Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε (ΒΙΝΤΕΟ)

Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, στην εκπομπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Γιατί δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση; Πώς φτάσαμε στα Δεκεμβριανά;

«Ξεκινάει από ένα σχέδιο ναζιστικό, το οποίο φαίνεται να γοητεύει όλες τις άρχουσες ελίτ, οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές επίσης της Ευρώπης. Στηριγμένο σε μια σκληρή οργάνωση της Ευρώπης ρατσιστική, στην ουσία κάτι κρύβει αυτό από κάτω, κρύβει την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, έτσι ώστε οι κατώτεροι να εργάζονται για τους ανώτερους, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια να δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με άξονα αυτή τη ναζιστική πρόταση, με άξονα το ρατσισμό, υπάρχει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη, με τη Γερμανία επικεφαλής, θα θεραπεύσει την αρρώστια της, η αρρώστια της είναι ο μπολσεβικισμός, θα πατάξει τον μπολσεβικισμό στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι το σύμφωνο αντικομιτέρν στη βάση του οποίου στήνεται ο άξονας από το 1936 κιόλας. Θα θεραπεύσει την αρρώστια την εσωτερική ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της στον καπιταλιστικό στίβο, δηλαδή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.

Αυτό το σχέδιο γοητεύει όχι μόνο την Γερμανική ελίτ, βιομήχανοι, τραπεζίτες, οι πολιτικές, οι πνευματικές ελίτ, φιλόσοφοι , δίνουν τα σκήπτρα, την εξουσία στον Χίτλερ για να εφαρμόσει αυτό το ναζιστικό σχέδιο, αλλά και βλέπουμε όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι άρχουσες τάξεις τους, οι κυβερνήσεις τους είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να πιθηκίζουν στον α’ ή στο β’ βαθμό ό,τι συμβαίνει στο Βερολίνο. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ ας σκεφτεί το δικό μας το Μεταξά ο οποίος ήθελε τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κατ’ εικόνα του Γ’ Ράιχ, ο οποίος υποσχόταν χιλιόχρονες βασιλείες, ο οποίος αντέγραφε ό,τι γινόταν στο Βερολίνο παρότι η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας και όλοι το ξέραν εαυτό. Η Πορτογαλία που επίσης ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πιθήκιζε τα ναζιστικά πρότυπα, τους ναζιστικούς νόμους, τις ναζιστικές τελετουργίες. Αυτή η γοητεία, ήταν πριν και βασικά ο πρώτος στόχος ήταν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση».

Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;

«Ο Μεταξάς δεν είπε όχι φυσικά, είπε ”αφού θέλετε έτσι είναι πόλεμος”- γαλλικά μιλούσανε το είπε έτσι. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο, γιατί ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας κατ’ απονομή, τον είχα ονοματίσει ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ δικτάτορα. Ο Βασιλιάς είχε αναλάβει τη διαχείριση του στρατού μέσω του Παπάγου και τη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, κάτι το οποίο το επιδίωκε η Αγγλία, γιατί ο Γεώργιος ο Β’ ήταν άνθρωπος της Αγγλίας 100 τα 100%. Ο δικτάτορας Μεταξάς ο οποίος πιθήκιζε και θαύμαζε φασισμό και ναζισμό, δεν μπορούσε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθελε να πει. Δεν είχε κανέναν πατριωτισμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσιαστικά είπε «εγώ είμαι με το αγγλικό στρατόπεδο γιατί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρχε και ένας Μποδοσάκης από πίσω – αν θέλετε να μιλήσουμε για συμφέροντα – ο οποίος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλίας εκείνο τον καιρό».

Το όχι δεν το είπε ο Μεταξάς, το είπε ο ελληνικός λαός. Πήγε να πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό είναι μια διαφορά από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν σαν λαϊκός ξεσηκωμός μαζεύτηκαν να πάνε στην επιστράτευση, Πηγαίναν στα στρατολογικά γραφεία περισσότεροι από όσοι αναλογούσαν. Ακόμη και κλάσεις που δεν είχαν κληθεί εμφανιζόταν. Τέτοιος ενθουσιασμός, μοναδικός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρχε ενθουσιασμός, δεν ξέραν τι είναι πόλεμος. Στον Β’ υπήρχε κατήφεια όταν ξεκινούσε, μόνοι ο ελληνικός λαός πήγε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο λαός ανέλαβε να πει το ΟΧΙ».

Υπήρχε εθνική ομοψυχία;

«Ποια εθνική ομοψυχία; Όταν ο ελληνικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο έχει χιλιάδες νεκρούς φαντάρους και δεν έχει παρά δύο στρατηγούς νεκρούς; Για να μην πάω παρακάτω στο τι και πώς. Όταν το γενικό Στρατηγείο είναι στην Αθήνα και φοβάται να κερδίσει τον πόλεμο; Όταν οι Έλληνες φαντάροι κάνουνε θαύματα στην Αλβανία, ειδικά τον καιρό που έχουν και την αριθμητική υπεροχή, δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο, και τα 2/3 του στρατού τοποθετείται σε κατάσταση στρατηγικής εφεδρείας, γιατί το καθεστώς φοβάται να κερδίσει έναν πόλεμο τον οποίο ο λαός είναι αποφασισμένος να κερδίσει; Υπάρχει μια τεράστια απόσταση πυο χωρίζει την ηγεσία της 4ης Αυγούστου, τους στρατηγούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελληνικός λαός τρέχει, υπερασπίζεται το σπίτι του, την πατρίδα του, τον πατριωτισμό, οι άλλοι το τι σκέφτονται ακριβώς το βλέπουμε τον Απρίλιο όταν καταρρέει το μέτωπο, με την επέμβαση της Γερμανίας, όπου σπεύδουν στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και η στρατιωτική διοίκηση, οι στρατιωτικοί διοικητές του στρατού της Αλβανίας, όχι να συνθηκολογήσουν απλά, αλλά αμέσως μαζί με τη συνθηκολόγηση να αλλάξουν το καθεστώς της χώρας, να φτιάξουν την ελληνική πολιτεία ένα νέο ναζιστικό καθεστώς στα ίχνη και συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Το φαντάζεστε; Τι ομοψυχία υπάρχει σε αυτό; Και φυσικά ο λαός απαντά με την αντίστασή του».

«κατά την περίοδο της Κατοχής ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας πάει με τους Γερμανούς. Φτιάχνει ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση της νέας Ευρώπης του ναζισμού – έτσι την έλεγε Νέα Ευρώπη – ένα φασιστικό ναζιστικό καθεστώς».

Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να μειωθεί ή συκοφαντηθεί η συμβολή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ

«Δεν είναι η πρώτη φορά πυο το βλέπουμε αυτό. Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, από τον καιρός των δωσιλογικών κυβερνήσεων της Κατοχής, ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, ότι αυτή δεν κάνουν αντίσταση, αυτοί έχουν βγει για να σφάξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακριβώς η ίδια προπαγάνδα των μαύρων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Για την ίδια άρχουσα τάξη πρόκειται, για τις ίδιες ελίτ πρόκειται. Αυτές κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο. Αυτέ κυβερνάνε. Είμαστε μια χώρα, στην οποία η πολιτική συνέχεια, με τον Εμφύλιο και τους νικητές του Εμφυλίου, στηρίζεται στο δωσιλογισμό. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Δε θέλω να αναφερθώ σε έναν σημαντικό πολιτικό από τους ιδρυτές σημερινού μεγάλου κόμματος, ο οποίος είναι γιος του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού. Για τους ίδιους ανθρώπους πρόκειται,. Μη νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνοι στην Ελλάδα αυτά, ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ (1962)  ήταν ένας από τους αρχηγούς από του γενικού επιτελείου του Χίτλερ. ο πρώτος επικεφαλής της Κομισιόν ήταν ο επιφανής νομικός που είχε αναλάβει τη θεσμική επεξεργασία του σχήματος της νέας Ευρώπης. Μιλάμε για συνέχειες. Τάχα μου τιμωρήθηκαν, τάχα μου καταδικάστηκαν κλπ, και αμέσως μετά χρησιμοποιούν ανθρώπους κλειδιά απ’ αυτό το καθεστώς για να χτίσουν το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, το καθεστώς του ανικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε τέτοιου τύπου συνέχειες από την άρχουσα τάξη». «Ουσιαστικά θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι λαοί νίκησαν το φασισμό, Είναι ύβρις για το καθεστώς το σημερινό».

Ο λαός, μάχεται τον κατακτητή, μάχεται για λαοκρατία, απελευθερώνει την Ελλάδα, και φτάνουμε στην επέμβαση των Άγγλων το Δεκέμβρη του 1944. Τι έγινε εκείνη την περίοδο, πώς φτάσανε στο Δεκέμβρη;

«Αν διστάσεις, αν νομίσεις ότι μπορείς να συμβιβαστείς με μια κοινωνική ομάδα, η οποία έχει στη βάση της λειτουργίας της την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν νομίσεις ότι μπορείς με αυτούς να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για ισότητα, για αδελφοσύνη, αντίσταση από κοινού, για τέτοια πράγματα, τότε έχεις χάσει. Εκείνο που πρέπει να σκέφτονται, οι ηγεσίες, τα κινήματα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγμή που το σύστημα στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, και στο μόχθο των πολλών σε όφελος των λίγων, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιαχτεί ένα καθεστώς δικαιοσύνης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγμοί, αυτά τα διλήμματα, αυτός ο αποπροσανατολισμός, αυτή η αμηχανία του μεγάλου, του τεράστιου αντιστασιακού κινήματος στον καιρό της απελευθέρωσης κόστισε πάρα πολύ. Τα πρώτα θύματα ήταν οι Έλληνες. Πληρώσανε όχι μόνο τα Δεκεμβριανά, που ξαφνικά είδανε την κυβέρνηση να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του κατοχικού καθεστώτος. αλλά είδανε και 80.000 βρετανικό στρατό που ήρθε να στηρίξει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Θα πρέπει να θυμούνται του τι συνέβη στο χτες, ώστε όταν τα πράγματα ξανάρθουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώνες του λαού γίνουν τόσο αποφασιστικοί, ποτέ να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενότητα βλέπουν. Μόνο θύματα των πολιτικών του βλέπουν».

