ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΕΚΤΟΣ ΑΠΡΟΟΠΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ)

Φαύλος κύκλος...

Μια «προβολή» της κόντρας σχετικά με το μέλλον και την πορεία της ΕΕ και της Ευρωζώνης αποτελεί η εισήγηση της Κομισιόν να μην επιβληθούν πρόστιμα κατά των Ισπανίας και Πορτογαλίας για την παραβίαση των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας. Για την απόφαση αυτή πολλά γράφονται και ακούγονται, ακόμα και σε ενδεχόμενο παρέμβασης Σόιμπλε αναφέρονται.

Το σίγουρο είναι ότι η απόφαση ανοίγει έναν ακόμα κύκλο αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της ΕΕ σε σχέση με τη διαδικασία εμβάθυνσής της, πάνω στο αβέβαιο έδαφος που διαμορφώνουν η πορεία της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής οικονομίας και οι δυσμενέστερες προβλέψεις από τις αρχικές, αλλά και η συνολική πορεία των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε όλη την ευρύτερη περιοχή από τη Βαλτική μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο.

Όσοι υποστηρίζουν την απόφαση, όπως π.χ. ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, σημειώνουν την πολιτική της σημασία. Δηλαδή, ότι δίνει το «σωστό μήνυμα» σε μια περίοδο που το θεσμικό οικοδόμημα της ΕΕ τίθεται υπό αμφισβήτηση, στον απόηχο μάλιστα του Brexit.

Από την άλλη, όσοι ασκούν κριτική στην απόφαση, όπως π.χ. ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, που την χαρακτήρισε «απογοητευτική», σημειώνουν τους κινδύνους μιας τέτοιας απόφασης σε σχέση με την πορεία της οικονομίας αυτών των κρατών.

Όσοι πανηγυρίζουν και εδώ στην Ελλάδα, π.χ. η «Αυγή», γι' αυτήν την απόφαση, χαρακτηρίζοντάς την ένα λάθος λιγότερο και δυνατότητα για την απαρχή μιας λογικής πολιτικής, «κουκουλώνουν» την ουσία.

Η ουσία είναι ότι η προσωρινή διευκόλυνση αυτών των κρατών γίνεται με δεδομένη τη δέσμευσή τους, όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στην ανακοίνωση της Κομισιόν, στην υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων (βλέπε: μεταρρυθμίσεων) και τη συμμόρφωσή τους στους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας. Δέσμευση - απαραίτητο στοιχείο της προσπάθειας ανάκαμψης των οικονομιών τους. Συνεπώς, δεν σηματοδοτεί καμιά χαλάρωση ως προς την εφαρμογή της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Αν κάτι φανερώνει αυτή η απόφαση, είναι οι μεγάλες αντιφάσεις και δυσκολίες που αντιμετωπίζουν βασικές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ - και μάλιστα μεγάλες, όπως αυτή της Ισπανίας - και ότι η εφαρμογή του μέτρου διακοπής της χρηματοδότησης από τα ευρωενωσιακά προγράμματα δεν θα συμβάλει στη στήριξη της προσπάθειας για ανάκαμψη.

Από όποια μεριά και αν πιάσεις το φαύλο κύκλο της διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε από την πλευρά της χαλαρότερης διαχείρισης είτε της αυστηρής εφαρμογής των κανόνων της ΕΕ, η αντιλαϊκή ουσία της δεν αλλάζει. Αυτό πρέπει να έχουν ξεκάθαρο οι λαοί και να μην ελπίζουν σε θετικές προοπτικές από τις αναδιατάξεις που συμβαίνουν στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας. Αντίθετα, τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τις αντιθέσεις τους πρέπει να τις αξιοποιήσουν για δικό τους λογαριασμό στην πάλη τους, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, την εξουσία του και την ΕΕ.

              "Ρ"

Χωρίς τέλος...

Το ΕΚΑΣ δόθηκε σε ορισμένους χαμηλοσυνταξιούχους, γιατί οι κυβερνήσεις μετά το 1990, αποσυνδέοντας τα κατώτερα όρια συντάξεων από το κατώτερο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη και μέσω του υψηλού πληθωρισμού, οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους σε καθεστώς φτώχειας. Προκειμένου, λοιπόν, οι αστικές κυβερνήσεις να μην κάνουν ουσιαστικές αυξήσεις στις κατώτερες και μεσαίες συντάξεις, «μπάλωσαν» την κατάσταση με τη δημιουργία του ΕΚΑΣ, για να μην πεθαίνουν οι συνταξιούχοι στο δρόμο.

Πάγιο αίτημα των συνταξιούχων ήταν το ΕΚΑΣ να ενσωματωθεί στην κύρια σύνταξη, γιατί διέβλεπαν από τότε ότι, αξιοποιώντας μια λογική επιδομάτων, βασική επιδίωξη των κυβερνήσεων του κεφαλαίου είναι να αντικαταστήσουν τις συντάξεις με επιδόματα. Σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχώρησε παραπέρα στην κατάργηση του ΕΚΑΣ για χιλιάδες συνταξιούχους μειώνοντας ακόμα περισσότερο το εισόδημά τους. Ήρθε χτες να ανακοινώσει ως αντιστάθμισμα, για ορισμένους από αυτούς, λίγα προσωρινά ψίχουλα (π.χ. κάρτα σίτισης) που θα ισχύουν για 2 χρόνια, εφόσον βεβαίως δεν τα «κουρέψει» ο δημοσιονομικός «κόφτης»! Δεν πρόκειται απλώς για ένα ακόμα κυβερνητικό τέχνασμα. Έχουμε να κάνουμε με μια ολόκληρη «λογική»: Η αντικατάσταση δικαιωμάτων και κατακτήσεων από ελάχιστες παροχές επιπέδου φτωχοκομείου που δεν «ανακουφίζουν» καν τα κοινωνικά προβλήματα που οξύνει η αντεργατική επίθεση, αλλά αντίθετα τα συντηρεί και τα διαχειρίζεται με σκοπό να μειώσουν τις αντιδράσεις που αυτά προκαλούν.

Ούτε καν, δηλαδή, «να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι», όπως επισημαίνει σωστά στο σχόλιό του το ΚΚΕ. Αυτή η λογική της κυβέρνησης δεν είναι καινούργια. Έχει εφαρμοστεί σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης, ως απαραίτητο «συνοδευτικό» της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου, που ξετυλίχθηκε πολλά χρόνια πριν από την κρίση, σε Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και αλλού. Εξάλλου, ο Σημίτης και το ΠΑΣΟΚ το 1996 είχαν πρωτοεισηγηθεί «κουπόνια υπηρεσιών» για τους χαμηλοσυνταξιούχους ως αντιστάθμισμα στη μείωση των συντάξεων. Σήμερα, αιτήματα όπως αυτό για την επαναφορά του ΕΚΑΣ στους χιλιάδες συνταξιούχους που κόπηκε είναι τα ελάχιστα που πρέπει να ειπωθούν, δηλώνοντας τη βούληση του λαού να πει «τέρμα ως εδώ» ότι δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει κι άλλα για την κρίση και το στόχο ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Να είναι όλοι σίγουροι ότι ακόμα και αυτά τα «αντισταθμίσματα» θα δίνονται με το σταγονόμετρο, με διάφορα κριτήρια και βεβαίως θα βρίσκονται πάντα υπό την αίρεση των διάφορων δημοσιονομικών μέτρων και πρώτα απ' όλα του «κόφτη», που έχει θεσμοθετήσει η κυβέρνηση.

