Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε (ΒΙΝΤΕΟ)
Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, στην εκπομπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Γιατί δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση; Πώς φτάσαμε στα Δεκεμβριανά;
«Ξεκινάει από ένα σχέδιο ναζιστικό, το οποίο φαίνεται να γοητεύει όλες τις άρχουσες ελίτ, οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές επίσης της Ευρώπης. Στηριγμένο σε μια σκληρή οργάνωση της Ευρώπης ρατσιστική, στην ουσία κάτι κρύβει αυτό από κάτω, κρύβει την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, έτσι ώστε οι κατώτεροι να εργάζονται για τους ανώτερους, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια να δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με άξονα αυτή τη ναζιστική πρόταση, με άξονα το ρατσισμό, υπάρχει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη, με τη Γερμανία επικεφαλής, θα θεραπεύσει την αρρώστια της, η αρρώστια της είναι ο μπολσεβικισμός, θα πατάξει τον μπολσεβικισμό στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι το σύμφωνο αντικομιτέρν στη βάση του οποίου στήνεται ο άξονας από το 1936 κιόλας. Θα θεραπεύσει την αρρώστια την εσωτερική ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της στον καπιταλιστικό στίβο, δηλαδή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.
Αυτό το σχέδιο γοητεύει όχι μόνο την Γερμανική ελίτ, βιομήχανοι, τραπεζίτες, οι πολιτικές, οι πνευματικές ελίτ, φιλόσοφοι , δίνουν τα σκήπτρα, την εξουσία στον Χίτλερ για να εφαρμόσει αυτό το ναζιστικό σχέδιο, αλλά και βλέπουμε όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι άρχουσες τάξεις τους, οι κυβερνήσεις τους είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να πιθηκίζουν στον α’ ή στο β’ βαθμό ό,τι συμβαίνει στο Βερολίνο. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ ας σκεφτεί το δικό μας το Μεταξά ο οποίος ήθελε τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κατ’ εικόνα του Γ’ Ράιχ, ο οποίος υποσχόταν χιλιόχρονες βασιλείες, ο οποίος αντέγραφε ό,τι γινόταν στο Βερολίνο παρότι η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας και όλοι το ξέραν εαυτό. Η Πορτογαλία που επίσης ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πιθήκιζε τα ναζιστικά πρότυπα, τους ναζιστικούς νόμους, τις ναζιστικές τελετουργίες. Αυτή η γοητεία, ήταν πριν και βασικά ο πρώτος στόχος ήταν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση».
Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;
«Ο Μεταξάς δεν είπε όχι φυσικά, είπε ”αφού θέλετε έτσι είναι πόλεμος”- γαλλικά μιλούσανε το είπε έτσι. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο, γιατί ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας κατ’ απονομή, τον είχα ονοματίσει ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ δικτάτορα. Ο Βασιλιάς είχε αναλάβει τη διαχείριση του στρατού μέσω του Παπάγου και τη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, κάτι το οποίο το επιδίωκε η Αγγλία, γιατί ο Γεώργιος ο Β’ ήταν άνθρωπος της Αγγλίας 100 τα 100%. Ο δικτάτορας Μεταξάς ο οποίος πιθήκιζε και θαύμαζε φασισμό και ναζισμό, δεν μπορούσε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθελε να πει. Δεν είχε κανέναν πατριωτισμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσιαστικά είπε «εγώ είμαι με το αγγλικό στρατόπεδο γιατί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρχε και ένας Μποδοσάκης από πίσω – αν θέλετε να μιλήσουμε για συμφέροντα – ο οποίος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλίας εκείνο τον καιρό».
Το όχι δεν το είπε ο Μεταξάς, το είπε ο ελληνικός λαός. Πήγε να πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό είναι μια διαφορά από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν σαν λαϊκός ξεσηκωμός μαζεύτηκαν να πάνε στην επιστράτευση, Πηγαίναν στα στρατολογικά γραφεία περισσότεροι από όσοι αναλογούσαν. Ακόμη και κλάσεις που δεν είχαν κληθεί εμφανιζόταν. Τέτοιος ενθουσιασμός, μοναδικός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρχε ενθουσιασμός, δεν ξέραν τι είναι πόλεμος. Στον Β’ υπήρχε κατήφεια όταν ξεκινούσε, μόνοι ο ελληνικός λαός πήγε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο λαός ανέλαβε να πει το ΟΧΙ».
Υπήρχε εθνική ομοψυχία;
«Ποια εθνική ομοψυχία; Όταν ο ελληνικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο έχει χιλιάδες νεκρούς φαντάρους και δεν έχει παρά δύο στρατηγούς νεκρούς; Για να μην πάω παρακάτω στο τι και πώς. Όταν το γενικό Στρατηγείο είναι στην Αθήνα και φοβάται να κερδίσει τον πόλεμο; Όταν οι Έλληνες φαντάροι κάνουνε θαύματα στην Αλβανία, ειδικά τον καιρό που έχουν και την αριθμητική υπεροχή, δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο, και τα 2/3 του στρατού τοποθετείται σε κατάσταση στρατηγικής εφεδρείας, γιατί το καθεστώς φοβάται να κερδίσει έναν πόλεμο τον οποίο ο λαός είναι αποφασισμένος να κερδίσει; Υπάρχει μια τεράστια απόσταση πυο χωρίζει την ηγεσία της 4ης Αυγούστου, τους στρατηγούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελληνικός λαός τρέχει, υπερασπίζεται το σπίτι του, την πατρίδα του, τον πατριωτισμό, οι άλλοι το τι σκέφτονται ακριβώς το βλέπουμε τον Απρίλιο όταν καταρρέει το μέτωπο, με την επέμβαση της Γερμανίας, όπου σπεύδουν στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και η στρατιωτική διοίκηση, οι στρατιωτικοί διοικητές του στρατού της Αλβανίας, όχι να συνθηκολογήσουν απλά, αλλά αμέσως μαζί με τη συνθηκολόγηση να αλλάξουν το καθεστώς της χώρας, να φτιάξουν την ελληνική πολιτεία ένα νέο ναζιστικό καθεστώς στα ίχνη και συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Το φαντάζεστε; Τι ομοψυχία υπάρχει σε αυτό; Και φυσικά ο λαός απαντά με την αντίστασή του».
