Διαρκής και όχι εφάπαξ η επίθεση

 

Σε ένα άθλιο εμπόριο προσδοκιών και ελπίδας, «στημένο» πάνω στο χαμήλωμα των απαιτήσεων που η ίδια προηγουμένως καλλιέργησε, επιδίδεται η κυβέρνηση, με αφορμή την καταβολή του εφάπαξ βοηθήματος σε χαμηλοσυνταξιούχους, των οποίων το εισόδημα έχει ήδη λεηλατήσει και συνεχίζει να το πράττει, σε συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Έτσι, μια σειρά κυβερνητικά στελέχη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όλο το τελευταίο διάστημα, αφενός διαβεβαιώνουν το κεφάλαιο και το κουαρτέτο ότι η παροχή ήταν εφάπαξ, στο όνομα διατήρησης της πολυπόθητης για το κεφάλαιο «κοινωνικής συνοχής», αφετέρου όμως κλείνουν πονηρά το μάτι στους χαμηλοσυνταξιούχους, υποστηρίζοντας πως αν τα δημοσιονομικά δεδομένα το επιτρέψουν, το βοήθημα θα δοθεί ξανά του χρόνου...
Στόχος τους είναι να εξασθενίσουν τα αντανακλαστικά του λαού και να αποσπάσουν τη συναίνεσή του στα όσα αντιλαϊκά προϋποθέτει η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Εμμέσως, δηλαδή, ισχυρίζονται δίχως τσίπα ότι ο δρόμος για την ανακούφιση του λαού είναι ο ίδιος που τον γονατίζει, για να ορθοποδήσουν τα κέρδη του κεφαλαίου, στο οποίο προσφέρονται αφειδώς προνόμια, κίνητρα, χρήμα.
Απέναντι σ' αυτήν την προσπάθεια της κυβέρνησης, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι με μισθούς, φιλοδωρήματα και τσακισμένα δικαιώματα, έχει αξία να κρίνουν με βάση την πείρα τους και τα πραγματικά δεδομένα. Κι αυτά είναι αποστομωτικά για την κυβερνητική προπαγάνδα που υπόσχεται εφάπαξ βοηθήματα για να κρύψει τη μονιμοποίηση της λεηλασίας στο λαϊκό εισόδημα.
Μια ματιά στον κρατικό προϋπολογισμό που κλιμακώνει τη φοροληστεία και πετσοκόβει παραπέρα τις ήδη ισχνές δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Μια ακόμα στο περιεχόμενο των όσων διαπραγματεύεται η κυβέρνηση για να κλείσει τη δεύτερη «αξιολόγηση» και να ανοίξει προσβάσεις για το εγχώριο κεφάλαιο σε φτηνότερο και περισσότερο χρήμα, πείθει και τον πλέον καχύποπτο ότι η αντιλαϊκή επίθεση είναι διαρκείας και όχι εφάπαξ.
Επιπλέον, μπροστά είναι οι σαρωτικές ανατροπές στα όσα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα έχουν απομείνει, που έχουν ήδη νομοθετηθεί και αρχίζουν να εφαρμόζονται μέσα στο 2017 και αφορούν σε νέες μειώσεις συντάξεων, σε αυξήσεις ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σε συνολική επιδείνωση των όρων συνταξιοδότησης.
Η πραγματικότητα για το λαό διαμορφώνεται απ' όλα αυτά, απ' τις διαβεβαιώσεις για την απαρέγκλιτη εφαρμογή του αντιλαϊκού προγράμματος που δίνει η κυβέρνηση στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους εκπροσώπους των «θεσμών», απ' την ενεργοποίηση του «δημοσιονομικού κόφτη» σε περίπτωση απόκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους και μάλιστα στοχευμένα και κατά προτεραιότητα στις πηγές από τις οποίες προήλθαν οι «αποκλίσεις», δηλαδή τους χαμηλοσυνταξιούχους!
Διαμορφώνεται απ' την αβεβαιότητα και τους οξυμένους ανταγωνισμούς καπιταλιστικών κρατών για το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης και θα ενισχυθεί έναντι του άλλου, που είναι τόσοι και τέτοιοι, ώστε ο λαός να μην ξέρει πού θα ξεσπάσουν και τι θα του ξημερώσει αύριο.
Όλα αυτά η κυβέρνηση προσπαθεί να τα κρύψει πίσω απ' τις κραυγές και τους κομπασμούς για το εφάπαξ βοήθημα, που όσο πάει γίνεται και πιο φανερό ότι δεν αποσκοπούσε παρά στο να εξαγοράσει την ανοχή του λαού στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, να θολώσει το κριτήριό του.
Να μην πέσει ο λαός στην παγίδα που του στήνουν, να μη συμβιβαστεί με τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων και του μικρότερου κακού, που τον οδηγεί από απώλεια σε απώλεια. Να μετατρέψει τους αγώνες της χρονιάς που έρχεται σε εφαλτήριο ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, πάλης για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
                                                                                                                          "Ρ"

Δεσμευμένοι στο κεφάλαιο

 

