Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΙΝΔΟΝΗΣΙΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1965

Μεταξύ της 1ης Οκτωβρίου 1965 και του Απριλίου - Μαΐου του επόμενου έτους, το δεξιό στρατιωτικό καθεστώς των στρατηγών Nasution και Suharto κατέλαβε την εξουσία και ενίσχυσε τη δύναμή του στην Ινδονησία. Σε εκείνο το δύσκολο επτάμηνο σφαγιάστηκαν  πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Ο αυξανόμενος αριθμός των θυμάτων εμφανιζόταν περιστασιακά στον Τύπο, καταγεγραμμένος με λίγο περισσότερο πάθος από ένα αθλητικό αποτέλεσμα.

Μερικές πληροφορίες  των φοβερών σφαγών έφτασαν εγκαίρως στις εφημερίδες του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης. Ο τόνος τους ήταν μοιρολατρικός, υπονοώντας ότι το απίστευτο σφαγείο που περιγράφηκε ήταν το προϊόν μιας αιματοχυσίας και αντίληψης  για την ανθρώπινη ζωή που δεν είναι αντιληπτή στους "πολιτισμένους" Δυτικούς. Δεν υπήρχε καμία αίσθηση επείγουσας ανάγκης σε αυτές τις αναφορές, σαν να μην μπορούσε να γίνει τίποτα για να αναχαιτιστεί η σφαγή. Κανένα μέλος του Κοινοβουλίου ή του Κογκρέσου δεν ζήτησε να καταδικαστεί η σφαγή. Κανένας οργανισμός βοήθειας ή διάσωσης δεν προσπάθησε να παρέμβει εξ ονόματος των πολιτικών κρατουμένων. Μόνο μερικές απομονωμένες φωνές στη Δύση προσπάθησαν να προκαλέσουν μια κραυγή ενάντια σε μια τόσο «δυνατή»σιωπή.

Πάνω από τέσσερα χρόνια αργότερα [το 1970], αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι εξακολουθούσαν να σύρονται στις φυλακές. Υπήρξαν επανειλημμένες εκκαθαρίσεις των ενόπλων δυνάμεων και της δημόσιας διοίκησης. Το φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς συζητούσε αν θα κάνει μαζικές εκτελέσεις ή όχι, ισχυριζόμενο ότι δεν μπορεί πλέον να σιτίζει  τη μάζα των κρατουμένων.

Οι Ηνωμένες πολιτείες «κινούνται» για άλλη μια φορά προς την Ινδονησία για να διερευνήσουν  τις υπεράκτιες περιοχές για το πετρέλαιο, να ενεργοποιήσει εκ νέου τα υπάρχοντα πηγάδια και τα  χαλκορυχεία στη Δυτική Irian. Οι ιδιοκτησίες που κρατικοποιήθηκαν υπό τον Πρόεδρο Sukarno έχουν επιστραφεί στους παλαιούς ιδιοκτήτες τους από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Η Ινδονησία μοιάζει να είναι πίσω ακριβώς εκεί που ήταν πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν το ανερχόμενο κίνημα σαρώσει  και τα 3.000 χωριστά νησιά των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών και τα ενώσει στη νέα και μαχητική Δημοκρατία της Ινδονησίας.

 Υπάρχει μια τυποποιημένη φράση που εμφανίζεται σε όλα τα δυτικά  δελτία ειδήσεων. Είναι "το απόπειρα κομμουνιστικού πραξικοπήματος". Η σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών έτσι ήταν δικαιολογημένη, ο σφαγιασμός  επισήμως εμφανίζεται ως αντίδραση σε μια απόπειρα πραξικοπήματος από τους κομμουνιστές στις 30 Σεπτεμβρίου, όταν σκοτώθηκαν έξι δεξιοί-φασίστες στρατηγοί.

ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ»

Το λεξικό ορίζει τις λέξεις "πραξικόπημα" ως ξαφνική, ισχυρή ανατροπή της κυβέρνησης. κυριολεκτικά σημαίνει ένα χτύπημα ενάντια στο κράτος. Από τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 1965, κάθε πρόσωπο που ήταν μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου τη νύχτα της 30ης Σεπτεμβρίου κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε στο πραξικόπημα. Τρεις καταδικάστηκαν σε θάνατο και συνελήφθησαν όλοι οι υπόλοιποι . Ο υπουργός Εξωτερικών Subandrio είναι μάλλον νεκρός. Ο πρώην πρόεδρος Sukarno ο ίδιος έχει τεθεί υπό κατ 'οίκον περιορισμό για ανάκριση για το ρόλο του στην εικαζόμενη απόπειρα πραξικοπήματος.

 Αυτά τα γεγονότα ανατρέπουν  την ιστορία του «κομμουνιστικού πραξικοπήματος», καθώς μια κυβέρνηση δύσκολα μπορεί να κατηγορηθεί ότι σχεδίασε τη δική της ανατροπή.

Σε αυτό πρέπει να προστεθεί ότι η Ινδονησία είχε το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα έξω από τις σοσιαλιστικές χώρες. Τα μέλη του ήταν πάνω από τρία εκατομμύρια και εκτιμάται ότι είχε μεταξύ 15 με 20 εκατομμύρια ενεργούς υποστηρικτές. Ωστόσο, δεν υπήρξε καμιά  έκκληση για δράση, απεργίες ή τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος ή ακόμη και στους αιματηρούς μήνες σφαγής που ακολούθησαν. Μόνο σε ένα άτομο που είναι αφελές και έχει άγνοια της ινδονησιακής πολιτικής θα μπορούσε να φανεί ότι αυτό το μαζικό κόμμα ετοιμάζεται να εκμεταλλευτεί την εξουσία χωρίς να χρησιμοποιήσει τους «λαϊκούς πόρους του».

 Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι μεμονωμένα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ινδονησίας (PKI) συμμετείχαν στο Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου, που δεν ήταν μια απόπειρα πραξικοπήματος αλλά μια προσπάθεια να εμποδίσει τους δεξιούς στρατηγούς. Ωστόσο, το ίδιο το κόμμα φαίνεται ότι δεν ήταν  προετοιμασμένο για το καθήκον της ανάληψης της κρατικής εξουσίας και να αναστρέψει την ιστορία, να μην αφήσει τον πρόεδρο Sukarno να κλίνει προς την αντίδραση.

