Το τρίπτυχο της κοροϊδίας
Το τρίπτυχο «κοινωνική προστασία - αναπτυξιακή προοπτική - δίκαιη κατανομή» είναι, σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο άξονας της πολιτικής της μετά τη διαφαινόμενη ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης».
Όπως μάλιστα υποστηρίζει η «Αυγή», «μετά την επιτυχή κατάληξη της πιο κρίσιμης αξιολόγησης, αλλά και την ουσιαστική επιτυχία στην αντιμετώπιση του χρέους, η κοινωνία ζητάει να επουλωθούν οι πληγές των πολιτών που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση, να μπούμε σε μια σταθερή τροχιά ανάπτυξης, αλλά τα κέρδη που θα αποκομίσει η οικονομία από αυτή την αλλαγή σελίδας να αναδιανεμηθούν δίκαια».
Με τέτοια προπαγανδιστικά τερτίπια, η κυβέρνηση προσπαθεί από τη μία να παρατείνει τη συναίνεση και την ανοχή του λαού στην ταξική πολιτική της, καλλιεργώντας προσδοκίες για δίκαιη αναδιανομή των «κερδών» από την ανάκαμψη. Από την άλλη, κλείνει το μάτι στο κεφάλαιο ότι είναι η μόνη ικανή να διαχειριστεί τις υποθέσεις του και να ενσωματώνει παράλληλα τις λαϊκές αντιδράσεις.
Βέβαια, σε ό,τι αφορά το λαό, το προπαγανδιστικό τρίπτυχο της κυβέρνησης είναι μνημείο εμπαιγμού. Καταρχήν, για να κλείσει η «αξιολόγηση» και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάκαμψης της οικονομίας, όπως λέει η κυβέρνηση, πάρθηκαν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, όπως αυτά για το Ασφαλιστικό, η αύξηση της έμμεσης φορολογίας, η θεσμοθέτηση του «δημοσιονομικού κόφτη» και άλλα.
Ανάμεσα σ' αυτούς που πλήρωσαν βαριά την πρώτη «αξιολόγηση» είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι, που έχασαν ακόμα και το ΕΚΑΣ, οι φτωχομεσαίοι αγρότες, που θα δουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές να απογειώνονται, οι νέοι ασφαλισμένοι, που αν καταφέρουν ποτέ να βγουν στη σύνταξη θα πρέπει να συμβιβαστούν με ένα επίδομα φτωχοκομείου.
Να, λοιπόν, πώς μεταφράζεται η «κοινωνική ευαισθησία» της κυβέρνησης. Κι επειδή η «Αυγή» έχει το θράσος να παρουσιάζει το χώρο της Υγείας σαν απόδειξη του «κοινωνικού πρόσημου» της κυβερνητικής πολιτικής, τα αποκαλυπτικά στοιχεία που παρουσιάζουν αυτές τις μέρες οι υγειονομικοί, ενόψει της απεργίας τους στις 8 Ιούνη, για τις μεγάλες ελλείψεις και την υποχρηματοδότηση του κρατικού συστήματος, δίνουν από μόνα τους απάντηση στην κοροϊδία.
«Αναπτυξιακή προοπτική» πράγματι έχει η πολιτική της κυβέρνησης. Το μαρτυράει ο «αναπτυξιακός νόμος» που κατατέθηκε προχτές στη Βουλή. Μεταξύ άλλων, προβλέπει πολυετείς φορολογικές απαλλαγές για τις επιχειρήσεις, επιδότηση του κόστους εργασίας, ενισχύσεις και προνόμια από εθνικά και ευρωπαϊκά κονδύλια.
Τα μέτρα αυτά συνοδεύουν τη φοροληστρική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση στις πλάτες του λαού. Είναι η άλλη όψη της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Η κυβέρνηση ξέρει ότι τα χειρότερα είναι μπροστά και πως θα χρειαστεί να περάσει κι άλλα δύσκολα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Τα Εργασιακά ακολουθούν μετά το Ασφαλιστικό και όλα δείχνουν ότι ετοιμάζονται σαρωτικές αλλαγές.
Με παραμύθια περί «δίκαιης κατανομής» προσπαθεί να στρατεύσει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα στο στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, από την οποία, όμως, τίποτα δεν έχουν να κερδίσουν.
Ακόμα κι αν υπάρξει μια σχετική μείωση της ανεργίας, ακόμα και να διαμορφωθούν καλύτεροι όροι για το μοίρασμα της φτώχειας ανάμεσα στους εργαζόμενους, καμιά ουσιαστική ανακούφιση δεν πρόκειται να υπάρξει για το λαό, που θα συνεχίσει με θυσίες και μέτρα να πληρώνει την ανάκαμψη, όπως πλήρωσε την κρίση του κεφαλαίου.
Πραγματική ανακούφιση για το λαό μπορεί να υπάρξει μόνο αν ανακτήσει τις απώλειες που είχε από την περίοδο της κρίσης, αν διεκδικήσει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και πάνω σ' αυτό το έδαφος οργανώσει παραπέρα την πάλη του. Προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι να αποκρούσει την προπαγάνδα και το φόβο που καλλιεργούν κυβέρνηση και κεφάλαιο, να συγκρουστεί με τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής τους.
'Ρ'
