ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ (Μέρος 2^ον)

Δεν έχουν στεγνώσει ακόμα τα διθυραμβικά σχόλια και τα  αφιερώματα στα «ανεξάρτητα» δημοσιογραφικά έντυπα και sites για την εταιρεία πρότυπο, για τον απόλυτο εργοδότη που μοιράζει τα κέρδη του με τους εργαζόμενους και να που εμφανίζονται τα μαύρα σύννεφα πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων.

Δεν είναι η πρώτη φορά θα πείτε, έχει προηγηθεί η απόλυση των 24 συμβασιούχων που αποσιωπήθηκε από τα μέσα, η αύξηση παραγωγικότητας των μειωμένων εργαζόμενων που παρουσιάστηκε σαν «επίτευγμα» της σύμπνοιας μεταξύ εργαζόμενων και διοίκησης με αποτέλεσμα την αύξηση της κερδοφορίας της εταιρείας που επέφερε και τη διανομή του «μπόνους» .

Η διανομή μέρους των κερδών ,δλδ ενός απειροελάχιστου μέρους της υπεραξίας που παράγει κάθε εργάτης, δεν είναι νέο μέτρο. Παλιότερα όλες οι μεγάλες εταιρείες έδιναν τέτοιου είδους παροχές,π.χ ΕΤΜΑ,ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ,ΛΑΝΑΡΑΣ οι οποίες βρίσκονταν στην κορυφή της βιομηχανίας στη χώρα αλλά και πολλές άλλες μικρότερες που μέσω αυτόν προωθούσαν την ιδέα ότι η αύξηση της κερδοφορίας της εταιρείας συνεπάγεται και καλυτέρευση της ζωής του εργαζόμενου. Δυστυχώς η ζωή άλλα μας έδειξε και αυτό ας το βάλλουν καλά στο μυαλό τους οι εργαζόμενοι.

Ας μη ξεχνάμε ότι όπως και πρόσφατα έτσι και παλαιοτέρα, εργοδότες κατέβαζαν στο δρόμο απλήρωτους εργάτες διεκδικώντας δάνεια ή κλείσιμο δουλειών με υπέρογκα κέρδη εκ μέρους τους.

Ως επί το πλείστον οι «πιέσεις» αυτές έπιαναν τόπο, δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμα και υπουργοί ή και πολύ περισσότερο πρωθυπουργοί εμφανίζονται στο βήμα πλάι από εργοδότες να υμνούν τις επιχειρήσεις , το πόσο καλοί είναι οι μεγαλοβιομήχανοι και να υμνούν την «υγιή» επιχειρηματικότητα και ένα «δίκαιο» τρόπο καπιταλιστικής ανάπτυξης .

Βέβαια και οι εργοδότες συμφωνούν μαζί τους, όσο μάλιστα περισσότεροι αντεργατικοί αντιλαϊκοί νόμοι ψηφίζονται τόσο καλύτερα για τους εργοδότες. Νόμοι οι οποίοι δεν είναι απαραίτητο να εφαρμοστούν άμεσα αλλά πάντα βρίσκονται σε πρώτη «ζήτηση». Έτσι λοιπόν, επιστρέφοντας στην αρχή του άρθρου, ας δούμε πως «ήρθε η ώρα» οι αντιλαϊκοί αντεργατικοί νόμοι να εφαρμοστούν και στην περίπτωση ΚΑΡΕΛΙΑ μέσω της ανακοίνωσης του Β.Λαμπρόπουλου ,μέλους του Ε.Κ.Καλαμάτας:

Η προσπάθεια της Επιχείρησης Καρέλια, να μεταβάλει τους όρους εργασίας και να επιβάλει 7ήμερη εργασία, βρίσκει την αντίδραση των εργαζομένων του εργοστασίου. Αυτή η αντίδραση είναι δίκαιη, σωστή και πρέπει να στηριχθεί από όλα τα υπόλοιπα σωματεία, φορείς, τον λαό της πόλης.

Η επιχείρηση Καρέλιας έχει τεράστιους ρυθμούς κερδοφορίας όλα τα τελευταία χρόνια, όπως μάλιστα διαφημίζει και η ίδια η επιχείρηση. Το ότι δεν θέλει να πληρώνει υπερωρίες για την λειτουργία του εργοστασίου κατά τις μέρες του Σαββατοκύριακου και θέλει να ανοίξει το δρόμο για αλλαγές στις συμβάσεις εργασίας,  δεν δικαιολογείται έτσι και αλλιώς, πολύ δε περισσότερο λόγο οικονομικών δυσκολιών.

Ταυτόχρονα θέλει να αξιοποιήσει όλη την αντεργατική νομοθεσία των τελευταίων χρόνων. Να θυμίσουμε ότι ανάλογες εξελίξεις έχουμε και στην επιχείρηση Παπαστράτος, αλλά και σε δεκάδες άλλων κλάδων. Αυτές οι αρνητικές εξελίξεις, επιβραβεύτηκαν από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην επιχείρηση Παπαστράτος πριν λίγο καιρό, όπου σε ομιλία του στους εργαζόμενους στήριζε το νέο παραμύθι περί "δίκαιης ανάπτυξης".

Το παράδειγμα της επιχείρησης Καρέλιας είναι τρανταχτό.

