Αλλού τα κακαρίσματα...

 

Έναν πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικό καβγά στήνουν κυβέρνηση και ΝΔ, με αφορμή την προχτεσινή απόφαση του ΣτΕ, που κρίνει αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες.
Η κυβέρνηση υπερασπίζεται τον νόμο της και κατηγορεί το ΣτΕ ότι με την απόφασή του «επαναφέρει το καθεστώς της αντισυνταγματικότητας και της ανομίας» που υπήρχε πριν την εφαρμογή του, ενώ στερεί από το κράτος χρήματα για την ανακούφιση τάχα του λαού. Προσπαθούν θρασύτατα να ξεπλύνουν τη ληστρική αντιλαϊκή τους πολιτική και τις προκλητικές φοροαπαλλαγές και τα προνόμια στο κεφάλαιο, με τα 250 εκατ. ευρώ που θα εισέπρατταν από τις τηλεοπτικές άδειες σε δέκα χρόνια!
Η «Αυγή» και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος αποδίδουν την απόφαση στο «βαθύ κράτος», μιλάνε για «δώρο του ΣτΕ στη διαπλοκή» και για «καθαρά πολιτική απόφαση», η οποία «επιβραβεύει το παλιό πολιτικό κατεστημένο που προστάτευε συγκεκριμένα συμφέροντα».
Στην αντίπαλη επιχειρηματολογία, σημειώνεται ότι με την απόφαση του ΣτΕ «αποκαταστάθηκε η συνταγματική νομιμότητα», ότι «το παρακράτος δεν μπορεί να ανατρέψει το κράτος» και ότι «η κυβέρνηση χαρακτηρίζεται από επικίνδυνο καθεστωτισμό» και προσπάθεια «χειραγώγησης της Δικαιοσύνης».
Τι σχέση έχει με τα λαϊκά συμφέροντα αυτή η αντιπαράθεση και η προσπάθεια κυβέρνησης και ΝΔ να κατοχυρώσει ο καθένας τον εαυτό του ως τον θεματοφύλακα της «συνταγματικότητας», της «νομιμότητας» και της «ανεξαρτησίας» των θεσμών του αστικού συστήματος; Καμιά απολύτως.
Τόσο το προηγούμενο καθεστώς όσο και αυτό που δημιουργούνταν με το νόμο της συγκυβέρνησης στηρίζονται στην ιδιοκτησία και στη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών από μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Ούτε τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτά τα Μέσα διασφαλίζονται, ούτε βέβαια λύνεται προς όφελος του λαού το ζήτημα της ενημέρωσης, όσο κι αν στο προηγούμενο καθεστώς και για πολλά χρόνια λειτουργούσε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, που αποθεώνεται από το Σύνταγμα και αποτέλεσε «βαρόμετρο» στην απόφαση του ΣτΕ.
Η «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης», που υπερασπίζεται ο καθένας από τη σκοπιά του, δεν κρίνεται από τη θέση που παίρνει ένα δικαστήριο στις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις και τις φαγωμάρες, αλλά από το ρόλο της απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό.
Εκεί αποδεικνύεται ο ταξικός χαρακτήρας της Δικαιοσύνης: Οταν εννιά στις δέκα απεργίες κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, όταν μέσα από άρθρα του αστικού κώδικα νομιμοποιείται το «lock out», όταν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «τη βγάζουν καθαρή» στις περιπτώσεις που εργάτες σκοτώνονται ή σακατεύονται στα κάτεργά τους. Εκεί, κανένα από τα αστικά κόμματα δεν αμφισβητεί τη συνταγματικότητα, την αμεροληψία, την ανεξαρτησία των δικαστικών αρχών.
Ούτε, βέβαια, είδαμε την κυβέρνηση και τη ΝΔ να κονταροχτυπιούνται για τα θέματα που συζητήθηκαν αυτές τις μέρες στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, για την ενισχυμένη παρουσία της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στην περιοχή με αναβαθμισμένη συμμετοχή της Ελλάδας, για την ατζέντα που κομίζει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ με την επίσκεψή του στην Ελλάδα τον άλλο μήνα.
Ούτε αμφισβητούν, βέβαια, τα ιερά και τα όσια της διαπραγμάτευσης, αλλά διαγωνίζονται για το ποιος είναι ικανότερος να τα φέρει σε πέρας με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.
Οσο κυβέρνηση και ΝΔ «πετούν τη σκούφια τους» να καβγαδίζουν για την αντισυνταγματικότητα του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, ο λαός θα πρέπει να «έχει λυμένο το ζωνάρι του» για να αντιμετωπίσει οργανωμένα την αντιλαϊκή πολιτική που ενιαία υπηρετούν και τον καταδικάζει σε δουλειά και ζωή χωρίς δικαιώματα. Οχι μόνο για να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά για να ανακτήσει κι αυτά που του έκλεψαν, να έρθουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και η πάλη για την ικανοποίησή τους.
                                                                                                                         "Ρ"

Το «νέο» παραγωγικό μοντέλο...

 