«κατά την περίοδο της Κατοχής ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας πάει με τους Γερμανούς. Φτιάχνει ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση της νέας Ευρώπης του ναζισμού – έτσι την έλεγε Νέα Ευρώπη – ένα φασιστικό ναζιστικό καθεστώς».
Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να μειωθεί ή συκοφαντηθεί η συμβολή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ
«Δεν είναι η πρώτη φορά πυο το βλέπουμε αυτό. Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, από τον καιρός των δωσιλογικών κυβερνήσεων της Κατοχής, ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, ότι αυτή δεν κάνουν αντίσταση, αυτοί έχουν βγει για να σφάξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακριβώς η ίδια προπαγάνδα των μαύρων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Για την ίδια άρχουσα τάξη πρόκειται, για τις ίδιες ελίτ πρόκειται. Αυτές κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο. Αυτέ κυβερνάνε. Είμαστε μια χώρα, στην οποία η πολιτική συνέχεια, με τον Εμφύλιο και τους νικητές του Εμφυλίου, στηρίζεται στο δωσιλογισμό. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Δε θέλω να αναφερθώ σε έναν σημαντικό πολιτικό από τους ιδρυτές σημερινού μεγάλου κόμματος, ο οποίος είναι γιος του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού. Για τους ίδιους ανθρώπους πρόκειται,. Μη νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνοι στην Ελλάδα αυτά, ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ (1962) ήταν ένας από τους αρχηγούς από του γενικού επιτελείου του Χίτλερ. ο πρώτος επικεφαλής της Κομισιόν ήταν ο επιφανής νομικός που είχε αναλάβει τη θεσμική επεξεργασία του σχήματος της νέας Ευρώπης. Μιλάμε για συνέχειες. Τάχα μου τιμωρήθηκαν, τάχα μου καταδικάστηκαν κλπ, και αμέσως μετά χρησιμοποιούν ανθρώπους κλειδιά απ’ αυτό το καθεστώς για να χτίσουν το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, το καθεστώς του ανικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε τέτοιου τύπου συνέχειες από την άρχουσα τάξη». «Ουσιαστικά θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι λαοί νίκησαν το φασισμό, Είναι ύβρις για το καθεστώς το σημερινό».
Ο λαός, μάχεται τον κατακτητή, μάχεται για λαοκρατία, απελευθερώνει την Ελλάδα, και φτάνουμε στην επέμβαση των Άγγλων το Δεκέμβρη του 1944. Τι έγινε εκείνη την περίοδο, πώς φτάσανε στο Δεκέμβρη;
«Αν διστάσεις, αν νομίσεις ότι μπορείς να συμβιβαστείς με μια κοινωνική ομάδα, η οποία έχει στη βάση της λειτουργίας της την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν νομίσεις ότι μπορείς με αυτούς να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για ισότητα, για αδελφοσύνη, αντίσταση από κοινού, για τέτοια πράγματα, τότε έχεις χάσει. Εκείνο που πρέπει να σκέφτονται, οι ηγεσίες, τα κινήματα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγμή που το σύστημα στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, και στο μόχθο των πολλών σε όφελος των λίγων, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιαχτεί ένα καθεστώς δικαιοσύνης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγμοί, αυτά τα διλήμματα, αυτός ο αποπροσανατολισμός, αυτή η αμηχανία του μεγάλου, του τεράστιου αντιστασιακού κινήματος στον καιρό της απελευθέρωσης κόστισε πάρα πολύ. Τα πρώτα θύματα ήταν οι Έλληνες. Πληρώσανε όχι μόνο τα Δεκεμβριανά, που ξαφνικά είδανε την κυβέρνηση να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του κατοχικού καθεστώτος. αλλά είδανε και 80.000 βρετανικό στρατό που ήρθε να στηρίξει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Θα πρέπει να θυμούνται του τι συνέβη στο χτες, ώστε όταν τα πράγματα ξανάρθουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώνες του λαού γίνουν τόσο αποφασιστικοί, ποτέ να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενότητα βλέπουν. Μόνο θύματα των πολιτικών του βλέπουν».
Γιατί δε γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, που συμβολικά θεωρείται και η ημέρα απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς;
«Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Καλά κάνουμε και γιορτάζουμε το μεγάλο ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, στις 28 Οκτωβρίου του 194ο ενάντια στο φασίστα εισβολέα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την ημέρα της νίκης. Ημέρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτωβρίου, ταπεινωμένο το θηρίο του ναζισμού, σηκώνεται και φεύγει από την Αθήνα ή 30 Οκτωβρίου που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη. Και αυτά πρέπει να τα γιορτάζουμε. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγάλο θρίαμβο των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγμάτων της Μακεδονίας να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σημερινό καθεστώς».
Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, στην εκπομπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Γιατί δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση; Πώς φτάσαμε στα Δεκεμβριανά;Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, στην εκπομπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Γιατί δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση; Πώς φτάσαμε στα Δεκεμβριανά;Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, στην εκπομπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Γιατί δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση; Πώς φτάσαμε στα Δεκεμβριανά;
«Ξεκινάει από ένα σχέδιο ναζιστικό, το οποίο φαίνεται να γοητεύει όλες τις άρχουσες ελίτ, οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές επίσης της Ευρώπης. Στηριγμένο σε μια σκληρή οργάνωση της Ευρώπης ρατσιστική, στην ουσία κάτι κρύβει αυτό από κάτω, κρύβει την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, έτσι ώστε οι κατώτεροι να εργάζονται για τους ανώτερους, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια να δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με άξονα αυτή τη ναζιστική πρόταση, με άξονα το ρατσισμό, υπάρχει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη, με τη Γερμανία επικεφαλής, θα θεραπεύσει την αρρώστια της, η αρρώστια της είναι ο μπολσεβικισμός, θα πατάξει τον μπολσεβικισμό στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι το σύμφωνο αντικομιτέρν στη βάση του οποίου στήνεται ο άξονας από το 1936 κιόλας. Θα θεραπεύσει την αρρώστια την εσωτερική ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της στον καπιταλιστικό στίβο, δηλαδή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.
Αυτό το σχέδιο γοητεύει όχι μόνο την Γερμανική ελίτ, βιομήχανοι, τραπεζίτες, οι πολιτικές, οι πνευματικές ελίτ, φιλόσοφοι , δίνουν τα σκήπτρα, την εξουσία στον Χίτλερ για να εφαρμόσει αυτό το ναζιστικό σχέδιο, αλλά και βλέπουμε όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι άρχουσες τάξεις τους, οι κυβερνήσεις τους είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να πιθηκίζουν στον α’ ή στο β’ βαθμό ό,τι συμβαίνει στο Βερολίνο. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ ας σκεφτεί το δικό μας το Μεταξά ο οποίος ήθελε τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κατ’ εικόνα του Γ’ Ράιχ, ο οποίος υποσχόταν χιλιόχρονες βασιλείες, ο οποίος αντέγραφε ό,τι γινόταν στο Βερολίνο παρότι η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας και όλοι το ξέραν εαυτό. Η Πορτογαλία που επίσης ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πιθήκιζε τα ναζιστικά πρότυπα, τους ναζιστικούς νόμους, τις ναζιστικές τελετουργίες. Αυτή η γοητεία, ήταν πριν και βασικά ο πρώτος στόχος ήταν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση».
Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;
«Ο Μεταξάς δεν είπε όχι φυσικά, είπε Alors, c’est la guerre» – ”αφού θέλετε έτσι είναι πόλεμος”- γαλλικά μιλούσανε το είπε έτσι. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο, γιατί ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας κατ’ απονομή, τον είχα ονοματίσει ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ δικτάτορα. Ο Βασιλιάς είχε αναλάβει τη διαχείριση του στρατού μέσω του Παπάγου και τη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, κάτι το οποίο το επιδίωκε η Αγγλία, γιατί ο Γεώργιος ο Β’ ήταν άνθρωπος της Αγγλίας 100 τα 100%. Ο δικτάτορας Μεταξάς ο οποίος πιθήκιζε και θαύμαζε φασισμό και ναζισμό, δεν μπορούσε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθελε να πει. Δεν είχε κανέναν πατριωτισμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσιαστικά είπε «εγώ είμαι με το αγγλικό στρατόπεδο γιατί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρχε και ένας Μποδοσάκης από πίσω – αν θέλετε να μιλήσουμε για συμφέροντα – ο οποίος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλίας εκείνο τον καιρό».
Το όχι δεν το είπε ο Μεταξάς, το είπε ο ελληνικός λαός. Πήγε να πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό είναι μια διαφορά από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν σαν λαϊκός ξεσηκωμός μαζεύτηκαν να πάνε στην επιστράτευση, Πηγαίναν στα στρατολογικά γραφεία περισσότεροι από όσοι αναλογούσαν. Ακόμη και κλάσεις που δεν είχαν κληθεί εμφανιζόταν. Τέτοιος ενθουσιασμός, μοναδικός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρχε ενθουσιασμός, δεν ξέραν τι είναι πόλεμος. Στον Β’ υπήρχε κατήφεια όταν ξεκινούσε, μόνοι ο ελληνικός λαός πήγε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο λαός ανέλαβε να πει το ΟΧΙ».
Υπήρχε εθνική ομοψυχία;
«Ποια εθνική ομοψυχία; Όταν ο ελληνικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο έχει χιλιάδες νεκρούς φαντάρους και δεν έχει παρά δύο στρατηγούς νεκρούς; Για να μην πάω παρακάτω στο τι και πώς. Όταν το γενικό Στρατηγείο είναι στην Αθήνα και φοβάται να κερδίσει τον πόλεμο; Όταν οι Έλληνες φαντάροι κάνουνε θαύματα στην Αλβανία, ειδικά τον καιρό που έχουν και την αριθμητική υπεροχή, δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο, και τα 2/3 του στρατού τοποθετείται σε κατάσταση στρατηγικής εφεδρείας, γιατί το καθεστώς φοβάται να κερδίσει έναν πόλεμο τον οποίο ο λαός είναι αποφασισμένος να κερδίσει; Υπάρχει μια τεράστια απόσταση πυο χωρίζει την ηγεσία της 4ης Αυγούστου, τους στρατηγούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελληνικός λαός τρέχει, υπερασπίζεται το σπίτι του, την πατρίδα του, τον πατριωτισμό, οι άλλοι το τι σκέφτονται ακριβώς το βλέπουμε τον Απρίλιο όταν καταρρέει το μέτωπο, με την επέμβαση της Γερμανίας, όπου σπεύδουν στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και η στρατιωτική διοίκηση, οι στρατιωτικοί διοικητές του στρατού της Αλβανίας, όχι να συνθηκολογήσουν απλά, αλλά αμέσως μαζί με τη συνθηκολόγηση να αλλάξουν το καθεστώς της χώρας, να φτιάξουν την ελληνική πολιτεία ένα νέο ναζιστικό καθεστώς στα ίχνη και συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Το φαντάζεστε; Τι ομοψυχία υπάρχει σε αυτό; Και φυσικά ο λαός απαντά με την αντίστασή του».
