυπτικό σε αυτό το επίπεδο είναι το «τεχνικό μνημόνιο» της συνεργασίας συγκυβέρνησης - κουαρτέτου, το οποίο προβλέπει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και στοχοθεσία. Εν προκειμένω, οι «ποσοτικοί στόχοι» «μιλάνε» από μόνοι τους. Σε αυτό το πλαίσιο, η επιβολή μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί) θα απογειωθεί στο 52% των οφειλετών έως το τέλος Σεπτέμβρη και στο 55% έως το τέλος του έτους. Ταυτόχρονα, η αύξηση της εισπραξιμότητας των κάθε είδους αντιλαϊκών φόρων προβλέπεται να συνεχίσει σε ρότα διόγκωσης, συγκεκριμένα στο 78% επί του συνόλου των φόρων στο τέλος του Σεπτέμβρη και στο 81,5% το Δεκέμβρη. Και βέβαια, τα ποσοστά αυτά αφορούν στους αντιλαϊκούς στόχους σε σχέση με την αυξημένη μάζα της βαριάς φορολογίας που φορτώνει η διαχείριση της σημερινής κυβέρνησης.
«Οι πολίτες πληρώνουν και περιμένουν...» «τσαμπουνάει» στο πρωτοσέλιδό της η «Αυγή», επιχειρώντας να καλλιεργήσει «φρούδες ελπίδες», σπέρνοντας αυταπάτες. Την ίδια ώρα, τα λαϊκά νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ, που θα «τρέχουν» τους επόμενους μήνες, αλλά και με τις νέες ανατιμήσεις στους Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης (βενζίνες, καύσιμα κ.ά.) που ήδη έχουν ψηφιστεί, προκειμένου να εφαρμοστούν το επόμενο διάστημα. Ταυτόχρονα και παράλληλα, από το φετινό χειμώνα επιβάλλεται και η παραπέρα διόγκωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, μέτρο που έρχεται να «δέσει» με τη διάλυση του σχετικού επιδόματος για τα φτωχά νοικοκυριά, που ξεκίνησε από τον περσινό χειμώνα. Και βέβαια, η καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων της χώρας στοιχειώνεται από τις μαζικές παραπέρα περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και λόγω της αυξημένης μηνιαίας παρακράτησης του επιβαλλόμενου φόρου στο εισόδημα.
Είναι χαρακτηριστικό το ότι ο αριθμός των φορολογουμένων με ληξιπρόθεσμα χρέη αυξήθηκε τον Ιούλη κατά 125.000, φτάνοντας στα 4,1 εκατομμύρια. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ), «οι οφειλέτες στους οποίους δύναται να ληφθούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης» φτάνουν περίπου το 1,6 εκατομμύριο. Σε αυτό το φόντο, το επόμενο διάστημα, οι κατασχέσεις, οι εκβιασμοί και τα άλλα μέτρα «αναγκαστικής εκτέλεσης» απέναντι στα χρεωμένα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, θα πάρουν ακόμη μαζικότερες διαστάσεις, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν «αποκλίσεις» από τους στόχους του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ το τοπίο των εκβιασμών και των απειλών συμπληρώνεται για τα ληξιπρόθεσμα χρέη στις τράπεζες, με τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις ακόμη και για την πρώτη κατοικία της λαϊκής οικογένειας.
Με βάση τα παραπάνω αλλά και ενόψει της σφοδρής κλιμάκωσης που θα ακολουθήσει στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου, η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, έχει κάθε λόγο να καλεί το λαό να «περιμένει», δηλαδή να αποδεχθεί και να υποταχθεί στα μέτρα και την πολιτική που τον σφαγιάζουν. Σε αυτό το φόντο, διέξοδος για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι η οργάνωση της αντεπίθεσης, χωρίς καμία χρονοτριβή, απέναντι στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, με μοναδικό κριτήριο της πάλης τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.
                                                                 "Ρ"

Φτηνότεροι και πιο ευέλικτοι

 