Το «νέο» παραγωγικό μοντέλο που προωθεί η κυβέρνηση διαφημίζει από το κύριο άρθρο της η χτεσινή «Αυγή», γράφοντας ανάμεσα σε άλλα ότι μια νέα γενιά επιχειρήσεων αναπτύσσεται, αφού κατάφερε να επιβιώσει στην κρίση.
Τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι - σύμφωνα με την εφημερίδα - η «εξωστρέφεια» και το γεγονός ότι η επιχειρηματική αυτή δράση αναπτύσσεται «κόντρα στην επικρατούσα πολιτική επιλογή δεκαετιών, που ήθελε τους επιχειρηματίες είτε κρατικοδίαιτους, είτε συνδεδεμένους άμεσα με το δημόσιο χρήμα».
Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι χωρίς τη στήριξη του κράτους και των τραπεζών, επανενεργοποίηση του ενδιαφέροντος για καπιταλιστικές επενδύσεις δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλο είναι το ζήτημα: το ποιος θα ωφεληθεί περισσότερο απ' αυτήν τη στήριξη και εδώ εκδηλώνεται σκληρός επιχειρηματικός πόλεμος.
Ανάμεσα στους κλάδους όπου μπορεί κανείς να ...προκόψει σήμερα, η «Αυγή» ξεχωρίζει τις βιολογικές καλλιέργειες, την τυποποίηση παραδοσιακών προϊόντων, τις «νέας αντίληψης τουριστικές επιχειρήσεις», τις εφαρμογές για κινητά τηλέφωνα, καθώς και άλλες επιχειρήσεις σχετικές με την τεχνολογία.
Καθόλου τυχαία, οι τομείς αυτοί είναι ίδιοι πάνω - κάτω με τους «δυναμικούς» κλάδους που ξεχωρίζει ο ΣΕΒ στις αναλύσεις του για την ελληνική οικονομία, για να προσελκύσουν κεφάλαια και να συμβάλουν στην ανάκαμψη της οικονομίας.
Οπως ομολογεί όμως η εφημερίδα, «κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει μόνος του αν δεν υπάρχει ένα περιβάλλον που θα αγκαλιάζει τις νέες ιδέες, θα δίνει δυνατότητες υγιούς και διαφανούς χρηματοδότησης και επιπλέον θα στηρίζει την πορεία τους στις διεθνείς αγορές. Κι αυτό μπορεί και πρέπει να το κάνει η κρατική μηχανή».
Πώς θα γίνει αυτό; Συνεχίζει το άρθρο της «Αυγής»: «Διοχετεύοντας τα ΕΣΠΑ σε αυτούς που προσφέρουν πραγματικά στην ελληνική οικονομία, καταργώντας τα γραφειοκρατικά εμπόδια, ενισχύοντας την παρουσία των αξιόλογων νέων προϊόντων και υπηρεσιών στο εξωτερικό και άλλα πολλά».
«Ξέχασε», προφανώς, η «Αυγή» να αναφέρει και ορισμένες άλλες λειτουργίες του κράτους, όπως το τσάκισμα με νόμους μισθών, εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Πρόνοιας, η περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, οι ιδιωτικοποιήσεις, που όλα συμβάλλουν στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και στο άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφόρας δράσης για το κεφάλαιο.
Αυτά γίνονταν πάντα και τώρα. Απ' αυτήν τη σκοπιά, το παραγωγικό μοντέλο της σημερινής κυβέρνησης δεν έχει κανένα στοιχείο «νεωτερισμού», πέρα από το γεγονός ότι προωθεί αναγκαίες προσαρμογές για το κεφάλαιο, στις συνθήκες που δημιούργησε η κρίση και στο τοπίο που διαμορφώνεται στην οικονομία της ΕΕ και παγκόσμια.
Για παράδειγμα, η «Αυγή» αναφέρεται στα «μεγάλα προγράμματα ενίσχυσης της βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας με 555 εκατ.». Δεν λέει, όμως, ότι όπως και τα άλλα προγράμματα στον αγροτικό τομέα, δεν απευθύνονται σε μικρομεσαίους αγρότες, που ούτε κεφάλαια διαθέτουν για να «μοχλεύσουν» ούτε έχουν τη δυνατότητα να χρεωθούν στις τράπεζες, αλλά σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις του αγροτοκτηνοτροφικού τομέα.
Επομένως, η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει την αίσθηση ότι με το «παραγωγικό της μοντέλο» θα οικοδομηθεί μια πιο «δίκαιη» ανάπτυξη και θα αντιμετωπιστεί η ανεργία, δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν. Αυτοί που έχουν να λαμβάνουν χρήμα και στήριξη από κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια, είναι οι μεγάλοι και ένα μικρό κομμάτι μεσαίων επιχειρήσεων, ενώ οι μικροί επιχειρηματίες, που ήδη φυτοζωούν, θα δεχθούν τελειωτικό χτύπημα και θα προστεθούν στις στρατιές των ανέργων.
Ούτε βέβαια το «νέο παραγωγικό μοντέλο» αναιρεί τις σχέσεις διαπλοκής ανάμεσα στο κράτος και το κεφάλαιο. Αντίθετα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, είναι ένα από τα βασικά εργαλεία για να ανακατεύεται η τράπουλα και σ' αυτό το πεδίο...
                                                                                                                                        "Ρ"

Οι τέσσερις «άξονες»...

 

Καθώς ξεκίνησαν πάλι οι διαπραγματεύσεις για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», η Κομισιόν, διά του επικεφαλής εκπροσώπου της, Μ. Σχοινά, που παρενέβη χτες στο συνέδριο του ΣΕΤΕ, προσδιόρισε ως εξής τους άξονες πάνω στους οποίους πρέπει να κινηθεί η «μεταρρυθμιστική» προσπάθεια της κυβέρνησης το επόμενο διάστημα: «Από εδώ κι εμπρός προέχει η συνεπής ολοκλήρωση του προγράμματος το 2018, η δημιουργία κλίματος επενδυτικής ασφάλειας, η ειλικρινής πολιτική στήριξη του συνολικού εγχειρήματος, αλλά και η ιδιοκτησία της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας από την κοινωνία».
Ο ίδιος, αντανακλώντας τις απόψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενός εκ των μελών του κουαρτέτου, είπε ακόμα ότι «οι μεγάλες θυσίες των Ελλήνων τα τελευταία επτά χρόνια δεν πρέπει να πάνε χαμένες», και μεταξύ άλλων κατέληξε: «Βρισκόμαστε στο κατώφλι ελπιδοφόρων εξελίξεων, με την επιστροφή στην ανάπτυξη να έρχεται ίσως και νωρίτερα του αναμενόμενου και με τη γρήγορη - όπως όλοι ελπίζουμε - ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, που ξεκινάει αυτή την εβδομάδα, να συμπληρώνει τις σημαντικότερες μεταρρυθμιστικές εκκρεμότητες».
Αναλύοντας έναν προς έναν αυτούς τους άξονες, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το επόμενο διάστημα η επιθετικότητα κυβέρνησης - κεφαλαίου θα δυναμώσει κι άλλο, όχι μόνο στο πεδίο των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, αλλά και σ' αυτό της χειραγώγησης του λαού, με στόχο να τον κάνουν συμμέτοχο ή τουλάχιστον να τον καταστήσουν αδρανή απέναντι στα χειρότερα που του ετοιμάζουν.
Ο στόχος για έγκαιρη ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης συνδέεται άρρηκτα με τη συνολική επιτυχία του προγράμματος μέχρι το 2018, που σημαίνει εφαρμογή μέχρι κεραίας των αντιλαϊκών μέτρων που προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο, αλλά και όσων έχουν ψηφιστεί τα προηγούμενα χρόνια. Με δεδομένο ότι το πιο δύσκολο μέτωπο της δεύτερης «αξιολόγησης» είναι τα Εργασιακά, η Κομισιόν κλείνει το μάτι στην κυβέρνηση να προχωρήσει ακάθεκτη και χωρίς καθυστερήσεις στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων.
Η «δημιουργία κλίματος επενδυτικής ασφάλειας» είναι στόχος άμεσα συνδεδεμένος με τον προηγούμενο και ιεραρχείται ψηλά για το κεφάλαιο. Από την επίτευξη αυτού του στόχου κρίνεται η ικανότητα μιας κυβέρνησης, ενός κράτους, να προχωράει σταθερά και με συνέπεια τις αναδιαρθρώσεις, που έχουν ανάγκη η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να εξασφαλίζει κίνητρα για επενδύσεις και εργασιακή ειρήνη, προκειμένου να συνεχίζεται απρόσκοπτα η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Η Κομισιόν ζητάει ακόμα «ειλικρινή πολιτική στήριξη του συνολικού εγχειρήματος», απευθυνόμενη τόσο στο εσωτερικό του κυβερνητικού συνασπισμού, όσο και στα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα, «διευκρινίζει» ότι η κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική είναι μονόδρομος για την ανάκαμψη του κεφαλαίου και ότι δεν χωράει αμφισβητήσεις, ούτε βέβαια αναστολές από την κυβέρνηση και τα κόμματα που την ανταγωνίζονται στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής, όσο κι αν επιμέρους διαφοροποιήσεις είναι αναγκαίες, για να στηρίξουν τον «αντιπολιτευτικό» τους ρόλο.
Τέλος, η Κομισιόν απαιτεί όλα αυτά να γίνουν με την ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού, που καλούνται να αναλάβουν «την ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων». Να συστρατευθούν, δηλαδή, μαζί με το κεφάλαιο, τα κόμματα και τους συμμάχους τους σε ΕΕ - ΔΝΤ στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τα νέα μέτρα και την εφαρμογή των παλιών.
Να ξεγράψουν ακόμα και τη σκέψη για ανάκτηση απωλειών και να βάλουν το κεφάλι τους στο μεταρρυθμιστικό ντορβά της κυβέρνησης, περιμένοντας να δουν «φως στο τούνελ» και να μην πάνε χαμένες «οι μεγάλες θυσίες» τους, όπως προκλητικά λέει ο εκπρόσωπος της Κομισιόν. Αυτόν το δρόμο τον έχει δοκιμάσει ο λαός. Αυτό που δεν δοκίμασε ακόμα είναι η μεγάλη του δύναμη, που όταν γίνει οργανωμένος ταξικός αγώνας και κοινωνική συμμαχία, μπορεί να ανοίξει δρόμους για την πραγματική λαϊκή ευημερία.
                                                                                                                                     "Ρ"