Γιατί δε γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, που συμβολικά θεωρείται και η ημέρα απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς;

«Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Καλά κάνουμε και γιορτάζουμε το μεγάλο ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, στις 28 Οκτωβρίου του 194ο ενάντια στο φασίστα εισβολέα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την ημέρα της νίκης. Ημέρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτωβρίου, ταπεινωμένο το θηρίο του ναζισμού, σηκώνεται και φεύγει από την Αθήνα ή 30 Οκτωβρίου που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη.  Και αυτά πρέπει να τα γιορτάζουμε. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγάλο θρίαμβο των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγμάτων της Μακεδονίας να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σημερινό καθεστώς».

Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, στην εκπομπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Γιατί δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση; Πώς φτάσαμε στα Δεκεμβριανά;Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, στην εκπομπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Γιατί δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση; Πώς φτάσαμε στα Δεκεμβριανά;Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, στην εκπομπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Γιατί δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση; Πώς φτάσαμε στα Δεκεμβριανά;

«Ξεκινάει από ένα σχέδιο ναζιστικό, το οποίο φαίνεται να γοητεύει όλες τις άρχουσες ελίτ, οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές επίσης της Ευρώπης. Στηριγμένο σε μια σκληρή οργάνωση της Ευρώπης ρατσιστική, στην ουσία κάτι κρύβει αυτό από κάτω, κρύβει την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, έτσι ώστε οι κατώτεροι να εργάζονται για τους ανώτερους, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια να δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με άξονα αυτή τη ναζιστική πρόταση, με άξονα το ρατσισμό, υπάρχει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη, με τη Γερμανία επικεφαλής, θα θεραπεύσει την αρρώστια της, η αρρώστια της είναι ο μπολσεβικισμός, θα πατάξει τον μπολσεβικισμό στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι το σύμφωνο αντικομιτέρν στη βάση του οποίου στήνεται ο άξονας από το 1936 κιόλας. Θα θεραπεύσει την αρρώστια την εσωτερική ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της στον καπιταλιστικό στίβο, δηλαδή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.

Αυτό το σχέδιο γοητεύει όχι μόνο την Γερμανική ελίτ, βιομήχανοι, τραπεζίτες, οι πολιτικές, οι πνευματικές ελίτ, φιλόσοφοι , δίνουν τα σκήπτρα, την εξουσία στον Χίτλερ για να εφαρμόσει αυτό το ναζιστικό σχέδιο, αλλά και βλέπουμε όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι άρχουσες τάξεις τους, οι κυβερνήσεις τους είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να πιθηκίζουν στον α’ ή στο β’ βαθμό ό,τι συμβαίνει στο Βερολίνο. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ ας σκεφτεί το δικό μας το Μεταξά ο οποίος ήθελε τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κατ’ εικόνα του Γ’ Ράιχ, ο οποίος υποσχόταν χιλιόχρονες βασιλείες, ο οποίος αντέγραφε ό,τι γινόταν στο Βερολίνο παρότι η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας και όλοι το ξέραν εαυτό. Η Πορτογαλία που επίσης ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πιθήκιζε τα ναζιστικά πρότυπα, τους ναζιστικούς νόμους, τις ναζιστικές τελετουργίες. Αυτή η γοητεία, ήταν πριν και βασικά ο πρώτος στόχος ήταν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση».

Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;

«Ο Μεταξάς δεν είπε όχι φυσικά, είπε Alors, c’est la guerre» – ”αφού θέλετε έτσι είναι πόλεμος”- γαλλικά μιλούσανε το είπε έτσι. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο, γιατί ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας κατ’ απονομή, τον είχα ονοματίσει ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ δικτάτορα. Ο Βασιλιάς είχε αναλάβει τη διαχείριση του στρατού μέσω του Παπάγου και τη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, κάτι το οποίο το επιδίωκε η Αγγλία, γιατί ο Γεώργιος ο Β’ ήταν άνθρωπος της Αγγλίας 100 τα 100%. Ο δικτάτορας Μεταξάς ο οποίος πιθήκιζε και θαύμαζε φασισμό και ναζισμό, δεν μπορούσε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθελε να πει. Δεν είχε κανέναν πατριωτισμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσιαστικά είπε «εγώ είμαι με το αγγλικό στρατόπεδο γιατί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρχε και ένας Μποδοσάκης από πίσω – αν θέλετε να μιλήσουμε για συμφέροντα – ο οποίος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλίας εκείνο τον καιρό».

Το όχι δεν το είπε ο Μεταξάς, το είπε ο ελληνικός λαός. Πήγε να πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό είναι μια διαφορά από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν σαν λαϊκός ξεσηκωμός μαζεύτηκαν να πάνε στην επιστράτευση, Πηγαίναν στα στρατολογικά γραφεία περισσότεροι από όσοι αναλογούσαν. Ακόμη και κλάσεις που δεν είχαν κληθεί εμφανιζόταν. Τέτοιος ενθουσιασμός, μοναδικός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρχε ενθουσιασμός, δεν ξέραν τι είναι πόλεμος. Στον Β’ υπήρχε κατήφεια όταν ξεκινούσε, μόνοι ο ελληνικός λαός πήγε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο λαός ανέλαβε να πει το ΟΧΙ».

Υπήρχε εθνική ομοψυχία;

«Ποια εθνική ομοψυχία; Όταν ο ελληνικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο έχει χιλιάδες νεκρούς φαντάρους και δεν έχει παρά δύο στρατηγούς νεκρούς; Για να μην πάω παρακάτω στο τι και πώς. Όταν το γενικό Στρατηγείο είναι στην Αθήνα και φοβάται να κερδίσει τον πόλεμο; Όταν οι Έλληνες φαντάροι κάνουνε θαύματα στην Αλβανία, ειδικά τον καιρό που έχουν και την αριθμητική υπεροχή, δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο, και τα 2/3 του στρατού τοποθετείται σε κατάσταση στρατηγικής εφεδρείας, γιατί το καθεστώς φοβάται να κερδίσει έναν πόλεμο τον οποίο ο λαός είναι αποφασισμένος να κερδίσει; Υπάρχει μια τεράστια απόσταση πυο χωρίζει την ηγεσία της 4ης Αυγούστου, τους στρατηγούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελληνικός λαός τρέχει, υπερασπίζεται το σπίτι του, την πατρίδα του, τον πατριωτισμό, οι άλλοι το τι σκέφτονται ακριβώς το βλέπουμε τον Απρίλιο όταν καταρρέει το μέτωπο, με την επέμβαση της Γερμανίας, όπου σπεύδουν στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και η στρατιωτική διοίκηση, οι στρατιωτικοί διοικητές του στρατού της Αλβανίας, όχι να συνθηκολογήσουν απλά, αλλά αμέσως μαζί με τη συνθηκολόγηση να αλλάξουν το καθεστώς της χώρας, να φτιάξουν την ελληνική πολιτεία ένα νέο ναζιστικό καθεστώς στα ίχνη και συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Το φαντάζεστε; Τι ομοψυχία υπάρχει σε αυτό; Και φυσικά ο λαός απαντά με την αντίστασή του».

«κατά την περίοδο της Κατοχής ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας πάει με τους Γερμανούς. Φτιάχνει ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση της νέας Ευρώπης του ναζισμού – έτσι την έλεγε Νέα Ευρώπη – ένα φασιστικό ναζιστικό καθεστώς».

Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να μειωθεί ή συκοφαντηθεί η συμβολή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ

«Δεν είναι η πρώτη φορά πυο το βλέπουμε αυτό. Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, από τον καιρός των δωσιλογικών κυβερνήσεων της Κατοχής, ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, ότι αυτή δεν κάνουν αντίσταση, αυτοί έχουν βγει για να σφάξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακριβώς η ίδια προπαγάνδα των μαύρων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Για την ίδια άρχουσα τάξη πρόκειται, για τις ίδιες ελίτ πρόκειται. Αυτές κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο. Αυτέ κυβερνάνε. Είμαστε μια χώρα, στην οποία η πολιτική συνέχεια, με τον Εμφύλιο και τους νικητές του Εμφυλίου, στηρίζεται στο δωσιλογισμό. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Δε θέλω να αναφερθώ σε έναν σημαντικό πολιτικό από τους ιδρυτές σημερινού μεγάλου κόμματος, ο οποίος είναι γιος του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού. Για τους ίδιους ανθρώπους πρόκειται,. Μη νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνοι στην Ελλάδα αυτά, ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ (1962)  ήταν ένας από τους αρχηγούς από του γενικού επιτελείου του Χίτλερ. ο πρώτος επικεφαλής της Κομισιόν ήταν ο επιφανής νομικός που είχε αναλάβει τη θεσμική επεξεργασία του σχήματος της νέας Ευρώπης. Μιλάμε για συνέχειες. Τάχα μου τιμωρήθηκαν, τάχα μου καταδικάστηκαν κλπ, και αμέσως μετά χρησιμοποιούν ανθρώπους κλειδιά απ’ αυτό το καθεστώς για να χτίσουν το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, το καθεστώς του ανικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε τέτοιου τύπου συνέχειες από την άρχουσα τάξη». «Ουσιαστικά θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι λαοί νίκησαν το φασισμό, Είναι ύβρις για το καθεστώς το σημερινό».