Πέρασαν 4 μνημόνια και εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι, για να μπορούν οι Καρέλιας, Παπαστράτος και κάθε εργοδοσία, να μειώσουν την τιμή των εργαζομένων, να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, να εκτοξευτούν τα κέρδη τους με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Είναι η απόδειξη ότι δεν γλυτώνει κανείς εργαζόμενος, κανένας χώρος εργασίας. Για τους εργαζόμενους ετοιμάζουν το ίδιο μέλλον είτε το αφεντικό είναι συμπολίτης μας ή ξένος, είτε είναι πρώτη η επιχείρηση ή τελευταία στον ανταγωνισμό. Ετοιμάζουν συνεχόμενα αντιλαϊκά μέτρα, συνεχώς αμφισβήτηση δικαιωμάτων, αγώνας δρόμου για την επιβίωση. Να θυμίσουμε πόσοι δούλευαν στην επιχείρηση Καρέλια την δεκαετία του '90 και σε πόσους έχουν μειωθεί σήμερα, με τι δικαιώματα δούλευαν οι εργαζόμενοι της επιχείρησης πριν την κρίση και με τι σήμερα. Όλα αυτά να συγκριθούν με την σταθερή κερδοφορία της επιχείρησης που καλπάζει είτε σε φάση κρίσης, είτε σε φάση ανάπτυξης.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους! Μπορεί η επιχείρηση Καρέλια να είναι στα μαχαίρια με την Philip Morris, για το ποιος θα είναι από πάνω στην κούρσα του ανταγωνισμού, όμως οι εργαζόμενοι και στις δύο επιχειρήσεις θα είναι από "κάτω". Ο ανταγωνισμός αυτός σημαίνει για τον εργαζόμενο συνεχώς αφαίρεση δικαιωμάτων και εντατικοποίηση της εργασίας μέχρι ξεζουμίσματος.

Σήμερα υπάρχει λύση!

Κάθε εργοστάσιο, κάθε επιχείρηση να γίνει κέντρο αγώνα, που θα βάζει εμπόδια στην εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που νομοθετούν οι αστικές κυβέρνησης προς όφελος του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι οργανωμένοι στα σωματεία τους, να δρουν συλλογικά διεκδικώντας όχι μόνο το αυτονόητο "όχι στα νέα και παλιά μέτρα". Να διεκδικήσουν αυτό που σήμερα μπορούν και πρέπει να έχουν. Δηλαδή την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους με αυξήσεις σε μισθούς, δικαιώματα, σταθερή εργασία, ελεύθερο χρόνο, υγεία, παιδεία και ότι άλλα παράγεται από την εργασία τους.

Οι εργαζόμενοι να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να απαλλάξουν τα σωματεία από τις εργοδοτικές ηγεσίες, που είτε ανοιχτά καλούν σε ενσωμάτωση, είτε περιμένουν στην γωνία για να τα στρίψουν, είτε δεν έχουν τα "κότσια", την θέληση και την αντοχή να παίξουν το ρόλο τους. Η λογική της "ανάθεσης στους ειδικούς", των επιχειρημάτων "να στηρίξουμε την επιχείρηση", "του καλού αφεντικού" κτλ, έχει πληρωθεί ήδη πολύ ακριβά από τους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να υψώσουν τον δικό τους τοίχο, όλοι μαζί, ανεξαρτήτως αν είναι αορίστου ή συμβασιούχοι, υπάλληλοι ή στην παραγωγή, αν δουλεύουν στην μία ή στην άλλη ανταγωνιστική επιχείρηση. Μαζί με το λαό, τους εργάτες, την νεολαία, τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους της πόλης να φτιάξουν την δικιά τους συμμαχία, κόντρα στην συμμαχία του κεφαλαίου. Οι κεφαλαιούχοι μπορεί να "σκοτώνονται¨ μεταξύ τους για τα κέρδη αλλά είναι ενωμένοι απέναντι στους εργάτες και το λαϊκό κίνημα.

Η περίπτωση του Καρέλια και ο αγώνας των εργαζόμενων της επιχείρησης πρέπει να απασχολήσει όλο το λαό της Μεσσηνίας. Η επίθεση εκεί, σηματοδοτεί και την ένταση της επίθεσης σε άλλους εργασιακούς χώρους, σε άλλους κλάδους, με πρόσχημα : "Κοίτα στο Καρέλια τι γίνεται! Δεν θα το κάνουμε στην δική μας επιχείρηση που δυσκολεύεται ? κτλ κτλ"

Βαγγέλης Λαμπρόπουλος

μέλος της ΕΠ Πελοποννήσου ΚΚΕ

μέλος του ΔΣ Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι όσο και «αριστεροί» πρωθυπουργοί  να στέκονται και να διαφημίζουν τις επιχειρήσεις, δεν είναι λλωστε περίεργο να δούμε και δώ τον κ.Τσίπρα να στέκεται στο πλάι του κ.Καρέλια, στο βάθος βρίσκονται τα αντιλαϊκά αντεργατικά μετρά που συναποφασίζουν-επιβάλλουν με τις εργοδοτικές οργανώσεις. Οι εργαζόμενοι το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να δυναμωσουν την πάλη τους με τα ταξικά σωματεία

                                                                                                  ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