Τα στοιχεία του ΙΚΑ, που επεξεργάστηκε και παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», είναι αποκαλυπτικά για τη μείωση του μέσου μισθού και την ταυτόχρονη αύξηση της μερικής απασχόλησης, ιδιαίτερα την τελευταία τετραετία (Γενάρης 2012 - 2016).
Το 2012 δεν επιλέχτηκε τυχαία ως αφετηρία για τη μελέτη των στοιχειών του ΙΚΑ. Είναι η χρονιά που η κυβέρνηση Παπαδήμου νομοθέτησε με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) 6/2012 την αναστολή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που ίσχυε έως τότε και καθιέρωσε μισθό 586 και 511 ευρώ μεικτά για τους πάνω και κάτω από 25 χρόνων, αντίστοιχα.
Η ρύθμιση αυτή, σε συνδυασμό με τους αντεργατικούς νόμους που προηγήθηκαν και ακολούθησαν, έδωσε ώθηση στη μείωση του μέσου μισθού, με δεδομένο ότι η πλειοψηφία των επιχειρήσεων είτε άλλαξαν το προσωπικό τους με νέους και φτηνότερους εργαζόμενους είτε με επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις μείωσαν τους μισθούς στα όρια του κατώτερου. Αυτονόητα, βέβαια, όσες νέες προσλήψεις έγιναν σε αυτό το διάστημα, προέβλεπαν κατά κανόνα αμοιβή με τον κατώτερο μισθό.
Τόσο η ΠΥΣ, όσο και το σύνολο των αντεργατικών νόμων που ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, διατηρούνται αυτούσια από τη σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η κυβέρνηση, σε συνεργασία με το κουαρτέτο, σχεδιάζει αυτό το διάστημα τον επόμενο γύρο της επίθεσης, με στόχο να κατοχυρώσει αυτά τα κεκτημένα του κεφαλαίου στην αγορά εργασίας και να τα επεκτείνει.
Η επίδραση των νόμων που ψηφίστηκαν την τελευταία τετραετία στην κατρακύλα των μισθών και στη γενίκευση της ελαστικότητας στην αγορά εργασίας, επιβεβαιώνεται ακόμα και από τα στοιχεία του κρατικού συστήματος «Εργάνη», που δείχνει ότι περισσότερες από τις μισές νέες θέσεις εργασίας είναι προσωρινής, μερικής και εκ περιτροπής εργασίας, σε βάρος των προσλήψεων με αορίστου χρόνου συμβάσεις. Ανάλογα διαμορφώνονται βέβαια και οι μισθοί.
Είναι φανερό για ποιον «δουλεύει» και ποιον υπηρετεί αυτή η νομοθεσία. Σε συνθήκες κρίσης, οι επιχειρηματικοί όμιλοι κατάφεραν να μειώσουν δραστικά το λεγόμενο «κόστος εργασίας», πιο σωστά την τιμή της εργατικής δύναμης, και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους, αυξάνοντας το ποσοστό του κέρδους. Ετσι διαμορφώνονται οι όροι για βελτίωση του «επιχειρηματικού κλίματος» και για την «προσέλκυση επενδύσεων», που, μαζί με τις κάθε είδους επιδοτήσεις και προνόμια στο κεφάλαιο, τίθενται από την κυβέρνηση ως βασικές προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Τα «επιτεύγματα» αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης αναγνωρίζει και η Κομισιόν. Θυμίζουμε ότι η επίτροπος αρμόδια για την Απασχόληση, Μ. Τίσεν, σχολίαζε πρόσφατα σε συνεντεύξεις της ότι «το κόστος εργασίας στην Ελλάδα έχει μειωθεί σημαντικά, ευθυγραμμισμένο όλο και περισσότερο με την παραγωγικότητα, και οι επιχειρήσεις έχουν επαρκή περιθώρια για να προσαρμοστούν».
Μπροστά στη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη «αξιολόγηση», η κυβέρνηση προσπαθεί να καθησυχάσει το λαό ότι στόχος της είναι να επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και επικαλείται γι' αυτό το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο. Κοροϊδεύει το λαό. Τα μέτρα που σχεδιάζει θα πλήξουν παραπέρα το εργατικό εισόδημα, θα δώσουν μεγαλύτερη ευχέρεια στην εργοδοσία να προσαρμόζει τους μισθούς και τις συνθήκες δουλειάς στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της.
Τα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας για τις Συλλογικές Συμβάσεις, το συνδικαλιστικό νόμο και τις ομαδικές απολύσεις πρέπει να συναντήσουν ισχυρές αντιστάσεις. Ουσιαστική ανακούφιση για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, χωρίς την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου που φυλάει σαν κόρη οφθαλμού η σημερινή κυβέρνηση.
Διέξοδος για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς οργάνωση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, χωρίς τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, με ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
                                                                                   "Ρ"

Αγωνίες...

