ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ (μερος 4ο)                         ή"μη μου την κάνναβη τάραττε"

Πρώτες σκέψεις τη στιγμή που σήμερα το πρωί άκουγα τον υπουργό της κυβέρνησης  κ Τσιρώνη –αυτόν των Οικολόγων όχι τον άλλον της Βαρβακείου αγοράς- να μιλά στον Σκάι και τον Γ.Αυτιά για το επικείμενο νομοσχέδιο περί καλλιέργειας κάνναβης.

Δε θα αναφερθώ στις επιπτώσεις που έχει η χρήση κάνναβης στον ανθρώπινο οργανισμό γιατί δεν έχω τις επιστημονικές γνώσεις που χρειάζονται αλλά μόνο στο θέμα της καλλιέργειας φαρμακευτικής και βιομηχανικής κάνναβης.

Αναφέρει λοιπόν ο υπουργός:

 «Η Ελλάδα έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα ότι λόγω του κλίματος και είναι κάπως ξερικό αυτό το φυτό μπορεί να κάνει πολύ μεγάλη παραγωγή.»

Ξέρουμε ήδη ότι μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού ενδιαφέρονται για αυτή την επένδυση στη χώρα μας και έχουν έρθει σε επαφή εδώ και καιρό με κυβερνητικούς αξιωματούχους, άλλωστε το είπε και ο ίδιος ο κ.υπουργός. Δεν είναι η πρώτη φορά που επενδύσεις τέτοιου είδους  που προωθούνται από πολυεθνικές –και όχι μόνο- εταιρείες. Μιλάμε λοιπόν για μια επένδυση που αφορά 1-2 εταιρείες. Εδώ άλλωστε μπαίνει και το πρώτο αυτονόητο ερώτημα:

 -Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μια πολυεθνική ενδιαφέρεται για το όφελος ενός λαού και όχι μόνο και μόνο για το δικό της κέρδος;

 Δε νομίζω. Ίσως 5-10 μεγαλοαγρότες να έχουν ένα κέρδος και ακόμα λιγότεροι μικροί οι οποίοι στην πραγματικότητα θα είναι «σκλάβοι» της εταιρείας. Έχουμε ήδη παραδείγματα από συμβολαιακές καλλιέργειες που έχουν υπογραφεί με πολυεθνικές. Υπάρχει κάποιο όφελος για το λαό; Πχ η καλλιέργειες κριθαριού για μπύρα τι πρόσφεραν; Έπεσε η τιμή των παραγόμενων από αυτό προϊόντων; Όχι, μάλλον αυξήθηκαν. Ούτε καν η τιμή της μπύρας που για αυτή ξεκίνησαν αυτού του είδους καλλιέργειες δε μειώθηκε.

Και άντε, κάποιος το πιστεύει ότι θα φέρει κέρδος. Σε ποιες εκτάσεις θα καλλιεργηθούν; Μήπως θα σταματήσουν άλλες καλλιέργειες απαραίτητες για τη διατροφή μας με αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του κόστους διατροφής; Ή θα δημιουργήσουμε νέες εκτάσεις στα καμένα δάση με κόστος στην ποιότητα της ζωής μας; Εδώ έχουμε για παράδειγμα τις χώρες της τροπικής ζώνης που οι εταιρείες φτηνών επίπλων εκμεταλλεύονται και καταστρέφουν τα δάση τους προσφέροντάς τους ως  αντάλλαγμα τους προσφέρουν την «ανάπτυξη» να καλλιεργούν στη θέση του τροπικού δάσους φοίνικες για την παραγωγή φοινικέλαιου, απαραίτητου για τις πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στη χώρο των τροφίμων. Βλέπουμε λοιπόν τη «ανάπτυξη» προσφέρουν αυτού του είδους επενδύσεις, τύπου Φιλιππίνων, Ινδίας, Σρι Λάνκα, Ινδονησίας. Αν αυτή την ανάπτυξη θέλουμε, τότε εντάξει.

Αυτά σαν πρώτες σκέψεις και θα επανέλθουμε.