Το πρώτο συμπέρασμα που πρέπει να βγει είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου είναι βαρέλι δίχως πάτο. Από το ΕΚΑΣ, που ήρθε ως αποτέλεσμα της αντασφαλιστικής πολιτικής που οδήγησε στη μείωση των συντάξεων, φτάσαμε στην κατάργησή του και σήμερα σε ορισμένα προσωρινά ψίχουλα ως αντιστάθμισμα. Σε μια οικονομία και ένα κράτος που λειτουργούν με κριτήριο τα κέρδη των μονοπωλίων δεν μπορεί να μπει φρένο στον αντεργατικό - αντιλαϊκό κατήφορο. Η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας, η στήριξη της ανάκαμψης απαιτούν θυσίες δίχως τέλος. Το μόνο που μπορούν να προσφέρουν σε χιλιάδες ανέργους, χαμηλοσυνταξιούχους, εργαζόμενους για ένα κομμάτι ψωμί είναι μια ζωή συντηρούμενη στο όριο της επιβίωσης. Έχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να αρνηθούν να παζαρέψουν τι άλλο θα χάσουν. Μαζί με την υπεράσπιση όσων τους έχουν απομείνει, με την πάλη για να ανακτήσουν όσα έχασαν, να παλέψουν με σημαία τα σύγχρονα εργατικά δικαιώματά τους με κριτήριο τις ανάγκες και τις δυνατότητες που διαμορφώνει η εποχή μας. Μια πάλη που αντικειμενικά έρχεται σε σύγκρουση με τον στενό κορσέ της καπιταλιστικής οικονομίας είτε σε κρίση είτε σε ανάκαμψη.

                 "Ρ"

Η γνωστή τακτική...

Τη γνωστή τακτική του αποπροσανατολισμού από τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα και τις πραγματικές τους αιτίες, επιχειρεί να προωθήσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με ένα μπαράζ σχετικών κινήσεων: Την όλη ιστορία του εκλογικού νόμου ακολούθησαν οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού για τη συνταγματική αναθεώρηση, ενώ για σήμερα ο Αλ. Τσίπρας προγραμματίζει μια ακόμα παράσταση, ενώπιον του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής αυτήν τη φορά, εισηγούμενος τη συγκρότηση ενός «νέου κοινωνικού κράτους για όλους»...
Την ίδια ώρα, δηλαδή, που γενικεύει την αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου, η κυβέρνηση λανσάρει τα συνθήματα της «νέας μεταπολίτευσης», της «νέας Ελλάδας», του «κοινού καλού» κ.ο.κ., συνθήματα που με χαρακτηριστική ευκολία ανταλλάσσουν τα αστικά κόμματα μεταξύ τους, ακριβώς γιατί συντελούν στο κουκούλωμα του ταξικού χαρακτήρα της πολιτικής που τσακίζει το λαό, στην απόκρυψη της αλήθειας ότι δεν μπορεί να υπάρχει «κοινό καλό» για τα κέρδη των μονοπωλίων και τα λαϊκά δικαιώματα.
Τις δικές τους «πάσες», εξάλλου, σε αυτήν την επιχείρηση αποπροσανατολισμού, δίνουν και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με πιο πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα τη χτεσινή κοκορομαχία που έστησαν στη Βουλή, με αφορμή το αίτημα της ΝΔ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψαν μαζί με την κυβέρνηση...
Ολες αυτές οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης έχουν φυσικά πολύπλευρη στόχευση. Επιδιώκουν να διασφαλίσουν την παραπέρα θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος, την προσαρμογή του στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, επιδιώκουν την κυβερνητική - κοινοβουλευτική σταθερότητα και τις ομαλές κυβερνητικές εναλλαγές, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η απρόσκοπτη υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Ντύνουν με «προοδευτικό» μανδύα τις περαιτέρω αντιδραστικές αλλαγές που προωθούν, προκειμένου να εξασφαλίζεται παράλληλα η περιβόητη «ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτικών στο κράτος», η μέγιστη δυνατή νομιμοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, ο συμβιβασμός του λαού στη ζωή με ψίχουλα...
Μαζί με τα παραπάνω, όμως, την ίδια ώρα που ετοιμάζεται νέα κλιμάκωση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, στο φόντο μάλιστα των αυξημένων «αβεβαιοτήτων» που διαπιστώνουν όλοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί για την πορεία ανάκαμψης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, την ώρα που προωθείται η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ο αποπροσανατολισμός αποτελεί κομβικό στοιχείο της κυβερνητικής τακτικής.
«Η οικονομική κρίση ήταν τελικά το αποτέλεσμα της ήττας της μεταπολίτευσης» (!) αναφώνησε χαρακτηριστικά στην ομιλία του για τη συνταγματική αναθεώρηση ο πρωθυπουργός, απογειώνοντας το «δούλεμα» σε βάρος του λαού για τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, για να μπορέσει έτσι να λανσάρει και την απάτη ότι «η απάντηση στα σημερινά προβλήματα (...) δεν μπορεί παρά να είναι το πέρασμα σε μια Νέα Μεταπολίτευση»...
Στο ίδιο μήκος κύματος, η κυβέρνηση μιλά για «νέο ξεκίνημα» και «επαναθεμελίωση της δημοκρατίας», όταν όλες αυτές οι κορόνες σταματάνε έξω από τους χώρους δουλειάς, καταρρέουν μπροστά στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για ένταση της καταστολής στο εσωτερικό και κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε όλο τον κόσμο, γίνονται «αέρας» όταν οι «κατεπείγουσες» ανάγκες του κεφαλαίου οδηγούν όλες τις κυβερνήσεις του να παραβιάζουν συστηματικά, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και fast track διαδικασίες, ακόμα και όσα προβλέπονται για τη λειτουργία του αστικού κοινοβουλίου...
Μιλούν για «αποτελεσματική προστασία και διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων» την ώρα που όχι μόνο διατηρούν στο ακέραιο όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των προκατόχων τους, αλλά προσθέτουν συνεχώς νέα βάρη στην πλάτη του λαού, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου.
Η ίδια η πολύμηνη διαδικασία «διαλόγου», εξάλλου, που επέλεξε η κυβέρνηση για τη συνταγματική αναθεώρηση, πέρα από το γεγονός ότι ανοίγει νέο γύρο παζαριών με τα άλλα αστικά κόμματα, υπηρετεί την επιδίωξή της να «τεντώσει» όσο πάει αυτήν την επιχείρηση αποπροσανατολισμού.
Μόνο που ο λαός δεν έχει καμιά δουλειά να εγκλωβιστεί σε τέτοιου είδους μεθοδεύσεις. Την ώρα που η κυβέρνηση προετοιμάζει τα νέα βάρβαρα μέτρα και προχωρά στην εφαρμογή όσων έχουν ήδη ψηφιστεί, οι εργαζόμενοι και ο λαός χρειάζεται να αντιτάξουν τη δική τους πάλη, ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, στο δρόμο της συσπείρωσης, της ρήξης και της ανατροπής.
"Ρ"

Βήματα σε αντιδραστική κατεύθυνση...