 

Με αφορμή διαρροές και δημοσιεύματα σχετικά με καθυστερήσεις στην υλοποίηση των «εκκρεμοτήτων» για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», κυβέρνηση και ΝΔ στήνουν ένα ακόμα γαϊτανάκι, το οποίο επιχειρούν να το κάνουν σώνει και ντε έγνοια του λαού: Πάει καλά η διαπραγμάτευση ή δεν πάει; Υλοποιούνται τα προαπαιτούμενα ή όχι; Θα κλείσει στην ώρα της η πρώτη «αξιολόγηση» ή δεν θα κλείσει;
«Η διαπραγμάτευση προχωρά κανονικά», διαβεβαιώνει η κυβερνητική εκπρόσωπος, προσθέτοντας ότι η ΝΔ «ανακαλύπτει "μπαμπούλες" που υπάρχουν μόνο στους μύχιους πόθους της». Η εκταμίευση της υποδόσης των 2,8 δισ. ευρώ θα γίνει «εντός του προγραμματισμένου πλαισίου», συμπληρώνουν πηγές του υπουργείου Οικονομικών.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης, από την πλευρά του, αντιτείνει ότι η κυβέρνηση «δεν υλοποιεί τις δεσμεύσεις που ανέλαβε με το μνημόνιο που η ίδια υπέγραψε». «Τυχόν καθυστέρηση στην εκταμίευση της δόσης των 2,8 δισ. ευρώ», προσθέτει, «θα οδηγήσει μοιραία στην επιβολή νέων μέτρων».
Με άλλα λόγια, ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει... για να είναι έτοιμο μια ώρα αρχύτερα το ίδιο αντιλαϊκό κοστούμι, με τις αναδιαρθρώσεις και τη «ρευστότητα» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, προϋπόθεση για τα οποία είναι το ακόμα μεγαλύτερο τσάκισμα του λαού!
Στην πραγματικότητα, κυβέρνηση και ΝΔ τσακώνονται για το εάν «προχωρά κανονικά» και «χωρίς καθυστερήσεις» η νέα επίθεση στα Εργασιακά, το νέο «σφαγείο», που ακούει στο όνομα «αξιολόγηση των κοινωνικών παροχών», η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, η οποία θα επισπεύσει την άρση της όποιας προστασίας έχει απομείνει στα χρεωμένα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά και την παράδοσή τους στα νύχια των διαφόρων αρπακτικών «funds», η νομοθεσία για την ακόμα ταχύτερη αδειοδότηση των επιχειρήσεων, σε βάρος της υγείας των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζουν και δουλεύουν κ.ο.κ.
Αντίστοιχη, άλλωστε, είναι και η αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων για την πορεία των φορολογικών εσόδων: Πιάνονται ή δεν πιάνονται οι στόχοι; Αποδίδει ή δεν αποδίδει το παρόν φορολογικό μείγμα;