 Η ιστορία του κομμουνιστικού πραξικοπήματος συνεχίζεται στο δυτικό τύπο μέχρι σήμερα μόνο επειδή υπάρχει τόσο άγνοια για την Ασία γενικά και επειδή ο αντι-κομμουνισμός χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει και να υποβαθμίσει τη μαζική δολοφονία.

"συλλήψεις κομμουνιστών απο το στρατό"

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ 30^ης ΣΕΠΤΕΜΡΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ

Στο Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου, το οποίο πράγματι δολοφόνησε έξι δεξιούς στρατηγούς πριν κατασταλεί το πρωί της 1ης Οκτωβρίου 1965, ήταν επικεφαλής ο   συνταγματάρχης  Untung, αξιόπιστο μέλος της φρουράς του παλατιού του Sukarno. Είχε την υποστήριξη του Air Marshal Omar Dhani, Διοικητή της Αεροπορίας της Ινδονησίας. Αλλά το Κίνημα δεν ήταν μια προσπάθεια να ανατραπεί η κυβέρνηση, και όλα τα μέλη της αργότερα κατηγορήθηκαν ότι ήταν μέρος της "απόπειρας κομμουνιστικού πραξικοπήματος". Ήταν μια προσπάθεια να σώσει  την υπάρχουσα κυβέρνηση.

 Ο ινδονησιακός στρατός από την εποχή της ανεξαρτησίας αποτελούταν από αντιφατικά στοιχεία. O Untung, ο Dhani και άλλοι σαν αυτούς ήταν έντονα εθνικιστές και αντιιμπεριαλιστές. Αλλά υπήρχαν πολλοί άλλοι αξιωματικοί που προέρχονταν από φεουδαρχική καταγωγή και με συνεργασία με τους ξένους εκμεταλλευτές. Ο στρατηγός Haris Nasution, ένας από τους αρχηγούς του Στρατού, ο οποίος βοήθησε να συντριβεί το Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου και έγινε μέλος της κυρίαρχης τριανδρίας της Ινδονησίας, είχε μακρά ιστορία προδοτικών χτυπημάτων εναντίον της Δημοκρατίας. Το 1952, προσπάθησε να κάνει πραξικόπημα αλλά απέτυχε. Αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει Army chief of Stuff στα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950 είχε δημιουργήσει το δικό του πολιτικό κόμμα.

 Ο Nasution, ο Suharto και άλλοι αξιωματικοί, πολλοί από τους οποίους είχαν εκπαιδευτεί στις Η.Π.Α., δημιούργησαν ένα μυστικό «Συμβούλιο Στρατηγών». Στις 21 Σεπτεμβρίου 1965, συναντήθηκαν στη Jakarta  με το σύνολο των αρχηγών των ενόπλων δυνάμεων. Σε αυτή τη μυστική συνάντηση, η οποία καταγράφηκε από υπαλλήλους  του υπουργού Εξωτερικών Subandrio, καταρτίστηκε σχέδιο για την ανατροπή της κυβέρνησης στις 5 Οκτωβρίου, ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων, όταν όλοι  θα είχαν συγκεντρωθεί στην Jakarta.

 Όταν ο Sukarno έμαθε για αυτή την συνάντηση, κάλεσε έκτακτη σύσκεψη  με  Untung. Το Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου σχηματίστηκε βιαστικά για να προλάβει την κίνηση του Συμβουλίου των Στρατηγών. Είχαν την ελπίδα ότι, καταστρέφοντας τους ηγέτες του Συμβουλίου, το πραξικόπημα θα ματαιωθεί.

 Οι δεξιοί στρατηγοί σκόπευαν να δικαιολογήσουν την ενέργειά τους με πρόσχημα την «κακή υγεία» του Sukarno, με δικαιολογία ότι αν συμβεί κάτι στον Πρόεδρο, η χώρα θα πέσει στα χέρια των κομμουνιστών. Ωστόσο, η επιδιωκόμενη κίνηση τους θα είχε τη στήριξη μόνο  μιας μικρής μειονότητας του πληθυσμού και ήταν αναμφισβήτητα ανήσυχοι για το ποια θα ήταν η αντίδραση των εκατομμυρίων προοδευτικών Ινδονήσιων.

Η αποτυχία του κινήματος του Untung έδωσε στους στρατηγούς τη δικαιολογία για να ξεκινήσει ανοιχτά ένα μαζικό κυνήγι κομμουνιστών και αριστερών που  βρήκαν τον κόσμο και τις οργανώσεις τους μπερδεμένους και αβέβαιους για το τι συνέβαινε.

 Έχοντας συντρίψει το Κίνημα της 30ής Σεπτεμβρίου, το Συμβούλιο των Στρατηγών συνέχισε την εφαρμογή του σχεδίου πραξικοπήματος, δημιουργώντας μια νέα κυβέρνηση ελεγχόμενη από τον στρατό και εκκαθαρίζοντας φυσικά την αντιπολίτευση.

 Ο δυτικός Τύπος έγραφε δακρύβρεχτα άρθρα για το θάνατο των έξι στρατηγών, αλλά περάσαν αρκετοί μήνες πριν αναφερθεί οπουδήποτε η έκταση της σφαγής που ακολούθησε. Πέρασε  ακόμα περισσότερος χρόνος πριν η ιστορία για το τι συνέβη στις 30 Σεπτεμβρίου φτάσει  τελικά στους New York Times, έστω  και αν αυτό εγινε με πλάγιο τρόπο.