«κατά την περίοδο της Κατοχής ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας πάει με τους Γερμανούς. Φτιάχνει ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση της νέας Ευρώπης του ναζισμού – έτσι την έλεγε Νέα Ευρώπη – ένα φασιστικό ναζιστικό καθεστώς».
Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να μειωθεί ή συκοφαντηθεί η συμβολή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ
«Δεν είναι η πρώτη φορά πυο το βλέπουμε αυτό. Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, από τον καιρός των δωσιλογικών κυβερνήσεων της Κατοχής, ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, ότι αυτή δεν κάνουν αντίσταση, αυτοί έχουν βγει για να σφάξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακριβώς η ίδια προπαγάνδα των μαύρων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Για την ίδια άρχουσα τάξη πρόκειται, για τις ίδιες ελίτ πρόκειται. Αυτές κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο. Αυτέ κυβερνάνε. Είμαστε μια χώρα, στην οποία η πολιτική συνέχεια, με τον Εμφύλιο και τους νικητές του Εμφυλίου, στηρίζεται στο δωσιλογισμό. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Δε θέλω να αναφερθώ σε έναν σημαντικό πολιτικό από τους ιδρυτές σημερινού μεγάλου κόμματος, ο οποίος είναι γιος του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού. Για τους ίδιους ανθρώπους πρόκειται,. Μη νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνοι στην Ελλάδα αυτά, ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ (1962) ήταν ένας από τους αρχηγούς από του γενικού επιτελείου του Χίτλερ. ο πρώτος επικεφαλής της Κομισιόν ήταν ο επιφανής νομικός που είχε αναλάβει τη θεσμική επεξεργασία του σχήματος της νέας Ευρώπης. Μιλάμε για συνέχειες. Τάχα μου τιμωρήθηκαν, τάχα μου καταδικάστηκαν κλπ, και αμέσως μετά χρησιμοποιούν ανθρώπους κλειδιά απ’ αυτό το καθεστώς για να χτίσουν το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, το καθεστώς του ανικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε τέτοιου τύπου συνέχειες από την άρχουσα τάξη». «Ουσιαστικά θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι λαοί νίκησαν το φασισμό, Είναι ύβρις για το καθεστώς το σημερινό».
Ο λαός, μάχεται τον κατακτητή, μάχεται για λαοκρατία, απελευθερώνει την Ελλάδα, και φτάνουμε στην επέμβαση των Άγγλων το Δεκέμβρη του 1944. Τι έγινε εκείνη την περίοδο, πώς φτάσανε στο Δεκέμβρη;
«Αν διστάσεις, αν νομίσεις ότι μπορείς να συμβιβαστείς με μια κοινωνική ομάδα, η οποία έχει στη βάση της λειτουργίας της την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν νομίσεις ότι μπορείς με αυτούς να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για ισότητα, για αδελφοσύνη, αντίσταση από κοινού, για τέτοια πράγματα, τότε έχεις χάσει. Εκείνο που πρέπει να σκέφτονται, οι ηγεσίες, τα κινήματα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγμή που το σύστημα στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, και στο μόχθο των πολλών σε όφελος των λίγων, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιαχτεί ένα καθεστώς δικαιοσύνης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγμοί, αυτά τα διλήμματα, αυτός ο αποπροσανατολισμός, αυτή η αμηχανία του μεγάλου, του τεράστιου αντιστασιακού κινήματος στον καιρό της απελευθέρωσης κόστισε πάρα πολύ. Τα πρώτα θύματα ήταν οι Έλληνες. Πληρώσανε όχι μόνο τα Δεκεμβριανά, που ξαφνικά είδανε την κυβέρνηση να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του κατοχικού καθεστώτος. αλλά είδανε και 80.000 βρετανικό στρατό που ήρθε να στηρίξει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Θα πρέπει να θυμούνται του τι συνέβη στο χτες, ώστε όταν τα πράγματα ξανάρθουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώνες του λαού γίνουν τόσο αποφασιστικοί, ποτέ να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενότητα βλέπουν. Μόνο θύματα των πολιτικών του βλέπουν».
Γιατί δε γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, που συμβολικά θεωρείται και η ημέρα απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς;
«Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Καλά κάνουμε και γιορτάζουμε το μεγάλο ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, στις 28 Οκτωβρίου του 194ο ενάντια στο φασίστα εισβολέα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την ημέρα της νίκης. Ημέρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτωβρίου, ταπεινωμένο το θηρίο του ναζισμού, σηκώνεται και φεύγει από την Αθήνα ή 30 Οκτωβρίου που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη. Και αυτά πρέπει να τα γιορτάζουμε. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγάλο θρίαμβο των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγμάτων της Μακεδονίας να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σημερινό καθεστώς».
