Σκόπιμος κουρνιαχτός
Η κυβέρνηση μιλάει λες και η αλλαγή των επιχειρηματικών ομίλων που ελέγχουν την ενημέρωση - γιατί αυτό συνέβη με τον πλειστηριασμό των τηλεοπτικών αδειών - σηματοδοτεί καμιά ριζική αλλαγή στο χαρακτήρα των ΜΜΕ. Ομως, η ουσία είναι ότι το τοπίο παραμένει ίδιο, διαπλεκόμενο και αντιλαϊκό όπως και πριν, αφού τα ΜΜΕ, η ενημέρωση βρίσκονται υπό τον έλεγχο των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου, όπως και πριν.
Η κυβέρνηση μιλάει λες και ξεκίνησε σήμερα να κυβερνάει. Όμως, η πραγματικότητα είναι ότι δύο χρόνια παρά κάτι μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει διανύσει μια σημαντική αντιλαϊκή πορεία. Με σταθμό την ψήφιση του 3ου μνημονίου. Η πορεία αυτή περιλαμβάνει την κατοχύρωση όλων των αντιλαϊκών μέτρων και των αναδιαρθρώσεων που είχαν αποφασιστεί τα προηγούμενα χρόνια, την ψήφιση και την υλοποίηση καινούργιων. Περιλαμβάνει, επίσης, τις απλόχερες παροχές προς το κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους για τη στήριξη της κερδοφορίας τους, την ίδια στιγμή που τσακίζονταν τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.
Κρύβει, φυσικά, η κυβέρνηση ότι για να κερδηθεί αυτή η μάχη - της προσέλκυσης επενδύσεων, της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, της ελάφρυνσης του χρέους ώστε να διαμορφωθούν μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης του κεφαλαίου - θα πρέπει να «πέσουν κορμιά», κι αυτά δεν είναι άλλα από τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που έχουν απομείνει.
Για τα «κρίσιμα θέματα» του επόμενου διαστήματος, όπως αυτό των εργασιακών σχέσεων που «αποτελεί και σημαντικό κομμάτι των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ», η κυβέρνηση υπόσχεται στο λαό τέλος στην εργασιακή ζούγκλα, με την «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων» και την «εφαρμογή των ευρωπαϊκών κεκτημένων που υπάρχουν στις υπόλοιπες χώρες». Υπάρχει, βεβαίως, η εμπειρία του Ασφαλιστικού για τέτοιου είδους υποσχέσεις και πού οδήγησαν. Έτσι κι αλλιώς, τα ευρωπαϊκά κεκτημένα που δείχνει σαν παράδειγμα προς μίμηση είναι αυτά που οδήγησαν εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους σε αντίδραση στον εκτρωματικό νόμο «Ελ Κομρί», που δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να βάζει τον εργαζόμενο να δουλεύει μέχρι 10 ή και 12 ώρες. Είναι το κεκτημένο της Ιταλίας, όπου προωθείται η αντεργατική μεταρρύθμιση με τον τίτλο «Job's Act». Είναι οι άθλιες εργασιακές σχέσεις των γερμανικών mini jobs, των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, των μηχανισμών μοιράσματος της ανεργίας.
Σ' αυτή την κατεύθυνση θα κατατείνουν οι αλλαγές που θα συμφωνηθούν στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης». Γιατί η «συνταγή» της ανάκαμψης σε όλες τις εκδοχές της έχει βασικό συστατικό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, με τη φαλκίδευση εργασιακών, ασφαλιστικών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Αυτή τη νομιμότητα θα αποκαταστήσει η κυβέρνηση.
Βεβαίως, η κυβέρνηση ενεργοποιεί το μεγάλο της χαρτί σε σχέση με τις προηγούμενες, που την κάνει και «επιλέξιμη» από το κεφάλαιο και τους διεθνείς συμμάχους της, προκαλώντας αμηχανία στην αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα αστικά κόμματα. Το χαρτί αυτό είναι η ικανότητά της να ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού και των εργαζομένων. Κάτι με κινήσεις αντιπερισπασμού, όπως αξιοποιεί την ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες, κάτι επενδύοντας στο μεγάλο χαμήλωμα του πήχη των απαιτήσεων από εργατικά - λαϊκά στρώματα για να εμφανίσει με λίγα ψίχουλα κοινωνικά ευαίσθητο πρόσωπο, κάτι με ιστορικές αναφορές στο αριστερό παρελθόν κ.ά. Όσο όμως κι αν όλα αυτά λειτουργούν, έρχεται κάποια στιγμή η ώρα του λογαριασμού και αυτός θα είναι πολύ αρνητικός τελικά για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα για τους νεότερους ηλικιακά, αν δεν πάρουν τώρα τα μέτρα τους και αντί για ανοχή και αναμονή να οργανώσουν την αναμέτρησή τους με την αντιλαϊκή επίθεση που θα συνεχίζεται, παρά τις προσπάθειες χειραγώγησης.
"Ρ"