Ο λαός, μάχεται τον κατακτητή, μάχεται για λαοκρατία, απελευθερώνει την Ελλάδα, και φτάνουμε στην επέμβαση των Άγγλων το Δεκέμβρη του 1944. Τι έγινε εκείνη την περίοδο, πώς φτάσανε στο Δεκέμβρη;

«Αν διστάσεις, αν νομίσεις ότι μπορείς να συμβιβαστείς με μια κοινωνική ομάδα, η οποία έχει στη βάση της λειτουργίας της την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν νομίσεις ότι μπορείς με αυτούς να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για ισότητα, για αδελφοσύνη, αντίσταση από κοινού, για τέτοια πράγματα, τότε έχεις χάσει. Εκείνο που πρέπει να σκέφτονται, οι ηγεσίες, τα κινήματα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγμή που το σύστημα στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, και στο μόχθο των πολλών σε όφελος των λίγων, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιαχτεί ένα καθεστώς δικαιοσύνης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγμοί, αυτά τα διλήμματα, αυτός ο αποπροσανατολισμός, αυτή η αμηχανία του μεγάλου, του τεράστιου αντιστασιακού κινήματος στον καιρό της απελευθέρωσης κόστισε πάρα πολύ. Τα πρώτα θύματα ήταν οι Έλληνες. Πληρώσανε όχι μόνο τα Δεκεμβριανά, που ξαφνικά είδανε την κυβέρνηση να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του κατοχικού καθεστώτος. αλλά είδανε και 80.000 βρετανικό στρατό που ήρθε να στηρίξει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Θα πρέπει να θυμούνται του τι συνέβη στο χτες, ώστε όταν τα πράγματα ξανάρθουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώνες του λαού γίνουν τόσο αποφασιστικοί, ποτέ να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενότητα βλέπουν. Μόνο θύματα των πολιτικών του βλέπουν».

Γιατί δε γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, που συμβολικά θεωρείται και η ημέρα απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς;

«Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Καλά κάνουμε και γιορτάζουμε το μεγάλο ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, στις 28 Οκτωβρίου του 194ο ενάντια στο φασίστα εισβολέα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την ημέρα της νίκης. Ημέρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτωβρίου, ταπεινωμένο το θηρίο του ναζισμού, σηκώνεται και φεύγει από την Αθήνα ή 30 Οκτωβρίου που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη.  Και αυτά πρέπει να τα γιορτάζουμε. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγάλο θρίαμβο των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγμάτων της Μακεδονίας να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σημερινό καθεστώς».

«Ξεκινάει από ένα σχέδιο ναζιστικό, το οποίο φαίνεται να γοητεύει όλες τις άρχουσες ελίτ, οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές επίσης της Ευρώπης. Στηριγμένο σε μια σκληρή οργάνωση της Ευρώπης ρατσιστική, στην ουσία κάτι κρύβει αυτό από κάτω, κρύβει την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, έτσι ώστε οι κατώτεροι να εργάζονται για τους ανώτερους, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια να δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με άξονα αυτή τη ναζιστική πρόταση, με άξονα το ρατσισμό, υπάρχει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη, με τη Γερμανία επικεφαλής, θα θεραπεύσει την αρρώστια της, η αρρώστια της είναι ο μπολσεβικισμός, θα πατάξει τον μπολσεβικισμό στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι το σύμφωνο αντικομιτέρν στη βάση του οποίου στήνεται ο άξονας από το 1936 κιόλας. Θα θεραπεύσει την αρρώστια την εσωτερική ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της στον καπιταλιστικό στίβο, δηλαδή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.

Αυτό το σχέδιο γοητεύει όχι μόνο την Γερμανική ελίτ, βιομήχανοι, τραπεζίτες, οι πολιτικές, οι πνευματικές ελίτ, φιλόσοφοι , δίνουν τα σκήπτρα, την εξουσία στον Χίτλερ για να εφαρμόσει αυτό το ναζιστικό σχέδιο, αλλά και βλέπουμε όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι άρχουσες τάξεις τους, οι κυβερνήσεις τους είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να πιθηκίζουν στον α’ ή στο β’ βαθμό ό,τι συμβαίνει στο Βερολίνο. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ ας σκεφτεί το δικό μας το Μεταξά ο οποίος ήθελε τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κατ’ εικόνα του Γ’ Ράιχ, ο οποίος υποσχόταν χιλιόχρονες βασιλείες, ο οποίος αντέγραφε ό,τι γινόταν στο Βερολίνο παρότι η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας και όλοι το ξέραν εαυτό. Η Πορτογαλία που επίσης ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πιθήκιζε τα ναζιστικά πρότυπα, τους ναζιστικούς νόμους, τις ναζιστικές τελετουργίες. Αυτή η γοητεία, ήταν πριν και βασικά ο πρώτος στόχος ήταν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση».

Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;

«Ο Μεταξάς δεν είπε όχι φυσικά, είπε Alors, c’est la guerre» – ”αφού θέλετε έτσι είναι πόλεμος”- γαλλικά μιλούσανε το είπε έτσι. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο, γιατί ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας κατ’ απονομή, τον είχα ονοματίσει ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ δικτάτορα. Ο Βασιλιάς είχε αναλάβει τη διαχείριση του στρατού μέσω του Παπάγου και τη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, κάτι το οποίο το επιδίωκε η Αγγλία, γιατί ο Γεώργιος ο Β’ ήταν άνθρωπος της Αγγλίας 100 τα 100%. Ο δικτάτορας Μεταξάς ο οποίος πιθήκιζε και θαύμαζε φασισμό και ναζισμό, δεν μπορούσε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθελε να πει. Δεν είχε κανέναν πατριωτισμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσιαστικά είπε «εγώ είμαι με το αγγλικό στρατόπεδο γιατί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρχε και ένας Μποδοσάκης από πίσω – αν θέλετε να μιλήσουμε για συμφέροντα – ο οποίος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλίας εκείνο τον καιρό».

Το όχι δεν το είπε ο Μεταξάς, το είπε ο ελληνικός λαός. Πήγε να πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό είναι μια διαφορά από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν σαν λαϊκός ξεσηκωμός μαζεύτηκαν να πάνε στην επιστράτευση, Πηγαίναν στα στρατολογικά γραφεία περισσότεροι από όσοι αναλογούσαν. Ακόμη και κλάσεις που δεν είχαν κληθεί εμφανιζόταν. Τέτοιος ενθουσιασμός, μοναδικός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρχε ενθουσιασμός, δεν ξέραν τι είναι πόλεμος. Στον Β’ υπήρχε κατήφεια όταν ξεκινούσε, μόνοι ο ελληνικός λαός πήγε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο λαός ανέλαβε να πει το ΟΧΙ».

Υπήρχε εθνική ομοψυχία;

«Ποια εθνική ομοψυχία; Όταν ο ελληνικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο έχει χιλιάδες νεκρούς φαντάρους και δεν έχει παρά δύο στρατηγούς νεκρούς; Για να μην πάω παρακάτω στο τι και πώς. Όταν το γενικό Στρατηγείο είναι στην Αθήνα και φοβάται να κερδίσει τον πόλεμο; Όταν οι Έλληνες φαντάροι κάνουνε θαύματα στην Αλβανία, ειδικά τον καιρό που έχουν και την αριθμητική υπεροχή, δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο, και τα 2/3 του στρατού τοποθετείται σε κατάσταση στρατηγικής εφεδρείας, γιατί το καθεστώς φοβάται να κερδίσει έναν πόλεμο τον οποίο ο λαός είναι αποφασισμένος να κερδίσει; Υπάρχει μια τεράστια απόσταση πυο χωρίζει την ηγεσία της 4ης Αυγούστου, τους στρατηγούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελληνικός λαός τρέχει, υπερασπίζεται το σπίτι του, την πατρίδα του, τον πατριωτισμό, οι άλλοι το τι σκέφτονται ακριβώς το βλέπουμε τον Απρίλιο όταν καταρρέει το μέτωπο, με την επέμβαση της Γερμανίας, όπου σπεύδουν στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και η στρατιωτική διοίκηση, οι στρατιωτικοί διοικητές του στρατού της Αλβανίας, όχι να συνθηκολογήσουν απλά, αλλά αμέσως μαζί με τη συνθηκολόγηση να αλλάξουν το καθεστώς της χώρας, να φτιάξουν την ελληνική πολιτεία ένα νέο ναζιστικό καθεστώς στα ίχνη και συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Το φαντάζεστε; Τι ομοψυχία υπάρχει σε αυτό; Και φυσικά ο λαός απαντά με την αντίστασή του».

«κατά την περίοδο της Κατοχής ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας πάει με τους Γερμανούς. Φτιάχνει ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση της νέας Ευρώπης του ναζισμού – έτσι την έλεγε Νέα Ευρώπη – ένα φασιστικό ναζιστικό καθεστώς».

Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να μειωθεί ή συκοφαντηθεί η συμβολή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ

«Δεν είναι η πρώτη φορά πυο το βλέπουμε αυτό. Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, από τον καιρός των δωσιλογικών κυβερνήσεων της Κατοχής, ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, ότι αυτή δεν κάνουν αντίσταση, αυτοί έχουν βγει για να σφάξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακριβώς η ίδια προπαγάνδα των μαύρων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Για την ίδια άρχουσα τάξη πρόκειται, για τις ίδιες ελίτ πρόκειται. Αυτές κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο. Αυτέ κυβερνάνε. Είμαστε μια χώρα, στην οποία η πολιτική συνέχεια, με τον Εμφύλιο και τους νικητές του Εμφυλίου, στηρίζεται στο δωσιλογισμό. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Δε θέλω να αναφερθώ σε έναν σημαντικό πολιτικό από τους ιδρυτές σημερινού μεγάλου κόμματος, ο οποίος είναι γιος του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού. Για τους ίδιους ανθρώπους πρόκειται,. Μη νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνοι στην Ελλάδα αυτά, ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ (1962)  ήταν ένας από τους αρχηγούς από του γενικού επιτελείου του Χίτλερ. ο πρώτος επικεφαλής της Κομισιόν ήταν ο επιφανής νομικός που είχε αναλάβει τη θεσμική επεξεργασία του σχήματος της νέας Ευρώπης. Μιλάμε για συνέχειες. Τάχα μου τιμωρήθηκαν, τάχα μου καταδικάστηκαν κλπ, και αμέσως μετά χρησιμοποιούν ανθρώπους κλειδιά απ’ αυτό το καθεστώς για να χτίσουν το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, το καθεστώς του ανικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε τέτοιου τύπου συνέχειες από την άρχουσα τάξη». «Ουσιαστικά θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι λαοί νίκησαν το φασισμό, Είναι ύβρις για το καθεστώς το σημερινό».