                                                                                      ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ 

                    ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ (Μέρος 3ον)

Και πριν ακόμα να ανέβει καλά καλά το προηγούμενο αρθρο για τα συμβαίνοντα στην εταιρεία ΚΑΡΕΛΙΑ, ήρθαν τα μαντάτα :

Ναι, καλά καταλάβατε, από την εταιρεία που πριν λίγες μέρες πήγε και μίλησε ο πρωθυπουργός, την εταιρεία που της έπλεξε το εγκώμιο. Καλά, μην είστε αρνητικοί προβάλλοντας το γεγονός ότι λίγο πριν είχε απολύσει εργαζόμενο με χρόνια ασθένεια, ίσως δε το είχε πληροφορηθεί ο πρωθυπουργός και η υπουργός εργασίας (λέμε τώρα).

Κάποιοι είπαν τότε ότι ο κ.Τσίπρας πήγε σε εργαζόμενους και έβγαλε λόγω υπέρ των εργοδοτών, αυτά βέβαια είναι αναλήθειες, απλά έδωσε όρκους πίστης στους εργοδότες και το πράσινο φως να προχωρήσουν στην εφαρμογή κάθε αντεργατικού αντιλαϊκού νόμου που έχει ψηφιστεί τα τελευταία επτά χρόνια τους οποίους με  πασάλειψε με χρυσόσκονη να καλύψουν  τα μάτια  και τα αυτιά των εργαζόμενων.

Για να θυμηθούμε τι είπε τότε ο πρωθυπουργός για τα εργατικά:

"Η ανεργία μειώνεται συνεχώς και υπάρχει η προοπτική να πέσει κάτω από το φράγμα του 20% μέσα στο 2018"

"το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας που κατατίθεται σήμερα στη Βουλή διασφαλίζεται η δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας με αξιοπρεπείς συνθήκες και προστασία των εργαζομένων".

"Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με μία προοπτική επισφαλούς εργασίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με μια προοπτική ανεργίας στα επίπεδα που βρέθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια, δεν μπορεί και δεν πρέπει και δεν θα συμβιβαστούμε με μια προοπτική μιζέριας, που θέλει τον εργαζόμενο επισφαλώς διαρκώς εργαζόμενο, αλλά και τον επιχειρηματία να μην έχει μια υγιή σχέση με τον εργαζόμενο και με την Πολιτεία, αλλά να προσπαθεί να αυξήσει την κερδοσκοπία του με κινήσεις και ελιγμούς κάτω από το τραπέζι".

"Θα επαναφέρουμε την εργασία θα κερδίσουμε την απασχόληση και θα φτιάξουμε ένα υγιές περιβάλλον επιχειρηματικότητας".

Ας δούμε τώρα , λίγες μέρες μετα πως εξελίχθηκαν οι σταθερές, αξιοπρεπείς , χωρίς μιζέρια και επισφάλεια θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους που βρίσκονται στη δούλεψη ενός «υγιή» επιχειρηματία. Διαβάζουμε απο την ανακοίνωση της ΔΑΣ:

"Με έξι και επτά συνεχόμενες μέρες δουλειάς, δύο 12ωρες βάρδιες και μόνο ένα ελεύθερο Σαββατοκύριακο κάθε μήνα, έχει τεθεί σε εφαρμογή η επταήμερη λειτουργία του εργοστασίου της επιχείρησης «Παπαστράτος» στον Ασπρόπυργο.

Οι τρεις βάρδιες έγιναν τέσσερις χωρίς να γίνει καμία πρόσληψη ή μονιμοποίηση συμβασιούχων από αυτούς που δουλεύουν σε μόνιμη βάση στο εργοστάσιο.

Στο μεταξύ, τέσσερις εργαζόμενοι, οι οποίοι δεν έχουν δεχθεί να υπογράψουν την τροποποίηση της ατομικής σύμβασης εργασίας που μεταβάλει το ωράριο εργασίας, έχουν γίνει αποδέκτες από την εταιρεία έγγραφων «προσκλήσεων» με τις οποίες τους επισημαίνει ότι «η μη υπογραφή εκ μέρους σας της σχετικής τροποποίησης δημιουργεί σημαντικό πρόβλημα στον επιθυμητό τρόπο συνεχούς λειτουργίας της παραγωγής». Οι εργαζόμενοι έχουν απευθυνθεί στο επιχειρησιακό σωματείο, η πλειοψηφία του οποίου αποφάσισε να μην τους στηρίξει, «υπονομεύοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων συνολικά», όπως καταγγέλλει η ΔΑΣ.