Δεν πέρασαν ούτε λίγες ώρες από τότε που γράφαμε για το ενδεχόμενο και άλλες χώρες να μπουν σε «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», την Παρασκευή, και τα γεγονότα μάς επιβεβαίωσαν. Αυτήν τη φορά στη Γερμανία. Τόσο το μακελειό στο Μόναχο, με θύτη έναν Γερμανοϊρανό, που, παρά τα όσα γράφονται για το ψυχολογικό του προφίλ, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υποτιμηθεί ότι ήταν θαυμαστής του ακροδεξιού μακελάρη της Νορβηγίας Μπρέιβικ, καθώς επίσης ότι συνόδευε τις δολοφονικές του επιθέσεις με συνθήματα ενάντια στους ξένους, όσο και η αποτυχημένη επίθεση αυτοκτονίας στο Ανσμπαχ, που σύμφωνα με εκτιμήσεις έχει τη σφραγίδα του ISIS, αξιοποιούνται για τη λήψη έκτακτων μέτρων από τη γερμανική κυβέρνηση. Τα γεγονότα αυτά θα μπορούσε να θεωρηθούν μεμονωμένα, αν δεν σχετίζονταν και, πολύ περισσότερο, δεν αξιοποιούνταν μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, με τον πόλεμο να βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή της Μ. Ανατολής, αποτέλεσμα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλα καπιταλιστικά κράτη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με τους χιλιάδες πρόσφυγες που προκαλεί ο πόλεμος, «ανθίζουν» άλλωστε και ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, το εθνικό και θρησκευτικό μίσος.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να χαθεί από την προσοχή η αξιοποίηση και αυτών των γεγονότων στη Γερμανία. Καταρχάς, το πιο άμεσο και προφανές: Η κήρυξη «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης», όπου παίρνονται μέτρα ενίσχυσης της καταστολής, περιορισμού δικαιωμάτων και ελευθεριών. Οι ειδήσεις που έφταναν από το Μόναχο την Παρασκευή το βράδυ μίλαγαν για μια πόλη σε καθεστώς τρομοκρατίας, αποκλεισμένη από συγκοινωνίες, με ουσιαστική απαγόρευση της κυκλοφορίας. Ενώ ήδη άνοιξε η συζήτηση για χρήση του στρατού για την «εσωτερική ασφάλεια». Ταυτόχρονα, πυκνώνουν οι φωνές στη Γερμανία που καλούν σε αυστηροποίηση της πολιτικής της απέναντι στα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, τους πρόσφυγες. Θυμίζουμε πως η Γερμανία είχε παίξει ιδιαίτερο ρόλο στην ενίσχυση του προσφυγικού ρεύματος, με αποτέλεσμα άλλωστε οι περισσότεροι πρόσφυγες που πέρναγαν από την Ελλάδα να είχαν προορισμό τους τη Γερμανία. Κίνηση που υπαγορευόταν από τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων τόσο όσον αφορά στην προσέλκυση αναγκαίου φθηνού εργατικού δυναμικού, όσο και στην ενίσχυση της Γερμανίας στα γεωπολιτικά παιχνίδια στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Βεβαίως, είναι γνωστό ότι τα καπιταλιστικά κράτη ακολουθούν πολιτική ανοιγοκλεισίματος της στρόφιγγας των προσφυγικών ροών ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Φωνές της αστικής τάξης της Γερμανίας, οι οποίες στηρίζουν τον περιορισμό των προσφυγικών ροών, κατηγορούν την Μέρκελ για την πολιτική της και ταυτόχρονα ευνοούν ακροδεξιά κόμματα, όπως η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) και το ξενοφοβικό κίνημα PEGIDA.
Δεν πρέπει, τέλος, να αγνοήσουμε το πώς θα αξιοποιηθούν αυτά τα γεγονότα στην κατεύθυνση ενεργότερης στρατιωτικοποίησης της Γερμανίας, που ούτως ή άλλως έχει βάλει στόχο την αναβάθμιση του στρατού και του εξοπλισμού της, αφού υπολείπονται της οικονομικής της δύναμης, αλλά και της ενεργότερης εμπλοκής της στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Το τοπίο, δηλαδή, μυρίζει μπαρούτι, η αντιδραστικοποίηση βαθαίνει, γίνονται βήματα σε αντιδραστική κατεύθυνση. Αντικειμενικά αυτά τα γεγονότα και άλλα που μπορεί να ακολουθήσουν στο μέλλον, υποχρεώνουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να ενισχύσουν την πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, σε κάθε είδους εμπλοκή της χώρας μας στα επικίνδυνα σχέδια.
                                     "P"