Ο λαός, μάχεται τον κατακτητή, μάχεται για λαοκρατία, απελευθερώνει την Ελλάδα, και φτάνουμε στην επέμβαση των Άγγλων το Δεκέμβρη του 1944. Τι έγινε εκείνη την περίοδο, πώς φτάσανε στο Δεκέμβρη;

«Αν διστάσεις, αν νομίσεις ότι μπορείς να συμβιβαστείς με μια κοινωνική ομάδα, η οποία έχει στη βάση της λειτουργίας της την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν νομίσεις ότι μπορείς με αυτούς να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για ισότητα, για αδελφοσύνη, αντίσταση από κοινού, για τέτοια πράγματα, τότε έχεις χάσει. Εκείνο που πρέπει να σκέφτονται, οι ηγεσίες, τα κινήματα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγμή που το σύστημα στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, και στο μόχθο των πολλών σε όφελος των λίγων, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιαχτεί ένα καθεστώς δικαιοσύνης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγμοί, αυτά τα διλήμματα, αυτός ο αποπροσανατολισμός, αυτή η αμηχανία του μεγάλου, του τεράστιου αντιστασιακού κινήματος στον καιρό της απελευθέρωσης κόστισε πάρα πολύ. Τα πρώτα θύματα ήταν οι Έλληνες. Πληρώσανε όχι μόνο τα Δεκεμβριανά, που ξαφνικά είδανε την κυβέρνηση να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του κατοχικού καθεστώτος. αλλά είδανε και 80.000 βρετανικό στρατό που ήρθε να στηρίξει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Θα πρέπει να θυμούνται του τι συνέβη στο χτες, ώστε όταν τα πράγματα ξανάρθουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώνες του λαού γίνουν τόσο αποφασιστικοί, ποτέ να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενότητα βλέπουν. Μόνο θύματα των πολιτικών του βλέπουν».

Γιατί δε γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, που συμβολικά θεωρείται και η ημέρα απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς;

«Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Καλά κάνουμε και γιορτάζουμε το μεγάλο ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, στις 28 Οκτωβρίου του 194ο ενάντια στο φασίστα εισβολέα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την ημέρα της νίκης. Ημέρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτωβρίου, ταπεινωμένο το θηρίο του ναζισμού, σηκώνεται και φεύγει από την Αθήνα ή 30 Οκτωβρίου που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη.  Και αυτά πρέπει να τα γιορτάζουμε. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγάλο θρίαμβο των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγμάτων της Μακεδονίας να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σημερινό καθεστώς».

«Ξεκινάει από ένα σχέδιο ναζιστικό, το οποίο φαίνεται να γοητεύει όλες τις άρχουσες ελίτ, οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές επίσης της Ευρώπης. Στηριγμένο σε μια σκληρή οργάνωση της Ευρώπης ρατσιστική, στην ουσία κάτι κρύβει αυτό από κάτω, κρύβει την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, έτσι ώστε οι κατώτεροι να εργάζονται για τους ανώτερους, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια να δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με άξονα αυτή τη ναζιστική πρόταση, με άξονα το ρατσισμό, υπάρχει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη, με τη Γερμανία επικεφαλής, θα θεραπεύσει την αρρώστια της, η αρρώστια της είναι ο μπολσεβικισμός, θα πατάξει τον μπολσεβικισμό στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι το σύμφωνο αντικομιτέρν στη βάση του οποίου στήνεται ο άξονας από το 1936 κιόλας. Θα θεραπεύσει την αρρώστια την εσωτερική ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της στον καπιταλιστικό στίβο, δηλαδή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.

Αυτό το σχέδιο γοητεύει όχι μόνο την Γερμανική ελίτ, βιομήχανοι, τραπεζίτες, οι πολιτικές, οι πνευματικές ελίτ, φιλόσοφοι , δίνουν τα σκήπτρα, την εξουσία στον Χίτλερ για να εφαρμόσει αυτό το ναζιστικό σχέδιο, αλλά και βλέπουμε όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι άρχουσες τάξεις τους, οι κυβερνήσεις τους είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να πιθηκίζουν στον α’ ή στο β’ βαθμό ό,τι συμβαίνει στο Βερολίνο. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ ας σκεφτεί το δικό μας το Μεταξά ο οποίος ήθελε τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κατ’ εικόνα του Γ’ Ράιχ, ο οποίος υποσχόταν χιλιόχρονες βασιλείες, ο οποίος αντέγραφε ό,τι γινόταν στο Βερολίνο παρότι η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας και όλοι το ξέραν εαυτό. Η Πορτογαλία που επίσης ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πιθήκιζε τα ναζιστικά πρότυπα, τους ναζιστικούς νόμους, τις ναζιστικές τελετουργίες. Αυτή η γοητεία, ήταν πριν και βασικά ο πρώτος στόχος ήταν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση».

Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;

«Ο Μεταξάς δεν είπε όχι φυσικά, είπε Alors, c’est la guerre» – ”αφού θέλετε έτσι είναι πόλεμος”- γαλλικά μιλούσανε το είπε έτσι. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο, γιατί ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας κατ’ απονομή, τον είχα ονοματίσει ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ δικτάτορα. Ο Βασιλιάς είχε αναλάβει τη διαχείριση του στρατού μέσω του Παπάγου και τη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, κάτι το οποίο το επιδίωκε η Αγγλία, γιατί ο Γεώργιος ο Β’ ήταν άνθρωπος της Αγγλίας 100 τα 100%. Ο δικτάτορας Μεταξάς ο οποίος πιθήκιζε και θαύμαζε φασισμό και ναζισμό, δεν μπορούσε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθελε να πει. Δεν είχε κανέναν πατριωτισμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσιαστικά είπε «εγώ είμαι με το αγγλικό στρατόπεδο γιατί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρχε και ένας Μποδοσάκης από πίσω – αν θέλετε να μιλήσουμε για συμφέροντα – ο οποίος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλίας εκείνο τον καιρό».

Το όχι δεν το είπε ο Μεταξάς, το είπε ο ελληνικός λαός. Πήγε να πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό είναι μια διαφορά από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν σαν λαϊκός ξεσηκωμός μαζεύτηκαν να πάνε στην επιστράτευση, Πηγαίναν στα στρατολογικά γραφεία περισσότεροι από όσοι αναλογούσαν. Ακόμη και κλάσεις που δεν είχαν κληθεί εμφανιζόταν. Τέτοιος ενθουσιασμός, μοναδικός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρχε ενθουσιασμός, δεν ξέραν τι είναι πόλεμος. Στον Β’ υπήρχε κατήφεια όταν ξεκινούσε, μόνοι ο ελληνικός λαός πήγε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο λαός ανέλαβε να πει το ΟΧΙ».

Υπήρχε εθνική ομοψυχία;

«Ποια εθνική ομοψυχία; Όταν ο ελληνικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο έχει χιλιάδες νεκρούς φαντάρους και δεν έχει παρά δύο στρατηγούς νεκρούς; Για να μην πάω παρακάτω στο τι και πώς. Όταν το γενικό Στρατηγείο είναι στην Αθήνα και φοβάται να κερδίσει τον πόλεμο; Όταν οι Έλληνες φαντάροι κάνουνε θαύματα στην Αλβανία, ειδικά τον καιρό που έχουν και την αριθμητική υπεροχή, δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο, και τα 2/3 του στρατού τοποθετείται σε κατάσταση στρατηγικής εφεδρείας, γιατί το καθεστώς φοβάται να κερδίσει έναν πόλεμο τον οποίο ο λαός είναι αποφασισμένος να κερδίσει; Υπάρχει μια τεράστια απόσταση πυο χωρίζει την ηγεσία της 4ης Αυγούστου, τους στρατηγούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελληνικός λαός τρέχει, υπερασπίζεται το σπίτι του, την πατρίδα του, τον πατριωτισμό, οι άλλοι το τι σκέφτονται ακριβώς το βλέπουμε τον Απρίλιο όταν καταρρέει το μέτωπο, με την επέμβαση της Γερμανίας, όπου σπεύδουν στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και η στρατιωτική διοίκηση, οι στρατιωτικοί διοικητές του στρατού της Αλβανίας, όχι να συνθηκολογήσουν απλά, αλλά αμέσως μαζί με τη συνθηκολόγηση να αλλάξουν το καθεστώς της χώρας, να φτιάξουν την ελληνική πολιτεία ένα νέο ναζιστικό καθεστώς στα ίχνη και συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Το φαντάζεστε; Τι ομοψυχία υπάρχει σε αυτό; Και φυσικά ο λαός απαντά με την αντίστασή του».

«κατά την περίοδο της Κατοχής ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας πάει με τους Γερμανούς. Φτιάχνει ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση της νέας Ευρώπης του ναζισμού – έτσι την έλεγε Νέα Ευρώπη – ένα φασιστικό ναζιστικό καθεστώς».

Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να μειωθεί ή συκοφαντηθεί η συμβολή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ

«Δεν είναι η πρώτη φορά πυο το βλέπουμε αυτό. Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, από τον καιρός των δωσιλογικών κυβερνήσεων της Κατοχής, ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, ότι αυτή δεν κάνουν αντίσταση, αυτοί έχουν βγει για να σφάξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακριβώς η ίδια προπαγάνδα των μαύρων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Για την ίδια άρχουσα τάξη πρόκειται, για τις ίδιες ελίτ πρόκειται. Αυτές κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο. Αυτέ κυβερνάνε. Είμαστε μια χώρα, στην οποία η πολιτική συνέχεια, με τον Εμφύλιο και τους νικητές του Εμφυλίου, στηρίζεται στο δωσιλογισμό. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Δε θέλω να αναφερθώ σε έναν σημαντικό πολιτικό από τους ιδρυτές σημερινού μεγάλου κόμματος, ο οποίος είναι γιος του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού. Για τους ίδιους ανθρώπους πρόκειται,. Μη νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνοι στην Ελλάδα αυτά, ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ (1962)  ήταν ένας από τους αρχηγούς από του γενικού επιτελείου του Χίτλερ. ο πρώτος επικεφαλής της Κομισιόν ήταν ο επιφανής νομικός που είχε αναλάβει τη θεσμική επεξεργασία του σχήματος της νέας Ευρώπης. Μιλάμε για συνέχειες. Τάχα μου τιμωρήθηκαν, τάχα μου καταδικάστηκαν κλπ, και αμέσως μετά χρησιμοποιούν ανθρώπους κλειδιά απ’ αυτό το καθεστώς για να χτίσουν το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, το καθεστώς του ανικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε τέτοιου τύπου συνέχειες από την άρχουσα τάξη». «Ουσιαστικά θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι λαοί νίκησαν το φασισμό, Είναι ύβρις για το καθεστώς το σημερινό».