Με αφορμή τις ψευτοπαροχές της κυβέρνησης σε μερίδα των συνταξιούχων και το προσωρινό πάγωμα της αύξησης του ΦΠΑ σε νησιά που πλήττονται περισσότερο από την πολιτική εγκλωβισμού μεταναστών και προσφύγων, εντείνεται αυτές τις μέρες η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ για το ποιος είναι περισσότερο «ενδοτικός» και «υποτελής» απέναντι στους δανειστές και εταίρους.
Ο καβγάς τους είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικός και καμιά σχέση δεν έχει με την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Άλλωστε, οι εξαγγελίες της κυβέρνησης και η φασαρία που προκάλεσαν έχουν ήδη εκτελέσει τη βασική τους αποστολή, να έρθει δηλαδή στο προσκήνιο η συζήτηση που διεξαγόταν ήδη στο παρασκήνιο, για το επόμενο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων. Όπως και να κατοχυρωθεί ο λεγόμενος «κόφτης» ως το βασικό εργαλείο για κάθε μελλοντική κρατική παρέμβαση στο σκέλος των εσόδων και των περικοπών, στο όνομα του να πιαστούν οι συμφωνημένοι δημοσιονομικοί στόχοι. Αυτό μεταφράζεται σε «δαμόκλειο σπάθη» μόνιμα πάνω από μισθούς, συντάξεις και λαϊκά δικαιώματα.
Η κυβέρνηση, για να αποσπάσει συναίνεση ή έστω ανοχή στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, από την οποία ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει, λεονταρίζει απέναντι στους «θεσμούς» και ταυτόχρονα, με την επιστολή Τσακαλώτου, διαβεβαιώνει κατηγορηματικά ότι κανένα ξεστράτισμα δεν επιχειρεί από την πιστή εφαρμογή του μνημονίου.
Από την πλευρά της, η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με τις ψευτοπαροχές της δυναμιτίζει τη διαπραγμάτευση και υπόσχεται ταχύτερη εφαρμογή των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων αν γίνει κυβέρνηση.
Δεσμεύεται, επίσης, ότι θα κατευθύνει την όποια μελλοντική υπεραπόδοση από τα ματωμένα πλεονάσματα στα πεδία εκείνα που συμφωνήθηκαν με τους «θεσμούς», όπως η χρηματοδότηση του Κοινωνικού Επιδόματος Αλληλεγγύης, η πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών από το κράτος, η φοροελάφρυνση των επιχειρήσεων, η αποπληρωμή των δανείων. Σ' αυτά, όμως, συμφώνησε με την επιστολή Τσακαλώτου και η σημερινή κυβέρνηση.
Επομένως, έστω και με «αντίρροπους» ρόλους, κυβέρνηση και ΝΔ σπρώχνουν τα πράγματα προς την ίδια κατεύθυνση: Στην ταχύτερη και πληρέστερη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, στην επέκτασή τους με νέα, στην ενίσχυση του κεφαλαίου, που προϋποθέτει θυσίες δίχως τέλος από το λαό, στο όνομα της ανάκαμψης της οικονομίας.
Μέσα στα όρια αυτής της κοινής στρατηγικής, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ανταλλάσσουν κατηγορίες περί «υποτέλειας» απέναντι στους δανειστές, για να θολώσουν τα νερά και να κρύψουν τα πραγματικά κίνητρα της πολιτικής τους, καθώς είναι και οι δυο δεσμευμένοι στο κεφάλαιο και στην υπηρέτηση των γενικών του συμφερόντων.
Ο λαός έχει πείρα από τα μνημόνια και τα μέτρα των συγκυβερνήσεων με κορμό τη ΝΔ, όπως γνώρισε τα δυο τελευταία χρόνια από πρώτο χέρι το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, με αντιλαϊκά μέτρα - συνέχεια των προηγούμενων. Εχει, όμως, πείρα και από τους ψευτοκαβγάδες τους, άλλοτε για πλευρές της δημοσιονομικής διαχείρισης, άλλοτε για τα σκάνδαλα, άλλοτε για το ποιος είναι ικανότερος να χειραγωγεί το λαό με «καρότο και μαστίγιο».
Ωστόσο, δύσκολα θα βρει έστω και μια σοβαρή διαφωνία τους πάνω σε ζητήματα όπως η βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ο προσανατολισμός στη γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας μέσα από τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από την οποία η αστική τάξη προσδοκά άμεσα και μακροπρόθεσμα οφέλη, όχι όμως και ο λαός.
Μέσα από αυτό το πρίσμα χρειάζεται να ιδωθεί και το τελευταίο επεισόδιο στη μεταξύ τους αντιπαράθεση, που πέρα απ' όλα τα άλλα, υπηρετεί τον εγκλωβισμό του λαού στη λογική της κυβερνητικής εναλλαγής, επιλέγοντας πότε τον έναν και πότε τον άλλο διαχειριστή, με κριτήρια όπως η «υποτέλεια» και η «ενδοτικότητα» στους δανειστές, που κρύβουν τον ταξικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής τους.
                                                                                                                                             "Ρ"

Απόφαση χρήσιμη στο κεφάλαιο

 

Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ), για την υπόθεση των ομαδικών απολύσεων της πολυεθνικής τσιμεντοβιομηχανίας «Lafarge», σηματοδοτεί μια νέα φάση στην αντεργατική επίθεση, παγιώνει και επεκτείνει την εργασιακή ζούγκλα στους χώρους δουλειάς, εξοπλίζει τους μονοπωλιακούς ομίλους με νέα «εργαλεία» για το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης.
Το «ζουμί» της απόφασης του ΔΕΕ δεν βρίσκεται στο κατά πόσον επιτρέπει ή όχι τη διατήρηση της έγκρισης από την πλευρά της κυβέρνησης στα αιτήματα για ομαδικές απολύσεις, αλλά στο σκεπτικό της, που αποθεώνει τις «ελευθερίες του κεφαλαίου» στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ΕΕ.
Στην απόφαση, σημειώνεται με έμφαση ότι στόχος της Οδηγίας της ΕΕ δεν είναι να εμποδίσει τις ομαδικές απολύσεις που αποφασίζουν οι επιχειρήσεις, αλλά να διευθετήσει τη διαδικασία που αυτές θα γίνουν.
Από αυτήν την άποψη, ομολογείται ανοιχτά ότι καμιά εθνική νομοθεσία δεν μπορεί να εμποδίζει τις επιχειρήσεις να κάνουν ομαδικές απολύσεις, να μειώνουν, μέχρι και να σταματούν, την παραγωγική διαδικασία, πετώντας στο δρόμο εργάτες, αφού κάτι τέτοιο ερμηνεύεται ως παρεμπόδιση της ελευθερίας εγκατάστασης, των εξαγορών και των συγχωνεύσεων. Αυτό είναι, λοιπόν, το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»!
Εξίσου εχθρικό απέναντι στα εργατικά δικαιώματα και φιλικό προς τους επιχειρηματικούς ομίλους είναι και το «εθνικό» καθεστώς για τις ομαδικές απολύσεις. Οι όποιες τυπικές διαφοροποιήσεις υπάρχουν ακόμα, σε σχέση με το πνεύμα και το γράμμα της ευρωπαϊκής Οδηγίας, δεν αναιρούν αυτήν την αλήθεια.
Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι οι απολύσεις που γίνονται σε ετήσια βάση στη χώρα μας φτάνουν και ξεπερνούν τον αριθμό των μισθωτών (φέτος θα φτάσουν τα δυο εκατομμύρια)! Και όμως, το κεφάλαιο δεν «χορταίνει» ούτε με αυτό. Απαιτεί την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, την εξάλειψη και του παραμικρού εμποδίου, προκειμένου να ανταποκρίνεται στα σκαμπανεβάσματα της παραγωγής και να βελτιώνει διαρκώς την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του, πάντα σε βάρος των εργαζομένων.
Με τις αξιώσεις αυτές έσπευσε να δηλώσει πως θα συμμορφωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης του ΔΕΕ, σαν έτοιμη από καιρό να εκτελέσει τη βρώμικη δουλειά, πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Ενώ, για άλλη μια φορά, προσπάθησε να εμφανίσει το μαύρο ως άσπρο υποδεχόμενη με τυμπανοκρουσίες την απόφαση.
Επιβεβαιώνεται, για μια ακόμη φορά, ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στην ίδια όχθη με τον ΣΕΒ και τους τραπεζίτες, το κουαρτέτο και το ΔΝΤ. Γι' αυτό, άλλωστε, μέχρι τώρα δεν κατάργησε ούτε μία από τις αντεργατικές διατάξεις, δεν ακούμπησε στο ελάχιστο κανέναν αντεργατικό νόμο, συγκαλύπτει και τροφοδοτεί με την πολιτική της την εργασιακή ζούγκλα.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από την πρώτη ώρα έσπευσε να αξιοποιήσει το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, για να υποσχεθεί στο κεφάλαιο την παραπέρα ευελιξία στην αγορά εργασίας, πουλώντας παραμύθι στους εργαζόμενους ότι μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργεί «αντιστάθμισμα» και κάνει λιγότερο ελκυστικές τις ομαδικές απολύσεις στους εργοδότες. Στην πραγματικότητα, η επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας και της υποαπασχόλησης και μάλιστα με λεφτά του κράτους, που υπόσχεται η κυβέρνηση, είναι εκφράσεις της ίδιας ευελιξίας στην αγορά εργασίας, που εκφράζεται και με τις ομαδικές απολύσεις.
Οι εργάτες όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την απόφαση του ΔΕΕ και τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» που επικαλείται η κυβέρνηση, αλλά μπροστά τους ανοίγονται νέες αντεργατικές προκλήσεις.
Από τις τελευταίες εξελίξεις γίνεται ακόμα πιο φανερό ότι δεν αρκούν οι αγώνες για την παρεμπόδιση των μέτρων, αλλά χρειάζεται μέσα από κάθε τέτοια μάχη να κερδίζει έδαφος η γραμμή πάλης για την ανάκτηση απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Να δυναμώνει ο αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός του αγώνα, ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του.
                                                                                                                                       "Ρ"

