«Ανακύκλωση»...
Οι ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, εγχώριο και διεθνές, γίνονται έτσι κι αλλιώς όλα αυτά τα χρόνια πάνω στη βάση των εξελίξεων στην καπιταλιστική οικονομία, των δυσκολιών που έχει το κεφάλαιο να ανακάμψει από την καπιταλιστική κρίση και να περάσει σε φάση ορμητικής ανάκαμψης των κερδών του, των αντίστοιχων προβλημάτων για τις μορφές που πρέπει να πάρει η χειραγώγηση των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, αλλά και γενικά των αντιφάσεων και αδιεξόδων που αναπαράγει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.
Το ανακάτεμα της σούπας στο επίπεδο του «πολιτικού προσωπικού», που, από κυβερνητικές θέσεις, ή ως εφεδρεία θα αξιοποιείται για τη διαχείριση αυτών των υποθέσεων του κεφαλαίου, δεν θα μπορούσε απ' αυτήν την άποψη να φέρνει στην επιφάνεια τίποτα το νέο, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των κάθε λογής υπερασπιστών του συστήματος να παρουσιάζουν την ίδια ξαναζεσταμένη σούπα με «μεγάλους τίτλους» περί ανανέωσης, νέας αρχής, επανεκκίνησης κ.ο.κ.
Οι εξελίξεις στην εγχώρια σοσιαλδημοκρατία είναι από αυτήν την άποψη αρκετά αποκαλυπτικές. Πέρα από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικού πυλώνα και με την ένταξη παλιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα κινούνται οι διεργασίες για συγκρότηση «πόλων» που θα παίξουν ρόλο σε νέα κυβερνητικά σχήματα μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ.
Η «νεκρανάσταση» στελεχών, πρώην υπουργών κ.ο.κ. που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση μεγάλων τμημάτων του λαού, ακριβώς επειδή όλα τα προηγούμενα χρόνια υλοποίησαν με συνέπεια και από κυβερνητικές θέσεις την ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, η προσπάθεια «ρετουσαρίσματος» της φθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας με τα παραμύθια περί «δικαίωσης» θέσεων και απόψεων, όπως και συνολικά η αναστήλωση αστικών πολιτικών χώρων με παλιά, φθαρμένα υλικά και πάντα στο όνομα των «εθνικών» στόχων του κεφαλαίου, είναι μέσα στο παιχνίδι της διαμόρφωσης εναλλακτικών για το καπιταλιστικό σύστημα. Το παλιό σαπουνίζεται και γυαλίζεται, τα περασμένα παρουσιάζονται σαν ξεχασμένα, και η ζωή για τους καπιταλιστές προχωρά...
Στο ίδιο παιχνίδι, εγκλωβισμού του λαού στα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι εξάλλου και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, με την παρουσίαση «νέων» και άφθαρτων προσώπων και σχημάτων που γρήγορα αποκαλύπτουν το ταξικό, υπέρ της αστικής τάξης, νόημα της ύπαρξής τους και συχνά «καίγονται» ως εναλλακτικές, για να δώσουν τη σκυτάλη στο επόμενο, «πραγματικά νέο» και «αντισυστημικό» ανάχωμα που είναι απαραίτητο στο κεφάλαιο.
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι ως το νέο εμφανίστηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικώντας την ανάδειξή του σε κυβέρνηση και αποδείχθηκε απ' όλες τις πλευρές ότι είναι το ίδιο παλιός με τους προηγούμενους που κυβέρνησαν πριν απ' αυτόν.
Και εδώ η πείρα από την εγχώρια και τη διεθνή πολιτική σκηνή είναι κάτι παραπάνω από πλούσια. «Νέα» σχήματα που εμφανίζονται με πανηγυρικές διακηρύξεις και προγράμματα βγαλμένα από τα πιο σκοτεινά όνειρα του κεφαλαίου, διάττοντες «αστέρες» και «αντισυστημικοί» τσαρλατάνοι τύπου Γκρίλο, που «καθαρίζουν το σύστημα» και αποδεικνύονται βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα σκάνδαλα που γεννάει το σύστημα, ακροδεξιοί ρήτορες με μεγάλα και παχιά λόγια για τους «τοκογλύφους» και το «σύστημα» κι ακόμα πιο μεγάλους λογαριασμούς και «πλάτες» από επιχειρηματικούς ομίλους.
Η «μήτρα» που γεννάει όλα αυτά τα σχήματα και τις διάφορες παραλλαγές τους, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, πατώντας και πάνω στους θολούς πόθους ενός κομματιού του λαού για «κάτι νέο», δεν μπορεί παρά να γεννά το ένα αντιλαϊκό και στην ουσία παμπάλαιο σχήμα πίσω από τ' άλλο.
Οι επιβεβαιώσεις είναι πολλές: Το πραγματικό νέο δεν μπορεί να βγει από τα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος που σαπίζει μέσα στις αντιθέσεις και τα αδιέξοδά του ούτε από το ανακάτεμα της τράπουλας του αστικού πολιτικού προσωπικού που πασχίζει να το ξελασπώσει. Το νέο γεννιέται σε αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τους κάθε λογής διαχειριστές του, στην πάλη για τη νέα κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου στο επίκεντρο της οικονομίας, της παραγωγής και της νέας εξουσίας θα είναι οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Το νέο βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.
"Ρ"