Η κυβέρνηση παραδέχεται την υστέρηση των φορολογικών εσόδων έναντι των αντιλαϊκών στόχων για τον Ιούλη και τον Αύγουστο, ωστόσο σπεύδει να... καθησυχάσει, λέγοντας ότι η υστέρηση για τον τελευταίο «οφείλεται στο γεγονός ότι ο στόχος περιλάμβανε και την πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ 2016 (...) η οποία θα εισπραχθεί τον Σεπτέμβριο»... Από το Σεπτέμβρη, δηλαδή, πληρώνουμε το χαράτσι που μονιμοποιήθηκε ενώ τάχα θα καταργούνταν, και... όλα καλά!
Η ΝΔ, από την πλευρά της, προτάσσοντας υποκριτικά την αντικειμενική αδυναμία των λαϊκών νοικοκυριών να αποπληρώσουν τα συνεχώς διογκούμενα χαράτσια, προβάλλει το δικό της... «εναλλακτικό» και εξίσου αντιλαϊκό μείγμα, υπό τον τίτλο «λιγότεροι φόροι, λιγότερες κρατικές δαπάνες». Μόνο που - όπως αποδεικνύεται και από τα κυβερνητικά πεπραγμένα της ΝΔ - το «λιγότεροι φόροι» απευθύνεται στο κεφάλαιο και όχι στο χαράτσωμα του λαού, ενώ το «λιγότερες κρατικές δαπάνες» σημαίνει νέο πετσόκομμα όσων κρατικών κονδυλίων έχουν απομείνει για την κάλυψη εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Μονά - ζυγά, δηλαδή, χαμένος ο λαός, αφού «πυξίδα» όλων των μειγμάτων της αστικής διαχείρισης είναι ο αντιλαϊκός στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Έτσι, την ίδια ώρα που σηκώνεται ντόρος για το αν πιάνονται ή δεν πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα συνεχίζουν να φορτώνονται παλιούς και νέους φόρους και χαράτσια, βιώνουν ήδη τον αυξημένο ΦΠΑ και τους άλλους ειδικούς φόρους στη μαζική λαϊκή κατανάλωση, τις αυξημένες παρακρατήσεις σε μισθούς και συντάξεις μετά και το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου, έρχονται αντιμέτωπα με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, ενώ έχουν πάνω από τα κεφάλια τους και την απειλή του περιβόητου «κόφτη», ενός ακόμα εργαλείου δηλαδή που διασφαλίζει την υλοποίηση των στόχων του κεφαλαίου!
Η «αγωνία» της κυβέρνησης και της ΝΔ για την πορεία της «αξιολόγησης» και την πορεία των φορολογικών εσόδων είναι η αγωνία του κεφαλαίου για την κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων που αυτό έχει ανάγκη. Μια αγωνία που όχι μόνο δεν πρέπει να γίνει έγνοια του λαού, αλλά και είναι ολότελα εχθρική στα δικά του συμφέροντα!
                                                                          "Ρ"