Συγκλίσεις... 

 

Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στο 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε το γνωστό επιχείρημα ότι η διέξοδος για το λαό περνάει μέσα από την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και θα στηριχτεί (η διέξοδος) στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Βεβαίως, αυτήν τη θέση τη διάνθισε, όπως συνηθίζει, με πολλές καταγγελίες στο νεοφιλελευθερισμό, με τα περί σκληρής διαπραγμάτευσης που έκανε, με πολλά δάκρυα για την πολιτική λιτότητας και τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους, με αναφορές στην «αριστερά» κ.ά. Το μήνυμα που έστειλε είναι σαφές: Η κυβέρνησή του πασχίζει για την υλοποίηση της αντιλαϊκής συμφωνίας, το μόνο που διεκδικεί είναι ποσοτική χαλάρωση, ευελιξία και ρύθμιση του χρέους, προκειμένου να μπορέσει να στηρίξει το κεφάλαιο και τα επενδυτικά του σχέδια με κρατικές παρεμβάσεις. Στην ουσία, ο Αλ. Τσίπρας επενδύει πάνω στην απογοήτευση, στα κομμένα φτερά και το συμβιβασμό που συστηματικά και μεθοδικά καλλιέργησε το κόμμα του από το 2012 μέχρι σήμερα στο λαό και την εργατική τάξη.
Ο Αλ. Τσίπρας, εκφράζοντας αγωνίες της ελληνικής αστικής τάξης που ανησυχεί για την πορεία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, εμφανίστηκε ως υπερασπιστής των οραμάτων της ΕΕ, που κινδυνεύουν από τις δυνάμεις του «εθνικισμού» και του «ευρωσκεπτικισμού», διαβεβαιώνοντας ότι η «αριστερά» (βλέπε νέα σοσιαλδημοκρατία) «δεν αποτελεί κίνδυνο» για την ΕΕ. Γι' αυτήν την υπεράσπιση θεώρησε ως φυσικούς συμμάχους τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και άλλες δυνάμεις των κρατών του νότου (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία) ανεξάρτητα από πολιτικές αναφορές.
Δύο ζητήματα μπορούμε να πούμε ότι είχαν ενδιαφέρον στο συνέδριο. Το πρώτο είναι η παρουσία στελεχών της «παλιάς σοσιαλδημοκρατίας» στη χώρα μας, δηλαδή στελεχών του ΠΑΣΟΚ όπως η Ξενογιαννακοπούλου και ο Τζουμάκας. Είναι προφανές ότι το τελευταίο διάστημα επιδιώκεται ένα σταθερό άνοιγμα σε τέτοια στελέχη. Η σύνθεση της Συντονιστικής Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, με τη συμμετοχή παραγόντων όπως ο Μουζέλης, ο Μαραβέγιας κ.ά., η συμμετοχή Χριστοδουλάκη στην επιτροπή για το χρέος με διαρροές ότι πιθανόν να αναλάβει και επικεφαλής της είναι κινήσεις που δίνουν το σήμα. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να συμπεριλάβει στις γραμμές της και όσα περισσότερα ορφανά στελέχη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας μπορεί, κάτι που μένει να φανεί αν θα εκφραστεί και στον αναμενόμενο ανασχηματισμό. Μια κίνηση που σίγουρα συνδέεται και με τα νταραβέρια του ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, διαδικασία που φέρνει σε δύσκολη θέση ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.
Το δεύτερο είναι η συναινετική διάθεση που εκφράστηκε όχι μόνο από τις παρεμβάσεις των εκπροσώπων των ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και Ενωσης Κεντρώων που έκλιναν σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη εθνικής συνεννόησης για την έξοδο από την κρίση, αλλά και από τον εκπρόσωπο της ΝΔ Κωστή Χατζηδάκη. Ο οποίος στην ομιλία του έσπευσε να θέσει 3 μέτωπα στα οποία θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει εθνική συνεννόηση, παρά τις αντιθέσεις και διαφορές τους με την κυβέρνηση, αναφέροντας συγκεκριμένα: Συνταγματική αναθεώρηση, Προσφυγικό και εξωτερική πολιτική. Μια κίνηση που δεν μπορεί παρά να τοποθετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο παράλληλα με την κοκορομαχία και την αντιπαράθεση σε ορισμένα μέτωπα ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, να επιδιώκεται συνεννόηση σε όλα τα άλλα. Αλλωστε, από τα πρώτα πράγματα που τόνισε ο Κ. Μητσοτάκης στις ΗΠΑ είναι η συναινετική του διάθεση.
Οι συγκλίσεις και οι ανακατατάξεις που κυοφορούνται έχουν ως βάση τη στρατηγική τους σύμπλευση στα πιο θεμελιώδη ζητήματα, που βεβαίως προσπαθούν με διάφορες κοκορομαχίες και αντιπαραθέσεις να συγκαλύψουν, εδράζονται στις παρατηρήσεις της αστικής τάξης, αλλά και διεθνών συμμάχων της, ότι στην Ελλάδα χρειάζεται συνεννόηση.
                                                                                                                                   "Ρ"

Η μεγάλη εικόνα...