Κοροϊδία και κυνισμός

 

Την Πέμπτη, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, θα καταβληθεί η εφάπαξ παροχή στους συνταξιούχους, που προβάλλεται από την κυβέρνηση ως το απόγειο της «κοινωνικής» της πολιτικής.
Με τα 600 εκατ. ευρώ που δίνει από τα «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα, η κυβέρνηση πάει να κρύψει κάτω από το χαλί την αντιλαϊκή της πολιτική, που καταδικάζει στη φτώχεια τα λαϊκά στρώματα, ανάμεσά τους και εκατομμύρια συνταξιούχους.
Θυμίζουμε ότι από την ψήφιση του τελευταίου αντιασφαλιστικού νόμου, το Μάη του 2016, μέχρι και το τέλος του 2019, η κυβέρνηση θα αφαιρέσει από ασφαλισμένους και συνταξιούχους εισόδημα ύψους 8,2 δισ. ευρώ περίπου.
Με τις ψευτοπαροχές της, προσπαθεί ακόμα να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στα νέα αντιλαϊκά μέτρα που συζητάει με το κουαρτέτο, αλλά και να συγκαλύψει τη νέα περικοπή του ΕΚΑΣ, που θα φτάσει στο 50%, μέχρι να καταργηθεί τελείως, το 2019.
Την κοροϊδία της κυβέρνησης συμπληρώνει η κυνική παραδοχή ότι τέτοιες παροχές υπηρετούν την «κοινωνική συνοχή». Τι σημαίνει αυτό; Μέτρα διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας, κυρίως στις πιο ακραίες μορφές της, για να αποσπάται η ανοχή του λαού στην πολιτική που τον κάνει από φτωχό φτωχότερο.
Η κυβέρνηση έχει εξασκηθεί σε τέτοια μέτρα, με βασικότερο όλων το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, που αποτελεί «εργαλείο» για περικοπές σε επιδόματα και κοινωνικές - προνοιακές παροχές.
Λέει, μάλιστα, η κυβέρνηση ότι αν αθροιστούν τα μέτρα για τη διαχείριση της φτώχειας, δίνουν μιαν άλλη εικόνα για την «κοινωνική» της πολιτική. Αξιοποιεί τη βολική κριτική που της ασκούν η ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, για να παριστάνει ότι συμπάσχει με το λαό και ότι δίνει τάχα μάχη, για να τον ανακουφίσει. Εδώ ταιριάζει πραγματικά το «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι».
Προκλητικό είναι, επίσης, το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι με τέτοιες «παροχές», αποκαθίστανται βήμα βήμα οι απώλειες που είχαν συνταξιούχοι και εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια. Τολμούν, μάλιστα, να βαφτίζουν «13η σύνταξη» το εφάπαξ ποσό που δίνουν σε μια μερίδα μόνο των συνταξιούχων, όταν οι περικοπές που τους κάνουν με το άλλο χέρι είναι μόνιμες και πολλαπλάσιες!
Βούτυρο, όμως, στο ψωμί της κυβέρνησης να κοροϊδεύει και να αποπροσανατολίζει το λαό, αλείφουν και οι άλλες αστικές δυνάμεις, όπως π.χ. η ΝΔ, που δεν αμφισβητούν την αντιλαϊκή πολιτική της, αλλά της προσάπτουν ότι «σκορπάει» χρήματα με λάθος τρόπο, ότι με τη στάση της υπονομεύει τη δημοσιονομική σταθερότητα, άρα και το στόχο της ανάκαμψης.
Η αντιλαϊκή πολιτική πάει χέρι - χέρι με την προσπάθεια χειραγώγησης του λαού, τον οποίο θέλουν να συμβιβάσουν με τη φτώχεια και την ανακύκλωσή της. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να χαμηλώσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα την απαιτητικότητά τους, να συμφιλιωθούν με τις θυσίες δίχως τέλος για να έρθει η ανάκαμψη.
Σ' αυτόν τον γενικότερο στόχο τέμνονται το εφάπαξ επίδομα στους συνταξιούχους και η «κριτική» που ασκούν στην κυβέρνηση τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο λαός δεν έχει κανέναν λόγο να τους ακολουθήσει, να συνταχθεί με τον έναν ή τον άλλο. Απάντηση από τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων μπορεί να δώσει η οργανωμένη πάλη για την ανάκτηση των απωλειών, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
                                                                                                                           "Ρ"

Το «καπάκι» των αντιθέσεων...

 