Ο λαός, μάχεται τον κατακτητή, μάχεται για λαοκρατία, απελευθερώνει την Ελλάδα, και φτάνουμε στην επέμβαση των Άγγλων το Δεκέμβρη του 1944. Τι έγινε εκείνη την περίοδο, πώς φτάσανε στο Δεκέμβρη;

«Αν διστάσεις, αν νομίσεις ότι μπορείς να συμβιβαστείς με μια κοινωνική ομάδα, η οποία έχει στη βάση της λειτουργίας της την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν νομίσεις ότι μπορείς με αυτούς να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για ισότητα, για αδελφοσύνη, αντίσταση από κοινού, για τέτοια πράγματα, τότε έχεις χάσει. Εκείνο που πρέπει να σκέφτονται, οι ηγεσίες, τα κινήματα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγμή που το σύστημα στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, και στο μόχθο των πολλών σε όφελος των λίγων, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιαχτεί ένα καθεστώς δικαιοσύνης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγμοί, αυτά τα διλήμματα, αυτός ο αποπροσανατολισμός, αυτή η αμηχανία του μεγάλου, του τεράστιου αντιστασιακού κινήματος στον καιρό της απελευθέρωσης κόστισε πάρα πολύ. Τα πρώτα θύματα ήταν οι Έλληνες. Πληρώσανε όχι μόνο τα Δεκεμβριανά, που ξαφνικά είδανε την κυβέρνηση να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του κατοχικού καθεστώτος. αλλά είδανε και 80.000 βρετανικό στρατό που ήρθε να στηρίξει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Θα πρέπει να θυμούνται του τι συνέβη στο χτες, ώστε όταν τα πράγματα ξανάρθουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώνες του λαού γίνουν τόσο αποφασιστικοί, ποτέ να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενότητα βλέπουν. Μόνο θύματα των πολιτικών του βλέπουν».

Γιατί δε γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, που συμβολικά θεωρείται και η ημέρα απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς;

«Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Καλά κάνουμε και γιορτάζουμε το μεγάλο ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, στις 28 Οκτωβρίου του 194ο ενάντια στο φασίστα εισβολέα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την ημέρα της νίκης. Ημέρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτωβρίου, ταπεινωμένο το θηρίο του ναζισμού, σηκώνεται και φεύγει από την Αθήνα ή 30 Οκτωβρίου που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη.  Και αυτά πρέπει να τα γιορτάζουμε. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγάλο θρίαμβο των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγμάτων της Μακεδονίας να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σημερινό καθεστώς».

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΛΙΓΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ο πρώτος ήρωας κομμουνιστής της Ελλάδας

Το φύλλο του «Ρ» που ανακοινώνει το θάνατο του Δημοσθένη Λιγδόπουλου

Ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1898. Σε ηλικία 18 ετών, στα 1916, γράφεται στο Πανεπιστήμιο, φοιτητής των Μαθηματικών. Την ίδια χρονιά, μαζί με τους συμφοιτητές και ομοϊδεάτες του Σπ. Κομιώτη, Φρ. Τζουλάτη και τους αδελφούς Δούμα, ίδρυσε τη «Σοσιαλιστική Νεολαία» Αθήνας. Οι σοσιαλιστικές ιδέες, το εργατικό κίνημα, από τότε ταυτίστηκαν με τη ζωή του. Η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, την οποία και υπερασπιζόταν μ' όλες του τις δυνάμεις, φούντωσε τη φλόγα της επαναστατικής δράσης του Λιγδόπουλου .

Η «Σοσιαλιστική Νεολαία» ανέπτυξε σημαντική δράση ιδιαίτερα αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, ενώ συμμετείχε στις διεργασίες για την πραγματοποίηση του πρώτου πανελλαδικού Σοσιαλιστικού Συνεδρίου, με σκοπό τη συνένωση όλων των τότε σοσιαλιστικών οργανώσεων σε ενιαίο κόμμα. Διεργασίες που ευοδώθηκαν με την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), το μετέπειτα ΚΚΕ.

Στο ιδρυτικό συνέδριο του Κόμματος, στις 4-10 (17-23 με το νέο ημερολόγιο) του Νοέμβρη του 1918, ο Λιγδόπουλος θα προβάλει μαχητικά τις ταξικές διεθνιστικές θέσεις επιμένοντας στο μαρξιστικό-λενινιστικό χαρακτήρα που έπρεπε να έχει το κόμμα της εργατικής τάξης, κόντρα στο «δυτικό σοσιαλισμό», όπως χαρακτήριζε τη Β΄ Διεθνή, παρά το γεγονός ότι η μαρξιστική μόρφωση στην Ελλάδα δεν ήταν στο επίπεδο που θα επέτρεπε να ξεκαθαρίσει κανείς εύκολα τα σχετικά με τις διάφορες τάσεις στο διεθνές εργατικό κίνημα. Παρ' όλ' αυτά ο Λιγδόπουλος , επηρεασμένος από τους μπολσεβίκους, έκανε το παν ώστε να επικρατήσουν στο Συνέδριο συνεπείς ταξικές θέσεις και να εκφραστούν στις αποφάσεις του. Και τα κατάφερε μαζί με τους συντρόφους του από τη «Σοσιαλιστική Νεολαία».

Στο Συνέδριο είχαν εμφανιστεί βασικά τρεις ιδεολογικοπολιτικές τάσεις: Η δεξιά με βασικούς εκπροσώπους τον Ν. Γιαννιό και τον Αριστ. Σιδέρη, η κεντρίστικη- συμβιβαστική με επικεφαλής τον Α. Μπεναρόγια και η αριστερή με επικεφαλής τον Δ. Λιγδόπουλο και τους εκπροσώπους της «Σοσιαλιστικής Ννεολαίας». Μαζί τους συντάχτηκε και ο Ν. Δημητράτος.

Σημαντική ήταν η ομιλία του Λιγδόπουλου στο Συνέδριο για το χαρακτήρα της Κοινωνίας των Εθνών, που είναι, τηρουμένων των αναλογιών, επίκαιρη αφού ουσιαστικά αναδεικνύει το ρόλο των ιμπεριαλιστικών κρατών και της συνένωσής τους ενάντια στους λαούς.

Ας την παρακολουθήσουμε:

«Κοινωνία των εθνών: Είναι κίνδυνος, όχι εγγύησις

Εδώ και εκατόν κάτω χρόνια τρεις αυτοκράτορες μαζεύτηκαν οι οποίοι με άλλους βασιλείς συνεννοήθηκαν να κυβερνούν στο μέλλον τους λαούς των εν πνεύματι χριστιανικώ και πατρικώ. Τι ωραίος σκοπός για τους αστούς, τουλάχιστον για τους ανθρώπους που 'θελαν ένα βασιλέα. Μα ο σκοπός αυτός έκρυβε άλλα, ο κατά βάθος σκοπός ήτο να καταπνίξουν κάθε ελευθερωτικό πνεύμα των λαών, που ποτισμένοι από την Γαλλική Επανάσταση είχαν αρχίσει να αισθάνονται τον βαθύ αυταρχικό ζυγό. Και εάν η Ελληνική Επανάσταση δεν έτυχε βοηθείας από τας ευρωπαϊκάς κυβερνήσεις μ' όλο το φιλελληνισμό που βασίλευε τότε στην Ευρώπη, ένας λόγος ήταν η ιερή αυτή συμμαχία. Στις αρχές του αιώνα μας ιδρύθηκε και ένα μέγαρο στη Χάγη για την ειρήνη από μερικούς αστούς και μερικούς βασιλείς. Δυστυχώς, τα ωραία λόγια και τα καλλιμάρμαρα κτίρια δεν ίσχυσαν για να εμποδίσουν τον τρομερό πόλεμο.

Αυτό έγινε γιατί οι πόλεμοι εξάπαντος δεν κηρύχτηκαν, αλλά δημιουργούνται από οικονομικούς όρους. Μ' αυτά τα προηγούμενα θα παρακαλέσω τους αντιπροσώπους να σκεφθούν για το ζήτημα της κοινωνίας των εθνών. Για μας ο σημερινός πόλεμος ήτο μια ένταση του βιομηχανικού ανταγωνισμού, μια κρίση, ένας τσακισμός για αποικίες.

Η αστική τάξη, τρομαγμένη από τ' αποτελέσματα, ζητάει να συγκρατηθεί στην αρχήν με κοινωνιολογικά ευαγγέλια. Δε θα 'χουμε πια νέους πολέμους, θα 'χουμε κοινωνία των εθνών. Αυτή θα αποφασίζει για όλες τις διαφορές. Α! Τώρα πια έπαψαν να μας λένε ότι οι πόλεμοι είναι κακά αναγκαία, ότι πάντοτε θα γίνονται πόλεμοι, ότι είναι ένα καλό ο πόλεμος. Μα τώρα θα τους πούμε μεις. Ναι, οι πόλεμοι είναι ένα κακό αναγκαίο, ένα κακό επακολούθημα της καπιταλιστικής μορφής της παραγωγής. Δεν θα λείψουν παρά μόνον όταν λείψουν αι αιτίες που είναι η κατασκευή, ο τρόπος της παραγωγής της σημερινής κοινωνίας. Αλλά ποίος θα είναι ο σχηματισμός της κοινωνίας των εθνών; Ποίοι θα λάβουν μέρος σ' αυτήν; Αστοί μόνον; Αστοί και εργάτες; `Η εργάτες; Αλλά οι αστικές τάξεις των διαφόρων κρατών έχουν εντελώς αντίθετα συμφέροντα. Εάν έγινε πόλεμος έγινε γι' αυτό και η αντίθεσις αυτή των συμφερόντων δεν θα παύσει. Το να θέλουμε να νομίζουμε ότι μπορεί να πάψει είναι το ίδιο σαν να νομίσουμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε την πάλη των τάξεων. Αλλά θα μας ειπούν ότι οι εργάτες, οι αντιπρόσωποι των εργατικών οργανώσεων που θα είναι στην κοινωνία των εθνών, αυτοί θα εμποδίσουν τους μέλλοντας πολέμους. Σύμφωνοι. Αλλά τις η ανάγκη της κοινωνίας των εθνών; Η εργατική τάξη είναι η μόνη που έχει διεθνή συμφέροντα τα ίδια. Είναι συνεπώς η μόνη που μπορεί να έχει συμφέροντα τα ίδια. Και η κοινωνία αυτή των εθνών, η διεθνής εργατική οργάνωσις είναι η μόνη που μπορεί να επιβληθεί. Εάν αυτή δεν μπορέσει να επιβληθεί, κάθε ελπίδα από κάθε άλλη κοινωνία των εθνών είναι ουτοπία.