 

Πολλά είναι τα στοιχεία που καταγράφουν το τελευταίο διάστημα μια περαιτέρω όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και χωρών της ΕΕ με την καπιταλιστική Ρωσία, σε διάφορα πεδία και κυρίως στο έδαφος των εξελισσόμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Συρία, Ουκρανία, που είναι αποτέλεσμα των σφοδρών ανταγωνισμών μονοπωλιακών ομίλων για το ξαναμοίρασμα αγορών, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, και των δρόμων μεταφοράς τους και των γεωστρατηγικών ζωνών επιρροής. Η όξυνση αυτή εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για τους λαούς, λόγω του ενδεχομένου μιας πιο γενικευμένης σύγκρουσης, σε μια περίοδο που έτσι κι αλλιώς η καπιταλιστική ανάκαμψη είναι ζητούμενο, ενώ οι προβλέψεις μιλάνε για την πιθανότητα σύντομα η καπιταλιστική οικονομία πολλών χωρών να μπει σε νέα κρίση.

Η σφοδρή αντιπαράθεση στη Συρία ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία επικεντρώνεται στις εξελίξεις στο Χαλέπι, όπου οι δυνάμεις που στηρίζουν οι ΗΠΑ, η λεγόμενη αντιπολίτευση που συνεργάζεται και με τζιχαντιστικές ομάδες, δέχονται ισχυρές πιέσεις από το συριακό στρατό και τη συνδρομή των ρωσικών βομβαρδιστικών.

Ο επιδιωκόμενος συμβιβασμός των δύο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με πρόσχημα την εκδίωξη των τζιχαντιστών δολοφόνων του «Ισλαμικού Κράτους», «σκάλωσε» τυπικά στη διαφωνία τού «ποιος θα θεωρείται τρομοκράτης» και ποιος όχι, αλλά στην πραγματικότητα έχει σχέση με την ακατάπαυστη διαμάχη για τη διαμόρφωση ευνοϊκού συσχετισμού δυνάμεων για την κάθε πλευρά και το σχεδιασμό της επόμενης μέρας στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. Επίσης, αυτές τις μέρες, η Ρωσία ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη συμφωνία του 2000 με τις ΗΠΑ για την καταστροφή πλουτωνίου που προορίζεται για οπλικά συστήματα, «λόγω μη φιλικών ενεργειών των ΗΠΑ προς τη Ρωσική Ομοσπονδία». Ακόμη, αναπτύσσει στρατιωτικές δυνάμεις στη Μεσόγειο, ενισχύει τις βάσεις που έχει, όπως στο συριακό λιμάνι της Ταρτούς, και προωθεί βαλλιστικούς πυραύλους στο Καλίνινγκραντ με βεληνεκές 700 χλμ. (έως το Βερολίνο), ως απάντηση στην προώθηση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στη Βαλτική.

Στο ίδιο φόντο και άλλες ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως η Γαλλία και η Βρετανία, σηκώνουν τους τόνους κατά της Ρωσίας, με το πρόσχημα δήθεν «του ανθρωπισμού και της προστασίας των αμάχων στο Χαλέπι και αλλού», επιχειρώντας να κατοχυρώσουν τις θέσεις τους στην περιοχή. Η Γαλλία ζητάει να καταδικαστούν η Ρωσία και η Συρία για εγκλήματα πολέμου και η Βρετανία επίσης κατονομάζει τη Ρωσία ως τον υπεύθυνο για την περίεργη δολοφονική επίθεση στις 19 Σεπτέμβρη σε κομβόι ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ κοντά στο Χαλέπι. Η Ρωσία πέρασε σε αντίποινα ακυρώνοντας το προγραμματισμένο ταξίδι του Πούτιν στο Παρίσι και απάντησε με αυστηρό τρόπο στις κατηγορίες της Βρετανίας. Μέρος του εκρηκτικού σκηνικού που διαμορφώνεται, είναι και οι κινήσεις επαναπροσέγγισης Τουρκίας - Ρωσίας, που αφορά σε πολλά πεδία και τομείς, από την Ενέργεια (με την επανέναρξη των εργασιών για τον «Τουρκικό Αγωγό» φυσικού αερίου) μέχρι τη στρατιωτική συνεργασία. Κινήσεις που συναντούν τις αντιδράσεις των ΗΠΑ. Αξιοσημείωτη, επίσης, είναι η πρόοδος των σχέσεων Τουρκίας - Γερμανίας και η δυνατότητα της τελευταίας να μεταφέρει κατασκοπευτικά αεροσκάφη «Αwacs» στη ΝΑΤΟική βάση του Ιντσιρλίκ.

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα των εξελίξεων, μέσα στην οποία η ελληνική αστική τάξη, με πολύ δραστήρια την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, διαμορφώνει τους δικούς της άξονες και αντιάξονες, τις συμμαχίες, συμμετέχει ενεργά στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση παραμυθιάζει και καθησυχάζει το λαό ότι εργάζεται για τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή, ενώ η Τουρκία καθημερινά αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας με την ανοχή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και επίσης προωθείται διχοτομικό σχέδιο στην Κύπρο κ.ά.

Η μεγάλη εικόνα δείχνει ότι οι κίνδυνοι είναι μπροστά, ότι δεν χωράει κανένας εφησυχασμός, αντίθετα χρειάζεται μαζική εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή και την ελληνική εμπλοκή.