Μπίζνες με το λύκο

Από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Βαρσοβία

Με αφορμή τις εξελίξεις στην Τουρκία, στην Ελλάδα, μια σειρά αστικά επιτελεία βγήκαν στη ρούγα, παρουσιάζοντας τη χώρα ως «όαση σταθερότητας» που πρέπει πλέον «να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που της δίνονται», «να παίξει τώρα τα χαρτιά της γιατί έχει μετατραπεί κυριολεκτικά στο τελευταίο οχυρό ασφάλειας και σταθερότητας της Δύσης απέναντι σε μια τεράστια "μαύρη τρύπα" (...) να βρει πώς να πάρει και να δώσει στρατηγικά ανταλλάγματα».
Παρουσιάζουν στο λαό ως «ευκαιρία» την προτροπή για μεγαλύτερη εμπλοκή του στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τους κλιμακούμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στην αναζήτηση δηλαδή «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. Πρόκειται για αρνητική εξέλιξη για το λαό, αφού θα κληθεί να πληρώσει ακόμα και με το αίμα του τις διεθνείς και περιφερειακές επιδιώξεις του κεφαλαίου, αυτών δηλαδή που στο εσωτερικό της χώρας τού τσακίζουν δικαιώματα, τον θέλουν να ζει με ψίχουλα.
Οι τέτοιες παροτρύνσεις και προτροπές των αστικών επιτελείων προς την κυβέρνηση στην πραγματικότητα παραβιάζουν ανοικτές θύρες. Η κατεύθυνση αυτή είναι δεδομένη για την κυβέρνηση και την υπηρετεί σε κάθε ευκαιρία κι από κάθε πόστο, αναλαμβάνοντας ακέραια τη βαριά ευθύνη.
Χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, όπου ανέλαβε πλήρη ευθύνη για την έλευση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με πρόσχημα τις προσφυγικές ροές, πλοία με τα οποία μια σειρά ιμπεριαλιστικά κράτη κατοχύρωσαν θέση, ρόλο και έλεγχο στο δίαυλο που βλέπει προς Ανατολική Μεσόγειο, στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία. Έσπευσε, δε, να φτιάξει την αγιογραφία της λυκοσυμμαχίας, χαρακτηρίζοντας «σημαντικό το ΝΑΤΟ να αναδείξει τον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να παίξει σε αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα (σ.σ. τάχα το Προσφυγικό) για την περιοχή». Όπως, επίσης, ο Αλ. Τσίπρας αναπαρήγαγε το ΝΑΤΟικό πρόσχημα του ISIS ως «όχημα» για τη μονιμοποίηση και επέκταση της στρατιωτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, αποδέχτηκε τη δράση της λυκοσυμμαχίας στη Λιβύη κ.α.
Εξάλλου, δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, αυτά που στήνουν αποπροσανατολιστικές για το λαό κοκορομαχίες με την κυβέρνηση σε όποιο θέμα ανακύψει, στο συγκεκριμένο, την αναζήτηση ευρύτερης συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τηρούν γραμμή «εθνικής συνεννόησης», επιβεβαιώνοντας τη στρατηγική τους σύμπλευση πάνω στους στόχους του κεφαλαίου, των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων που, σε άλλης μιας μορφής αντιλαϊκή επίθεση, χέρι - χέρι με την επέλασή του ενάντια στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την συνδυάζουν με την παγίδευση του λαού σε ένα φλεγόμενο φόντο αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, με ποτάμια αίματος να χύνονται ήδη για τους αγωγούς του πετρελαίου, άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους διαύλους διαμετακόμισης.
Ωστόσο, οι μπίζνες με το λύκο που πλασάρουν στο λαό ως τάχα εγγύηση της ασφάλειάς του μόνο τέτοια δεν είναι. Και τα γεγονότα στην Τουρκία έδειξαν ότι η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή βρωμάει μπαρούτι και σημαδεύεται από τις έντονες αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων, με απρόβλεπτες συνέπειες. Εξ ου και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται ο κάθε λαός να μην εγκλωβίζεται στο ένα ή το άλλο εχθρικό - για τα συμφέροντά του - σενάριο, στις ενδοαστικές αντιθέσεις. Αντίθετα, να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή, μαζική δράση, να προετοιμάζει και να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με αποκλειστικό κριτήριο τις δικές του, λαϊκές ανάγκες και στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του.
"Ρ"

Βαρέλι χωρίς πάτο...

Με «ελάχιστο κοινό παρονομαστή» την επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και οι οποίες σχετίζονται και με το «κλείσιμο» της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου εξελίσσονται οι συνεννοήσεις ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το κουαρτέτο, σε συνδυασμό με τους διεμβολισμούς από την πλευρά των ΗΠΑ, των οποίων ο υπουργός Οικονομικών, Τζ. Λιού, καταφτάνει σήμερα στην Αθήνα, σε συνέχεια της πρόσφατης επίσκεψης του Επιτρόπου Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί.
Την ίδια ώρα, με φόντο και τους εντεινόμενους γεωπολιτικούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στο γενικότερο κάδρο ξεπροβάλλουν οι αυξημένες αβεβαιότητες και τα ρίσκα γύρω από τις οικονομικές εξελίξεις, τόσο στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης όσο και γενικότερα στην παγκόσμια οικονομία, σε μια εξέλιξη που ενεργοποιεί ακόμη περισσότερο τα αντιλαϊκά ανακλαστικά.
Χαρακτηριστικά, σε χτεσινή έκθεση της Κομισιόν αναφέρεται ότι χωρίς πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση μετά την έξοδο της Βρετανίας (π.χ. σε εμπόριο, κινητικότητα αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας, πολιτικές απαντήσεις), η «νέα ισορροπία» είναι αδύνατο να καθοριστεί, ενώ και η πλευρά του ΔΝΤ προχώρησε χτες σε νέα υποβάθμιση των εκτιμήσεών του ως προς τις προοπτικές μεγέθυνσης του ΑΕΠ στην παγκόσμια οικονομία.
Σε ένα τέτοιο φόντο, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην Αθήνα και των συζητήσεών του με τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο, ο Π. Μοσκοβισί, προλειαίνοντας το έδαφος, έκανε λόγο για τις «δυσκολίες» που αφορούν το ζήτημα των «λύσεων» για την «αγορά εργασίας» στην Ελλάδα.
«Η προώθηση των συμπερασμάτων της ανάλυσης της αγοράς εργασίας θα είναι δύσκολη και επί της οποίας ελπίζουμε να συνεργαστούμε», τόνισε μιλώντας σε κοινή συνεδρίαση Επιτροπών της ελληνικής Βουλής, απευθυνόμενος τόσο στη συγκυβέρνηση όσο και συνολικά στα κόμματα της αστικής διαχείρισης.
Επιπλέον, έβαλε στο κάδρο και την ανάγκη διαμόρφωσης ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων, όπως έχει υποδείξει και η πλευρά του ΣΕΒ: «Η πρόκληση είναι διπλή: Αφενός να εξασφαλίσουμε ότι όλο το πολιτικό φάσμα συνεργάζεται προς το σκοπό αυτό, ακολουθώντας την ίδια κατεύθυνση - τήρηση των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί και προσπάθεια για την μακροπρόθεσμη οικονομική και κοινωνική σταθερότητα υπέρ αυτών των νέων γενεών. Και αφετέρου εξασφάλιση της βιωσιμότητας των αλλαγών που έχουν ξεκινήσει», τόνισε χαρακτηριστικά. Όπου, βέβαια, τα περί... «βιωσιμότητας των αλλαγών που έχουν ξεκινήσει» σημαίνουν τη μονιμοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων, τόσο της σημερινής κυβέρνησης όσο και των προκατόχων της, ανεξάρτητα από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.
Την ίδια στιγμή, η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει «όρκους πίστης» στην αταλάντευτη, χωρίς παρεκκλίσεις και χρονοτριβές, εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, συμπεριλαμβανομένων βέβαια των νέων χτυπημάτων στα Εργασιακά.
Όπως αναφέρεται σε κυβερνητική ανακοίνωση, η συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον Π. Μοσκοβισί πραγματοποιήθηκε σε «ιδιαίτερα θετικό κλίμα» και διαπιστώθηκε το «πολύ καλό επίπεδο συνεργασίας». Ταυτόχρονα, «υπογραμμίστηκε η ανάγκη να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος στο πλαίσιο των συμφωνηθέντων και χωρίς αποκλίσεις από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο». Και βέβαια, τα περί «ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου» αποτελούν μια ακόμη απάτη ολκής και απόπειρα εξαπάτησης του λαού. Τόσο η ΕΕ όσο και η πλευρά του ΔΝΤ συμπλέουν σε στρατηγική κατεύθυνση και στο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων, σε αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται σε όλη την ΕΕ, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου.
Όσο για τα αντιλαϊκά παζάρια σχετικά με τους στόχους για τα «πρωτογενή πλεονάσματα» μετά το 2018, στην πραγματικότητα αφορούν στην ανακατεύθυνση πόρων των κρατικών προϋπολογισμών, που καταβάλλονται για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους σε τομείς στήριξης του εγχώριου κεφαλαίου. Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για το ύψος των «πλεονασμάτων» αφορά στην περίοδο που θα ακολουθήσει μετά την αναμενόμενη τυπική λήξη του τρέχοντος μνημονίου, δηλαδή και στο πλαίσιο της «κανονικότητας» του εγχώριου κεφαλαίου, πέρα και πάνω από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.
                                                                                                                                             "Ρ"