Δεν πιστεύω να μας ρωτήση κανείς τι μας βλάπτει. Σε κείνον όμως που θα ρωτήση, θα του πω. Φοβούμαι ότι μία διεθνής αστική ένωσις στο μόνο σημείο στο οποίο μπορεί και εξάπαντος να συμφωνήση τελείως είναι το να επιβληθή και να πολεμήση κάθε εκδήλωση επαναστατικών κινημάτων στον κόσμο. Προσέξετε σύντροφοι, η κοινωνία των εθνών που μας υπόσχονται μπορεί να παίξει ρόλο ιεράς συμμαχίας.

Αλλωστε, βλέπετε την αρχή της κοινωνίας των εθνών καθαρά πια. Προσπαθεί να διαστρεβλώσει τους πολύ ελαστικούς αλήθεια όρους του Ουίλσωνος, την ελευθερία των θαλασσών, την ελευθερία των εθνοτήτων, προσπαθούν να κάμουν μυστικές τις συνεδριάσεις της ειρήνης. Και φαντασθήτε η πρώτη πράξις της κοινωνίας των εθνών να είναι μια άγρια επέμβαση, όπως άλλως τε άρχισε ή πρόκειται ν' αρχίση εναντίον της Ρωσσικής επαναστάσεως, εναντίον του ιερού αγώνος των Ρώσσων και Γερμανών εργατών. Θέλει να δημιουργήση Βαλκανική ομοσπονδία σε συντηρητικούς όρους εναντίον της κοινωνικής επαναστάσεως που ολοένα ξαπλώνεται. Αυτή είναι η κοινωνία των εθνών. Συγκεφαλαιώνω, σύντροφοι. Νομίζω ότι η κοινωνία των εθνών που θα 'χει αστούς που κήρυξαν τον πόλεμο, είναι ένας κίνδυνος, για την παρεμπόδιση της κοινωνικής επαναστάσεως. Νομίζω γι' αυτό έχουμε καθήκον να πολεμήσουμε αυτή την κοινωνία των εθνών και να τονίσουμε ότι μόνο η εργατική τάξις, που είναι η μόνη που έχει τα ίδια συμφέροντα, μπορεί να είναι η ασφαλής για τον κόσμο κοινωνία των εθνών» («Το Πρώτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ» - Πρακτικά - Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, σελ. 75-77).

Μέλος της ΚΕ του ΣΕΚΕ

Ο Δ. Λιγδόπουλος στο ιδρυτικό Συνέδριο του Κόμματός μας εκλέγεται μέλος της ΚΕ, ενώ το Συνέδριο τού ανέθεσε τη διεύθυνση του κομματικού δημοσιογραφικού οργάνου, που ήταν η βδομαδιάτικη εφημερίδα «Εργατικός Αγών», η οποία εκδιδόταν έως τότε από τη «Σοσιαλιστική Νεολαία».

Το Μάρτη του 1919 ιδρύεται η Κομμουνιστική Διεθνής. Η ίδρυσή της επιδρά στο ΣΕΚΕ, που αποφασίζει στην πρώτη Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του, το Μάη του 1919, την αποχώρηση από τη Β΄ Διεθνή και την ένταξή του στην Κομμουνιστική Διεθνή. Η απόφαση ήταν αποτέλεσμα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο τάσεις. Οι Δ. Λιγδόπουλος , Ν. Δημητράτος και Μ. Σιδέρης υποστήριξαν την προαναφερόμενη απόφαση σε αντίθεση με τους Α. Μπεναρόγια, Αριστ. Σιδέρη, που υποστήριζαν τη σύνδεση με τη Β΄ Διεθνή. Η συζήτηση για καταδίκη της Β΄ Διεθνούς είχε ανοίξει από το ιδρυτικό Συνέδριο αλλά τότε δεν είχε δημιουργηθεί η Γ΄ Διεθνής. Η σύνδεση δε του ΣΕΚΕ με τη Β΄ Διεθνή έγινε μέσω της Φεντερασιόν (σοσιαλιστική οργάνωση της Μακεδονίας με έδρα τη Θεσσαλονίκη, που συμμετείχε στην ίδρυση του Κόμματος), η οποία συνδεόταν με τη Β΄ Διεθνή, πριν ακόμη την ίδρυση του ΣΕΚΕ, και συμμετείχε στην ίδρυση του Κόμματος.

Το Γενάρη του 1920, ο Δ. Λιγδόπουλος θα εκπροσωπήσει το ΣΕΚΕ στη συνδιάσκεψη των Βαλκανικών Κομμουνιστικών και Σοσιαλιστικών Κομμάτων στη Σόφια, όπου θα ιδρυθεί η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία.

Το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, που συνήλθε τον Απρίλη, 5-12 (18-25), του 1920, αποφάσισε την προσχώρησή του στην Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή, αποδεχόμενο την απόφαση του Εθικού Συμβουλίου του Κόμματος. Ετσι, το ΣΕΚΕ αποφασίζει την εκπροσώπησή του στο Β΄ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς που έγινε στην Πετρούπολη και στη Μόσχα, τον Ιούνη του 1920, από το Δ. Λιγδόπουλο .

Από δω ξεκινά η σύντομη κοινή τους πορεία ως τη δολοφονία τους

Από την ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"  23/11/2003

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Α.Ε ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΗ 10.30 πμ

ΣΤΙΣ 14 ΝΟΕΜΒΡΗ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

ΜΠΡΟΣΤΑ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ

Η Απεργία στις 14 Νοέμβρη είναι μια ευκαιρία να εκφραστεί αγωνιστικά η απάντηση μας στη συνεχιζόμενη επίθεση που δεχόμαστε από την εργοδοσία, στα ψέματα και τις αυταπάτες που καλλιεργεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όταν μιλάει για επαναφορά, υποχρεωτικότητα και επεκτασιμότητα των Σ.Σ.Ε.

Στην πραγματικότητα, διατηρεί όλους τους μνημονιακούς αντεργατικούς νόμους για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, εφαρμόζοντας το νόμο Βρούτση της ΝΔ για τον κατώτερο μισθό, απορρίπτοντας στη Βουλή την πρόταση νόμου 530 συνδικάτων για επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, των κλαδικών συμβάσεων και την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.

Υπενθυμίζουμε στους πιο καλόπιστους ότι πρόκειται για το νόμο που είχε καταγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, και τώρα τον εφαρμόζει χέρι χέρι με τη ΝΔ, καταργώντας τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Η κυβέρνηση θα καθορίζει τον κατώτερο μισθό με κριτήρια, την «παραγωγικότητα», την «ανταγωνιστικότητα», την «απασχόληση», την «ανεργία», δηλαδή με κριτήριο την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι ακόμα και αυτή η αύξηση των 20-30 ευρώ το μήνα που υπόσχεται η κυβέρνηση θα εξανεμιστεί, αφού με την αύξηση του αφορολόγητου θα φύγουν τα διπλά από τις τσέπες μας. Επιπλέον, ο ΣΕΒ και οι εργοδοτικοί φορείς απαιτούν η αύξηση να γίνει σταδιακά και με τέτοιο τρόπο ώστε “να μην προκληθούν ισχυρά σοκ στην αγορά”, ζητώντας μάλιστα να νομοθετηθεί η κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών από τους εργοδότες, που ανοίγει το δρόμο για μεγαλύτερη μείωση του μισθού μας, καθώς οι εισφορές είναι κομμάτι του.

Την περίφημη επιστροφή στην “κανονικότητα”, που έχει κάνει σημαία η κυβέρνηση, την ζούμε στο πετσί μας μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς. Ατομικές συμβάσεις εργασίας με μισθούς των διακοσίων ευρώ, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, απληρωσιά, απολύσεις, ανύπαρκτα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, τρομοκρατία για όποιον σηκώνει κεφάλι. Ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές στην υγεία, στην παιδεία, στον πολιτισμό και αθλητισμό, εξοντωτική φορολόγηση, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας.

Αυτό είναι το τίμημα που πληρώσαμε για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση, αυτό είναι το τίμημα που θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε στην ανάπτυξη για να θησαυρίζουν με κέρδη οι εργοδότες.

Μπροστά στην κόλαση που βιώνουμε καθημερινά, στις παράτες περί “κανονικότητας” και της ανάγκης για κερδοφορία των επιχειρηματιών που αντηχούν στα αυτιά μας από κυβέρνηση και εργοδοσία, υψώνουμε τις δικές μας ανάγκες, λέμε πως τώρα ήρθε η ώρα να βγούμε εμείς στο προσκήνιο.

Να απαντήσουμε αγωνιστικά στην εργοδοτική επιθετικότητα που εκφράζεται με παραπέρα πετσόκομμα στους μισθούς, την εντατικοποίηση, τις απολύσεις, τις καθημερινές απειλές και την τρομοκρατία για όποιον διεκδικεί τα δικαιώματα του.