Σκόπιμος κουρνιαχτός

Αέρα στα προπαγανδιστικά πανιά της κυβέρνησης έδωσε η εξέλιξη με τις τηλεοπτικές άδειες. Έτσι, τις τελευταίες μέρες, με αφορμή αυτήν την εξέλιξη, η κυβερνητική προπαγάνδα μιλάει για επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο. Ισχυρίζεται ότι το παιχνίδι γυρίζει πλέον, ότι η νομιμότητα αποκαθίσταται και η διαπλοκή σπάει, ότι αποκτούν προτεραιότητα η κοινωνία και οι ανάγκες της. Θέλει, λέει, τα χέρια της λυμένα, για να επικεντρωθεί στη «μεγάλη μάχη» της ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση μιλάει λες και η αλλαγή των επιχειρηματικών ομίλων που ελέγχουν την ενημέρωση - γιατί αυτό συνέβη με τον πλειστηριασμό των τηλεοπτικών αδειών - σηματοδοτεί καμιά ριζική αλλαγή στο χαρακτήρα των ΜΜΕ. Ομως, η ουσία είναι ότι το τοπίο παραμένει ίδιο, διαπλεκόμενο και αντιλαϊκό όπως και πριν, αφού τα ΜΜΕ, η ενημέρωση βρίσκονται υπό τον έλεγχο των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου, όπως και πριν.
Η κυβέρνηση μιλάει λες και ξεκίνησε σήμερα να κυβερνάει. Όμως, η πραγματικότητα είναι ότι δύο χρόνια παρά κάτι μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει διανύσει μια σημαντική αντιλαϊκή πορεία. Με σταθμό την ψήφιση του 3ου μνημονίου. Η πορεία αυτή περιλαμβάνει την κατοχύρωση όλων των αντιλαϊκών μέτρων και των αναδιαρθρώσεων που είχαν αποφασιστεί τα προηγούμενα χρόνια, την ψήφιση και την υλοποίηση καινούργιων. Περιλαμβάνει, επίσης, τις απλόχερες παροχές προς το κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους για τη στήριξη της κερδοφορίας τους, την ίδια στιγμή που τσακίζονταν τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.
Κρύβει, φυσικά, η κυβέρνηση ότι για να κερδηθεί αυτή η μάχη - της προσέλκυσης επενδύσεων, της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, της ελάφρυνσης του χρέους ώστε να διαμορφωθούν μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης του κεφαλαίου - θα πρέπει να «πέσουν κορμιά», κι αυτά δεν είναι άλλα από τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που έχουν απομείνει.
Για τα «κρίσιμα θέματα» του επόμενου διαστήματος, όπως αυτό των εργασιακών σχέσεων που «αποτελεί και σημαντικό κομμάτι των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ», η κυβέρνηση υπόσχεται στο λαό τέλος στην εργασιακή ζούγκλα, με την «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων» και την «εφαρμογή των ευρωπαϊκών κεκτημένων που υπάρχουν στις υπόλοιπες χώρες». Υπάρχει, βεβαίως, η εμπειρία του Ασφαλιστικού για τέτοιου είδους υποσχέσεις και πού οδήγησαν. Έτσι κι αλλιώς, τα ευρωπαϊκά κεκτημένα που δείχνει σαν παράδειγμα προς μίμηση είναι αυτά που οδήγησαν εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους σε αντίδραση στον εκτρωματικό νόμο «Ελ Κομρί», που δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να βάζει τον εργαζόμενο να δουλεύει μέχρι 10 ή και 12 ώρες. Είναι το κεκτημένο της Ιταλίας, όπου προωθείται η αντεργατική μεταρρύθμιση με τον τίτλο «Job's Act». Είναι οι άθλιες εργασιακές σχέσεις των γερμανικών mini jobs, των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, των μηχανισμών μοιράσματος της ανεργίας.
Σ' αυτή την κατεύθυνση θα κατατείνουν οι αλλαγές που θα συμφωνηθούν στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης». Γιατί η «συνταγή» της ανάκαμψης σε όλες τις εκδοχές της έχει βασικό συστατικό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, με τη φαλκίδευση εργασιακών, ασφαλιστικών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Αυτή τη νομιμότητα θα αποκαταστήσει η κυβέρνηση.
Βεβαίως, η κυβέρνηση ενεργοποιεί το μεγάλο της χαρτί σε σχέση με τις προηγούμενες, που την κάνει και «επιλέξιμη» από το κεφάλαιο και τους διεθνείς συμμάχους της, προκαλώντας αμηχανία στην αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα αστικά κόμματα. Το χαρτί αυτό είναι η ικανότητά της να ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού και των εργαζομένων. Κάτι με κινήσεις αντιπερισπασμού, όπως αξιοποιεί την ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες, κάτι επενδύοντας στο μεγάλο χαμήλωμα του πήχη των απαιτήσεων από εργατικά - λαϊκά στρώματα για να εμφανίσει με λίγα ψίχουλα κοινωνικά ευαίσθητο πρόσωπο, κάτι με ιστορικές αναφορές στο αριστερό παρελθόν κ.ά. Όσο όμως κι αν όλα αυτά λειτουργούν, έρχεται κάποια στιγμή η ώρα του λογαριασμού και αυτός θα είναι πολύ αρνητικός τελικά για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα για τους νεότερους ηλικιακά, αν δεν πάρουν τώρα τα μέτρα τους και αντί για ανοχή και αναμονή να οργανώσουν την αναμέτρησή τους με την αντιλαϊκή επίθεση που θα συνεχίζεται, παρά τις προσπάθειες χειραγώγησης.
                                                                            "Ρ"

Κοροϊδεύουν τη μικρομεσαία αγροτιά

 