Η ΔΑΣ καλεί τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν: Να εξασφαλιστεί το 5ήμερο - 8ωρο - 40ωρο. Να προσληφθεί το απαιτούμενο προσωπικό για να καλυφθούν τα κενά και να μην εργάζεται κανείς 12ωρα. Να σταματήσει ο εργασιακός Μεσαίωνας των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοστασίου.

Ζητά ακόμα τη σύγκληση Γενικής Συνέλευσης ώστε οι εργαζόμενοι να συζητήσουν τις επιπτώσεις του νέου ωραρίου και να αποφασίσουν τη στάση που θα κρατήσουν."

. Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα πως η πολιτική που ακολουθείται από όλες τις αστικές κυβερνήσεις ,Ν.Δ, Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ_ΑΝΕΛ, είναι πολιτική καθαρής στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου και εκεί αποσκοπούν όλοι οι νόμοι που ψηφίζουν. Σύντομα έρχεται και ο νέος αντεργατικός νόμος «περί λήψης απόφασης για απεργία» που θα είναι και η ταφόπλακα των εργατικών εργασιακών δικαιωμάτων .

Όσο πλησιάζουμε προς το «τέλος» των μνημονίων ,τόσο θα εντείνονται οι πιέσεις προς τους εργαζόμενους, τόσο θα ψηφίζονται ολοένα και πιο αντιδραστικοί νόμοι. Μόνη λύση η συμμετοχή των εργαζόμενων στα ταξικά σωματεία, ο αποκλεισμός των εργοδοτικών σωματείων που προβάλλονται-στηρίζονται  και από δήθεν αριστερές προοδευτικές δυνάμεις όπως φάνηκε και στο χώρο των τροφίμων με τη στήριξη που έδωσαν στους εκλεκτούς που προωθούσαν οι μεγαλέμποροι κάτοχοι των Σούπερ Μάρκετ.

καθήκων λοιπόν των εργαζόμενων είναι να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική,να παλέψουν για την πλήρη επαναφορά εργασιακών-εργατικών και λαικών δικαιωμάτων στα προ του μνημονίου. 

                                                                                   ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ

                              ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ (Μέρος 2^ον)

Δεν έχουν στεγνώσει ακόμα τα διθυραμβικά σχόλια και τα  αφιερώματα στα «ανεξάρτητα» δημοσιογραφικά έντυπα και sites για την εταιρεία πρότυπο, για τον απόλυτο εργοδότη που μοιράζει τα κέρδη του με τους εργαζόμενους και να που εμφανίζονται τα μαύρα σύννεφα πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων.

Δεν είναι η πρώτη φορά θα πείτε, έχει προηγηθεί η απόλυση των 24 συμβασιούχων που αποσιωπήθηκε από τα μέσα, η αύξηση παραγωγικότητας των μειωμένων εργαζόμενων που παρουσιάστηκε σαν «επίτευγμα» της σύμπνοιας μεταξύ εργαζόμενων και διοίκησης με αποτέλεσμα την αύξηση της κερδοφορίας της εταιρείας που επέφερε και τη διανομή του «μπόνους» .

Η διανομή μέρους των κερδών ,δλδ ενός απειροελάχιστου μέρους της υπεραξίας που παράγει κάθε εργάτης, δεν είναι νέο μέτρο. Παλιότερα όλες οι μεγάλες εταιρείες έδιναν τέτοιου είδους παροχές,π.χ ΕΤΜΑ,ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ,ΛΑΝΑΡΑΣ οι οποίες βρίσκονταν στην κορυφή της βιομηχανίας στη χώρα αλλά και πολλές άλλες μικρότερες που μέσω αυτόν προωθούσαν την ιδέα ότι η αύξηση της κερδοφορίας της εταιρείας συνεπάγεται και καλυτέρευση της ζωής του εργαζόμενου. Δυστυχώς η ζωή άλλα μας έδειξε και αυτό ας το βάλλουν καλά στο μυαλό τους οι εργαζόμενοι.

Ας μη ξεχνάμε ότι όπως και πρόσφατα έτσι και παλαιοτέρα, εργοδότες κατέβαζαν στο δρόμο απλήρωτους εργάτες διεκδικώντας δάνεια ή κλείσιμο δουλειών με υπέρογκα κέρδη εκ μέρους τους.