«Ξεκινάει από ένα σχέδιο ναζιστικό, το οποίο φαίνεται να γοητεύει όλες τις άρχουσες ελίτ, οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές επίσης της Ευρώπης. Στηριγμένο σε μια σκληρή οργάνωση της Ευρώπης ρατσιστική, στην ουσία κάτι κρύβει αυτό από κάτω, κρύβει την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, έτσι ώστε οι κατώτεροι να εργάζονται για τους ανώτερους, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια να δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με άξονα αυτή τη ναζιστική πρόταση, με άξονα το ρατσισμό, υπάρχει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη, με τη Γερμανία επικεφαλής, θα θεραπεύσει την αρρώστια της, η αρρώστια της είναι ο μπολσεβικισμός, θα πατάξει τον μπολσεβικισμό στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι το σύμφωνο αντικομιτέρν στη βάση του οποίου στήνεται ο άξονας από το 1936 κιόλας. Θα θεραπεύσει την αρρώστια την εσωτερική ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της στον καπιταλιστικό στίβο, δηλαδή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.
Αυτό το σχέδιο γοητεύει όχι μόνο την Γερμανική ελίτ, βιομήχανοι, τραπεζίτες, οι πολιτικές, οι πνευματικές ελίτ, φιλόσοφοι , δίνουν τα σκήπτρα, την εξουσία στον Χίτλερ για να εφαρμόσει αυτό το ναζιστικό σχέδιο, αλλά και βλέπουμε όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι άρχουσες τάξεις τους, οι κυβερνήσεις τους είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να πιθηκίζουν στον α’ ή στο β’ βαθμό ό,τι συμβαίνει στο Βερολίνο. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ ας σκεφτεί το δικό μας το Μεταξά ο οποίος ήθελε τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κατ’ εικόνα του Γ’ Ράιχ, ο οποίος υποσχόταν χιλιόχρονες βασιλείες, ο οποίος αντέγραφε ό,τι γινόταν στο Βερολίνο παρότι η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας και όλοι το ξέραν εαυτό. Η Πορτογαλία που επίσης ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πιθήκιζε τα ναζιστικά πρότυπα, τους ναζιστικούς νόμους, τις ναζιστικές τελετουργίες. Αυτή η γοητεία, ήταν πριν και βασικά ο πρώτος στόχος ήταν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση».
Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;
«Ο Μεταξάς δεν είπε όχι φυσικά, είπε Alors, c’est la guerre» – ”αφού θέλετε έτσι είναι πόλεμος”- γαλλικά μιλούσανε το είπε έτσι. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο, γιατί ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας κατ’ απονομή, τον είχα ονοματίσει ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ δικτάτορα. Ο Βασιλιάς είχε αναλάβει τη διαχείριση του στρατού μέσω του Παπάγου και τη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, κάτι το οποίο το επιδίωκε η Αγγλία, γιατί ο Γεώργιος ο Β’ ήταν άνθρωπος της Αγγλίας 100 τα 100%. Ο δικτάτορας Μεταξάς ο οποίος πιθήκιζε και θαύμαζε φασισμό και ναζισμό, δεν μπορούσε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθελε να πει. Δεν είχε κανέναν πατριωτισμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσιαστικά είπε «εγώ είμαι με το αγγλικό στρατόπεδο γιατί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρχε και ένας Μποδοσάκης από πίσω – αν θέλετε να μιλήσουμε για συμφέροντα – ο οποίος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλίας εκείνο τον καιρό».
Το όχι δεν το είπε ο Μεταξάς, το είπε ο ελληνικός λαός. Πήγε να πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό είναι μια διαφορά από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν σαν λαϊκός ξεσηκωμός μαζεύτηκαν να πάνε στην επιστράτευση, Πηγαίναν στα στρατολογικά γραφεία περισσότεροι από όσοι αναλογούσαν. Ακόμη και κλάσεις που δεν είχαν κληθεί εμφανιζόταν. Τέτοιος ενθουσιασμός, μοναδικός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρχε ενθουσιασμός, δεν ξέραν τι είναι πόλεμος. Στον Β’ υπήρχε κατήφεια όταν ξεκινούσε, μόνοι ο ελληνικός λαός πήγε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο λαός ανέλαβε να πει το ΟΧΙ».
Υπήρχε εθνική ομοψυχία;
«Ποια εθνική ομοψυχία; Όταν ο ελληνικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο έχει χιλιάδες νεκρούς φαντάρους και δεν έχει παρά δύο στρατηγούς νεκρούς; Για να μην πάω παρακάτω στο τι και πώς. Όταν το γενικό Στρατηγείο είναι στην Αθήνα και φοβάται να κερδίσει τον πόλεμο; Όταν οι Έλληνες φαντάροι κάνουνε θαύματα στην Αλβανία, ειδικά τον καιρό που έχουν και την αριθμητική υπεροχή, δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο, και τα 2/3 του στρατού τοποθετείται σε κατάσταση στρατηγικής εφεδρείας, γιατί το καθεστώς φοβάται να κερδίσει έναν πόλεμο τον οποίο ο λαός είναι αποφασισμένος να κερδίσει; Υπάρχει μια τεράστια απόσταση πυο χωρίζει την ηγεσία της 4ης Αυγούστου, τους στρατηγούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελληνικός λαός τρέχει, υπερασπίζεται το σπίτι του, την πατρίδα του, τον πατριωτισμό, οι άλλοι το τι σκέφτονται ακριβώς το βλέπουμε τον Απρίλιο όταν καταρρέει το μέτωπο, με την επέμβαση της Γερμανίας, όπου σπεύδουν στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και η στρατιωτική διοίκηση, οι στρατιωτικοί διοικητές του στρατού της Αλβανίας, όχι να συνθηκολογήσουν απλά, αλλά αμέσως μαζί με τη συνθηκολόγηση να αλλάξουν το καθεστώς της χώρας, να φτιάξουν την ελληνική πολιτεία ένα νέο ναζιστικό καθεστώς στα ίχνη και συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Το φαντάζεστε; Τι ομοψυχία υπάρχει σε αυτό; Και φυσικά ο λαός απαντά με την αντίστασή του».