                                                                                                                               "Ρ"

Πουλάνε τρέλα

 

Τρέλα βγήκε να πουλήσει, εκ μέρους της κυβέρνησης, ο αν. υπουργός Άμυνας και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Βίτσας, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση, σχετικά με την κριτική που κάνει το ΚΚΕ για την υποστήριξη της κυβέρνησης στα επικίνδυνα ΝΑΤΟικά σχέδια για το λαό μας, για το γεγονός ότι στους κόλπους της λυκοσυμμαχίας εκτρέφεται η τουρκική προκλητικότητα σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

«Το ΚΚΕ, από την πλευρά του, λέει ότι το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να μας προστατεύσει. Όμως ζήτησε κανείς την προστασία κανενός;», είπε ο ΣΥΡΙΖΑίος υπουργός, διαστρεβλώνοντας δόλια τη θέση του Κόμματος. Το ΚΚΕ ούτε βγήκε προς αναζήτηση προστατών για τον ελληνικό λαό ούτε έκατσε να ...κλάψει ωσάν εξαπατημένη παρθένα, που δεν μας προστατεύει το ΝΑΤΟ.

Αυτό που είπε και λέει το ΚΚΕ είναι ότι οι λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ ούτε προστάτεψαν, ούτε εγγυώνται τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ειρήνη και την ασφάλεια του λαού, όπως υποστηρίζουν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Αποδείξεις γι' αυτό πάμπολλες.

Θυμίζουμε στον αν. υπουργό Άμυνας, που τάχα απορεί για το εάν ζήτησε κανείς την προστασία κανενός, ότι μετέχει σε μια κυβέρνηση μέλη της οποίας, όπως ο υπουργός Άμυνας, ο υπουργός Εξωτερικών αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κάνουν δηλώσεις περί της Ελλάδας - «προπύργιο ασφαλείας» στη ΝΑ πτέρυγα των ΝΑΤΟ και ΕΕ, «πυλώνας σταθερότητας» και «ακρογωνιαίος λίθος της νέας πολιτικής ασφάλειας», όποιο αμπαλάζ παίρνει κάθε φορά το ΝΑΤΟικό σχέδιο για την ευρύτερη ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου. Επιπλέον, δηλώνουν πρόθυμοι να υποστηρίξουν τους τέτοιους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με τις βάσεις σε Σούδα, Κάρπαθο, Καστέλι και Καλαμάτα, με τις ίδιες τις Ένοπλες Δυνάμεις. Πλασάρουν, δε, το παραμύθι ότι τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά, την ίδια ώρα που η ΕΕ, προσπερνώντας την τουρκική προκλητικότητα, ανοίγει το ένα μετά το άλλο τα κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Αγκυρα, στηρίζει σχέδια τύπου «Ανάν» στο Κυπριακό και τελευταία βάζει στο τραπέζι ως ζήτημα προς συζήτηση και επίλυση μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας το λεγόμενο τσαμικό!

Θυμίζουμε ότι η ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2 κατέπλευσε στο Αιγαίο - με κυβερνητική πρόσκληση - τάχα προς διαχείριση του Προσφυγικού, δεν επιχειρεί στα νότια (με το επιχείρημα ότι η Άγκυρα επικαλείται την αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων), αλλά στο Βορρά με κύριο προσανατολισμό τον έλεγχο των διελεύσεων του ρωσικού στόλου. Η Τουρκία θέτει ανοικτά θέμα αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λοζάνης, ενώ ΝΑΤΟ και ΕΕ τηρούν, για άλλη μια φορά, «ίσες αποστάσεις». Στέλνει υποβρύχια της να σουλατσάρουν σε απόσταση αναπνοής από ελληνικά νησιά, ενώ το ΝΑΤΟ παραπέμπει και πάλι σε διμερείς διαφορές. Ανοίγεται συνολικά θέμα αλλαγής συνόρων, αλλά το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των μελών του αλλά ενιαίο ΝΑΤΟικό χώρο!

Η κυβέρνηση, λοιπόν, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, για την περίφημη γεωστρατηγική της αναβάθμιση, εμπλέκει το λαό και τη χώρα σε βρώμικα και άκρως επικίνδυνα σχέδια, σε μια ευρύτερη ζώνη που απ' όπου κι αν την προσεγγίσει κανείς βρωμάει μπαρούτι. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, χρήζει λαϊκής απάντησης και η προπαγανδιστική χυδαιότητα των κυβερνώντων και οι σχεδιασμοί τους που τίποτε το καλό δεν προμηνύουν για το λαό.

                                                                                                                                           "Ρ"

                                  ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων ΑΕ και Γραφείων Αθήνας

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα 7/10/2016

Στη χθεσινή του συνεδρίαση, το διοικητικό συμβούλιο μετά από συζήτηση αποφάσισε τα παρακάτω:

1. Συμμετοχή στο συλλαλητήριο των συνδικάτων τη Δευτέρα, 17 Οκτώβρη στις 6.30 μ.μ. στο Σύνταγμα για τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων και σταθερή δουλειά με δικαιώματα.

2. Απεργία με ανοικτή ημερομηνία εάν η κυβέρνηση καταθέσει για ψήφιση το πολυνομοσχέδιο για τα εργασιακά.

3. Γενική Συνέλευση του σωματείου το Σάββατο, 22 Οκτώβρη, 10.00 π.μ. (2ο όροφο ΕΚΑ) με θέμα την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ 19-20 Νοέμβρη.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Κρατική μέριμνα για το κεφάλαιο

 

