Πολλά σενάρια, όλα αντιλαϊκά
Τα διάφορα σενάρια για τη «διευθέτηση» του χρέους, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ενόψει Γιούρογκρουπ, έχουν πολλές μεταβλητές, αλλά μόνο μια σταθερά: Τη συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου ότι οποιοσδήποτε συμβιβασμός για το χρέος, τώρα ή αργότερα, προϋποθέτει την εφαρμογή όλων των ψηφισμένων αντιλαϊκών μέτρων και όσων ακόμα απαιτηθούν στο μέλλον.
Σ' αυτή την απαρέγκλιτη αρχή συμφωνούν και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες τους με την κυβέρνηση για τους ρυθμούς και το εύρος των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο του «εθνικού στόχου» που υπερασπίζονται όλοι μαζί. Θεωρούν αναγκαίο και πέρα από κάθε αμφισβήτηση να υποστεί ο λαός κάθε θυσία στο όνομα της ανάκαμψης, για την οποία το κεφάλαιο κρίνει απαραίτητη και τη «διευθέτηση» του χρέους.
Απ' αυτή τη σκοπιά, οι αλληλοκατηγορίες κυβέρνησης και ΝΔ για το ποιος επιδιώκει με μεγαλύτερη ειλικρίνεια τη συναίνεση και ποιος την εμποδίζει, είναι κακοπαιγμένο έργο και δεν πρέπει να παρασύρει το λαό.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται να ζητάει μια «καθαρή λύση» για το χρέος, που θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για έξοδο στις αγορές. «Καθαρή λύση», όμως, ήταν και οι προηγούμενες συμφωνίες με την ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως το τρίτο μνημόνιο που ψήφισαν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Ηταν συμφωνίες που προέβλεπαν δανειοδότηση με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ψήφισης και εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων.
Τα μέτρα ήταν και είναι το βέβαιο συνακόλουθο κάθε τέτοιας «καθαρής λύσης», που είναι από χέρι αντιλαϊκή. Το ίδιο θα συμβεί και με τη διευθέτηση του χρέους, όποτε αποφασιστεί, όποια μορφή κι αν πάρει.
Η κυβέρνηση λεονταρίζει, επίσης, ότι σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμβιβασμός που να εγγυάται τη βιωσιμότητα του χρέους, δεν θα εφαρμόσει τα μέτρα που ψήφισε πριν από λίγες μέρες με το τέταρτο μνημόνιο. Διακινεί, μάλιστα, το σενάριο ότι αν το ΔΝΤ καταλήξει να μη συμμετέχει στο πρόγραμμα, δεν θα προχωρήσει σε νέες περικοπές στις συντάξεις από το 2019.
Προσπαθεί επίμονα να αποσπάσει την ανοχή του λαού στην αντιλαϊκή της πολιτική, να τον κάνει να ταυτιστεί με τους στόχους του κεφαλαίου. Καλλιεργεί ταυτόχρονα προσδοκίες και αυταπάτες ότι η αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα, άρα και η διαχείριση του χρέους αποκλειστικά από τους «θεσμούς» της Ευρωζώνης, θα σηματοδοτήσει θετικές εξελίξεις για το λαό.
Τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν περνάει, μάλιστα, απαρατήρητο ότι στο φόντο της συζήτησης για τυχόν αποχώρηση του ΔΝΤ, ανανεώνονται τα σενάρια για μετατροπή του ESM σε «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο», που θα αναλάβει τη δανειοδότηση κρατών - μελών της Ευρωζώνης με όρους αντίστοιχους αυτών του ΔΝΤ.
Με δεδομένο ότι σήμερα μιλάμε για την αναδιάρθρωση δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα από κράτη - μέλη της Ευρωζώνης (τους «μετόχους» δηλαδή του ESM) και τον ίδιο τον ESM, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οποιαδήποτε μελλοντική συμφωνία δεν πρόκειται να γίνει αναίμακτα για το λαό, με ή χωρίς μνημόνια.
Επομένως, απ' όπου κι αν το «πιάσει» κανείς, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Οτι καμιά λύση δεν μπορεί να υπάρξει για το χρέος προς όφελος του λαού, μέσα στο πλαίσιο που διαμορφώνει η καπιταλιστική εξουσία στην Ελλάδα και η συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους οργανισμούς.
Μόνη φιλολαϊκή διέξοδος είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, που μόνο ένα κράτος της εργατικής εξουσίας μπορεί να πετύχει, παίρνοντας στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, αποδεσμεύοντας οριστικά τη χώρα απ' όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Σ' αυτόν το δρόμο, αξίζει ο λαός να καταθέσει κάθε θυσία.
"P"