Στην πεπατημένη της ενίσχυσης των μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων, από τη μια, και της κοροϊδίας έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας των μικρομεσαίων αγροτών, από την άλλη, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τάζει πακτωλό χρημάτων που, όπως λέει, θα διοχετευθούν το αμέσως επόμενο διάστημα προς την ελληνική περιφέρεια, μέσω του νέου Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης 2014 - 2020.
Σύμφωνα με όσα είπε σε συνέντευξη Τύπου ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Β. Αποστόλου, από τα τέλη Σεπτέμβρη - αρχές Οκτώβρη ξεκινά η προκήρυξη μέτρων συνολικής χρηματοδότησης 1,5 δισ. ευρώ, τα οποία αφορούν σε προγράμματα ένταξης νέων αγροτών, μεταποίησης, βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, σχεδίων βελτίωσης γεωργικών εκμεταλλεύσεων και κατάρτισης νέων γεωργών. Οι πόροι θα κατανεμηθούν στις 13 Περιφέρειες, που θα αναλάβουν και τη διαχείριση των προγραμμάτων.
Και αυτά τα προγράμματα, όπως ανάλογα που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν, απευθύνονται κυρίως σε μεγαλοαγρότες - μεταποιητές, που έχουν καθετοποιημένη παραγωγή, δηλαδή ασχολούνται και με τη βιομηχανική επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων και οι οποίοι μπορούν ν' ανταποκριθούν στους όρους συμμετοχής που τίθενται (ποσοστό ιδίων κεφαλαίων, μέγεθος ιδιοκτησίας, κ.ά.).
Είναι αποκαλυπτικά τα εξής στοιχεία που αφορούν στο πρόγραμμα: Από τα κονδύλια για τη βελτίωση των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, θα χρηματοδοτηθούν μόλις 500 τέτοια σχέδια και το πρόγραμμα απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν με ένα ποσοστό στην επένδυση και κατά προτίμηση στις ομάδες παραγωγών - μεγαλοαγροτών.
Επιπλέον, στους νέους αγρότες, που υποτίθεται ότι ξεκινάνε από το μηδέν, χρωστάνε ακόμα χρήματα από ανάλογο προηγούμενο πρόγραμμα και τα χρέη τους «τρέχουν», ενώ σε χιλιάδες από αυτούς κόπηκαν και οι ενισχύσεις, επειδή με ευθύνη της κυβέρνησης και του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έγινε νομότυπα η μεταβίβαση των δικαιωμάτων.
Σε κάθε περίπτωση, η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών της χώρας, που είναι μικροί και μεσαίοι, δεν έχει τα απαραίτητα «προσόντα» και δεν μπορεί - όπως γινόταν και στο παρελθόν - να συμμετάσχει σ' αυτά τα προγράμματα.
Οσοι μικρομεσαίοι αγρότες θέλησαν να μπουν σε τέτοιου είδους προγράμματα παλιότερα, χρεώθηκαν στις τράπεζες για να εξασφαλίσουν το δικό τους μερίδιο στην «επένδυση» και γρήγορα βρέθηκαν «ξεκρέμαστοι», αφού οι πληρωμές τους από τα προγράμματα καθυστερούν, ή και δεν δίνονται καθόλου, αλλά τα χρέη τους «τρέχουν».
Για παράδειγμα, πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν πληρωθεί (από το 2012 και έπειτα!) για παλιότερα προγράμματα βιολογικής γεωργίας, σχεδίων βελτίωσης, κατάρτισης κ.ά., όπως δεν έχουν πληρωθεί και οι εξισωτικές αποζημιώσεις στους κτηνοτρόφους, οι επιστροφές Φόρου Πετρελαίου και ΦΠΑ και πολλά άλλα χρωστούμενα του κράτους προς τους αγροτοκτηνοτρόφους.
Οι κυβερνητικές εξαγγελίες για το νέο Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης έρχονται σε μια περίοδο που οι μικρομεσαίοι αγρότες δέχονται απανωτά, σκληρά χτυπήματα από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο 3ο μνημόνιο, όπως η τεράστια φορολογία, και στη νέα ΚΑΠ της ΕΕ 2015 - 2020, που τους αφήνει ουσιαστικά εκτός επιδοτήσεων, και ετοιμάζονται για νέο κύκλο κινητοποιήσεων.
Η κυβέρνηση σερβίρει μια ξαναζεσταμένη σούπα, καθώς το ίδιο πρόγραμμα το έχει εξαγγείλει ήδη πέντε φορές και τώρα το εξειδικεύει ανά κατηγορία. Στόχος της είναι να ξεγελάσει τον αγροτικό κόσμο, κρύβοντας το γεγονός ότι η συνολική αντιλαϊκή πολιτική, που εφαρμόζεται και στον αγροτικό τομέα, οδηγεί στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς, στην παραπέρα καπιταλιστικοποίηση του αγροτικού τομέα, η οποία προϋποθέτει να περάσουν η γη και η παραγωγή στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και επιχειρηματιών - καπιταλιστών. Εκεί στοχεύει και το νέο Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης 2014 - 2020 που διαφημίζει η κυβέρνηση, επιχειρώντας να διασκεδάσει τις αντιδράσεις των μικρομεσαίων αγροτών.
                                                "P"