Οι πολύμορφες κρατικές ενισχύσεις στους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, με στόχο την προσέλκυση και στήριξη κερδοφόρων επενδύσεων για το κεφάλαιο, βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής που ξετυλίγει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με την ομοβροντία από νέα αντιλαϊκά μέτρα που απεργάζονται για το επόμενο διάστημα.
Το υπουργείο Οικονομίας ανακοίνωσε τις προάλλες την άμεση ενεργοποίηση του νέου λεγόμενου «αναπτυξιακού νόμου», που έρχεται να «κουμπώσει» με τις ειδικές προβλέψεις για το 2017. Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι απλόχερες φοροελαφρύνσεις, απαλλαγές και κάθε είδους «διευκολύνσεις», ταυτόχρονα, βέβαια, με τις κρατικές επιδοτήσεις στο ύψος της επένδυσης, επιδοτήσεις για την κάλυψη του λεγόμενου «μισθολογικού κόστους» των επιχειρηματιών και στην επιδότηση των επιτοκίων για τα τραπεζικά δάνεια με τα οποία θα συμπληρωθούν τα απαιτούμενα κεφάλαια. Παράλληλα, ειδική μέριμνα επιφυλάσσεται για τις «στρατηγικού χαρακτήρα» επενδύσεις, καθώς και για τις κρατικές ενισχύσεις σε «δίκτυα» επιχειρηματικών ομίλων και ισχυρών επιχειρήσεων που θα ενταχθούν σε ενιαίο επιχειρηματικό σχήμα.
Παράλληλα με τη απογείωση της φοροληστείας απέναντι στο λαϊκά στρώματα και τις περικοπές κονδυλίων που αφορούν σε ζωτικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, ο «αναπτυξιακός» νόμος της σημερινής κυβέρνησης προβλέπει, για τις ισχυρές επιχειρήσεις, την πλήρη φορολογική απαλλαγή μέχρι και για 15 χρόνια, κρατικές εγγυήσεις για την κάλυψη τυχόν ζημιών που θα εμφανίσουν οι επενδυτές, κρατική επιδότηση για το «μισθολογικό κόστος» από τον Προϋπολογισμό Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) κ.ά. Στην κυριολεξία, δίνουν τα ρέστα τους για τις λεγόμενες «στρατηγικές επενδύσεις», ύψους πάνω από 20 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με τον «αναπτυξιακό» νόμο, προϋπόθεση ένταξης είναι η «δημιουργία τουλάχιστον 2 θέσεων εργασίας ανά 1 εκατ. ευρώ επιλέξιμου κόστους επένδυσης». Οπως προκύπτει, οι κρατικές επιδοτήσεις φτάνουν στις 500.000 ευρώ ανά θέση εργασίας. Μάλιστα, σύμφωνα με τις ιδιαίτερα «αισιόδοξες» κυβερνητικές εκτιμήσεις, οι «θέσεις απασχόλησης», που θα δημιουργηθούν μέχρι το 2022, ανέρχονται σε μόλις 15.200 για ολόκληρη την επόμενη εξαετία και αυτό παρά τον πακτωλό των κρατικών ενισχύσεων προς το κεφάλαιο. Να σημειωθεί ότι αθροιστικά οι τρεις προηγούμενοι «αναπτυξιακοί νόμοι» - το 1998, το 2004 και το 2011 -, σε ορίζοντα 18ετίας και εν μέσω μεγάλων ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξής για μια δεκαετία, απέβλεπαν σε περίπου 75.000 νέες θέσεις εργασίας.
Γίνεται ειδική αναφορά (κατ' εξαίρεση των γενικών διατάξεων) στην παραγωγή και διανομή Ενέργειας, όπως συγκεκριμένα στη συμπαραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας («φωτογραφίζουν» τις συμπράξεις της ΔΕΗ με άλλους ιδιώτες), σε υπηρεσίες τουριστικών λιμανιών (μαρίνες), υδατοδρόμια, διαχείριση της αλυσίδας εφοδιασμού (logistics), ίδρυση και επέκταση τουριστικών μονάδων (ξενοδοχεία) τουλάχιστον τριών αστέρων, τουριστικές υποδομές (συνεδριακά κέντρα, γήπεδα γκολφ, χιονοδρομικά κέντρα, ιαματικός τουρισμός), αυτοκινητοδρόμια, κέντρα προπονητικού αθλητισμού κ.ά. Επιπλέον, με υπουργικές αποφάσεις θα καθοριστούν ειδικοί όροι για τις ενισχύσεις στη μεταποίηση αγροτικών προϊόντων, στην αλιεία και τις υδατοκαλλιέργειες.
Την ίδια ώρα, το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017 προβλέπει φορολογικές απαλλαγές ύψους 20,4 εκατ. ευρώ, για τις ισχυρές επιχειρήσεις που θα ενταχθούν στον νέο λεγόμενο «αναπτυξιακό νόμο», ενώ ταυτόχρονα η κρατική δαπάνη για τη στήριξη του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), μέσω του εθνικού σκέλους, διογκώνεται το 2017 κατά 250 εκ. στο 1 δισ. ευρώ. Και, βέβαια, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η νομοθετική ρύθμιση για τον «κόφτη» εξαιρεί ρητά και κατηγορηματικά το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων των κρατικών προϋπολογισμών, το οποίο αποτελεί ένα ακόμη αποφασιστικό εργαλείο στήριξης των καπιταλιστών, την ίδια στιγμή που στο στόχαστρο μπαίνουν δαπάνες που αφορούν λαϊκές ανάγκες.
                                                                                                                                            "Ρ"

Πανηγύρια...

 

Μετά τα πανηγύρια της κυβέρνησης για την «υπέρβαση» των κρατικών εσόδων από τα χαράτσια που φόρτωσαν στο λαό η ίδια και οι προκάτοχοί της, τα κυβερνητικά επιτελεία πανηγυρίζουν πλέον και για τις προβλέψεις του ΔΝΤ για τους ρυθμούς ανάκαμψης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Η βασιμότητα, αλλά και η ενδεχόμενη σκοπιμότητα των προβλέψεων του ΔΝΤ (προβλέπει οριακή ανάκαμψη 0,1% φέτος και ανάκαμψη 2,8% το 2017), είναι ένα ζήτημα που απασχολεί ήδη τα επιτελεία του κεφαλαίου: Έτσι, σημειώνεται η «αιφνιδιαστική» αλλαγή των προβλέψεών του, ακόμα και σε σχέση με τις πρόσφατες δηλώσεις της επικεφαλής του κλιμακίου του Ταμείου στο κουαρτέτο, Ντ. Βελκουλέσκου, ενώ είναι προφανές ότι οι αυξανόμενες «αβεβαιότητες» που εντοπίζει και το ΔΝΤ για την παγκόσμια καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να αφήνουν ανεπηρέαστη την ελληνική οικονομία.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, η ουσία για το λαό είναι μία: Όλες, μα όλες οι προβλέψεις και παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και των εκπροσώπων του κεφαλαίου - οι προβλέψεις του ΔΝΤ, η τοποθέτηση Μοσκοβισί στην Ευρωβουλή, η χτεσινή συνέντευξη Ρέγκλινγκ, αλλά και οι τοποθετήσεις του ΣΕΒ - «υπενθυμίζουν» ότι προϋπόθεση για την όποια ανάκαμψη είναι η πλήρης εφαρμογή του μνημονίου και των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αυτό περιλαμβάνει.
Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου όχι μόνο δε θα φέρει ανακούφιση στο λαό, αλλά προϋποθέτει νέα κλιμάκωση με μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα.
Το ίδιο ακριβώς συμπέρασμα επιβεβαιώνει και το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017 που κατέθεσε η κυβέρνηση: Ο προβλεπόμενος ρυθμός ανάπτυξης, ύψους 2,7%, πάει «πακέτο» με το σχεδόν διπλάσιο, σε σχέση με φέτος, ύψος των αντιλαϊκών μέτρων που θα φορτωθούν πάνω στο λαό, ενώ οι συνολικές «δημοσιονομικές παρεμβάσεις» της διετίας 2016 - 2017 (αυξήσεις αντιλαϊκών φόρων, παραπέρα πετσόκομμα κονδυλίων που αφορούν λαϊκές ανάγκες) αγγίζουν τα 4 δισ. ευρώ.
Αποκαλύπτεται έτσι πλήρως η απάτη της κυβερνητικής προπαγάνδας περί... «δυσκολότερων που πέρασαν», περί «επιστροφής στην κανονικότητα» κ.ο.κ. Επιβεβαιώνεται ότι η «κανονικότητα» των κερδών του κεφαλαίου προϋποθέτει το παραπέρα τσάκισμα του λαού.
Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει, άλλωστε, να ιδωθούν και τα εξελισσόμενα ενδοκαπιταλιστικά παζάρια για τη διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους, τόσο για το ποιο είναι το διακύβευμα για το κεφάλαιο, όσο και για το τι πραγματικά σημαίνουν για το λαό.
Χαρακτηριστικές π.χ. για αυτά τα παζάρια - που εκφράζουν συνολικότερες ενδοκαπιταλιστικές κόντρες εντός και εκτός Ευρωζώνης - είναι και οι «αποκλίσεις» στις μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις για την ελληνική οικονομία. Ετσι, ενώ ΕΕ και ΔΝΤ συγκλίνουν στις προβλέψεις τους για το 2017, το ΔΝΤ εκτιμά ότι το 2021 η ελληνική οικονομία θα έχει ρυθμό ανάκαμψης 1,8%, όταν η Κομισιόν βάζει τον πήχη κοντά στο 3%. Ταυτόχρονα, το ΔΝΤ προβλέπει ότι δεν θα πιαστούν οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Μόνο που διαφορά στην εκτίμηση για τους ρυθμούς ανάκαμψης και τα πλεονάσματα σημαίνει διαφορά και στα μέτρα για την περιβόητη «βιωσιμότητα» του χρέους.