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ SUPARDJO

 Την 1η Μαρτίου 1967, οι Times δημοσίευσαν τη δίκη του στρατηγού Supardjo, ενός αξιωματικού που κατηγορήθηκε ότι πήρε μέρος στην "απόπειρα πραξικοπήματος" της 30ης Σεπτεμβρίου. Στη μαρτυρία του, ο Supardjo αρνήθηκε ότι είχε συμμετάσχει στο Κίνημα, επισημαίνοντας ότι ήταν κακώς οργανωμένη. Ωστόσο, κατέστησε σαφές ότι δεν συνεργάζεται  με αυτούς που τον συνέλλαβαν.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του κατηγορούμενου (Supardjo), η πολιτική ιστορία της Ινδονησίας από τις 30 Σεπτεμβρίου 1965 έχει διαστρεβλωθεί πλήρως. Η απόπειρα πραξικοπήματος εκείνο το βράδυ, είπε, δεν ήταν κομμουνιστική  και σίγουρα δεν αποσκοπούσε στην κατάργηση της νόμιμης κυβέρνησης. Αντ 'αυτού, έχει πει επανειλημμένα στους δικαστές του ότι η «Κίνηση της 30ής Σεπτεμβρίου» δημιουργήθηκε για να αποτρέψει ένα πραξικόπημα από το «Συμβούλιο των Στρατηγών» ... Ο κ. Supardjo σημείωσε με ειρωνεία ότι μετά το πραξικόπημα, Το Συμβούλιο των Στρατηγών είχε αυτό που στόχευσε ». Εξάλλου, πρόσθεσε, "οι υπουργοί της νόμιμης κυβέρνησης βρίσκονται τώρα στη φυλακή" - τρεις από αυτούς, συμπεριλαμβανομένου του πρώην υπουργού Εξωτερικών Subandrio, έχουν ήδη καταδικαστεί σε θάνατο - και, όπως είπε, μόνο ο κ. Sukarno έχει απομείνει. (New York Times, 1 Μαρτίου 1967)

Ο στρατηγός Supardjo δεν θα μπορούσε να είχε προσωπικό κίνητρο για αυτή τη μαρτυρία. Πράγματι, αυτή,του έφερε μια θανατική ποινή.

Ενώ η ίδρυση του Συμβούλιο  των Στρατηγών δεν έχει αναφερθεί  ούτε στον Τύπο ούτε πουθενα αλλού εκτός από αυτά τα άμεσα αποσπάσματα από τη μαρτυρία του στρατηγού Supardjo, η ύπαρξή του επιβεβαιώθηκε. Στις 4 Ιουλίου 1966, ο πρεσβευτής της Ινδονησίας στην Κούβα, κ. A.M. Hanafi, ανακοίνωσε την παραίτησή του. Σε μια δήλωση που εξηγεί γιατί έφυγε από τη θέση, μίλησε για την δεξιά στρατιωτική ομάδα που είχε αναλάβει στη χώρα του.

 Μετά την εκδήλωση των  κινήσεων στις 30 Σεπτεμβρίου, η εξέλιξη των γεγονότων έφερε στο φως την ύπαρξη ενός «Συμβουλίου Στρατηγών», μιας συμμορίας των πιο αντιδραστικών υψηλόβαθμων αξιωματικών του Στρατού, του οποίου ο επικεφαλής είναι ο Γ. Α. Χ. Nasution. Όλα όσα συμβαίνουν στην Ινδονησία τώρα σχεδιάστηκαν προσεκτικά από αυτό το Συμβούλιο, δουλεύοντας  χέρι με χέρι με τη CIA και ήταν αυτό που ο  Untung και οι άλλοι πατριώτες  αξιωματικοί προσπάθησαν να αποφύγουν με το Κίνημά της 30 Σεπτεμβρίου. Οποιος αντιπολιτευόταν το Συμβούλιο των Στρατηγών γινόταν το «μενού» του.

"μαζικοί τάφοι δολοφονιμένων κομμουνιστών"

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΣΦΑΓΗ

Πέρασε ο Οκτώβριος, ο Νοέμβριος και ο μισός Δεκέμβριος  πριν από την οποιαδήποτε αναφορά της  ιστορίας της μαζικής σφαγής που έλαβε χώρα στην Ινδονησία δημοσιευτεί στον αμερικανικό Τύπο. Αυτό έγινε στο περιοδικό Time. Πέρασε ακόμα ένας  μήνας πριν την προβάλλουν οι New York Times.

Συνέβει αυτό επειδή στον αμερικανικό Τύπο δεν έφτασε η  ιστορία νωρίτερα; Αυτό είναι αδιανόητο. Έγινε μια σοβαρή εκδήλωση πολιτικής πράξης με το δεξιό πραξικόπημα. Ακόμα και ένας ρεπόρτερ εξήγησε πόσο σημαντική ήταν αυτή η πολιτική στροφή για τα συμφέροντα  των ΗΠΑ στην Ασία. Ο πόλεμος του Βιετνάμ συνέβαινε δίπλα, κατά μήκος της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι βρισκόταν εκεί από κάθε σημαντικό πρακτορείο ειδήσεων.

 Μήπως το νέο καθεστώς απόκλειε τους  ξένους δημοσιογράφους; Αν ναι, δεν υπήρξε ποτέ καμία αναφορά τέτοιου γεγονότος σε οποιαδήποτε εφημερίδα. Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι ο αμερικανικός Τύπος, όπως και η Ουάσιγκτον, είχαν πλήρη επίγνωση του τρόμου που βασίλευε, αλλά έκαναν την πάπια..

Όταν, μετά από τρεις μήνες, έσπασε η σιωπή, η σφαγή είχε ολοκληρωθεί. Εκατοντάδες χιλιάδες είχαν ήδη σκοτωθεί. Ήταν πολύ αργά για να σταματήσει. 

Το περιοδικό Time, το οποίο συνήθως κρίνει την αρετή των κυβερνήσεων από τον αριθμό των κομμουνιστικών κρανίων που κρέμονται από τις ζώνες τους, ανέφερε αντικειμενικά στις 17 Δεκεμβρίου 1965 ότι:

 Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί συμπαθούντες και οι οικογένειές τους σφαγιάζονται από χιλιάδες ανθρώπους. Ενοπλες παρακρατικές ομάδες  αναφέρεται  ότι έχουν εκτελέσει χιλιάδες κομμουνιστές μετά από ανάκριση σε απομακρυσμένες φυλακές. Οπλισμένοι με μαχαίρια με φαρδιά λάμα που ονομάζονται "parangs", οι μουσουλμανικές  ομάδες  σκαρφάλωναν το βράδυ στα σπίτια των κομμουνιστών, σκοτώνοντας ολόκληρες οικογένειες και θάβοντας τα σώματα σε ρηχούς τάφους. Η εκστρατεία δολοφονίας έγινε τόσο έντονη σε μέρη της αγροτικής ανατολικής Ιάβας, οι μουσουλμανικές ομάδες  τοποθετούσαν τα κεφάλια  των θυμάτων σε γαιδούρια  και τα περιέφεραν μέσα στα χωριά. Οι δολοφονίες ήταν σε τέτοια κλίμακα ώστε η απόθεση των πτωμάτων να έχει δημιουργήσει ένα σοβαρό πρόβλημα αποχέτευσης στην Ανατολική Ιάβα και τη Βόρεια Σουμάτρα, όπου ο υγρός αέρας φέρει τη μυρωδιά της σάπιας σάρκας. Οι ταξιδιώτες από αυτές τις περιοχές λένε για μικρά ποτάμια και ρέματα που έχουν κυριολεκτικά φράξει με σώματα. Η ροή των  ποταμών έχει παρεμποδιστεί σοβαρά.