Οι «σύμμαχοι» εργοδότες

Την περασμένη Τρίτη, στον «κοινωνικό διάλογο», όπου μαζί με τους εργοδότες στρογγυλοκάθισε και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ο υπουργός Εργασίας έθεσε τα σημεία της συμφωνίας ανάμεσα στους «κοινωνικούς εταίρους», τα οποία - κατά τον ίδιο - θα αποτελέσουν και το περιεχόμενο της «εθνικής γραμμής» στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά.
Σύμφωνα με τον Γ. Κατρούγκαλο, τα σημεία αυτά είναι: «Πλήρης απόρριψη των θεμάτων των ομαδικών απολύσεων - ούτε οι εργοδοτικές οργανώσεις προβάλλουν παρόμοια αναγκαιότητα - απόρριψη της ανταπεργίας, συνυπογραφή του αιτήματος για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων».
Βέβαια, αμέσως μετά τη συνάντηση των «κοινωνικών εταίρων», ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ που έκανε δηλώσεις, δεν άφησε καμιά αμφιβολία για τις πραγματικές επιδιώξεις των εργοδοτών. Στη συνέχεια, ήρθε την Πέμπτη με συνέντευξή του ο πρόεδρος του ΣΕΒ να αποκαλύψει πλήρως την παγίδα που πάνε να στήσουν στους εργαζόμενους και το λαό, για να αποσπάσουν τη συναίνεση ή την ανοχή του στα μέτρα που ετοιμάζουν σε βάρος του και κυρίως να καθυστερήσουν τις αντιδράσεις και την οργάνωση της πάλης του.
Ας δούμε τι θέση πήρε ο Θ. Φέσσας, για τα ζητήματα που μπαίνουν στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά. Για τις ομαδικές απολύσεις ζήτησε να εφαρμοστεί πλήρως η σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία, που σημαίνει ότι, εκτός από την τυπική κατάργηση της διοικητικής έγκρισης από την πλευρά του υπουργού Εργασίας, αυξάνονται ή και απελευθερώνονται εντελώς τα όρια των απολύσεων που νομιμοποιείται να κάνει μια επιχείρηση κάθε μήνα, ανάλογα με το προσωπικό που απασχολεί.
Επομένως και εδώ, οι βέλτιστες πρακτικές που περιγράφει η ευρωπαϊκή Οδηγία ταυτίζονται πλήρως με τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας. Γι' αυτό ο ΣΕΒ είναι υπέρ της πλήρους εφαρμογής της και όχι βέβαια υπέρ της «πλήρους απόρριψης των θεμάτων των ομαδικών απολύσεων», όπως παρουσιάζει τα πράγματα ο υπουργός Εργασίας.
Τι λέει ο πρόεδρος του ΣΕΒ για την ανταπεργία; «Το λοκ άουτ παίρνει υπερβολικές διαστάσεις στην πολιτική ατζέντα, χωρίς να μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα σε μία επιχείρηση. Οπωσδήποτε, είναι ένας τρόπος άμυνας απέναντι σε καταχρηστικές απεργίες, αλλά δεν είναι η λύση». Δηλαδή, καλώς να έρθει, έστω κι αν δεν λύνει το πρόβλημα της απεργίας, των διεκδικήσεων δηλαδή των εργαζομένων με ανεβασμένες μορφές.
Προφανώς, το ιδανικό για τον ΣΕΒ είναι να μπουν τα εμπόδια που συζητάει η κυβέρνηση για την κήρυξη μιας απεργίας, σε συνδυασμό βέβαια με την καθιέρωση του «λοκ άουτ», ώστε να διασφαλίζουν οι εργοδότες από κάθε μπάντα ότι δεν θα κουνιέται φύλλο μέσα στις επιχειρήσεις τους. Τα ίδια λέει ο Θ. Φέσσας για το συνδικαλιστικό νόμο, για τον οποίο ζητάει να ξηλωθεί, ξεκινώντας από τις άδειες και την όποια άλλη προστασία προβλέπει για τους συνδικαλιστές.
Πάμε και στο ζήτημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ λέει στη συνέντευξη: «Οι χαμηλοί μισθοί βοήθησαν πολλές επιχειρήσεις που κινδύνευαν να επιζήσουν (...) συγκράτησαν και συγκρατούν ακόμη χειρότερες εξελίξεις στο μέτωπο της ανεργίας (...) οι γενναίες αυξήσεις, που δόθηκαν στα χρόνια της ευφορίας, χωρίς προσεκτική μελέτη των οικονομικών στοιχείων, υπονόμευσαν την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Όσο η χώρα μας βρίσκεται σε πρόγραμμα, είναι πιθανόν να μην είναι εφικτή η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ (...) Όσον αφορά στα υπόλοιπα θέματα των εργασιακών σχέσεων, η πρόταση του ΣΕΒ είναι να υπερισχύουν οι συλλογικές συμβάσεις στο επίπεδο της επιχείρησης».
Επομένως, ο ΣΕΒ είναι υπέρ των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στο βαθμό που αυτές κρατούν καθηλωμένους και μειώνουν παραπέρα τους μισθούς, ενώ τάσσεται αναφανδόν υπέρ των επιχειρησιακών Συμβάσεων. Να λοιπόν με ποιους καλούν κυβέρνηση και ΓΣΕΕ τους εργαζόμενους να συμμαχήσουν. Να υπογράψουν δηλαδή την καταδίκη τους, αντί να οργανωθούν και να πάρουν φαλάγγι εργοδότες, κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, εργατοπατέρες και τη βάρβαρη πολιτική που όλοι μαζί στηρίζουν και προωθούν.
                                                                                                                                  "P"

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ 24ωρη ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ 17/7/2016

Ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας καλεί κάθε εργαζόμενο στο εμπόριο να συμμετέχει στην κλαδική  24ωρη πανελλαδική απεργία την  Κυριακή 17/7/2016 ενάντια  στον εργασιακό μεσαίωνα που θέλουν να επιβάλουν εργοδοσία – Κυβέρνηση – Ε.Ε.

Απεργούμε γιατί η  πάλη των εργαζομένων με αίτημα ¨ Κυριακή υποχρεωτική αργία για όλα τα καταστήματα  για όλο το χρόνο¨ είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, μισθούς που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες μας, για υπογραφή κλαδικής σύμβασης.

Απεργούμε και δυναμώνουμε την πάλη μας  ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι  με μπαράζ  αντιλαϊκών – αντεργατικών μέτρων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για να εξασφαλίζεται η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Η ανάπτυξη που έχει κάνει σημαία της η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα  απαιτεί νέες θυσίες από τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές. 