Και εδώ, όμως, πρόκειται για ένα παζάρι που, ανεξαρτήτως έκβασης, βγάζει το λαό σίγουρα χαμένο. Ανεξάρτητα από το πότε θα συμφωνηθούν τα μέτρα διευθέτησης του χρέους, ανεξάρτητα από το τι θα περιλαμβάνουν αυτά και από το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους, το σίγουρο είναι ότι θα συνοδεύονται από νέα αντιλαϊκά μέτρα και «προαπαιτούμενα», ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει για ένα χρέος που δεν είναι δικό του, ενώ η όποια «ελάφρυνση» του χρέους δεν θα σημάνει ανακούφιση του λαού, αλλά «εξοικονόμηση» πόρων για παραπέρα κρατική στήριξη του κεφαλαίου.
Κόντρα, λοιπόν, στα διάφορα κυβερνητικά πανηγύρια για λογαριασμό του κεφαλαίου, πότε για τα έσοδα του αστικού κράτους, πότε για τις προβλέψεις ανάκαμψης των κερδών των καπιταλιστών, πότε για την α' ή β' «θετική δήλωση» για τη διαχείριση του κρατικού χρέους, οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να βγουν μπροστά, με οργάνωση της πάλης για τις δικές τους ανάγκες, οι οποίες είναι διαμετρικά αντίθετες με αυτές των επιχειρηματικών ομίλων.
                                                                                                                               "Ρ"

Φιέστες...

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας είχαν επιλέξει να ξεκινήσουν την «καριέρα» τους στην αστική διαχείριση με επίσκεψη στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, σ' αυτόν τον εμβληματικό για τους αγώνες του λαού ιστορικό χώρο. Ήταν το Γενάρη του 2015, που ο νεόκοπος τότε πρωθυπουργός κατέθετε επευφημούμενος από οπαδούς του κόμματός του λουλούδια στον τοίχο των 200 εκτελεσμένων κομμουνιστών. Τότε, βεβαίως, άνθιζαν οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις ότι είναι δυνατόν μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, με διακηρυγμένο στόχο να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία, να δικαιώσει λαϊκές ελπίδες και οράματα.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Οι ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι οι αντιλαϊκοί στόχοι του κεφαλαίου, η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες (ΕΕ, ΝΑΤΟ) δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα λαϊκά συμφέροντα κι αυτό δεν αλλάζει επειδή η κυβέρνηση είναι «αριστερή». Την περασμένη Κυριακή, με μια ακόμα φιέστα, στο φόντο του Θυσιαστηρίου, η κυβέρνηση αναζήτησε την εξιλέωση για την αντιλαϊκή της πολιτική. Με αφορμή την απόδοση του Σκοπευτηρίου στο δήμο, ο Αλ. Τσίπρας δεν δίστασε να ισχυριστεί ότι αποδίδει φόρο τιμής στη «δρακογενιά της Αντίστασης»! Το ΠΑΣΟΚ δίδαξε τη δεκαετία του 1980, ο ΣΥΡΙΖΑ διδάχθηκε και ακολουθεί τη γνωστή σοσιαλδημοκρατική παραπλάνηση να αναφέρεσαι στην Ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ακόμα και του κομμουνιστικού, την ίδια ώρα που τσακίζεις το λαό για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Στη δρακογενιά, στην οποία αναφέρθηκε, πετσοκόβει τις συντάξεις, στερεί την πρόσβαση σε στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας και υποβάλλει στο μαρτύριο να βλέπει τα παιδιά και τα εγγόνια της σε κατάσταση ένδειας. Η πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση έρχεται σε πλήρη διάσταση με τους ιστορικούς αγώνες του λαού μας, του οποίου τα δικαιώματα τσακίζει ανελέητα. Άλλωστε, δύο μέρες μετά, χτες, φάνηκε και στην πράξη, όταν οι συνταξιούχοι «γεύτηκαν» τα δακρυγόνα των ΜΑΤ στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν το Μέγαρο Μαξίμου και να εκθέσουν στον πρωθυπουργό τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν έπειτα απ' τη λεηλασία που υφίστανται οι συντάξεις τους.
Ο Αλ. Τσίπρας είχε το θράσος να καμώνεται τον υπερασπιστή του λαού και των αγώνων του, την ώρα που η κυβέρνησή του ψηφίζει και εφαρμόζει μνημόνια, φορτώνει φόρους στο λαό, μειώνει μισθούς και συντάξεις, Ταυτόχρονα, χαρίζει απαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, ξεπουλά, και με τα νέα μέτρα προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις, μειώνει δραματικά τα κονδύλια στους δήμους προωθώντας την πολιτική της ανταποδοτικότητας, προσθέτοντας και νέα βάσανα και φορολογία στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στηρίζει ενεργά τη δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή συμφωνώντας με τις αποφάσεις του που αιματοκυλούν τους λαούς στη Μέση Ανατολή και αλλού, ξεριζώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τις εστίες τους. Την ίδια ώρα που συνεχίζουν την πολιτική των προηγούμενων, μια βαθιά αντιλαϊκή πλην όμως απαραίτητη για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, υπηρετούν με αφοσίωση τα αντιλαϊκά προτάγματα της αστικής εξουσίας και απολαμβάνουν μέχρι στιγμής τη στήριξη βασικών τμημάτων του κεφαλαίου.
Η στάση που κράτησαν ο δήμαρχος Καισαριανής και η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου, που αρνήθηκαν να γίνουν ντεκόρ στη φιέστα της κυβέρνησης με φόντο τον τοίχο των εκτελεσμένων της Καισαριανής, είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση.
Η κυβέρνηση, βεβαίως, γνωρίζει καλά ότι οι ήρωες του λαού μας και οι αγώνες τους είναι πάντα παρόντες, όχι φυσικά σε φιέστες εξιλέωσης μιας πολιτικής κι ενός συστήματος που το αντιπάλεψαν, αλλά σε όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες που έχουμε μπροστά για την ανατροπή του και την οριστική δικαίωση των οραμάτων για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους.
                                                                                                                                 "Ρ"