 Σποραδικά δημοσιεύματα εμφανίστηκαν ξανά και ξανά στους επόμενους μήνες. Και πάλι, ήταν υποτονικά. Δεν υπήρξε αγανάκτηση ή αίσθηση επείγουσας ανάγκης. Αντίθετα, οι χιλιάδες νεκροί κομμουνιστές απεικονίστηκαν σχεδόν ως θύματα του πεπρωμένου, οι καταδικασμένες μορφές μιας ελληνικής τραγωδίας.

 Ο Guardian στις 7 Απριλίου 1966, σε ανταπόκριση από την Djakarta του Nicolas Turner εγραφε:

Οι εκτιμήσεις του συνολικού αριθμού Ινδονήσιων που σκοτώθηκαν σε πολιτικές σφαγές μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 30ης Σεπτεμβρίου αναθεωρούνται καθώς πληρέστερες πληροφορίες έρχονται από τις απομακρυσμένες περιοχές. Ένας δυτικός πρεσβευτής θεωρεί ότι οι 300.000 είναι συντηρητικές εκτιμήσεις και άλλες υποστηρίζουν οτι είναι πολύ υψηλότερες.

 Ένας ταξιδιώτης που γνωρίζει καλά το νησί του Bali και μιλάει τη γλώσσα. . . περιγράφει τις μαζικές εκτελέσεις και την εξαφάνιση του ενός χωριού μετά το άλλο σε ορισμένες περιοχές. Ένας προξενικός υπάλληλος στη Surabaja δέχεται 200.000 για το Μπαλί, το οποίο έχει πληθυσμό δύο εκατομμυρίων κατοίκων.

 Οι εκτιμήσεις των νεκρών στη Sumatra κυμαίνονται επίσης γύρω στις 200.000 και μια παρόμοια για την Java που  θεωρείται γενικά ως χαμηλή. Όταν προστεθούν και τα  άλλα νησιά όπως το Borneo και το Sulawesi, το σύνολο μπορεί να είναι πάνω από 600.000. Πόσοι από αυτούς είναι μέλη του κομμουνιστικού κόμματος  είναι μια άλλη ερώτηση.

Φαίνεται βέβαιο ότι μεγάλος αριθμός  νεκρών ήταν αθώα θύματα της πολιτικής υστερίας ....

Σε ορισμένες περιοχές, οι ύποπτοι για συμπάθεια προς το Κομμουνιστικό κόμμα  πυροβολήθηκαν ή δηλητηριάστηκαν, αλλά συνήθως η μουσουλμανική νεολαία αποκεφάλισε τα θύματά της με το parang. . . . Τα κεφάλια τοποθετούνταν συχνά σε περιφράξεις και πόρτες. . . .

 Οι ποταμοί σε πολλά μέρη της χώρας είχαν φράξει με πτώματα για εβδομάδες. Ένας ευρωπαίος κάτοικος της Surabaja περιγράφει την μεταφορά σωμάτων από το ποτάμι στον κήπο του.

 Τη σφαγή σε μια τέτοια κλίμακα δεν μπορεί κανείς να φανταστεί, και το πρώτο αποτέλεσμα μετά την ανάγνωση τέτοιων γεγονότων είναι να αισθάνεσαι  μουδιασμένος, ανίκανος να την καταλάβεις. Αλλά αφού το πρώτο σοκ περάσει και η απαίσια αλήθεια φανερωθεί, είναι απαραίτητο να θέσουμε μερικές ερωτήσεις. Πώς ήταν δυνατόν; Περισσότεροι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε αυτούς τους λίγους μήνες από ό, τι στις βομβιστικές επιθέσεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Μέχρι το τέλος του 1965, περισσότεροι Ινδονήσιοι σκοτώθηκαν από τον αριθμό των Βιετναμέζων που πέθαναν μετά από 15 χρόνια πολέμου.

 Ήταν όλοι αυτοί  μόνο τα θύματα κάποιας τοπικής εκδίκησης, όπως τα δυτικά αλλά και ντόπια μεσα επικοινωνίας  προσπάθησαν να υπονοήσουν; Ο James Reston των Times διαπίστωσε  σε μία από τις στήλες του ότι ο όρος "run amok" έχει προέλευση Malay. Πόσο βολικό για τον κ. Reston είναι οι αντι-ασιατικές προκαταλήψεις και σοβινισμός της δυτικής κοινωνίας! Πόσο εύκολο είναι για τις εφημερίδες να εξηγήσουν ένα εκατομμύριο θανάτους στην Ινδονησία, όπου, όπως γνωρίζει κάθε καλός Αμερικανός μαθητής, «η ζωή είναι φθηνή».

 Όλα τα ψέματα που επέτρεψαν με άνεση στους  χριστιανούς της Ολλανδίας και της Αγγλίας να πιστεύουν ότι ήταν ηθικό δικαίωμα να ληστεύουν την Ινδονησία για τρεις αιώνες τώρα επικαλούνται ο κ. Reston και οι συντάκτες άλλων μεγάλων αμερικανικών εφημερίδων για να εξηγήσουν τις σφαγές.

 Οι "απόψεις" του κ. Reston για τον ινδονησιακό χαρακτήρα, η πραγματική εξήγηση των σφαγών δεν έγκειται στην αιμοδιψή κράση  ή στην υστερία, ούτε σε αγριάνθρωπους κάτω από «run amok». Όπως σε όλες τις περιπτώσεις γενοκτονίας σε όλο τον κόσμο, υπήρξε οργάνωση, σχεδιασμός, αποτελεσματικότητα και αρμόδια δύναμη υπεύθυνη για τις εκτελέσεις.