 Απεργούμε ενάντια στις ανατροπές – φωτιά  οι οποίες είναι στα σκαριά για το επόμενο διάστημα και αφορούν τους μισθούς, την απελευθέρωση των ομαδικών  απολύσεων,  νέο συνδικαλιστικό νόμο με περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης. Είναι μέτρα που απαιτούν οι μεγάλες επιχειρήσεις για να εντείνουν την εκμετάλλευση στους τόπους δουλειάς.

Δεν συμβιβαζόμαστε με μισθούς πείνας, με δουλειά χωρίς δικαιώματα

Απεργούμε ενάντια στην απληρωσιά, το μπαράζ απολύσεων, ενάντια στα σχέδια της μεγαλεμπόρων που με γνώμονα το κέρδος ανοίγουν και  κλείνουν επιχειρήσεις, προχωράνε σε συγχωνεύσεις και εξαγορές με μοναδικά θύματα τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους.  Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εξελίξεις στο  ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟ. Οι εργαζόμενοι όλα τα  προηγούμενα χρόνια πλήρωσαν ακριβά τα κέρδη του ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ με απολύσεις, μειώσεις μισθών και κατάργηση επιδομάτων, με σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων εργασίας και τώρα καλούνται να πληρώσουν την κρίση του παραμένοντας απλήρωτοι και στον αέρα.

Δυναμώνουμε την πάλη μας, τη συλλογική μας δράση μέσα σε κάθε εργασιακό χώρο με συγκρότηση επιτροπών αγώνα, με ενίσχυση και μαζική εγγραφή μελών στο κλαδικό μας σωματείο το Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας. Κάνουμε δική μας υπόθεση την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

Καμία αναμονή, κανένας εφησυχασμός στα σχέδια τους.

Οι ανάγκες δεν μπορούν να περιμένουν.

Η αναμονή, η απογοήτευση, ο φόβος δίνουν έδαφος  να γίνεται η εργοδοσία ακόμα πιο επιθετική, να ξεσαλώνουν στις πλάτες μας. Τώρα είναι ώρα να οργανώσουμε τον αγώνα. Αρκετά ματώσαμε, δεν πάει άλλο. Έχουμε ανάγκες και δικαιώματα, δεν είμαστε έρμαια των μεγαλεμπόρων που θέλουν να μας επιβάλλουν χειρότερες συνθήκες δουλειάς. Έχουμε τη δύναμη να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας!

Απομονώνουμε  το κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό που καθημερινά με τη στάση του επιβεβαιώνει τον επιζήμιο και υπονομευτικό ρόλο του. Αποποιείται κάθε ευθύνη που έχει για τη κατάσταση στο κίνημα, την προκήρυξη απεργιών χωρίς απεργούς,  την οργάνωση των εργαζομένων  ρίχνοντας ευθύνες στα πρωτοβάθμια σωματεία! Είναι χαρακτηριστική η στάση της πλειοψηφίας της  Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος  στο ζήτημα της Κυριακάτικης Αργίας που προκηρύττει  απεργία Πέμπτη 14/7/16 για την Κυριακή 17/7/16   εθιμοτυπικά, για να βγουν από την υποχρέωση, χωρίς να πάρουν  κανένα μέτρο ενημέρωσης και κινητοποίησης του κλάδου.

Ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας καλεί όλους τους εργαζόμενους στο εμπόριο να πάρουν μέρος στην απεργία και να διεκδικήσουν:

Ø  Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης Αργίας

Ø  Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι και οι διατάξεις που απελευθερώνουν το ωράριο.

Ø  Κατάργηση της μερικής απασχόλησης και του ωρομίσθιου, των συμβάσεων    ορισμένου χρόνου και όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και μετατροπής τους  σε 8ωρες συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Ø  Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

Ø  Υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων.

Κυριακή 17/7/16 καλούμε κάθε εμποροϋπάλληλο να συμμετέχει στην πανελλαδική απεργία στο εμπόριο με συγκέντρωση  11.00π.μ. στα γραφεία

του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας (Αγ. Φιλοθέης 5β - Πλ. Μητροπόλεως)

ΤΟ Δ.Σ.

Σαν το χταπόδι...

Πολλά δάκρυα χύνουν αυτές τις μέρες τα αστικά κόμματα και ΜΜΕ για τον κίνδυνο να παραγραφούν αδικήματα που σχετίζονται με το σκάνδαλο της «Ζήμενς», εξαιτίας της επ' αόριστον αναβολής της δίκης.
Η διαμάχη στο αστικό πολιτικό σύστημα γι' αυτήν την εξέλιξη εκτυλίσσεται σε δύο επίπεδα. Το ένα αφορά στις αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη, για το ποιος υπήρξε λιγότερο συνεπής στις τυπικές υποχρεώσεις του απέναντι στη διαδικασία της δίκης και αν υπήρξε σκοπιμότητα από τη μια ή την άλλη πλευρά για τις καθυστερήσεις και τις παραλείψεις που οδήγησαν στην επ' αόριστον αναβολή.
Το άλλο επίπεδο αφορά στη διαμάχη ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ καταλογίζουν πολιτικές ευθύνες και σκοπιμότητες στην καθυστέρηση της δίκης, με την κυβέρνηση να τους χρεώνει το σκάνδαλο της «Ζήμενς» και να δεσμεύεται ότι δεν θα υπάρξει ατιμωρησία.
Οι διακηρύξεις της έχουν την ίδια αξία με τις δεσμεύσεις που έδιναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», την εποχή που αποκαλυπτόταν το σκάνδαλο. Από τότε πολύ νερό κύλησε στ' αυλάκι και είναι γνωστό το τι ακολούθησε.
Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε βέβαια η πρώτη αφορμή με την οποία βγαίνουν στην επιφάνεια παρασκηνιακές και φανερές κόντρες ανάμεσα σε θεσμούς του αστικού κράτους, αλλά και αστικά κόμματα. Είναι φανερό ότι εκφράζονται αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης, που ακουμπάνε στον έναν ή στον άλλο πόλο του αστικού συστήματος.
Πώς γίνεται όμως ένα τόσο μεγάλο σκάνδαλο, που επί μήνες απασχολούσε την επικαιρότητα και αναδείχτηκε καταλύτης για τις πολιτικές διεργασίες στην Ελλάδα, να καταλήξει σήμερα στα αζήτητα σχεδόν των δικαστηρίων; Για τη διερεύνηση της υπόθεσης, ενεργοποιήθηκαν όλα τα μέσα που διαθέτει το αστικό πολιτικό σύστημα. Έγιναν εξεταστικές επιτροπές, παραπομπή των κατηγορουμένων στη Δικαιοσύνη, ασκήθηκαν διώξεις, ορίστηκαν ημερομηνίες, ο αστικός Τύπος τροφοδότησε τη Δικαιοσύνη με αποκαλύψεις και στοιχεία. Όλα νόμιμα και τυπικά, όλα στο όνομα της διαφάνειας.
Όπως όμως και σε προηγούμενα σκάνδαλα (δομημένα ομόλογα, υποκλοπές, προμήθειες για πολεμικό υλικό κ.ά.), η κατάληξη ήταν το κουκούλωμα. Μπορεί κάποιοι λίγοι να καταδικάστηκαν, μπορεί να εκκρεμούν διώξεις, όμως καμιά από τις πραγματικές αιτίες που εξέθρεψαν τα σκάνδαλα δεν έχει εκλείψει.
Και δεν μπορεί να εκλείψει, ακριβώς επειδή τα σκάνδαλα εδράζονται στη σύμφυση του κράτους με τους επιχειρηματικούς ομίλους, στο ρόλο που παίζει το κράτος στη διευρυμένη αναπαραγωγή των κεφαλαίων τους και στο μεταξύ τους ανταγωνισμό. Μέσα εκεί κρύβεται η νόμιμη και παράνομη παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού υπέρ του ενός ή του άλλου μονοπωλίου, ντόπιου και ξένου.
Κι αυτό βρίσκεται στο DNA του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όσοι νόμοι κι αν θεσπιστούν για τη διαφάνεια, όσα σκάνδαλα κι αν αποκαλυφθούν στο πλαίσιο των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, όσες εξεταστικές κι αν γίνουν. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ας θυμηθούμε πώς «τιμώρησε» το κράτος τη «Ζήμενς», με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό που συμφώνησαν το 2012 και ενώ η πολυεθνική είχε κερδίσει δισ. ευρώ από τις δουλειές της με το ελληνικό κράτος.
Ο συμβιβασμός αυτός προέβλεπε παραίτηση του κράτους «από τις αστικές και διοικητικές αξιώσεις και πρόστιμα κατά της "Ζήμενς "» και ορισμένα άλλα μέτρα - χάδι για την πολυεθνική, όπως δηλώσεις μετανοίας για το χρηματισμό κρατικών λειτουργών και εμπιστοσύνης στην ελληνική αγορά, συμψηφισμό απαιτήσεων ύψους 80 εκατ. ευρώ, παροχή από τη «Ζήμενς» ποσού ύψους 90 εκατ. ευρώ, υποτίθεται για τη «χρηματοδότηση φορέων και δραστηριοτήτων του ελληνικού Δημοσίου» και κάποιες δεσμεύσεις για επενδύσεις μέσα στο 2012.
Δηλαδή, και σ' αυτήν την περίπτωση, «σαν το χταπόδι» τη χτύπησε τη διαπλοκή το αστικό κράτος...
                                                                                                                                             "P"