Ως επί το πλείστον οι «πιέσεις» αυτές έπιαναν τόπο, δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμα και υπουργοί ή και πολύ περισσότερο πρωθυπουργοί εμφανίζονται στο βήμα πλάι από εργοδότες να υμνούν τις επιχειρήσεις , το πόσο καλοί είναι οι μεγαλοβιομήχανοι και να υμνούν την «υγιή» επιχειρηματικότητα και ένα «δίκαιο» τρόπο καπιταλιστικής ανάπτυξης .

Βέβαια και οι εργοδότες συμφωνούν μαζί τους, όσο μάλιστα περισσότεροι αντεργατικοί αντιλαϊκοί νόμοι ψηφίζονται τόσο καλύτερα για τους εργοδότες. Νόμοι οι οποίοι δεν είναι απαραίτητο να εφαρμοστούν άμεσα αλλά πάντα βρίσκονται σε πρώτη «ζήτηση». Έτσι λοιπόν, επιστρέφοντας στην αρχή του άρθρου, ας δούμε πως «ήρθε η ώρα» οι αντιλαϊκοί αντεργατικοί νόμοι να εφαρμοστούν και στην περίπτωση ΚΑΡΕΛΙΑ μέσω της ανακοίνωσης του Β.Λαμπρόπουλου ,μέλους του Ε.Κ.Καλαμάτας:

Η προσπάθεια της Επιχείρησης Καρέλια, να μεταβάλει τους όρους εργασίας και να επιβάλει 7ήμερη εργασία, βρίσκει την αντίδραση των εργαζομένων του εργοστασίου. Αυτή η αντίδραση είναι δίκαιη, σωστή και πρέπει να στηριχθεί από όλα τα υπόλοιπα σωματεία, φορείς, τον λαό της πόλης.

Η επιχείρηση Καρέλιας έχει τεράστιους ρυθμούς κερδοφορίας όλα τα τελευταία χρόνια, όπως μάλιστα διαφημίζει και η ίδια η επιχείρηση. Το ότι δεν θέλει να πληρώνει υπερωρίες για την λειτουργία του εργοστασίου κατά τις μέρες του Σαββατοκύριακου και θέλει να ανοίξει το δρόμο για αλλαγές στις συμβάσεις εργασίας,  δεν δικαιολογείται έτσι και αλλιώς, πολύ δε περισσότερο λόγο οικονομικών δυσκολιών.

Ταυτόχρονα θέλει να αξιοποιήσει όλη την αντεργατική νομοθεσία των τελευταίων χρόνων. Να θυμίσουμε ότι ανάλογες εξελίξεις έχουμε και στην επιχείρηση Παπαστράτος, αλλά και σε δεκάδες άλλων κλάδων. Αυτές οι αρνητικές εξελίξεις, επιβραβεύτηκαν από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην επιχείρηση Παπαστράτος πριν λίγο καιρό, όπου σε ομιλία του στους εργαζόμενους στήριζε το νέο παραμύθι περί "δίκαιης ανάπτυξης".

Το παράδειγμα της επιχείρησης Καρέλιας είναι τρανταχτό.

Πέρασαν 4 μνημόνια και εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι, για να μπορούν οι Καρέλιας, Παπαστράτος και κάθε εργοδοσία, να μειώσουν την τιμή των εργαζομένων, να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, να εκτοξευτούν τα κέρδη τους με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Είναι η απόδειξη ότι δεν γλυτώνει κανείς εργαζόμενος, κανένας χώρος εργασίας. Για τους εργαζόμενους ετοιμάζουν το ίδιο μέλλον είτε το αφεντικό είναι συμπολίτης μας ή ξένος, είτε είναι πρώτη η επιχείρηση ή τελευταία στον ανταγωνισμό. Ετοιμάζουν συνεχόμενα αντιλαϊκά μέτρα, συνεχώς αμφισβήτηση δικαιωμάτων, αγώνας δρόμου για την επιβίωση. Να θυμίσουμε πόσοι δούλευαν στην επιχείρηση Καρέλια την δεκαετία του '90 και σε πόσους έχουν μειωθεί σήμερα, με τι δικαιώματα δούλευαν οι εργαζόμενοι της επιχείρησης πριν την κρίση και με τι σήμερα. Όλα αυτά να συγκριθούν με την σταθερή κερδοφορία της επιχείρησης που καλπάζει είτε σε φάση κρίσης, είτε σε φάση ανάπτυξης.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους! Μπορεί η επιχείρηση Καρέλια να είναι στα μαχαίρια με την Philip Morris, για το ποιος θα είναι από πάνω στην κούρσα του ανταγωνισμού, όμως οι εργαζόμενοι και στις δύο επιχειρήσεις θα είναι από "κάτω". Ο ανταγωνισμός αυτός σημαίνει για τον εργαζόμενο συνεχώς αφαίρεση δικαιωμάτων και εντατικοποίηση της εργασίας μέχρι ξεζουμίσματος.