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΝΕΙ «ΑΠΑΛΟ» ΜΑΣΑΖ

 Σε μια από τις λίγες μεμονωμένες περιπτώσεις δημοσιογραφικής κάλυψης, δεδομένης της σφαγής στην Ινδονησία, οι New York Times στις 8 Μαΐου 1966, στο Sunday Magazine είχε ένα άρθρο από τον Seth S. King, τον ανταποκριτή της στη Νοτιοανατολική Ασία. Ο King αναφέρει έναν δάσκαλο σε ένα χωριό κοντά στο Jogjakarta:

 Οι μαθητές μου βγάλθηκαν εξω  απο το στρατό. Αφού επισήμαναν τα μέλη του P.K.I. ο στρατός τους πυροβόλησε επί τόπου μαζί με όλη την οικογένειά τους: γυναίκες, παιδιά. Ήταν φρικτό....

 Η Ινδονησία αποτελείται από 3.000 χωριστά νησιά, που απλώνονται  για 3.000 μίλια κατά μήκος του ισημερινού. Ωστόσο, οι σφαγές συντονίστηκαν, όπως έδειξε και το προηγούμενο απόσπασμα από το Guardian, έγιναν σχεδόν εξίσου σε όλα τα μεγαλύτερα νησιά του αρχιπελάγους.

 Καμία μαζική υστερία δεν θα μπορούσε να πετάξει εκατοντάδες μίλια, πάνω από  θάλασσες, για να χτυπήσει το ένα  νησί μετά το άλλο. Μόνο μια ισχυρή κεντρική δύναμη θα μπορούσε να κατευθύνει τις εκτελέσεις.

 Ήταν ο Nasution και ο στρατός του Suharto που πήγαινε συστηματικά από το χωριό στο χωριό, έσφαζε τους ηγέτες των αγροτών, τους κομμουνιστές και τους πατριώτες», τους εργάτες που είχαν προβεί σε κατασχέσεις ολλανδικών και αμερικανικών περιουσιών ή φεουδαρχικών φυτειών. Πρώτα απομάκρυναν  χιλιάδες δασκάλους, μολυσμένους με ιδέες «απελευθέρωσης». Δεν τους ενοχλούσαν με δίκες, δικηγόρους ή νόμους. Ήταν το απόλυτο «πρόγραμμα ειρηνισμού-εφισυχασμού» που ονειρευόταν οι εμπειρογνώμονες των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και αυτή τη φορά δούλευε

Πώς ήταν μια αντιδραστική ομάδα στρατηγών να τολμούσε να ξεκινήσει μια τέτοια τρομακτική πορεία, μια πορεία  που θα μπορούσε να τους δώσει μόνο το μίσος εκατομμυρίων; Αυτοί οι διεφθαρμένοι στρατιωτικοί άνδρες, ισχυροί όπως ίσως ήταν, βασίζονταν στην εσωτερική τους στήριξη σε ένα μικρό μέρος της  ινδονησιακής κοινωνίας αποτελούμενη από αντιδραστικούς φεουδάρχες, εμπόρους που συνδέονταν με το δυτικό εμπόριο και ένα μέρος των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά η μεγάλη μάζα του λαού ήταν οι εχθροί τους, αγωνιζόμενοι να σταματήσουν μία για πάντα την αριστοκρατία και να σπάσουν τους δεσμούς προς τη Δύση που τους είχαν εκμεταλλευτεί για πάνω από τριακόσια χρόνια

Πώς θα μπορούσε λοιπόν το Συμβούλιο των Στρατηγών  να αναμείνει να κερδίσει εναντίον ενός τόσο μεγάλου και οργανωμένου αντιπάλου; Τι τους έδωσε το θάρρος να παραμερίσουν  τις προσωπικές τους βλέψεις και χειρισμούς προκειμένου να ξεκινήσουν μια πολιτική επίθεση σε πλήρη κλίμακα κατά της κυβέρνησης του Sukarno και του ινδονήσιου λαού;

"αντικομμουνιστικές αφίσες και περιοδικά"

Η ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ «ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΕΩΝΕΙ»

 Θα μπορούσαμε εύκολα να το φανταστούμε. Η απάντηση έχει ήδη δοθεί, από την αρχή από τους New York Times.

Σε ένα πιο επιστημονικό πλαίσιο σκέψης από ό, τι ήταν εμφανές στις προηγούμενες αναφορές του, ο James Reston μίλησε με ειλικρίνεια για το πραξικόπημα και τις σφαγές στις 19 Ιουνίου 1966:

 Μια από τις πιο επίμονες καταγγελίες μεταξύ αξιωματούχων στην Ουάσινγκτον είναι ότι τα πολιτικά μας προβλήματα στο Βιετνάμ δεν αντισταθμίζονται επαρκώς από τις εκθέσεις στον Τύπο για τις πιο αισιόδοξες πολιτικές εξελίξεις σε άλλες περιοχές της Ασίας.

 Ο άγριος μετασχηματισμός της Ινδονησίας από μια φιλο-κινεζική χώρα με την πολιτική του  Sukarno σε μια προκλητικά αντι-κομμουνιστική πολιτική υπό τον στρατηγό Suharto  είναι, φυσικά, η σημαντικότερη από αυτές τις εξελίξεις. Η Ουάσιγκτον είναι προσεκτική για να πιστώνεται αυτή την αλλαγή στον έκτο πολυπληθέστερο και ένα από τα πλουσιότερα έθνη στον κόσμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον δεν είχε καμία σχέση με αυτό.

 Υπήρξε πολύ μεγαλύτερη επαφή μεταξύ των αντι-κομμουνιστικών δυνάμεων στη χώρα αυτή και τουλάχιστον ενός πολύ υψηλού αξιωματούχου στην Ουάσινγκτον  πριν και κατά τη διάρκεια της σφαγής της Ινδονησίας. Οι δυνάμεις του στρατηγού Suharto, μερικές φορές εξαιρετικά ελλιπείς από  τρόφιμα και  πυρομαχικά, έχουν πάρει βοήθεια από εδώ μέσα από διάφορες τρίτες χώρες και είναι αμφίβολο αν το πραξικόπημα θα επιχειρούταν  ποτέ χωρίς την εμφάνιση της αμερικανική δύναμης στο Βιετνάμ ή θα διατηρούταν χωρίς την παράνομη βοήθεια που έχει λάβει έμμεσα από εδώ.

 Αυτή η στήλη του Reston  είχε τίτλο "Μια λάμψη φωτός στην Ασία". Σε χαμηλούς τόνους εχουμε  παραδοχές σχετικά με τον ρόλο των ΗΠΑ στην ωμή επιστροφή της Ινδονησίας σε καθεστώς ημι-αποικιοκρατίας, οι σφαγές εμφανίζονται  ως ένα αξιοθρήνητο αλλά απαραίτητο μέσο για την επίτευξη του στόχου της Ουάσινγκτον.