Το «καπάκι» των αντιθέσεων που βράζουν στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και μέσα σε κάθε καπιταλιστική χώρα, ανάμεσα στα διάφορα αστικά στρατόπεδα, σηκώνεται όλο και πιο συχνά και όλο με περισσότερες αφορμές.
Τελευταίο παράδειγμα είναι τα όσα εξελίχθηκαν τις προηγούμενες μέρες με αφορμή τις κυβερνητικές εξαγγελίες για την εφάπαξ ενίσχυση των συνταξιούχων, την απόφαση για «πάγωμα» των βραχυπρόθεσμων μέτρων από τον ESM μέχρι «να εκτιμηθεί το δημοσιονομικό αποτέλεσμα αυτών των μέτρων», τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε η απόφαση αυτή σε άλλα όργανα της Ευρωένωσης, καπιταλιστικά κράτη αλλά και στο εσωτερικό των χωρών.
Σίγουρα η υπόθεση δεν αφορά τις επικοινωνιακές κορόνες της κυβέρνησης που ξαναστήνει το σκηνικό της «σύγκρουσης», για να στρώσει το δρόμο στα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει συμφωνήσει με τους «εταίρους» και σε όσα παζαρεύει. Ούτε βέβαια - και αυτό το παραδέχονται και τα αστικά επιτελεία που κάνουν κριτική στην κυβέρνηση για την απόφαση αυτή - η σύγκρουση αφορά το ζήτημα αν τα χρήματα αυτά περισσεύουν από τα ματωμένα πλεονάσματα που μάζεψε η κυβέρνηση από τη φορολεηλασία των λαϊκών στρωμάτων και τα άλλα βάρβαρα μέτρα. Εξάλλου, κανείς απ' όσους κάθονται στο τραπέζι των αντιλαϊκών διαπραγματεύσεων, ούτε φυσικά η κυβέρνηση, δεν αμφισβητεί την ανάγκη για τη συνέχιση αυτών των βάρβαρων «μεταρρυθμίσεων» που τσακίζουν εργατικά δικαιώματα για να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική κερδοφορία.
Αντίθετα, εκείνο που αναδεικνύεται είναι ότι η σύγκρουση αυτή αφορά την ευρύτερη εικόνα των πολύ μεγάλων ανταγωνισμών που «τρέχουν», στο έδαφος των μεγάλων δυσκολιών και των «αβεβαιοτήτων» της οικονομίας της Ευρωζώνης να περάσει σε φάση ορμητικής ανάκαμψης.
Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, π.χ. των μεγάλων αντιθέσεων ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία, για το ζήτημα της ρύθμισης των κρατικών χρεών και με δεδομένο το «χαμένο έδαφος» της Γαλλίας και άλλων καπιταλιστικών κρατών στον ανταγωνισμό τους με τη Γερμανία στα χρόνια της κρίσης, μπορεί κανείς να εξηγήσει τις «βαριές» δηλώσεις περί «πραξικοπήματος» του Βερολίνου και του προέδρου του Γιούρογκρουπ, που φέρεται να έκανε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Σαπέν, τις αντίστοιχες δηλώσεις από στελέχη της Κομισιόν, του Μοσκοβισί κ.ο.κ. Οι αντιθέσεις αυτές, εξάλλου, διαπερνούν και το εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών, όπως για παράδειγμα δείχνει το κάλεσμα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών ευρωβουλευτών στον Ντάισελμπλουμ «να δώσει εξηγήσεις» για την απόφαση.
Ενώ χαρακτηριστική είναι και η αντιπαράθεση, όπως και οι διαφοροποιήσεις, ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου και αστικά επιτελεία που αποτυπώθηκε με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης και στην Ελλάδα, με άλλους όπως ο ΣΕΒ να προκρίνουν το ζήτημα των μεγαλύτερων φοροαπαλλαγών στο κεφάλαιο, άλλα αστικά επιτελεία να μιλάνε για ανάγκη τέτοιες πρωτοβουλίες να κατευθύνονται στην «εξόφληση οφειλών σε εταιρείες που ασφυκτιούν ή για πραγματικά αναπτυξιακούς σκοπούς», ή στην «επιδότηση της εργασίας», την επιτάχυνση δηλαδή της εργασιακής ζούγκλας και του σκλαβοπάζαρου των ανέργων, και άλλους, ανάμεσά τους και η κυβέρνηση, να μιλάνε για την ανάγκη μέτρων για την «κοινωνική συνοχή», όπως βαφτίζουν τη θωράκιση του συστήματος από κοινωνικές «εκρήξεις» και την εξοικείωση του λαού με τις απαιτήσεις στον πάτο.
Πρόκειται για μια διαπάλη που, απ' όπου κι αν την πιάσει κανείς, επιβεβαιώνεται ότι είναι ξένη και εχθρική προς τα λαϊκά συμφέροντα. Μονόδρομος για την εργατική τάξη η ανασύνταξη του κινήματος, το δυνάμωμα της κοινωνικής συμμαχίας και η ένταση της πάλης σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και όλα τα αστικά «στρατόπεδα» και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για την ικανοποίηση των δικών της, σύγχρονων αναγκών.
                                                                                                                           "Ρ"

Είναι στην ίδια πλευρά

 

Προχτές, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ επανακατέθεσε στη Βουλή την τροπολογία για την επαναφορά της 13ης και της 14ης σύνταξης, με σκοπό την ουσιαστική ανακούφιση των συνταξιούχων. Χρυσή ευκαιρία για όποιον πραγματικά νοιάζεται για τους απόμαχους της δουλειάς να το δείξει στην πράξη, υπερψηφίζοντάς την. Φυσικά, καμιά τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η ΝΔ, όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης έχουν ήδη απορρίψει μία φορά την τροπολογία του ΚΚΕ, τα ίδια που αυτές τις μέρες ερίζουν και επιδίδονται σε πλειοδοσία κοινωνικής ευαισθησίας με αφορμή τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες για χορήγηση ενός εφάπαξ ποσού σε χαμηλοσυνταξιούχους.
Η τοποθέτησή τους απέναντι σ' αυτήν την πρόταση του ΚΚΕ αναδεικνύει επί της ουσίας τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές, που γίνεται προσπάθεια να θολώσουν απ' την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Οι δυνάμεις αυτές μοιράζονται τον κοινό στόχο για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ο οποίος δεν επιτρέπει μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης του λαού, απεναντίας η επίτευξή του προϋποθέτει τη διαρκή επιδείνωση των όρων της ζωής του.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι τουλάχιστον προκλητική η προσπάθεια της κυβέρνησης να χαράξει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, διατυπώνοντας διλήμματα του τύπου «με την κοινωνία ή με τον Σόιμπλε», όπως κραύγαζε το χτεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής», για να υπηρετήσει τον αποπροσανατολιστικό καβγά με τη ΝΔ, στο διαγκωνισμό τους για τη διακυβέρνηση.
Η κυβερνητική προπαγάνδα «κεντάει» στο να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, στο να κρύβει την αλήθεια. Οτι, δηλαδή, κυβέρνηση, ΝΔ, άλλα αστικά κόμματα, ΕΕ, ΔΝΤ, Σόιμπλε, Κομισιόν κ.ά. βρίσκονται από την ίδια πλευρά, αυτή του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Και, μάλιστα, την ώρα που αυτή η κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων και με τη σύμφωνη γνώμη τους, λεηλατεί το γλίσχρο εισόδημα των συνταξιούχων και των εργαζομένων και φορτώνει στις πλάτες τους το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο.
Άλλωστε, όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε την επιστροφή ενός απειροελάχιστου μέρους απ' όσα έχουν κλαπεί απ' το λαό, ο κρατικός προϋπολογισμός στη Βουλή σάλπιζε νέο γύρο λεηλασίας στο λαϊκό εισόδημα και νέο σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, ενώ άλλο νομοσχέδιο σηματοδοτούσε νέες περικοπές προνοιακών επιδομάτων και στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» «μαγειρεύονται» πρόσθετες ανατροπές στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα κ.λπ.
Τα κάλπικα διλήμματα στα οποία ειδικεύεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχουν στόχο να φιλοτεχνήσουν για λογαριασμό της το προφίλ μιας δύναμης που τάχα δίνει μάχες για τα λαϊκά συμφέροντα, υπηρετούν την προσπάθεια εξαπάτησης και χειραγώγησης του λαού. Άλλωστε, δεν κρύβουν την έγνοια τους για αποκατάσταση της «κοινωνικής συνοχής», για να εξασφαλίσουν, δηλαδή, τη στοίχιση του λαού στα προτάγματα του κεφαλαίου και να εξουδετερώσουν τις αντιδράσεις του.
Η απάντηση στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και τις σκοπιμότητές τους μπορεί και πρέπει να δοθεί με όρους κινήματος, στο δρόμο του αγώνα, το δρόμο που έδειξαν χτες οι συνταξιούχοι διεκδικώντας δυναμικά όσα δικαιούνται, κόντρα στον εμπαιγμό που επιχειρεί σε βάρος τους η κυβέρνηση.
                                                                                                                            "Ρ"

Πανεξόρμηση!