Σήμερα υπάρχει λύση!

Κάθε εργοστάσιο, κάθε επιχείρηση να γίνει κέντρο αγώνα, που θα βάζει εμπόδια στην εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που νομοθετούν οι αστικές κυβέρνησης προς όφελος του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι οργανωμένοι στα σωματεία τους, να δρουν συλλογικά διεκδικώντας όχι μόνο το αυτονόητο "όχι στα νέα και παλιά μέτρα". Να διεκδικήσουν αυτό που σήμερα μπορούν και πρέπει να έχουν. Δηλαδή την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους με αυξήσεις σε μισθούς, δικαιώματα, σταθερή εργασία, ελεύθερο χρόνο, υγεία, παιδεία και ότι άλλα παράγεται από την εργασία τους.

Οι εργαζόμενοι να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να απαλλάξουν τα σωματεία από τις εργοδοτικές ηγεσίες, που είτε ανοιχτά καλούν σε ενσωμάτωση, είτε περιμένουν στην γωνία για να τα στρίψουν, είτε δεν έχουν τα "κότσια", την θέληση και την αντοχή να παίξουν το ρόλο τους. Η λογική της "ανάθεσης στους ειδικούς", των επιχειρημάτων "να στηρίξουμε την επιχείρηση", "του καλού αφεντικού" κτλ, έχει πληρωθεί ήδη πολύ ακριβά από τους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να υψώσουν τον δικό τους τοίχο, όλοι μαζί, ανεξαρτήτως αν είναι αορίστου ή συμβασιούχοι, υπάλληλοι ή στην παραγωγή, αν δουλεύουν στην μία ή στην άλλη ανταγωνιστική επιχείρηση. Μαζί με το λαό, τους εργάτες, την νεολαία, τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους της πόλης να φτιάξουν την δικιά τους συμμαχία, κόντρα στην συμμαχία του κεφαλαίου. Οι κεφαλαιούχοι μπορεί να "σκοτώνονται¨ μεταξύ τους για τα κέρδη αλλά είναι ενωμένοι απέναντι στους εργάτες και το λαϊκό κίνημα.

Η περίπτωση του Καρέλια και ο αγώνας των εργαζόμενων της επιχείρησης πρέπει να απασχολήσει όλο το λαό της Μεσσηνίας. Η επίθεση εκεί, σηματοδοτεί και την ένταση της επίθεσης σε άλλους εργασιακούς χώρους, σε άλλους κλάδους, με πρόσχημα : "Κοίτα στο Καρέλια τι γίνεται! Δεν θα το κάνουμε στην δική μας επιχείρηση που δυσκολεύεται ? κτλ κτλ"

Βαγγέλης Λαμπρόπουλος

μέλος της ΕΠ Πελοποννήσου ΚΚΕ

μέλος του ΔΣ Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι όσο και «αριστεροί» πρωθυπουργοί  να στέκονται και να διαφημίζουν τις επιχειρήσεις, δεν είναι λλωστε περίεργο να δούμε και δώ τον κ.Τσίπρα να στέκεται στο πλάι του κ.Καρέλια, στο βάθος βρίσκονται τα αντιλαϊκά αντεργατικά μετρά που συναποφασίζουν-επιβάλλουν με τις εργοδοτικές οργανώσεις. Οι εργαζόμενοι το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να δυναμωσουν την πάλη τους με τα ταξικά σωματεία

                                                                                                  ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