Οι αγνές κορασίδες ... ήταν "έτοιμες" απο καιρό.

Οι αγνές κορασίδες ... ήταν "έτοιμες" απο καιρό.

   # Με αφορμη την "απλή αναλογική" του Τσίπρα ... βλέπουμε εκείνους τους ξεφτυλισμένους  που ακόμα προσπαθούν να τον υπερασπίζονται ... να μοιάζουν με εκείνη την αγνή κορασίδα με τις καλύτερες των προθέσεων αλλά που η ανάγκη την ... έριξε στο βούρκο. Η διακόρευση ήταν βίαιη ... αλλά τώρα πιά πολλοί υποψιάζονται πως η κορασίδα ... την "ευχαριστήθηκε".
     Θυμάτε κανείς την πρόταση των 5 σημείων που είχε κάνει τον Μάη του 2012 ο Τσίπρας ... σαν βάση για την συγκρότηση κυβέρνησης της "αριστεράς" ??? Ας την θυμηθούμε ξανά ... 
     "1. Ακύρωση των μέτρων του μνημονίου και των νόμων που περικόπτουν περαιτέρω μισθούς και συντάξεις.
      2. Κατάργηση νόμων που καταλύουν εργασιακά δικαιώματα, όπως ο νόμος που ορίζει ότι λήγει η μετενέργεια στις 15 Μαΐου και καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις.
      3. Προώθηση αλλαγών στο πολιτικό σύστημα για εμβάθυνση της δημοκρατίας, όπως η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η καθιέρωση της απλής αναλογικής, καθώς και η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
      4. Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα και στη δημοσιότητα η έκθεση της Black Rock.
      5. Συγκρότηση διεθνούς επιτροπής ελέγχου του επαχθούς δημόσιου χρέους και μορατόριουμ στην αποπληρωμή του."
      Θυμάται κανείς την "οργή" του συρφετού των αριστερών για το ΚΚΕ που απέρριψε μιά τέτοια πρόταση ???

   # Για τα σημεία 1,2,4 και 5 εκείνης της πρότασης Τσίπρα ... σήμερα όλοι γνωρίζουμε το μέγεθος ... της ξεφτίλας του ανδρός. Αυτή την ξεφτίλα ο πολιτικός ανήρ Τσίπρας ... προσπαθεί σήμερα να την κρύψει με ένα μοντέρνο φύλλο συκής, με ένα βρακάκι, με το σημείο 3 εκείνης της πρότασης.
   # Ο Τσίπρας και οι ταλαίπωροι υπερασπιστές που του έχουν απομείνει είναι τόσο γελοίοι που έχουν ξεχάσει την δική τους πρόταση για την απλή αναλογική ... και σήμερα που δεν τολμούν να φέρουν την απλή ανόθευτη αναλογική ... βαφτίζουν απλή αναλογική" οτιδήποτε θεωρούν οτι μπορεί να τους εξυπηρετεί στα σχεδιά τους για να συνεχίσουν να βολεύουν τον κώλο τους στις κυβερνητικές καρέκλες της αστικής εξουσίας. 
   # Την ίδια στιγμή που ετοιμάζονται πυρετωδώς ... να "περιποιηθούν" με τον δικό τους αριστερό τρόπο το σημείο 2 εκείνης της πρότασης. Τον Σεπτέμβρη ... έρχονται τα εργασιακά ... και οι πάλαι ποτέ αγνές και τίμιες κορασίδες ... ετοιμάζονται, τακτοποιούν τα λιπαντικά τους και είναι έτοιμες να κατεβάσουν το υγρό απο τον πόθο βρακάκι τους ... για να βυθιστούν ξανά στην λαγνεία της διαχείρησης της αστικής εξουσίας.
   # Και ας φωνάζουν ... "τι να κάνουμε ?? μας εκβίασαν !!!" ... 
      Αραγε δεν τους έχει πεί η μαμά τους πως τα τίμια κορίτσια φεύγουν ?? Τα πουτανάκια μένουν. 
   # Οι αγνές κορασίδες που το 2012 μπορούσαν και κάναν τοιούτες προτάσεις ... τελικά ήταν πανέτοιμα πουτανάκια ολκής που σήμερα έχουν μεταμορφωθεί οριστικά σε πόρνες πολυτελείας.
   # Πόρνες πολυτελείας ... βολικές για τα προβληματάκια που εμφανίζει τα τελευταία χρόνια ... το μπουρδέλο της αστικής εξουσίας. Τι να πρωτοπρολάβει ο Κυριάκος και ο Αδωνις ?? ... καμμένες πουτάνες απο παλιότερες χρήσεις. Η Φώφη ?? ... πρόκοψε ποτέ πουτάνα μόνο με τ΄όνομα του μπαμπά της ?? Και ο Πάνος ο Καμμένος τι άλλο να κάνει ?? ... πουτάνα και καμμένη και τρελλαμένη που ανα πάσα στιγμή θα την σουτάρουν απ΄το μαγαζί και θα καταλήζει στο πεζοδρόμιο. Ο Σταύρος ?? ... πουτανάκι σε μπουρδέλο που δεν το γουστάρει ούτε η τσατσά ούτε και οι πελάτες ... χαμένη περίπτωση. Και ο γερολεβέντης ... η πουτανόγρια ?? ... δεν μπορεί να είναι η κολώνα του μαγαζιού. Τα φασισταριά ?? ... αυτά τα βρωμιάρικα πουτανάκια δεν είναι έτοιμα για να βγούνε στη βιτρίνα ακόμα. Τα ετοιμάζουν, τα "καθαρίζουν", τα γυαλίζουν για ειδικές αποστολές.
   # Θα κλείσω σήμερα με μιά άλλη γλυκιά φωνούλα ... με ένα άλλο κοριτσάκι που μοστράρει τίμιο και αγνό παρότι πέρσι για οχτώ μήνες ... "δούλεψε" στο γνωστό μπουρδέλο. Λέτε αυτό το κοριτσάκι που έχει και μπαμπά με "όνομα" να βγήκε απο εκεί ... ανέγγιχτο ??