 

Με αποφασιστικότητα και μαχητική αισιοδοξία σχεδιάζουμε τη μεγάλη εξόρμηση της Κυριακής με τον «Ριζοσπάστη», που θα περιλαμβάνει τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος.
Το σύνθημα του Συνεδρίου, που θα πραγματοποιηθεί το διάστημα 30 Μάρτη με 2 Απρίλη 2017, αποτελεί και κάλεσμα μάχης στην εργατική τάξη: «Ισχυροποιούμε το ΚΚΕ. Για δυνατό εργατικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία. Για την εξουσία - το σοσιαλισμό». Αυτό το σύνθημα, με όσα το συνοδεύουν στο περιεχόμενο του ντοκουμέντου που θα δώσει στη δημοσιότητα η ΚΕ, θέλουμε να βρεθεί στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης με τους εργαζόμενους τους επόμενους μήνες.
Η επιτυχία της μεγάλης εξόρμησης την ερχόμενη Κυριακή θα αποτελέσει ένα καλό, ορμητικό ξεκίνημα γι' αυτήν τη συζήτηση. Άλλωστε, δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Ήδη οι Κομματικές Οργανώσεις απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα ξεδιπλώνουν έναν πλούσιο προγραμματισμό με πλήθος εκδηλώσεων και άλλων παρεμβάσεων. Οι δεκάδες πρωτοβουλίες με άξονα τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, όλες οι εκδηλώσεις που εντάσσονται στα 100χρονα του Κόμματος, αλλά και η μεγάλη προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη με τη δίμηνη Οικονομική Εξόρμηση φέρνουν τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σε σταθερή επαφή με χιλιάδες εργαζόμενους.
Παράλληλα, οργανώνονται καθημερινά κομματικές παρεμβάσεις με περιοδείες, συσκέψεις και συγκεντρώσεις σε τόπους δουλειάς και συνοικίες, καλώντας την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να βγουν στο προσκήνιο, να ανασυντάξουν το κίνημά τους και να περάσουν στην αντεπίθεση, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης, εργοδοσίας και ΕΕ - ΔΝΤ.
Όλη αυτή η ζωντανή κομματική δράση έχει αποτελέσματα. Εκτός από τους εργαζόμενους που υιοθετούν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, πολλοί είναι και όσοι μας ακούνε, ενδιαφέρονται να μάθουν, ανησυχούν και αναζητούν τη διέξοδο, μια απάντηση στην αγωνία τους, στο «κάτι επιτέλους πρέπει να αλλάξει». Σε όλους αυτούς φιλοδοξούμε να φτάσουμε με τις Θέσεις, να κάνουμε μια μεγάλη και βαθιά πολιτική συζήτηση, να τους βοηθήσουμε να αξιοποιήσουν την πείρα τους, να κατασταλάξουν στο συμπέρασμα ότι το σημερινό σάπιο καπιταλιστικό σύστημα δεν διορθώνεται, αντίθετα γίνεται όλο και πιο βάρβαρο. Να το πάρουν απόφαση ακόμα περισσότεροι εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, νέοι και νέες ότι η στρατηγική του ΚΚΕ αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση. Οτι απαιτείται να ισχυροποιηθεί το ΚΚΕ παντού, και με οργανωμένες δυνάμεις, αλλά και με εργαζόμενους που συσπειρώνονται και παλεύουν μαζί του, που υιοθετούν την πολιτική του πρόταση.
Στη μάχη αυτή δεν θα ξεχάσουμε κανέναν. Να φτάσουμε συντεταγμένα και με σχέδιο σε όλους όσοι τα τελευταία χρόνια είτε σταθερά, είτε περιστασιακά βρέθηκαν στο πλάι μας στους καθημερινούς αγώνες, προσέγγισαν, έστω και επιφανειακά, τη στρατηγική του ΚΚΕ ή παρασύρθηκαν στο ρεύμα της αναζήτησης εύκολων λύσεων και απογοητεύτηκαν. Τώρα μπορούν να αξιολογήσουν ξανά τις επιλογές τους και να ξεμπλοκάρουν με την παρέμβασή μας. Να συνειδητοποιήσουν με νηφαλιότητα, μελετώντας τις Θέσεις της ΚΕ, ότι τέσσερα χρόνια τώρα, από το 19ο Συνέδριο μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα και στη διεθνή πραγματικότητα που λίγοι φαντάζονταν, όμως το ΚΚΕ αποδείχτηκε ικανό να δει προς τα πού πάνε τα πράγματα. Ικανότητα που απορρέει από την επαναστατική στρατηγική του.
Συνεπώς, έχουμε μπροστά μας μια σκληρή αλλά και συναρπαστική μάχη. Αποτελεί στοίχημα για όλα τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να αξιοποιήσουν όλα τα περιθώρια, ώστε η κυριακάτικη πανεξόρμηση να αφήσει ένα σαφές αποτύπωμα ισχυροποίησης της επαφής μας με παλιές και νέες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Σημαντικό μέρος της προετοιμασίας της εξόρμησης αφορά στην αξιοποίηση των φίλων και των οπαδών μας, δίπλα στις ΚΟΒ, που θα χρεωθούν φύλλα «Ριζοσπάστη» για να τα διακινήσουν στον κύκλο τους. Ήδη έχουν αρχίσει τα καλέσματα σε άμιλλα ανάμεσα σε Κομματικές Οργανώσεις, με στόχο τη μεγαλύτερη διακίνηση των Θέσεων, στοιχείο που πρέπει να γενικευτεί.
Όλοι στην πανεξόρμηση, λοιπόν. Με τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», να κάνουμε τη νύχτα μέρα. Με καλό σχεδιασμό και με πείσμα!
                                                                                                                                  "Ρ"

«Όχι» στο συμβιβασμό με τη δυστυχία

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται για να υλοποιήσει την αντιλαϊκή πολιτική, για να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Αποφασιστικότητα και προσήλωση στο να τσακίσει τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, για να υλοποιήσει πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου. Σχέδιο και μέθοδο, ώστε να το κάνει αυτό, καλλιεργώντας συνείδηση στο λαό ότι πρέπει να συμβιβαστεί με τη δυστυχία του, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και παραμυθιάζοντάς τον πως οι θυσίες θα πιάσουν τόπο. Και, βέβαια, πολύ θράσος που της επιτρέπει να κοροϊδεύει κατάμουτρα και να εμπαίζει εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, συνολικά τα λαϊκά στρώματα.

Ολα αυτά «χώρεσαν» στο προχτεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, που ανακοίνωσε την επιστροφή ενός εφάπαξ βοηθήματος που το «βάφτισε» «13η σύνταξη» και το προσωρινό πάγωμα της κατάργησης του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά που δέχονται πρόσφυγες και μετανάστες.

Πώς παρουσίασε η κυβέρνηση αυτές τις εξαγγελίες; Ξεχωρίζουμε ορισμένα «μαργαριτάρια» από την προπαγάνδα της. «Υλοποίηση παλιότερων δεσμεύσεων για 13η σύνταξη». «Η κυβέρνηση είναι συνεπής στις δεσμεύσεις της». «Η κυβέρνηση δηλώνει πως αφού αντέχει η οικονομία θα στηριχτούν σιγά - σιγά όλες οι κοινωνικές ομάδες που έχουν πληγεί». Αυτά και άλλα είναι μερικά από τα επιχειρήματα που συνοδεύουν τις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Οπως συνόδευαν και το «κοινωνικό μέρισμα» της προηγούμενης κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Και είναι ένα προς ένα κάλπικα, ψεύτικα και επικίνδυνα για το λαό.

Δεν έχει καμία αξία να επιχειρηματολογήσουμε για τα περί 13ης σύνταξης. Τι να πει κάποιος, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός ξεστομίζει πως ένα βοήθημα 300 - 400 ευρώ, που δίνεται μία φορά σε ένα συγκεκριμένο αριθμό συνταξιούχων, είναι η υλοποίηση της προεκλογικής δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ για την επαναφορά της 13ης σύνταξης. Πόσο μάλλον όταν αυτήν την ίδια τη σύνταξη η κυβέρνηση την έχει μειώσει σε όλους τους συνταξιούχους δύο και τρεις φορές και από την 1.1.2017 θα τη μειώσει κι άλλο.

Η συνέπεια της κυβέρνησης στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής είναι αυτή που αποκλείει στο μέλλον κάθε προσδοκία για ανάκτηση απωλειών, μετατρέπει σε ψευδαίσθηση και αυταπάτη τη θέση ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη, η ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων για την οποία η κυβέρνηση πασχίζει και ανταγωνίζεται με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα θα φέρει τη διέξοδο για το λαό.

Γι' αυτό, τα περί «στήριξης των κοινωνικών ομάδων που πλήττονται όσο αντέχει η οικονομία» και τα περί «σιγά - σιγά μπορούν να πάνε καλύτερα τα πράγματα» είναι προκλητικά ψέματα. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης εντείνει τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση, δημιουργεί συνθήκες οι νεότεροι εργαζόμενοι να δουλεύουν και να ζουν με χειρότερους όρους από τους παλιότερους. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, για την οποία κόπτονται, απαιτεί το διαρκές ξεζούμισμα του λαού.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει το λαό να εμπεδώσει σιγά - σιγά, μέσα από την πραγματικότητα που βιώνει ότι πρέπει να συμβιβαστεί με αυτήν την πραγματικότητα. Με την πραγματικότητα που λέει πως «όταν έχω κάτι θα δίνω - απ' αυτά που σου παίρνω - και πρέπει να είσαι και ευτυχισμένος γι' αυτό», πως πρέπει να λέει «πάλι καλά που πήρα έστω κι αυτά τα 300 ευρώ» ακόμα κι αν το προηγούμενο διάστημα έχει χάσει τα τριπλάσια και στο μέλλον θα χάσει κι άλλα. Κι αυτό είναι που χρειάζεται απάντηση δυνατή και ασυμβίβαστη με τη δυστυχία και την ανέχεια που τον βυθίζουν κεφάλαιο - ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί και αστικές κυβερνήσεις.

Σκέτη πρόκληση...

 

Το χτεσινοβραδινό διάγγελμα του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα αποτελεί πραγματική πρόκληση για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ψηφίζει έναν προϋπολογισμό λαιμητόμο για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, των «ματωμένων πλεονασμάτων» και του «δημοσιονομικού κόφτη», την ίδια ώρα που στο πρόσφατο Γιούρογκρουπ ουσιαστικά δόθηκε κατεύθυνση για αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας σε βάθος 50ετίας για τη «ρύθμιση» του χρέους, την ίδια ώρα που προετοιμάζει ένα νέο αντιλαϊκό πακέτο με αιχμή τα Εργασιακά για το κλείσιμο της «αξιολόγησης», ο Αλ. Τσίπρας βγήκε προκλητικά να εξαγγείλει ορισμένα ψίχουλα ντροπής και κοροϊδίας για τον ελληνικό λαό.
Δεν είναι μόνο ότι τα μέτρα αυτά είναι ψίχουλα. Για παράδειγμα, με τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο, η κυβέρνηση κόβει από τους συνταξιούχους 8,2 δισ. ευρώ μέχρι το 2019 και την ίδια ώρα εξαγγέλλει ότι θα διανείμει ...600 εκατ. ευρώ στους πλέον εξαθλιωμένους κι αυτά εφάπαξ! Μάλιστα, αυτόν τον καραμπινάτο εμπαιγμό η κυβέρνηση τολμάει να τον παρουσιάζει ως επαναφορά της 13ης σύνταξης!
Ούτε είναι μόνο η συνεχιζόμενη προσπάθεια οι εργατικές - λαϊκές απαιτήσεις και προσδοκίες να βρίσκονται στα τάρταρα, να καθορίζονται με κριτήριο τι μπορεί να «δώσει» το κεφάλαιο και όχι τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Ακόμα πιο προκλητικό και επικίνδυνο είναι πως η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίζει αυτά τα μέτρα ως κέρδη από την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της, της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου, των αναδιαρθρώσεων, της έντασης της εκμετάλλευσης. Ως «κέρδη» που συνδέονται με την πρόσφατη αντιλαϊκή συμφωνία του Γιούρογκρουπ για το χρέος αλλά και με την προώθηση της ευρωενωσιακής πολιτικής εγκλωβισμού χιλιάδων προσφύγων.
Πρόκειται, δηλαδή, για ξεδιάντροπη προσπάθεια ο λαός να χάψει το παραμύθι ότι ο δρόμος για την ανακούφισή του, για έξοδο από τη σημερινή κατάσταση περνάει μέσα από την επιτάχυνση της υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής, μέσα από την πολιτική που δίνει απλόχερα στο κεφάλαιο φοροαπαλλαγές, ελαφρύνσεις, επενδυτικούς νόμους, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, εξοικονόμηση κρατικού χρήματος κ.ά.
Οταν όλη η πραγματικότητα βοά για το αντίθετο, ότι αυτή η πολιτική προϋποθέτει το χτύπημα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, το χτύπημα του εισοδήματος της λαϊκής οικογένειας, μια διαδικασία που είναι βαρέλι δίχως πάτο. Πρόκειται, λοιπόν, για μια ανοιχτή προσπάθεια εξαγοράς σιωπής. Την απάντηση που πρέπει να δοθεί σε μια τέτοια πρόκληση σηματοδότησαν οι χτεσινές μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις που οργάνωσαν τα Σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, παρά τα εμπόδια και το σαμποτάρισμα από τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Την απάντηση δίνουν οι χιλιάδες που εξέφρασαν την αντίθεσή τους στα σχέδια κυβέρνησης - εργοδοσίας - ΕΕ, οι ναυτεργάτες στους καταπέλτες των πλοίων, οι απεργοί σε μια σειρά από επιχειρήσεις, οι οποίοι δεν αποδέχονται «τη μοίρα τους», αντιστέκονται, διεκδικούν και παλεύουν για να ανακτήσουν όσα έχασαν στην κρίση αλλά και να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Το κρίσιμο είναι το επόμενο διάστημα η απάντηση αυτή να δυναμώσει, να γίνει πλειοψηφική, τρίβοντας στα μούτρα κυβέρνησης και εργοδοσίας τέτοιες προκλήσεις σαν τη χτεσινοβραδινή.
                                                                                                                                     "Ρ"

Να σπάσει ο φαύλος κύκλος

 

«Εθνική επιτυχία» χαρακτήρισε την προχτεσινή απόφαση του Γιούρογκρουπ για το χρέος η κυβέρνηση και οι λέξεις που χρησιμοποιεί σίγουρα δεν είναι τυχαίες. Η συμφωνία για τα πρώτα μέτρα διευθέτησης του κρατικού χρέους συνιστά κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και της κυβερνητικής προπαγάνδας, με δυο στόχους: Από τη μια να υπηρετηθεί αποτελεσματικά ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης κι από την άλλη να καλλιεργηθούν προσδοκίες στο λαό ότι από τη διαχείριση του χρέους και την ανάκαμψη της οικονομίας έχει να ωφεληθεί ο ίδιος.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Σίγουρα όχι. Μια πρώτη απόδειξη είναι ότι για να υπάρξει συμφωνία για μερική διευθέτηση του χρέους, χρειάστηκε να προχωρήσουν τα αντιλαϊκά μέτρα του τρίτου μνημονίου, όπως για το PSI χρειάστηκε να εφαρμοστεί εξολοκλήρου το δεύτερο μνημόνιο. Με άλλα λόγια, απομείωση του κρατικού χρέους και «τροχοδρόμηση» σε πορεία ανάκαμψης σημαίνει αντιλαϊκά μέτρα για το λαό, όπως αυτά που φόρτωσαν στην πλάτη του όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και που διατηρεί και επεκτείνει η σημερινή.
Μήπως, όμως, με αυτές τις αποφάσεις θα ανακουφιστεί ο λαός και θα ανοίξει ο δρόμος για την ανάκαμψη, την έξοδο από την κρίση;
Καταρχήν δεν μιλάμε για μείωση του χρέους, αλλά για ρύθμιση της αποπληρωμής του. Το χρέος, δηλαδή, παραμένει ως έχει και καλείται ο λαός να το πληρώσει σε βάθος χρόνου, σε ορίζοντα 50ετίας και βλέπουμε.
Επίσης, η ρύθμιση αυτή δεν θα μεταφραστεί σε ελάφρυνση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων αφού δεν προβλέπεται καμιά αποκατάσταση δικαιωμάτων, αύξηση δαπανών για κοινωνικές ανάγκες. Αντίθετα, οι δημοσιονομικοί «κόφτες» και οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων καθορίζουν ένα πλαίσιο νέων περικοπών και μέτρων που θα πλήξουν τη λαϊκή οικογένεια. Η «ρύθμιση του χρέους» θα μεταφραστεί σε μεγαλύτερη κρατική στήριξη στους καπιταλιστές για να κάνουν επενδύσεις. Ηδη, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συναγωνίζονται για το ποιος θα εξασφαλίσει πιο ευνοϊκό για το κεφάλαιο επιχειρηματικό περιβάλλον, με εισφοροαπαλλαγές, φοροαπαλλαγές, ευνοϊκές ρυθμίσεις κ.λπ.
Και ερχόμαστε στο «τυράκι» που αφορά το στόχο της ανάκαμψης. Θα βγουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα κερδισμένα από την πορεία της ανάκαμψης; Θα πιάσουν τόπο οι θυσίες τους; Υπάρχει πείρα διεθνώς από τις χώρες που πέρασαν στη φάση της ανάκαμψης, με δεδομένο ότι πουθενά η ανάκαμψη αυτή δεν μπόρεσε να είναι δυναμική, ούτε βεβαίως για την Ελλάδα προβλέπεται κάτι τέτοιο.
Η πείρα αυτή είναι αρνητική ακόμα και για οικονομίες όπου η κρίση δεν είχε το ίδιο βάθος με την ελληνική. Η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν θα φέρει ραγδαία μείωση της ανεργίας, που θα παραμείνει υψηλή, ενώ όσες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν μέσα στο σημερινό περιβάλλον της εργασιακής ζούγκλας θα κυριαρχούνται από την εργασιακή περιπλάνηση, την εντατικοποίηση, την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, την ανυπαρξία δικαιωμάτων. Υπάρχει εξάλλου πείρα από «δυναμικούς» κλάδους, όπως αυτός του τουρισμού. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που το κεφάλαιο απαιτεί περισσότερη εργασιακή «ευελιξία».
Άλλωστε, σε όλα αυτά στηρίζεται και θα στηριχθεί η ανάκαμψη, δηλαδή στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Η καπιταλιστική ανάκαμψη θα φέρει την ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση της οικονομίας σε λιγότερα χέρια, σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, το ξαναμοίρασμα της πίτας ανάμεσά τους, πετώντας «έξω», και με παρεμβάσεις του αστικού κράτους (π.χ. ζητήματα φορολογίας), τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, τις λαϊκές οικογένειες.
Με λίγα λόγια, οι απώλειες των εργαζομένων θα κατοχυρωθούν, ενώ η απειλή μιας νέας κρίσης εξαιτίας μιας μη δυναμικής ανάκαμψης θα κρέμεται πάνω απ' τα κεφάλια τους, απαιτώντας νέες υποχωρήσεις και θυσίες...
Επομένως, όσο ο λαός δεν επιλέγει άλλη διέξοδο και προοπτική έξω από τα όρια του υπάρχοντος συστήματος και της κυβερνητικής εναλλαγής, τόσο ευκολότερο είναι για το κεφάλαιο και τα κόμματά του να φτιάχνουν «εθνικά οράματα» και στόχους, να σέρνουν το λαό να υπερασπίζεται πολιτικές και μέτρα αλλότρια προς τα πραγματικά του συμφέροντα. Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι που πρέπει να σπάσει.
                                                                                                                            "Ρ"

Ανταγωνισμός συμφερόντων

 

Η αυξανόμενη προκλητικότητα και επιθετικότητα της τουρκικής ηγεσίας, με τις δηλώσεις του Προέδρου, Ρ. Τ. Ερντογάν, για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης και των υπαρχόντων συνόρων, ή αυτές του υπουργού Εξωτερικών, Μ. Τσαβούσογλου, ότι τα Ίμια είναι τουρκικό έδαφος, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Εντάσσονται μέσα σ' ένα πλέγμα σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που εκδηλώνονται στη γειτονιά μας, στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, και σχετίζονται με τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πόρων και δρόμων μεταφοράς τους, καθώς και με τις γεωστρατηγικές σφαίρες επιρροής. Στο φόντο των σφοδρών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και Ρωσία, η τουρκική αστική τάξη διεκδικεί ρόλο στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται ή θα διαμορφωθεί στο μέλλον. Εξάλλου, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου - δηλαδή η αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ελληνικών νησιών - που συνεχώς επανέρχεται, στην πραγματικότητα «ακουμπάει» στο γεγονός ότι το ΝΑΤΟ (όπου ανήκουν Ελλάδα και Τουρκία) είναι αυτό που θεωρεί το Αιγαίο «ενιαίο ΝΑΤΟικό χώρο» και συμβάλλει στην ενίσχυση της τουρκικής προκλητικότητας.
Η τουρκική αστική τάξη, βλέποντας τη συνολική αναμπουμπούλα και την αναδιάταξη που γίνεται στην ευρύτερη περιοχή, ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του καλοκαιριού κατά του Ερντογάν, που δημιούργησε τριβές με τους ΝΑΤΟικούς συμμάχους, ανεβάζει τους εθνικιστικούς τόνους, μιλάει για «σύνορα της καρδιάς», μπαίνει πιο δυναμικά στο παιχνίδι της διεκδίκησης και εδαφών. Σε αυτό αποσκοπεί η αμφισβήτηση των συνόρων και προς ανατολικά και προς δυτικά. Γι' αυτό η Τουρκία στήριξε τα σχέδια ανατροπής της κυβέρνησης της Συρίας, ενισχύοντας με διάφορους τρόπους τους τζιχαντιστές, ενώ σήμερα που κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ορατό, προσπαθεί με τη στρατιωτική της παρουσία, την εισβολή σε εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, να κατοχυρώσει ότι θα έχει λόγο στις εξελίξεις στην περιοχή. Για τους ίδιους λόγους, εντείνει τις πιέσεις στο Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά. Πολύ γρήγορα κατέρρευσε όλη η επιχειρηματολογία που διακινούσαν διάφορα αστικά επιτελεία στη χώρα μας, πως η τουρκική προκλητικότητα οφείλεται σε λόγους επικοινωνιακής διαχείρισης «εσωτερικών προβλημάτων» μετά το πραξικόπημα, και ουσιαστικά έδειχναν το δέντρο για να κρύψουν το δάσος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Φυσικά, η στάση της τουρκικής αστικής τάξης ανησυχεί, από την άλλη πλευρά, την ελληνική, που επιδιώκει την περίφημη «γεωπολιτική αναβάθμισή» της στο πλαίσιο της συμμετοχής στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι επιταχυνόμενες διεργασίες για να καταληχθεί μια νέα διχοτομική λύση στο Κυπριακό, που θα εξυπηρετεί την ανάγκη να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι μπίζνες μονοπωλιακών ομίλων και ταυτόχρονα η Κύπρος, πιο αποφασιστικά και «χωρίς κωλύματα», να παίξει το ρόλο του αβύθιστου αεροπλανοφόρου στην Ανατολική Μεσόγειο, πολύτιμου εφαλτηρίου στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Και βεβαίως, όπως κάθε παζάρι αστικών ανταγωνιστικών συμφερόντων έχει τα πάνω και τα κάτω του, τα πολλά γυρίσματα και ανατροπές, αφού η κάθε πλευρά επιδιώκει τα μεγαλύτερα οφέλη. Μόνο που όλα αυτά είναι σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, επιχειρούν να ξεχαστεί ότι το Κυπριακό είναι πρωτίστως ζήτημα εισβολής και κατοχής και προετοιμάζεται, στο όνομα της ασφάλειας και της κατάργησης των ...εγγυήσεων, που έχει κάνει, υποτίθεται, σημαία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να μπει ένα καινούργιο «καπέλο», με τη σφραγίδα ιμπεριαλιστικών συμμαχιών όπως το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ.
Οι εξελίξεις απαιτούν από το λαό μας και τους λαούς της περιοχής επαγρύπνηση και εγρήγορση, ώστε να μπορούν να ξεχωρίζουν τα ταξικά συμφέροντα πρωτίστως τα δικά τους, που είναι ξένα με τις εθνικές επιδιώξεις των αστικών τάξεων, με τα διάφορα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Δικός τους δρόμος δεν είναι να ματώσουν και πάλι για αλλότρια συμφέροντα, αλλά να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ανταγωνισμούς στους οποίους συμμετέχει.
                                                                                                                                  "Ρ"