Διεκδικούμε:

• Κατάργηση του νόμου Αχτσιόγλου – Βρούτση που καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Επαναφορά των ΣΣΕ και του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ για όλους. Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές.
• Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους.
• Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.
• Καθορισμός καθηκόντων και πόστων για κάθε εργαζόμενο, τήρηση των ρεπό και των διαλειμμάτων.
• Δημιουργία δωρεάν προγραμμάτων και υποδομών για αθλητισμό, πολιτισμό, ψυχαγωγία για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους.
• Μέτρα στήριξης της εργαζόμενης μητέρας. Επίδομα τοκετού 1000 ευρώ, επέκταση της άδειας κυήσεως σε δύο μήνες πριν τον τοκετό και 6 μήνες μετά. Ένα χρόνο με αποδοχές στη μητέρα ή τον πατέρα. Άδειες για ασθένειες ή άλλες ανάγκες. Μεγαλύτερες άδειες για μονογονεικές οικογένειες.
• Δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση. Κατώτερη σύνταξη 600 ευρώ, στο 80% του κατώτερου μισθού. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
• Κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας. Να σταματήσουν όλες οι διώξεις!
• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών, της φοροληστείας.
• Καμιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Δεν ανεχόμαστε να γίνει η χώρα μας αεροπλανοφόρο για επεμβάσεις. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους γείτονες λαούς. Έχουμε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες ανάγκες.

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΗ 10.30 πμ

(στα γραφεία του σωματείου, στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, 3ης Σεπτεμβρίου 48Β)

ΟΡΓΑΝΩΣΗ–ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

14 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30, ΟΜΟΝΟΙΑ

Γενική Συνέλευση Κυριακή 4 Νοέμβρη, 10.30 πμ – Στις 14 Νοέμβρη Απεργούμε

Γενική Συνέλευση Κυριακή 4 Νοέμβρη, 10.30 πμ – Στις 14 Νοέμβρη Απεργούμε

13 Οκτωβρίου 1944: η Μάχη της Ηλεκτρικής στο Κερατσίνι

Ύστερα από 1.264 μέρες φασιστικής σκλαβιάς, στις 12 Οκτώβρη 1944, η Αθήνα απελευθερώνεται από τους ναζί κατακτητές που υποχωρούν κάτω από τα συνεχή χτυπήματα των τμημάτων του ΕΛΑΣ.

Ενώ όμως στην Αθήνα ο λαός πανηγυρίζει για την απελευθέρωση, στον Πειραιά η μάχη για την σωτηρία της πατρίδας συνεχίζεται. Οι Γερμανοί σκοπεύουν πριν αποχωρήσουν να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές στην υποδομή του τόπου. Βασικός τους στόχος είναι να τινάξουν στον αέρα την «Ηλεκτρική» στο Κερατσίνι.

Το εργοστάσιο της «Ηλεκτρικής» ήταν η σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, οι ζημιές και τα θύματα θα ήταν ανυπολόγιστα. Η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δε θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι. Ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνας – Πειραιά θα παροπλίζονταν.

Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής ήταν ζωτικής σημασίας. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ Πειραιά που απαρτιζόταν από το 6ο Σύνταγμα με τέσσερα τάγματα, με καπετάνιο τον κομμουνιστή ηγέτη Νίκανδρο Κεπέση, ήταν σε πλήρη επιφυλακή. Η υπεράσπιση του εργοστασίου από τον ΕΛΑΣ καταγράφηκε στην ιστορία ως η θρυλική «Μάχη της Ηλεκτρικής».

Ύστερα από 1.264 μέρες φασιστικής σκλαβιάς, στις 12 Οκτώβρη 1944, η Αθήνα απελευθερώνεται από τους ναζί κατακτητές που υποχωρούν κάτω από τα συνεχή χτυπήματα των τμημάτων του ΕΛΑΣ.

Ενώ όμως στην Αθήνα ο λαός πανηγυρίζει για την απελευθέρωση, στον Πειραιά η μάχη για την σωτηρία της πατρίδας συνεχίζεται. Οι Γερμανοί σκοπεύουν πριν αποχωρήσουν να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές στην υποδομή του τόπου. Βασικός τους στόχος είναι να τινάξουν στον αέρα την «Ηλεκτρική» στο Κερατσίνι.

Το εργοστάσιο της «Ηλεκτρικής» ήταν η σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, οι ζημιές και τα θύματα θα ήταν ανυπολόγιστα. Η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δε θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι. Ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνας – Πειραιά θα παροπλίζονταν.

Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής ήταν ζωτικής σημασίας. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ Πειραιά που απαρτιζόταν από το 6ο Σύνταγμα με τέσσερα τάγματα, με καπετάνιο τον κομμουνιστή ηγέτη Νίκανδρο Κεπέση, ήταν σε πλήρη επιφυλακή. Η υπεράσπιση του εργοστασίου από τον ΕΛΑΣ καταγράφηκε στην ιστορία ως η θρυλική «Μάχη της Ηλεκτρικής».

Από την κηδεία των νεκρών της Μάχης της Ηλεκτρικής

Αυτή ήταν η τελευταία μάχη του ΕΛΑΣ ενάντια στους Γερμανούς στο λεκανοπέδιο. Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής. Για να μην στερηθεί ο λαός και ο τόπος το αγαθό του ρεύματος. Γιατί ακόμα και την ώρα που αποχωρούσαν από την Ελλάδα, αυτήν ήταν που είχαν βάλει στο μάτι οι Γερμανοί: Την «Ηλεκτρική».

Από το βιβλίο του Νίκανδρου Κεπέση: «Ο Δεκέμβρης του 1944», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1979, αντιγράφουμε ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται στην ηρωική μάχη της Ηλεκτρικής.

Είναι γνωστή η σημασία της μάχης αυτής στη διάσωση του εργοστασίου που είχαν σχεδιάσει οι Γερμανοί κατακτητές αμέσως πριν από την αποχώρησή τους.

Ο αγωνιστής του κομμουνιστικού κινήματος και της εαμικής αντίστασης Νίκανδρος Κεπέσης, ήταν ο Καπετάνιος του 6ου Ανεξάρτητου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Πειραιά με Διοικητή τον Σωτήρη Κυβέλλο.

Ήταν από τους πρωταγωνιστές της μεγάλης αυτής μάχης που έγινε στις 13 Οκτώβρη του 1944 και "τιμήθηκε" βέβαια από το μετεμφυλιακό κράτος για τη δράση του με διώξεις, φυλακές και εξορίες.

Νίκανδρος Κεπέσης
Η μάχη της Ηλεκτρικής

(«Ο Δεκέμβρης του 1944», σελίδα 66)


…Ενημερώσαμε και μεις με τη σειρά μας το Σιγανό. Και σε μιά-δυό ώρες, γύρω στις 3.30′ πρωινή, κινήσαμε για το Κερατσίνι… Ό διοικητής, o Σιγανός, εγώ και ο σωφέρ. O Σταθμός Διοίκησης του I Τάγματος, που πήγαμε, είχε μεταφερθεί στο Δημοτικό Σχολείο Ταμπουριών, πού κρατούσαν οι Γερμανοί 200-300 μέτρα δώθε από τη Λεωφόρο Σαλαμίνας. Εκεί  ενημερωθήκαμε για τη δράση του Τάγματος από τον Αγιο Διονύση μέχρι και τα Λιπάσματα.

Το I Τάγμα είχε δύναμη δέκα σχεδόν λόχων. Και αυτή την περιοχή δυό λόχοι του πολέμησαν σκληρά και έσωσαν με κίνδυνο της ζωής τους το πιο σημαντικό τμήμα από το Λιμάνι του Πειραιά.
Έτσι σώθηκε το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο στο Κερατσίνι

Ύστερα από την ενημέρωση αυτή περάσαμε στον έλεγχο των μέτρων για την περιφρούρηση της Ηλεκτρικής από κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο. Γερμανοί εκείνη την ώρα δεν υπήρχαν στην περιοχή του Πειραιά. Δεν έπρεπε, όμως, ν’ αποκλειστεί το ενδεχόμενο επιστροφής τους. Και σε μια τέτοια περίπτωση το πιθανότερο ήταν να επιστρέψουν από το συντομότερο δρόμο του Περάματος. Οπωσδήποτε ο κλοιός γύρω από το Εργοστάσιο έπρεπε να παραμένει. Οι εφεδρείες έπρεπε να είναι στη θέση τους. Καμιά χαλάρωση στην επαγρύπνησή μας. Σε περίπτωση εμφάνισης του εχθρού απ’ οποιαδήποτε κατεύθυνση, δεν θα έπρεπε να προδώσουμε την παρουσία μας.

Σε μάχη «εκ παρατάξεως» δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα με τούς Γερμανούς. Έπρεπε να τους αφήσουμε να μπουν μέσα στην παγίδα μας εκείνη. Θα πλησίαζαν το εργοστάσιο για να παραβιάσουν την πόρτα ή να πηδήσουν τούς τοίχους… Τότε έπρεπε να δεχτούν τα πυρά μας απ’ όλες τις πλευρές. Αυτό σε συντομία ήταν το σχέδιο πού είχαμε τελικά επεξεργαστεί.

[* Η διάταξη των δυνάμεων μας ήταν τελικά ή παρακάτω: 2ος Λόχος Αμφιάλης — Διοικητής Βασ. Βεζυρόπουλος. Τα αντερείσματα του λόχου Αγ. Γεωργίου — 1ος Λόχος — Διοικητής Αντων.  Αντύπας, Καπετάνιος Βασ. Λαγανίκας — Στο κέντρο της διάταξης. 3ος Λόχος — Διοικητής Χρ. Ιωακειμίδης, τα υψώματα Ευγένειας. — απέναντι από τό ‘ Ηλεκτρικό ‘ Εργοστάσιο — 4ος Λόχος — άμεση εφεδρεία, πίσω και σε κάποια απόσταση από τον 1 ο Λόχο. Πέρα από την άμεση εφεδρεία, αν χρειάζονταν θα χρησιμοποιούσαμε από το II τάγμα Κοκκινιάς. (Ν.Κ.)]

Είχε αρχίσει να χαράζει. Οι καμπάνες των εκκλησιών από τον Πειραιά άρχισαν να χτυπούν με τον πιο χαρμόσυνο και πανηγυρικό τρόπο.

Ήταν καιρός να φύγω. Έπρεπε να ενημερώσω το γραμματέα της Κομμ. Οργάνωσης Πειραιά, φύγαμε με το Σιγανό. Και έμεινε ο σ. Κυβέλλος. Ο Βαρυτιμίδης, καπετάνιος του I Τάγματός μας, ήξερε που θα μ’ έβρισκε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Έφυγα!