«κατά την περίοδο της Κατοχής ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας πάει με τους Γερμανούς. Φτιάχνει ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση της νέας Ευρώπης του ναζισμού – έτσι την έλεγε Νέα Ευρώπη – ένα φασιστικό ναζιστικό καθεστώς».
Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να μειωθεί ή συκοφαντηθεί η συμβολή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ
«Δεν είναι η πρώτη φορά πυο το βλέπουμε αυτό. Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, από τον καιρός των δωσιλογικών κυβερνήσεων της Κατοχής, ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, ότι αυτή δεν κάνουν αντίσταση, αυτοί έχουν βγει για να σφάξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακριβώς η ίδια προπαγάνδα των μαύρων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Για την ίδια άρχουσα τάξη πρόκειται, για τις ίδιες ελίτ πρόκειται. Αυτές κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο. Αυτέ κυβερνάνε. Είμαστε μια χώρα, στην οποία η πολιτική συνέχεια, με τον Εμφύλιο και τους νικητές του Εμφυλίου, στηρίζεται στο δωσιλογισμό. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Δε θέλω να αναφερθώ σε έναν σημαντικό πολιτικό από τους ιδρυτές σημερινού μεγάλου κόμματος, ο οποίος είναι γιος του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού. Για τους ίδιους ανθρώπους πρόκειται,. Μη νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνοι στην Ελλάδα αυτά, ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ (1962) ήταν ένας από τους αρχηγούς από του γενικού επιτελείου του Χίτλερ. ο πρώτος επικεφαλής της Κομισιόν ήταν ο επιφανής νομικός που είχε αναλάβει τη θεσμική επεξεργασία του σχήματος της νέας Ευρώπης. Μιλάμε για συνέχειες. Τάχα μου τιμωρήθηκαν, τάχα μου καταδικάστηκαν κλπ, και αμέσως μετά χρησιμοποιούν ανθρώπους κλειδιά απ’ αυτό το καθεστώς για να χτίσουν το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, το καθεστώς του ανικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε τέτοιου τύπου συνέχειες από την άρχουσα τάξη». «Ουσιαστικά θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι λαοί νίκησαν το φασισμό, Είναι ύβρις για το καθεστώς το σημερινό».
Ο λαός, μάχεται τον κατακτητή, μάχεται για λαοκρατία, απελευθερώνει την Ελλάδα, και φτάνουμε στην επέμβαση των Άγγλων το Δεκέμβρη του 1944. Τι έγινε εκείνη την περίοδο, πώς φτάσανε στο Δεκέμβρη;
«Αν διστάσεις, αν νομίσεις ότι μπορείς να συμβιβαστείς με μια κοινωνική ομάδα, η οποία έχει στη βάση της λειτουργίας της την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν νομίσεις ότι μπορείς με αυτούς να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για ισότητα, για αδελφοσύνη, αντίσταση από κοινού, για τέτοια πράγματα, τότε έχεις χάσει. Εκείνο που πρέπει να σκέφτονται, οι ηγεσίες, τα κινήματα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγμή που το σύστημα στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, και στο μόχθο των πολλών σε όφελος των λίγων, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιαχτεί ένα καθεστώς δικαιοσύνης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγμοί, αυτά τα διλήμματα, αυτός ο αποπροσανατολισμός, αυτή η αμηχανία του μεγάλου, του τεράστιου αντιστασιακού κινήματος στον καιρό της απελευθέρωσης κόστισε πάρα πολύ. Τα πρώτα θύματα ήταν οι Έλληνες. Πληρώσανε όχι μόνο τα Δεκεμβριανά, που ξαφνικά είδανε την κυβέρνηση να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του κατοχικού καθεστώτος. αλλά είδανε και 80.000 βρετανικό στρατό που ήρθε να στηρίξει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Θα πρέπει να θυμούνται του τι συνέβη στο χτες, ώστε όταν τα πράγματα ξανάρθουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώνες του λαού γίνουν τόσο αποφασιστικοί, ποτέ να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενότητα βλέπουν. Μόνο θύματα των πολιτικών του βλέπουν».
Γιατί δε γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, που συμβολικά θεωρείται και η ημέρα απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς;
«Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Καλά κάνουμε και γιορτάζουμε το μεγάλο ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, στις 28 Οκτωβρίου του 194ο ενάντια στο φασίστα εισβολέα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την ημέρα της νίκης. Ημέρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτωβρίου, ταπεινωμένο το θηρίο του ναζισμού, σηκώνεται και φεύγει από την Αθήνα ή 30 Οκτωβρίου που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη. Και αυτά πρέπει να τα γιορτάζουμε. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγάλο θρίαμβο των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγμάτων της Μακεδονίας να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σημερινό καθεστώς».