 Ο αέρας της χαράς για τη νίκη της  δεξιάς είναι ακόμη λιγότερο συγκρατημένος σε άλλες εκθέσεις. Ο Max Frankel, παρατηρητής της σκηνής της Ουάσινγκτον, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις σε άρθρο του στους Times, στις 12 Μαρτίου 1966, με τίτλο "Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι  αναζητούν νέα βοήθεια στην οικονομία της Τζακάρτα".

 Η κυβέρνηση Johnson δυσκολεύτηκε να κρύψει τη χαρά  της με τα νέα από την Ινδονησία, επισημαίνοντας την πολιτική κατάρρευση του προέδρου Sukarno και των κομμουνιστών. Μετά από μια μακρά περίοδο ασθενών διπλοματικών σχέσεων, σχεδιάζει   να βοηθήσει το θρίαμβο του στρατού πάνω στους κομμουνιστές, οι αξιωματούχοι ήταν ενθουσιασμένοι που βλέπουν  τις προσδοκίες τους να πραγματοποιούνται.

Τόσο ο Reston όσο και ο Frankel είναι πολύ προσεκτικοί όταν πρόκειται να εξηγήσουν τις λεπτομέρειες για το πώς οι Η.Π.Α βοήθησαν να ανεβάσουν τους  Nasution και Suharto στην εξουσία. Η ανατροπή των κυβερνήσεων δεν είναι κάτι που μπορεί να είναι ανοιχτό, ειδικά όταν το αποτέλεσμα είναι η γενοκτονία σύσσωμης  της αντιπολίτευσης και των υποστηρικτών της. Ωστόσο, θα έπρεπε να υπάρχουν αρκετές παρατηρήσεις από  τους δημοσιογράφους για να φέρουν την αμερικανική κυβέρνηση με  κατηγορίες  σε  οποιοδήποτε έγκριτο παγκόσμιο σώμα. (Ωστόσο, αντί να ξεκινήσει έρευνα για το πραξικόπημα και τη γενοκτονία που έγινε στην Ινδονησία, τα Ηνωμένα Έθνη υπό την πίεση των ΗΠΑ επανένταξαν στα μέλη τους την Ινδονησία χωρίς συζήτηση).

 Μία από τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν οι Η.Π.Α. για να εξασφαλίσουν  την επιτυχία του πραξικοπήματος αναφέρθηκε από τον Bertrand Russell στην εισαγωγή του για την Σιωπηλή Σφαγή

Τον Οκτώβριο του 1965, δύο εκπρόσωποι του Ιδρύματος Ειρήνης Bertrand Russell, στενοί συνεργάτες μου, βρίσκονταν στην jakarta για λογαριασμό μου στο συνέδριο. Στη Djakarta λίγοι είχαν οποιαδήποτε αμφιβολία για το τι συνέβαινε γύρω τους. Ο έβδομος στόλος των Ηνωμένων Πολιτειών βρισκόταν στα ύδατα της Java. Η μεγαλύτερη βάση στην περιοχή, που κατασκευάστηκε πυρετωδώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες,  λίγους μήνες νωρίτερα στο νοτιότερο σημείο του νοτιότερου νησιού των Φιλιππίνων, διατάχθηκε "σε επιφυλακή". Ο στρατηγός Nasution είχε μια αποστολή στην Ουάσινγκτον. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετείχαν άμεσα στα καθημερινά γεγονότα.

 Είναι αμφίβολο αν η ιστορία της εμπλοκής της CIA στην Ινδονησία θα ειπωθεί ποτέ, ακόμη και σε ένα αιώνα, ακόμα και μόνο το ένα εκατοστό, μόνο λεπτομέρειες διαρρέουν  για τα πραξικοπήματα  που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ σε άλλες χώρες. Το έγκλημα ήταν τόσο φρικτό, που θα έκανε ώστε ακόμη και τους πλήρως υποστηρικτές του ιμπεριαλισμού να στραφούν εναντίον τους εάν γνώριζαν την αλήθεια για τη συνενοχή των ΗΠΑ. Ο William Worthy, ένας από τους ομιλητές στο Public Inquest στην Ινδονησία, δήλωσε πως ο ίδιος ο Sukarno κατηγορούσε την CIA μερικούς μήνες πριν από το αιματηρό πραξικόπημα.

 Ένα από τα πολλά, και υπογραμμίζω το πολλά, αγκάθια της CIA η  Αχίλλειος πτέρνα της είναι η άποψη ότι όλοι, παντού, ειδικά αν δεν είναι αγγλοσάξονες, εξαγοράζονται. Όπως είπε ο Eric Norden, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν το 1963 να δωροδοκήσουν την κυβέρνηση του Sukarno με μια τεράστια προσφορά αμερικανικής οικονομικής βοήθειας, αν μόνο και μόνο εγκατέλειπε την πολιτική της απέναντι σ τη Μαλαισία. Με άλλα λόγια, οι φορολογούμενοι των Ηνωμένων Πολιτειών επρόκειτο να πληρώσουν «τα κέρατά τους»  για να σώσουν αυτό το προφανώς κατασκευασμένο νέο έθνος της Μαλαισίας, το οποίο αναγνώρισαν οι Times of London, για πρώτη φορά στο British Colonial Office.

Ο Sukarno είχε πει επίσης στον λαό του ότι του  έγινε άμεση προσφορά για δωροδοκία προσωπικά από Αμερικανούς πράκτορες.

Αλλά η CIA δεν σταμάτησε απλά να προσπαθεί να δωροδοκήσει τον Sukarno, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Ινδονησίας. Πλησίασαν επίσης τους δεξιούς στρατηγούς (όσους δεν τους είχαν  ήδη με την εκπαίδευση και υποστήριξη των Η.Π.Α.) και επεξεργάστηκαν μαζί τους σχέδια  ανάληψης της εξουσίας.