Σε μιάμιση ώρα περίπου ξαναγύρισα γεμάτος συγκίνηση από την είδηση πού μούχε φέρει ο Βαρυτιμίδης.

Οι Γερμανοί γύρισαν από το Πέραμα. Κι αφού ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις της ΣΕΛΛ εκεί, πήραν δρόμο για το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο. Οι δυνάμεις μας, όπως είχαμε διατάξει, δεν εκδηλώθηκαν. Άφησαν το γερμανικό φορτηγό μ’ ένα ρυμουλκούμενο να προχωρήσει μέσα στη λαβίδα της διάταξής μας. Οι Γερμανοί φάνηκε πως δεν είχαν αντιληφθεί τίποτε και προχωρούσαν ανυποψίαστοι γι’ αυτό που τους περίμενε.


Ξεπέζεψαν και προχώρησαν προς τον μαντρότοιχο και την είσοδο του εργοστασίου. Και τότε δέχτηκαν τα πυρά μας πρώτα μέσα από το Εργοστάσιο κι αμέσως από παντού. Αιφνιδιάστηκαν. Έχασαν την ψυχραιμία τους καθώς βλέπανε να πέφτουν γύρω τους οι συμπολεμιστές τους. Ένας, δυο, τρεις… Και ο κλοιός γύρω τους όλο και στένευε και δυνάμωνε το ντουφεκίδι των ελασιτών και οι ριπές των αυτομάτων τους. Ετσι κυκλωμένοι και βαλλόμενοι οι χιτλερικοί άρχισαν να λιποψυχούν. Ένας απ’ αυτούς, τώρα, θέλει να παραδοθεί καθώς ακούει τον τηλεβόα στα γερμανικά να τον καλεί, για να σωθεί. Σηκώνει το άσπρο μαντίλι του. Μα μόλις πού πρόλαβε να ξανεμίσει στον αέρα. Ένας βαθμοφόρος του τον πυροβολεί και τον σκοτώνει.Τούτο το επεισόδιο είναι μια νέα παρόρμηση για τούς έλασίτες. Δυναμώνουν οι ριπές τους κι απανωτές οι χειροβομβίδες πέφτουν πάνω στα γερμανικά οχήματα. Ένα απ’ αυτά κομματιάζεται. Κι άλλοι ακόμη χιτλερικοί πέφτουν νεκροί. Χάνει όμως και ο ΕΛΑΣ άλλον ένα άξιο μαχητή του, τον αξέχαστο συναγωνιστή σ. Γκιόρδα.

Λίγα λεπτά πιο ύστερα ένας δεκατετράχρονος επονίτης (ένα αετόπουλο) μ’ ένα περίστροφο στο χέρι θα συρθεί με προφύλαξη προς το μέρος του δολοφόνου βαθμοφόρου. Θα σημαδέψει και θα ρίξει με επιτυχία. Ο βαθμοφόρος αυτός ήταν ο ένατος χιτλερικός νεκρός.

Εκείνη την ώρα ο τηλεβόας μας πού τον κρατά γερά ένας γερμανομαθής ελασίτης θα πλησιάσει πιο πολύ και θα δυναμώσει τη φωνή του, που χτυπά ίσια στις τρεμάμενες καρδιές των χιτλερικών:

«Παραδοθείτε, όσο ακόμη είναι καιρός!».

«Παραδοθείτε για να σώσετε τη ζωή σας!!».

«Παραδοθείτε! σας εγγυόμαστε να σεβαστούμε τα δικαιώματά σας, σαν αιχμαλώτων πολέμου!!».

Και τώρα δεν είναι μόνο ένα το άσπρο μαντίλι. Είναι πολλά. Και δεν ξανεμίζουν δειλά στον αέρα, μα σταθερά… Σα θύελλα ορμάνε οι ελασίτες και ξοπίσω άμαχος λαός. Αφοπλίζουν τούς παραδομένους γερμανούς. Και μέσα στον πυρετό της συγκίνησης αγκαλιάζονται και φιλιούνται μπροστά στα κατάπληχτα μάτια των χιτλερικών.

Γιομάτοι από οδύνη άλλοι μαζεύουν τούς νεκρούς κι άλλοι με περίσσια στοργή φροντίζουν τούς τραυματισμένους. Η μεγάλη μάζα των μαχητών με τραγούδια του αγώνα, πού δονούν τον αέρα, σαν ιαχές θριάμβου πορεύονται με τούς αιχμαλώτους στην έδρα του I Τάγματος.

Έτσι σώθηκε το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο της ΠΑΟΥΕΡ – τώρα της ΔΕΗ.

… Πρέπει να σημειώσουμε εδώ για την ιστορική αλήθεια ότι πουθενά και με κανένα άλλο τρόπο δεν μπορούσαμε να αντιπαραταχτούμε στο απόσπασμα εκείνο με τόσες πιθανότητες επιτυχίας. Κι ο λόγος είναι φανερός: Και ή πολεμική πείρα των ελασιτών ήταν μικρή, μα πρώτα και κύρια γιατίυστερούσαμε τρομαχτικά από τούς γερμανούς σε «ισχύ πυρός». Πρέπει να ειπωθεί ακόμη ότι, αν δεν συντριβόταν το απόσπασμα σε εκείνη τη θέση, δεν κινδύνευε μόνο το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο, αλλά και οι Μύλοι και το λιμάνι του Κερατσινίου (Ηρακλέους) και άλλες εγκαταστάσεις…

Έτσι σώθηκε το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο της ΠΑΟΥΕΡ – τώρα της ΔΕΗ.

… Πρέπει να σημειώσουμε εδώ για την ιστορική αλήθεια ότι πουθενά και με κανένα άλλο τρόπο δεν μπορούσαμε να αντιπαραταχτούμε στο απόσπασμα εκείνο με τόσες πιθανότητες επιτυχίας. Κι ο λόγος είναι φανερός: Και ή πολεμική πείρα των ελασιτών ήταν μικρή, μα πρώτα και κύρια γιατίυστερούσαμε τρομαχτικά από τούς γερμανούς σε «ισχύ πυρός». Πρέπει να ειπωθεί ακόμη ότι, αν δεν συντριβόταν το απόσπασμα σε εκείνη τη θέση, δεν κινδύνευε μόνο το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο, αλλά και οι Μύλοι και το λιμάνι του Κερατσινίου (Ηρακλέους) και άλλες εγκαταστάσεις…

Ο επίλογος της μάχης

…Ο Βαρυτιμίδης με πήγε κατευθείαν στο ισόγειο δωμάτιο όπου κρατιούνταν οι γερμανοί αιχμάλωτοι, μια εικοσαριά περίπου. Οι τραυματίες είχαν κιόλας μεταφερθεί σε δυο νοσοκομεία. Ο διοικητής του αποσπάσματος, υπολοχαγός του μηχανικού Λίμπερμαν — θεριό ανήμερο κλεισμένο σε σιδερένιο κλουβί — δεν μπορούσε ακόμη ως εκείνη την ώρα να πιστέψει σε μια τόσο οδυνηρή πραγματικότητα.

Αυτός! Ο αξιωματικός του Γ’ Ράιχ, αιχμάλωτος των «Κομμουνιστών». Απ’ τα μάτια του είδα να πετιούνται αστραπές από μίσος κι οργή, ανάμικτες με απογοήτευση.

Αλλιώτικη ήταν η έκφραση των ανδρών του. Καθισμένοι σε τρεις πάγκους, στις 3 πλευρές του δωματίου, είχαν τα κεφάλια χαμηλωμένα λιγότερο ίσως από ντροπή παρά από φόβο. Τι θα απογίνονταν στα χέρια του ΕΛΑΣ, που τόσα θα είχαν ακούσει να λένε οι φανατισμένοι αξιωματικοί τους, για τη «θηριωδία» του.
Απ’ αυτά τα συναισθήματά τους παρορμήθηκα και τούς μίλησα. Μεταφέρω εδώ το νόημα της ομιλίας μου που μετέφραζε γερμανομαθής συναγωνιστής μας.

Μετά το τέλος της μάχης της Ηλεκτρικής φωτογραφίζονται Ελασίτες με αιχμαλώτους Γερμανούς. Δεύτερος από αριστερά ο επικεφαλής των Γερμανών Λίμπερμαν - αρχείο ΠΕΑΕΑ Κερατσινίου – (από το blog του Γ Τσιρίδη)

«Νικηθήκατε στη μάχη αυτή με μας, με τον ΕΛΑΣ. Αυτή είναι μια ακόμα απόδειξη ότι θα χάσετε τον πόλεμο!!! Αδικα ό Χίτλερ ματοκύλισε τον λαό σας και τόσους άλλους λαούς. Διαψεύστηκαν οι υποσχέσεις πού σας έδιναν οι αξιωματικοί σας. Θα διαψευστούν και οι φοβέρες πού σας έλεγε ό διοικητής σας για να μην παραδοθείτε έγκαιρα. Οχι, δεν πρόκειται να σας πειράξουμε. Ό ΕΛΑΣ σέβεται τούς διεθνείς κανόνες για τούς αιχμαλώτους. Κι όταν τελειώσει ό πόλεμος θα πάτε σπίτια σας. Θα κρατήσουμε το λόγο μας.»

Με τις τελευταίες λέξεις μου, είδα μια λάμψη να φωτίζει τα πρόσωπά τους. Ήταν ή ελπίδα για τη ζωή, για το μέλλον!!

Είπα ν’ απομονώσουν το διοικητή τους και να πάρουν μέτρα για να μην αυτοκτονήσει. Έπρεπε να τούς παραδώσουμε στους Άγγλους. Θα ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση της νίκης μας. Μια υπογράμμιση των ιδανικών για τα οποία πολέμησε το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Ένα μήνα αργότερα πραγματικά τούς παραδώσαμε στο διοικητή των αγγλικών δυνάμεων του Πειραιά, τον αντισυνταγματάρχη Γιάνγκ.

Ο Νίκανδρος Κεπέσης, όπως όλοι οι αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης, ανταμείφθηκε με πολυετείς φυλακίσεις και εξορίες - συνολικά έμεινε στη φυλακή 22 χρόνια - καταδικασμένος σε ισόβια από τα δικαστήρια σκοπιμότητας του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος.