ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΜΕ

Γιατί η κυβέρνηση πρέπει να πάρει μαζική απάντηση από την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, να δυναμώσει ο αγώνας με όλες τις μορφές. Γιατί δεν πρέπει να περάσει η απογοήτευση, ο συμβιβασμός, η λογική ότι οι αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα. Για να μην δώσουμε την ευκαιρία στην κυβέρνηση, στους επιχειρηματικούς ομίλους να τελειώσουν με ότι εργατικό δικαίωμα απέμεινε, να χτυπήσουν τη συλλογική δράση, τη συλλογική πάλη.

 Γιατί οι άνεργοι δεν έχουμε ούτε ένα πιάτο φαγητό. Δεν μπορούμε να ζήσουμε τις οικογένειες μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε με τα 300 ευρώ επίδομα ανεργίας. Είναι ζωτική ανάγκη να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας και ο χρόνος επιδότησης και να το παίρνουν όλοι χωρίς προϋποθέσεις. Να καταργηθούν τα δουλεμπορικά γραφεία που εκμεταλλεύονται την ανάγκη μας για δουλειά.
 Γιατί οι εργαζόμενοι δεν μπορούμε να δουλεύουμε ήλιο με ήλιο για 300 και 400 ευρώ. Πώς ο εργαζόμενος, ο άνεργος θα βάλει πετρέλαιο για το χειμώνα; Δεν μπορούμε να ανεχτούμε την κατάργηση του κατώτερου μεροκάματου και των ΣΣΕ. Θέλουμε συλλογικές συμβάσεις και όχι ατομικές που μας οδηγούν να είμαστε ο κάθε ένας μόνος του απέναντι στην εργοδοσία.
 Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα με τη θηλιά της ανασφάλειας, αν θα πάμε το πρωί στη δουλειά και θα μας στείλουν στο λογιστήριο να πάρουμε την απόλυση και αυτή χωρίς αποζημίωση. Γι’ αυτό πρέπει να απαιτήσουμε σταθερή και μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Να απαιτήσουμε καμιά απόλυση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
 Γιατί θέλουμε να μπορούμε όταν ασθενήσουμε να έχουμε περίθαλψη δωρεάν και φάρμακα και όχι να πληρώνουμε  χαράτσια σε ιδιωτικά κέντρα.
 Γιατί οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν ανεχόμαστε τις περικοπές στις συντάξεις, και τα επιδόματα. Συντάξεις απ’ τις οποίες σήμερα ζει μια ολόκληρη οικογένεια.
Γιατί δε θέλουμε να δουλέυουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα
Γιατί η νέα περικοπή από τον κρατικό προϋπολογισμό για την κοινωνική ασφάλιση θα μειώσει κι’ άλλο τις συντάξεις και τις παροχές.
 Γιατί τα σχολεία δεν έχουν δασκάλους, δεν έχουν υποδομές. Δεκάδες παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων πετιούνται έξω από τα σχολεία, από την γνώση και πρέπει να διεκδικήσουμε να λυθούν άμεσα χωρίς οι εργαζόμενοι να αναγκάζονται να πληρώνουν χιλιάδες ευρώ από τον οικογενειακό προϋπολογισμό που έτσι κι’ αλλιώς δεν τα έχουν γιατί τα έχουν καταληστεύσει η εργοδοσία και η κυβέρνηση.

 Γιατί την ώρα που κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μονοπώλια επιτίθενται και παίρνουν νέα μέτρα την ίδια ώρα απλόχερα μέσω του προϋπολογισμού δίνουν στο κεφάλαιο νέες φοροαπαλλαγές, νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές, περισσότερα κίνητρα στο όνομα των επενδύσεων κλπ.
 Γιατί η ιδιωτικοποίηση του νερού, της ενέργειας, της υγείας, της παιδείας, των μεταφορών, των λιμανιών θα φέρει νέα βάσανα στη ζωή όλων μας, με νέες αυξήσεις στα τιμολόγια, με χειροτέρευση των παρεχόμενων υπηρεσιών.
 Γιατί οι αυτοαπασχολούμενοι που η μπότα των επιχειρηματικών ομίλων τους κλείνει και τους στέλνει στην ανεργία είναι σύμμαχοι των εργαζομένων και πρέπει να δυναμώσει η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες.
 Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε τη λύση των προβλημάτων μας σε ναζιστικές, φασιστικές, εγκληματικές οργανώσεις, στην Χρυσή Αυγή που είναι με τις μειώσεις μισθών, που είναι με τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, που φτιάχνει δουλεμπορικά γραφεία, που είναι με τους μεγαλοκλινικάρχες της ιδιωτικής υγείας. Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε με την αυταπάτη ότι τέτοιες οργανώσεις μπορούν να τιμωρήσουν αντί για μας αυτούς που ευθύνονται για τα βάσανα μας.

Γιατί δε σκύβουμε το κεφάλι και παλεύουμε μέσα σε αντίξοες συνθήκες κινδυνεύοντας να απολυθούμε , προσπαθούμε να οργανώσουμε τα ταξικά σωματεία σε όλους τους χώρους δουλειάς, κλείνουμε τα αυτιά μας σε όσους μιλάνε για χαμένους αγώνες ενώ οι ίδιοι κάθονται στους καναπέδες και σαμποτάρουν τους αγώνες( άραγε θα κατέβαιναν σε απεργία διαρκείας ενώ δεν εχουν τα κότσια να κάνουν μια 24ωρη;)

Γιατί οι συνδικαλιστές οι δικοί μας δεν είναι οι Παναγόπουλος, Μητρόπουλος, Λυμπερόπουλος και όλοι αυτοί που πουλάν το συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά ο Χρήστος που απολύθηκε γιατί έφτιαξε εργασιακή επιτροπή στο χώρο δουλειάς του, η Μαρία που δουλεύει έξι μέρες χωρίς ρεπό στο κατάστημα, η Νίκη που είναι δηλωμένη 4ωρη και δουλεύει 8ωρο , ο Νίκος που είναι ανασφάλιστος ,ο Πέτρος που βλέπει το μαγαζί του να κλείνει και ο Γιάννης που δε μπορεί να καλλιεργήσει τα χωράφια του.