 Σύμφωνα με την Suara Pemuda Indonesia, σε ένα άρθρο του 1966, αυτό συνέβαινε για αρκετά χρόνια και ήταν σε ισχύ  μέχρι το 1965:

Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ εκτιμούν ιδιαίτερα την δεξιά στρατιωτική φιγούρα του Nasution και τον αποκαλούν "ισχυρότερη" και "θαρραλέα φιγούρα". Για να ενισχυθεί η θέση της δεξιάς στρατιωτικής κλίκας, οι ιμπεριαλιστές των Η.Π.Α. έδωσαν «βοήθεια» η οποία μέχρι το 1963 ανερχόταν σε 60,9 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Πριν από το τέλος του 1960, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εξοπλίσει 43 τάγματα του στρατού. Κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες εκπαιδεύονταν αξιωματικοί της δεξιάς στρατιωτικής κλίκας. Μεταξύ του 1956 και του 1959, περισσότεροι από 200 υψηλόβαθμοι αξιωματικοί εκπαιδεύτηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ οι χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί εκπαιδεύονταν  κατά  εκατοντάδες κάθε χρόνο. Μόλις ο επικεφαλής του Οργανισμού Διεθνούς Ανάπτυξης στην Αμερική είπε ότι η βοήθεια των ΗΠΑ, φυσικά, δεν προοριζόταν να στηρίξει το Sukarno , οι ΗΠΑ είχαν ήδη εκπαιδεύσει μεγάλο αριθμό αξιωματικών και απλών ανθρώπων που θα αποτελούσαν τη βάση  για να καταστεί την Ινδονησία ελεύθερη χώρα . Εννοούσε μια ελεύθερη χώρα όπως η Ταϊβάν, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη και άλλοι αμερικανοί δορυφόροι.

Η συνεργασία καθώς και η βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών ενίσχυσαν σημαντικά τη θέση της δεξιάς στρατιωτικής κλίκας στην Ινδονησία. Τέλος, οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές πρότειναν στη  δεξιά στρατιωτική κλίκα να αναλάβει την κρατική εξουσία. Για το σκοπό αυτό οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές παρείχαν πολλές διευκολύνσεις, μεταξύ των οποίων ένα ταμείο 225 δισεκατομμυρίων ινδονησιακών ρουπιών. Η συνεργασία μεταξύ των ιμπεριαλιστών και του Συμβουλίου των Στρατηγών περνά μέσω της CIA ....

Το Συμβούλιο των Στρατηγών είναι μια οργάνωση της δεξιάς στρατιωτικής κλίκας στο εσωτερικό του Ινδονησιακού Στρατού, που ιδρύθηκε για να καταλάβει την εξουσία από τα χέρια της νόμιμης κυβέρνησης της Ινδονησίας. Η ίδρυση αυτού του Συμβουλίου Στρατηγών υποστηρίχθηκε και σχεδιάστηκε άμεσα από κοινού με την Υπηρεσία Πληροφοριών των Η.Π.Α., τη CIA. Τα μέλη της απαρτίζονται από 40 δεξιούς στρατηγούς, ανάμεσα στους οποίους οι σημαντικοί  είναι ο στρατηγός Nasution, ο στρατηγός Α. Sukendro, ο στρατηγός Suharto και οι δεξιό στρατηγοί που σκοτώθηκαν την 1η Οκτωβρίου. Ο στρατηγός A. Yani, ο στρατηγός Suparman, ο στρατηγός M.T. Harjono, ο στρατηγός Suprapto, ο στρατηγός Sutojo και ο στρατηγός Pandjaitan.

Ακόμα και πριν ιδρυθεί το Συμβούλιο Στρατηγών, η δεξιά στρατιωτική κλίκα στο στρατό υπήρχε για πολύ καιρό. Η ίδρυση του Συμβουλίου των Στρατηγών ήταν απλώς τα «εγκαίνια»  της εξουσίας της δεξιάς απόκλισης μέσα στον στρατό.

Αυτό δεν ήταν απλώς ένας καιροσκοπισμός της Suara Pemuda. Ήταν κοινό μυστικό και στους πολιτικούς κύκλους της Ινδονησίας, φυσικά, όπως στους πολύ υψηλούς κύκλους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Max Frankel της New York Times έγραψε στις 13 Μαρτίου 1966 ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολούθησαν να διατηρούν άριστες επαφές με τους κορυφαίους στρατιωτικούς ηγέτες, ακόμη και μετά την αποχώρηση του κ. Sukarno από την αμερικανική βοήθεια (τον Δεκέμβριο του 1964) ,τις αμερικανικές βιβλιοθήκες πληροφοριών, το σώμα της ειρήνης και τους ανταποκριτές ειδήσεων. "

Και στις 12 Φεβρουαρίου 1965, οκτώ μήνες πριν ξεκινήσει η αντεπανάσταση, οι New York Times έβαλαν το δημοσιογραφικό τους αποτύπωμα  για αυτό που θεωρούσαν την κρίσιμη καμπή στην αμερικανική αποφασιστικότητα να ανατρέψει το Sukarno. Εγραψαν εκείνη την εποχή:

Όταν ο Πρόεδρος Sukarno απείλησε την Ομοσπονδία της Μαλαισίας, έβαλε τη βάση για την κοινή προσπάθεια των ΗΠΑ και της Βρετανίας να συγκρατήσουν την Κομμουνιστική Κίνα. Η Ουάσιγκτον έχει αφήσει την ενεργό υπεράσπιση της Μαλαισίας στα έθνη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και επιδιώκει να διατηρήσει κάποια επιρροή στην Ινδονησία κυρίως με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα βοηθήσει με το στρατό της ενάντια στην αναμενόμενη Κομμουνιστική προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας.

Το σχέδιο δεν θα μπορούσε να έχει διευκρινιστεί σαφέστερα, αν και βεβαίως τα νέα ήταν στα ψιλά στους N.Y.times  και άλλες εφημερίδες στις Ηνωμένες Πολιτείες έπλαθαν ακόμη και ιστορίες πίσω από αυτό το στοιχείο. Η ιστορία δεν αποκάλυψε μόνο το σχέδιο για "βοήθεια στον στρατό ", αλλά αποκάλυψε με ψυχραιμία ότι οι Η.Π.Α. χρησιμοποιούσαν τη Βρετανία ως απλό πιόνι για την εκστρατεία της να «συγκρατεί την κομμουνιστική Κίνα»!

.                   ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ-SUJARNO M.(από τα αρχεια του ΚΚΙ)

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ;

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες μέρες από την έκθεση Θεσσαλονίκης και τις πομπώδεις διακηρύξεις της κυβέρνησης περί δίκαιης ανάπτυξης στην μεταμνημονιακή εποχή.