«Ξεκινάει από ένα σχέδιο ναζιστικό, το οποίο φαίνεται να γοητεύει όλες τις άρχουσες ελίτ, οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές επίσης της Ευρώπης. Στηριγμένο σε μια σκληρή οργάνωση της Ευρώπης ρατσιστική, στην ουσία κάτι κρύβει αυτό από κάτω, κρύβει την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, έτσι ώστε οι κατώτεροι να εργάζονται για τους ανώτερους, χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια να δίνουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με άξονα αυτή τη ναζιστική πρόταση, με άξονα το ρατσισμό, υπάρχει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη, με τη Γερμανία επικεφαλής, θα θεραπεύσει την αρρώστια της, η αρρώστια της είναι ο μπολσεβικισμός, θα πατάξει τον μπολσεβικισμό στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι το σύμφωνο αντικομιτέρν στη βάση του οποίου στήνεται ο άξονας από το 1936 κιόλας. Θα θεραπεύσει την αρρώστια την εσωτερική ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της στον καπιταλιστικό στίβο, δηλαδή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.
Αυτό το σχέδιο γοητεύει όχι μόνο την Γερμανική ελίτ, βιομήχανοι, τραπεζίτες, οι πολιτικές, οι πνευματικές ελίτ, φιλόσοφοι , δίνουν τα σκήπτρα, την εξουσία στον Χίτλερ για να εφαρμόσει αυτό το ναζιστικό σχέδιο, αλλά και βλέπουμε όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι άρχουσες τάξεις τους, οι κυβερνήσεις τους είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να πιθηκίζουν στον α’ ή στο β’ βαθμό ό,τι συμβαίνει στο Βερολίνο. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ ας σκεφτεί το δικό μας το Μεταξά ο οποίος ήθελε τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κατ’ εικόνα του Γ’ Ράιχ, ο οποίος υποσχόταν χιλιόχρονες βασιλείες, ο οποίος αντέγραφε ό,τι γινόταν στο Βερολίνο παρότι η Ελλάδα ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας και όλοι το ξέραν εαυτό. Η Πορτογαλία που επίσης ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πιθήκιζε τα ναζιστικά πρότυπα, τους ναζιστικούς νόμους, τις ναζιστικές τελετουργίες. Αυτή η γοητεία, ήταν πριν και βασικά ο πρώτος στόχος ήταν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση».
Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;
«Ο Μεταξάς δεν είπε όχι φυσικά, είπε Alors, c’est la guerre» – ”αφού θέλετε έτσι είναι πόλεμος”- γαλλικά μιλούσανε το είπε έτσι. Ο Μεταξάς δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο, γιατί ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας κατ’ απονομή, τον είχα ονοματίσει ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ δικτάτορα. Ο Βασιλιάς είχε αναλάβει τη διαχείριση του στρατού μέσω του Παπάγου και τη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, κάτι το οποίο το επιδίωκε η Αγγλία, γιατί ο Γεώργιος ο Β’ ήταν άνθρωπος της Αγγλίας 100 τα 100%. Ο δικτάτορας Μεταξάς ο οποίος πιθήκιζε και θαύμαζε φασισμό και ναζισμό, δεν μπορούσε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθελε να πει. Δεν είχε κανέναν πατριωτισμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσιαστικά είπε «εγώ είμαι με το αγγλικό στρατόπεδο γιατί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρχε και ένας Μποδοσάκης από πίσω – αν θέλετε να μιλήσουμε για συμφέροντα – ο οποίος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλίας εκείνο τον καιρό».
Το όχι δεν το είπε ο Μεταξάς, το είπε ο ελληνικός λαός. Πήγε να πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό είναι μια διαφορά από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν σαν λαϊκός ξεσηκωμός μαζεύτηκαν να πάνε στην επιστράτευση, Πηγαίναν στα στρατολογικά γραφεία περισσότεροι από όσοι αναλογούσαν. Ακόμη και κλάσεις που δεν είχαν κληθεί εμφανιζόταν. Τέτοιος ενθουσιασμός, μοναδικός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρχε ενθουσιασμός, δεν ξέραν τι είναι πόλεμος. Στον Β’ υπήρχε κατήφεια όταν ξεκινούσε, μόνοι ο ελληνικός λαός πήγε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο λαός ανέλαβε να πει το ΟΧΙ».
Υπήρχε εθνική ομοψυχία;
«Ποια εθνική ομοψυχία; Όταν ο ελληνικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο έχει χιλιάδες νεκρούς φαντάρους και δεν έχει παρά δύο στρατηγούς νεκρούς; Για να μην πάω παρακάτω στο τι και πώς. Όταν το γενικό Στρατηγείο είναι στην Αθήνα και φοβάται να κερδίσει τον πόλεμο; Όταν οι Έλληνες φαντάροι κάνουνε θαύματα στην Αλβανία, ειδικά τον καιρό που έχουν και την αριθμητική υπεροχή, δηλαδή μέχρι τον Ιανουάριο, και τα 2/3 του στρατού τοποθετείται σε κατάσταση στρατηγικής εφεδρείας, γιατί το καθεστώς φοβάται να κερδίσει έναν πόλεμο τον οποίο ο λαός είναι αποφασισμένος να κερδίσει; Υπάρχει μια τεράστια απόσταση πυο χωρίζει την ηγεσία της 4ης Αυγούστου, τους στρατηγούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελληνικός λαός τρέχει, υπερασπίζεται το σπίτι του, την πατρίδα του, τον πατριωτισμό, οι άλλοι το τι σκέφτονται ακριβώς το βλέπουμε τον Απρίλιο όταν καταρρέει το μέτωπο, με την επέμβαση της Γερμανίας, όπου σπεύδουν στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και η στρατιωτική διοίκηση, οι στρατιωτικοί διοικητές του στρατού της Αλβανίας, όχι να συνθηκολογήσουν απλά, αλλά αμέσως μαζί με τη συνθηκολόγηση να αλλάξουν το καθεστώς της χώρας, να φτιάξουν την ελληνική πολιτεία ένα νέο ναζιστικό καθεστώς στα ίχνη και συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Το φαντάζεστε; Τι ομοψυχία υπάρχει σε αυτό; Και φυσικά ο λαός απαντά με την αντίστασή του».
«κατά την περίοδο της Κατοχής ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας πάει με τους Γερμανούς. Φτιάχνει ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση της νέας Ευρώπης του ναζισμού – έτσι την έλεγε Νέα Ευρώπη – ένα φασιστικό ναζιστικό καθεστώς».
Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία και να μειωθεί ή συκοφαντηθεί η συμβολή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ
«Δεν είναι η πρώτη φορά πυο το βλέπουμε αυτό. Από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, από τον καιρός των δωσιλογικών κυβερνήσεων της Κατοχής, ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, ότι αυτή δεν κάνουν αντίσταση, αυτοί έχουν βγει για να σφάξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακριβώς η ίδια προπαγάνδα των μαύρων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Για την ίδια άρχουσα τάξη πρόκειται, για τις ίδιες ελίτ πρόκειται. Αυτές κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο. Αυτέ κυβερνάνε. Είμαστε μια χώρα, στην οποία η πολιτική συνέχεια, με τον Εμφύλιο και τους νικητές του Εμφυλίου, στηρίζεται στο δωσιλογισμό. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Δε θέλω να αναφερθώ σε έναν σημαντικό πολιτικό από τους ιδρυτές σημερινού μεγάλου κόμματος, ο οποίος είναι γιος του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού. Για τους ίδιους ανθρώπους πρόκειται,. Μη νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνοι στην Ελλάδα αυτά, ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ (1962) ήταν ένας από τους αρχηγούς από του γενικού επιτελείου του Χίτλερ. ο πρώτος επικεφαλής της Κομισιόν ήταν ο επιφανής νομικός που είχε αναλάβει τη θεσμική επεξεργασία του σχήματος της νέας Ευρώπης. Μιλάμε για συνέχειες. Τάχα μου τιμωρήθηκαν, τάχα μου καταδικάστηκαν κλπ, και αμέσως μετά χρησιμοποιούν ανθρώπους κλειδιά απ’ αυτό το καθεστώς για να χτίσουν το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, το καθεστώς του ανικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε τέτοιου τύπου συνέχειες από την άρχουσα τάξη». «Ουσιαστικά θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι λαοί νίκησαν το φασισμό, Είναι ύβρις για το καθεστώς το σημερινό».
Ο λαός, μάχεται τον κατακτητή, μάχεται για λαοκρατία, απελευθερώνει την Ελλάδα, και φτάνουμε στην επέμβαση των Άγγλων το Δεκέμβρη του 1944. Τι έγινε εκείνη την περίοδο, πώς φτάσανε στο Δεκέμβρη;
«Αν διστάσεις, αν νομίσεις ότι μπορείς να συμβιβαστείς με μια κοινωνική ομάδα, η οποία έχει στη βάση της λειτουργίας της την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν νομίσεις ότι μπορείς με αυτούς να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για δημοκρατία, να μιλήσεις για ισότητα, για αδελφοσύνη, αντίσταση από κοινού, για τέτοια πράγματα, τότε έχεις χάσει. Εκείνο που πρέπει να σκέφτονται, οι ηγεσίες, τα κινήματα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγμή που το σύστημα στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, και στο μόχθο των πολλών σε όφελος των λίγων, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιαχτεί ένα καθεστώς δικαιοσύνης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγμοί, αυτά τα διλήμματα, αυτός ο αποπροσανατολισμός, αυτή η αμηχανία του μεγάλου, του τεράστιου αντιστασιακού κινήματος στον καιρό της απελευθέρωσης κόστισε πάρα πολύ. Τα πρώτα θύματα ήταν οι Έλληνες. Πληρώσανε όχι μόνο τα Δεκεμβριανά, που ξαφνικά είδανε την κυβέρνηση να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του κατοχικού καθεστώτος. αλλά είδανε και 80.000 βρετανικό στρατό που ήρθε να στηρίξει αυτή τη βρώμικη κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Θα πρέπει να θυμούνται του τι συνέβη στο χτες, ώστε όταν τα πράγματα ξανάρθουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώνες του λαού γίνουν τόσο αποφασιστικοί, ποτέ να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει ενότητα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενότητα βλέπουν. Μόνο θύματα των πολιτικών του βλέπουν».
Γιατί δε γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, που συμβολικά θεωρείται και η ημέρα απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς;
«Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Καλά κάνουμε και γιορτάζουμε το μεγάλο ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, στις 28 Οκτωβρίου του 194ο ενάντια στο φασίστα εισβολέα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την ημέρα της νίκης. Ημέρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτωβρίου, ταπεινωμένο το θηρίο του ναζισμού, σηκώνεται και φεύγει από την Αθήνα ή 30 Οκτωβρίου που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη. Και αυτά πρέπει να τα γιορτάζουμε. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγάλο θρίαμβο των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγμάτων της Μακεδονίας να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σημερινό καθεστώς».