Θα μπορούσε να είσαι εσύ...

 

Κάθε φορά που ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του στο μεροκάματο, όπως έγινε χτες το πρωί στην πλατεία Βικτωρίας, η μόνιμη επωδός αρμόδιων και αναρμόδιων είναι πως «φταίει η κακιά η ώρα».
Μετά, ξεκινάει ο επιμερισμός των ευθυνών. Από τις οποίες, σχεδόν πάντα, μένει απ' έξω η εργοδοσία και πολύ περισσότερο το κράτος, οι μηχανισμοί του, η κυβέρνηση και η πολιτική της.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, η ευθύνη καταλήγει στους εργαζόμενους που εμπλέκονται σε ένα εργατικό «ατύχημα». Ακόμα και στα ίδια τα θύματα! Άπειρα παραδείγματα μπορεί να αντλήσει κανείς από τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη».
Όπως και στην περίπτωση χτες του θανάτου της 38χρονης λογίστριας, η κυβέρνηση μοιράζει απλόχερα τα συλλυπητήρια, το ίδιο και η εργοδοσία.
Οι υπηρεσίες θα βγάλουν το πόρισμα για τις «τεχνικές» λεπτομέρειες του «ατυχήματος», θύματα και συγγενείς θα μπλέξουν σε μια πολυδαίδαλη και χρονοβόρα δικαστική διαμάχη.
Γρήγορα, όλα θα ξεχαστούν. Μέχρι το επόμενο θανατηφόρο «ατύχημα». Αλήθεια, ποιος θυμάται τι έγινε με τους τέσσερις νεκρούς μεταλλεργάτες στα ΕΛΠΕ, στις 8 Μάη 2015;
Τα ερωτήματα για το χτεσινό «ατύχημα» στα «Everest» της πλατείας Βικτωρίας είναι πολλά.
Η εργοδοσία δεν μπήκε στον κόπο να κλείσει το κατάστημα τις ώρες που απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί η εργασία με τη χρήση φλόγας, προφανώς για να μην χάσει κέρδη. Σημειώνουμε ότι το συγκεκριμένο κατάστημα, όπως και πολλά ακόμα της ίδιας αλυσίδας, είναι 24ωρου λειτουργίας.
Ούτε καν το υπόγειο δεν εκκενώθηκε, όπως αποδείχτηκε από το θάνατο της λογίστριας, που δούλευε δίπλα στον τεχνικό.
Για να μη ρωτήσουμε ποια υπηρεσία και ποιος φορέας είναι αρμόδιος να αδειοδοτεί και να ελέγχει τέτοιες εργασίες, που έχουν μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας και γίνονται σε κατοικημένη περιοχή. Υπάρχει όμως και κάτι που στέκεται πάνω απ' όλα αυτά και «ακουμπάει» την ουσία του ζητήματος. Η ξέφρενη «κούρσα» για την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, της ανταγωνιστικότητας έχει θύματα και τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αλλά ακόμα και τη ζωή των ίδιων των εργαζομένων.
Η «ανεμπόδιστη επιχειρηματική δράση», δηλαδή η κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αυτή που υπηρετεί πιστά η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για τη ζωή και την ασφάλεια των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Τις μέρες αυτές συζητιέται στη Βουλή ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης, με τον τίτλο «Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις».
Σ' αυτό, περιέχονται διατάξεις που καταργούν στοιχειώδεις ελέγχους από τις αρμόδιες κρατικές αρχές και προϋποθέσεις για να ξεκινήσει τη λειτουργία της μια επιχείρηση, ή τις αναθέτουν σε ιδιώτες.
Δηλαδή, το κεφάλαιο θα «ελέγχει» το κεφάλαιο, αν για παράδειγμα τηρούνται περιβαλλοντικοί και άλλοι όροι, αν είναι πλήρη και επαρκή τα συστήματα πυρασφάλειας και άλλα. Και την ίδια ώρα, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όπως το ΣΕΠΕ, απογυμνώνονται από μέσα και προσωπικό, αδυνατούν να κάνουν ουσιαστικούς ελέγχους.
Όλα αυτά αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα της κατοχύρωσης και επέκτασης της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, της κατάργησης του ωραρίου λειτουργίας, που πολλές φορές άλλο φαίνεται στα χαρτιά και άλλο στην πραγματικότητα δουλεύεται, την εντατικοποίηση της εργασίας, αυξάνοντας τους κινδύνους για τέτοιου είδους «ατυχήματα».
Να, λοιπόν, γιατί δεν φταίει η «κακιά η ώρα» για τους σκοτωμένους και σακατεμένους εργαζόμενους. Και το ανάθεμα στους πραγματικούς φταίχτες δεν φτάνει για να υπάρξει στοιχειώδης προστασία στους χώρους δουλειάς.
Χρειάζεται οργάνωση στα συνδικάτα και ανάδειξη των μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς σε βασικό μέτωπο πάλης από το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται ταξικός αγώνας ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, που δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμα και την ανθρώπινη ζωή στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
                                                                                                                                    "P"