Επαγρύπνηση

 

Οι προχτεσινές επικίνδυνες και προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, Ρ. Τ. Ερντογάν, ο οποίος έθεσε ζήτημα για τη Συνθήκη της Λοζάνης, οι χτεσινές δηλώσεις στελεχών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Τουρκίας ότι ο Ερντογάν αντί να βάλλει κατά του Κεμάλ θα έπρεπε να απολογείται, γιατί επί ημερών ηγεσίας του σηκώθηκαν ελληνικές σημαίες σε 16 νησιά του Αιγαίου, και η προχτεσινή παρέμβαση του αρμόδιου επιτρόπου για τη Διεύρυνση της ΕΕ, Γ. Χαν, ο οποίος εγείρει «τσαμικό ζήτημα», χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα «εκκρεμή διμερή διαφορά» μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, κάνουν κυριολεκτικά σκόνη την απάτη που αναπαράγουν συστηματικά η κυβέρνηση και τα εγχώρια αστικά επιτελεία περί επίτευξης «σταθερότητας και ασφάλειας» μέσα από τη συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τη βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή.
Ισως, άλλωστε, γι' αυτό, επειδή κονιορτοποιεί το αφήγημά τους, από χτες το πρωί κυβερνητικά στελέχη και μια σειρά από ντόπια αστικά επιτελεία κατέβαλλαν προσπάθειες να υποβαθμίσουν τις τέτοιες δηλώσεις στην Τουρκία, ότι γίνονται προς εσωτερική κατανάλωση. Τις δε δηλώσεις του κοινοτικού επιτρόπου τις απέδιδαν σε ψέματα εκπορευόμενα από τις Βρυξέλλες.
Στην πραγματικότητα, οι επικίνδυνες και προκλητικές δηλώσεις που γίνονται στην Τουρκία, εντάσσονται στη συστηματική προσπάθεια της τουρκικής ηγεσίας να αμφισβητεί τα νησιά του Αιγαίου και γενικότερα τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, να εγείρει θέμα «γκρίζων ζωνών», ώστε να προωθήσει τις θέσεις της τουρκικής αστικής τάξης. Ταυτόχρονα, οι τέτοιες δηλώσεις γίνονται ενώ εντείνονται τα παζάρια για το «κλείσιμο» του Κυπριακού, στη βάση των δύο «συνιστώντων κρατών» («states», όπως αναφέρεται στο υπό διαμόρφωση κείμενο), ενώ είναι σε εξέλιξη τα παζάρια Τουρκίας - ΕΕ και για το προσφυγικό ζήτημα. Είναι ξεκάθαρο ότι με τις συγκεκριμένες δηλώσεις η τουρκική αστική τάξη αντικειμενικά ασκεί πίεση για τη διευθέτηση αυτών των θεμάτων σε όφελός της και ακόμη πιο αρνητική για τους λαούς κατεύθυνση, όσο κι αν προσπαθούν να το κάνουν γαργάρα κέντρα και παράκεντρα στην Αθήνα.
Οσο, δε, για την τοποθέτηση του κοινοτικού επιτρόπου περί «τσαμικού ζητήματος», που πρέπει να εξεταστεί και να επιλυθεί στις διμερείς επαφές Αθήνας - Τιράνων, επίσης δεν γίνεται σε αθώα περίοδο, καθώς μια σειρά αστικών τάξεων της περιοχής, και όχι μόνο, αναζητούν να κατοχυρώσουν κυρίαρχο ρόλο στα Δυτικά Βαλκάνια, ιμπεριαλιστικά κέντρα συγκρούονται υπογείως για το ποιος θα έχει τον έλεγχο λιμένων, πλουτοπαραγωγικών ζωνών και δικτύων, κεφάλαια Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας, αλλά και όσοι κρύβονται πίσω τους, ανταγωνίζονται γύρω από τον έλεγχο του Ιονίου και της Αδριατικής. Και, σημειωτέον, δεν περνά απαρατήρητο, και οπωσδήποτε χρήζει περαιτέρω παρακολούθησης, η τοποθέτηση από πλευράς Κομισιόν ότι η Αθήνα βασικά συναίνεσε στο τραπέζι των διμερών συζητήσεων να μπει και το λεγόμενο Τσαμικό, με την κυβέρνηση να επιδεικνύει πολύ μεγαλύτερη πρεμούρα απ' ό,τι με τους Τούρκους, για να το διαψεύσει κατηγορώντας ευθέως τους κοινοτικούς για ψευδολογία.
Σε κάθε περίπτωση, ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί, έχοντας καθαρό και χιλιοαποδειγμένο πως όλα όσα λένε, χρόνια τώρα, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, ότι η συμμαχία Ελλάδας - Τουρκίας, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, είναι παράγοντας «ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή», ή ότι η ΕΕ εγγυάται τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ότι τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά, είναι όλα φούμαρα. Στο εσωτερικό ιμπεριαλιστικών συμμαχιών οι συμβιβασμοί και οι ανταγωνισμοί πάνε χέρι χέρι και ο «σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων» είναι ένα σύντομο ανέκδοτο αφού αυτά γίνονται αποδεκτά ή αμφισβητούνται ανάλογα με τα συμφέροντα που κάθε φορά κυριαρχούν.
                                                                                                                             "Ρ"