Τα γεγονότα όμως πολύ γρήγορα ήρθαν να διαψεύσουν τις φρούδες ελπίδες που προσπάθησε να δημιουργήσει και δεν μπορούν να κρύψουν  ότι τα χειρότερα για τα λαϊκά στρώματα έρχονται, είναι μπροστά μας.

Το μέλλον που επιφυλάσσει η κυβέρνηση όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση που ακολουθεί την ίδια πολιτική «ανάπτυξης» για το λαό είναι η διαιώνιση της αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων.

Γιατί η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα δεν είναι μια προσωρινή πολιτική που επιβάλλεται μόνο από τους δανειστές, το γνωστό κουαρτέτο, λόγω της υπερχρέωσης του κράτους.

Είναι πολιτική καθαρής στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου. Γι' αυτό και ζητούν να επιταχυνθούν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, η ελληνική άρχουσα τάξη.

Η προσέλκυση επενδύσεων και η ανάπτυξη μπορεί να έρθουν, θα γίνει όμως με τη σφαγή του λαού, με φθηνή εργατική δύναμη, δηλαδή με χαμηλούς μισθούς πείνας, με απαράδεκτες ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με συνεχή φοροαφαίμαξη του λαού για να υπάρξουν φοροελαφρύνσεις για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ένα πρώτο δείγμα της ανάπτυξης που εννοούν και το τι θα επιφέρει για τους εργαζόμενους είναι η αγγελία πώλησης της εταιρείας ΕΛΑΙΣ-UNILEVER που στο προς πώληση «προϊόν» αναφέρει και τους εργαζόμενους.

Καθήκον των εργαζόμενων μέσα από τα ταξικά σωματεία τους είναι να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική, να μη γίνουν «εμπορευμα» προς πώληση στα χέρια των βιομηχάνων.

                                                                                                          ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ

ΤΑΞΙΚΟ ΑΙΓΑΛΕΩ:

Αντιλαϊκά, χωρίς ταλάντευση...

Οπως σε κάθε νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, κυβέρνηση και αστικά επιτελεία διαμορφώνουν - ενόψει και της τρίτης «αξιολόγησης» - τα «αφηγήματα» της επόμενης μέρας, ώστε ο λαός να αποδεχτεί ή έστω να δείξει ανοχή στα χειρότερα που έρχονται.

Από το βράδυ της Κυριακής, στην προσπάθεια αυτή προστέθηκε και το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών, καθώς αυτό που ακούγεται από διάφορες πλευρές είναι ότι η νέα γερμανική κυβέρνηση θα είναι πιο σκληρή και πιεστική απέναντι στην Ελλάδα και, επομένως, η κυβέρνηση θα πρέπει να επιταχύνει το αντιλαϊκό της έργο, για να μη συναντήσει επιπλέον εμπόδια στην «καθαρή έξοδο» προς τις αγορές.

Αυτό σημαίνει, να κλείσει γρήγορα τις όποιες «εκκρεμότητες», να περάσει χωρίς καθυστέρηση και κυρίως χωρίς αντιδράσεις τα πάνω από 95 «προαπαιτούμενα» που, μεταξύ άλλων, βάζουν στο στόχαστρο το δικαίωμα στην απεργία, τα κοινωνικά επιδόματα, τους αυτοαπασχολούμενους σε μια σειρά από κλάδους, για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Το «παιχνίδι» βέβαια, όπως και τα αποτελέσματά του, τα έχει ξαναδεί ο λαός, με εναλλασσόμενους πρωταγωνιστές πότε το ΔΝΤ, πότε την ΕΚΤ, πότε τους «ακραίους κύκλους» της ΕΕ κ.ο.κ. Ολα αυτά καταλήγουν πάντα σε έναν ωμό εκβιασμό, για να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τα μέτρα σε βάρος του, πότε με το φόβο ότι αν αντιδράσει θα πάθει χειρότερα και πότε με την προσδοκία πως έχει κάτι να περιμένει από τα παραμύθια της κυβέρνησης περί «δίκαιης ανάπτυξης».

Σε κάθε περίπτωση, η επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου επιβάλλεται από την ίδια την προσπάθεια του κεφαλαίου να θωρακίσει και να αυξήσει την κερδοφορία του. Αυτό είναι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης που κάνει η κυβέρνηση (όπως έκαναν και οι προηγούμενες), αναζητώντας «δημοσιονομικό χώρο» για την πολύπλευρη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων.

Η ευόδωση αυτής της προσπάθειας έχει προαπαιτούμενο την «χωρίς δισταγμό και ταλάντευση» υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και των αναδιαρθρώσεων που απαιτεί το κεφάλαιο, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Στ. Πιτσιόρλας σε συνέντευξή του την Κυριακή.

Επομένως, η αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση ούτε προσωρινή είναι, ούτε οδεύει προς το τέλος της, αλλά αποτελεί το αναγκαίο «καύσιμο» για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Γι' αυτό το λόγο, άλλωστε, η κυβέρνηση έχει ήδη νομοθετήσει αντιλαϊκά μέτρα για τα επόμενα πολλά χρόνια και την ίδια ώρα ισχυρίζεται προκλητικά ότι δίνει τάχα μάχη για να μη χρειαστούν πρόσθετα μέτρα μετά το τέλος του μνημονίου!

Το ίδιο ισχύει και για την «εποπτεία», για την οποία επίσης γίνεται πολλή κουβέντα αυτές τις μέρες. Η όλη συζήτηση προσπαθεί να κρύψει ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός, τα δικαιώματα και οι ανάγκες τους, είναι μόνιμα υπό την «επιτροπεία» των στόχων της καπιταλιστικής οικονομίας, που επιβάλλει θυσίες χωρίς τέλος και ένταση της εκμετάλλευσης για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων. Μάλιστα, η «εποπτεία» αυτή αφορά ενιαία τους λαούς στα κράτη - μέλη, μέσα από τα ευρωπαϊκά εξάμηνα, τους μηχανισμούς «δημοσιονομικής πειθαρχίας» κ.ο.κ.

Επομένως, στην «αποφασιστικότητα» κυβέρνησης - κεφαλαίου οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες χρειάζεται να αντιτάξουν τη δική τους, οργανώνοντας την πάλη, δυναμώνοντας τη συμμαχία τους, ενάντια σε παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

                                                                                                                          "Ρ"