        
      
      

Αναρτήθηκε από antivaro στις 10:50 14/7/2016

Ξαναπαιγμένο έργο

Την 1η Οκτώβρη 2014, δημοσιεύτηκε στον Τύπο το παρακάτω ρεπορτάζ: «Ενα ισχυρό όπλο στη διαπραγμάτευση με την τρόικα διαθέτει στη φαρέτρα του ο υπουργός Εργασίας, καθώς επιστρέφει από τη Γενεύη έχοντας στα χέρια του μια κατ' αρχήν συμφωνία των κοινωνικών εταίρων και του ILO για τα εργασιακά.
Αν και οι εκπρόσωποι των δανειστών αναμένεται, κατά τη συνάντηση της Πέμπτης, να επιμείνουν στη θέση τους για αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο και για θεσμική κατοχύρωση των αλλαγών στις ομαδικές απολύσεις, ο Γ. Βρούτσης θα παρουσιάσει τη συμφωνία εργοδοτικών οργανώσεων και ΓΣΕΕ και μάλιστα με τη... βούλα του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO), για διατήρηση του ισχύοντος καθεστώτος στον τρόπο λήψης αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις και την έγκριση των ομαδικών απολύσεων.
Στο ίδιο κείμενο, οι κοινωνικοί εταίροι στην Ελλάδα δηλώνουν πως δεν επιθυμούν αλλαγές και στο θέμα του εργοδοτικού δικαιώματος για ανταπεργία (το οποίο έχει καταργηθεί). Αλλά και για τα θέματα που παραμένουν ανοιχτά, όπως η διαφάνεια στη χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων και τα διάφορα προνόμια των συνδικαλιστών (π.χ. άδειες), το υπ. Εργασίας θα επιδιώξει να κερδίσει χρόνο».
Η «συμφωνία εργοδοτικών οργανώσεων και ΓΣΕΕ», που περιγράφεται στο παραπάνω απόσπασμα, είναι η ίδια που επικαλέστηκε προχτές ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, μετά την ολοκλήρωση του «κοινωνικού διαλόγου». Ενα αντίστοιχο κείμενο ετοιμάζει τώρα το υπουργείο Εργασίας και, όπως ομολόγησε ο Γ. Παναγόπουλος, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν κρύβει την ανυπομονησία της να το υπογράψει.
Αν κάτι προδίδει το δημοσίευμα του 2014, αυτό είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν πατάει «στον αέρα» σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση τακτικής απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με στόχο να το χειραγωγήσει, να καθυστερήσει και να ενσωματώσει τις αντιδράσεις που αντικειμενικά προκαλούν τα αντεργατικά μέτρα που σχεδιάζει.
Οπως φαίνεται, ο τότε υπουργός Εργασίας της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ακολούθησε την ίδια ακριβώς πεπατημένη, παρουσιάζοντας το ILO σαν «εγγυητή» των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ελλάδα και τους «κοινωνικούς εταίρους» σαν συμμάχους, που παλεύουν τάχα από κοινού για να διασώσουν θεμελιώδεις κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και το δικαίωμα στην απεργία.
Ο επίλογος του παζαριού, που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση με την τρόικα, γράφτηκε στις συναντήσεις των τεχνικών κλιμακίων στο Παρίσι, όπου λίγο πριν από τις εκλογές του 2015, η τότε κυβέρνηση παρουσίασε με τη μορφή νομοσχεδίου τις αλλαγές που σχεδίαζε στα Εργασιακά.
Περιττό να πούμε ότι στην πρότασή της περιλαμβάνονταν όλα όσα είχαν μπει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τους προηγούμενους μήνες (ανταπεργία, επιπλέον εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας, ριζικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο κ.ά.) και τα οποία επιβάλλονται πρώτα και κύρια από την ανάγκη των επιχειρηματικών ομίλων να ελαστικοποιήσουν κι άλλο την αγορά εργασίας, να ρίξουν ακόμα πιο κάτω το μέσο μισθό.
Τέτοια ήταν η αξία της υπογραφής των εργοδοτών στο κείμενο της Γενεύης δίπλα σ' αυτήν της ΓΣΕΕ και «με τη βούλα του ILO»!
Τι είχε πετύχει η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ; Να καλλιεργήσει αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι το κοινό αυτό μέτωπο μπορεί να διασώσει κάποια από τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν απομείνει ή ακόμα και να επαναφέρει κάποια που καταργήθηκαν. Πέτυχε έτσι να καθυστερήσει αντιδράσεις. Προπάντων, καλλιεργήθηκε η αίσθηση ότι η αποτροπή αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων είναι εφικτή αν γίνει μια καλύτερη διαπραγμάτευση.
Με τέτοια συνθήματα και υποσχέσεις αναδείχτηκε σε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, για να ακολουθήσουν όσα ακολούθησαν. Σήμερα, υπάρχει πρόσθετη πείρα για να αποφύγει ο λαός την παγίδα που του στήνουν με τον «κοινωνικό διάλογο», τις αυταπάτες περί «εθνικών γραμμών» στη διαπραγμάτευση. Στο χέρι του είναι να τους βάλει εμπόδια στην επίθεση που σχεδιάζουν, οργανώνοντας με αποφασιστικότητα την πάλη του, σε σύγκρουση με την εργοδοσία, τα κόμματα και την πολιτική της.
                                                                                                                                              "P"

Δύο δρόμοι

Η δημοσιοποίηση των προτάσεων του κουαρτέτου στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά που θα κορυφωθεί το Σεπτέμβρη, αποκαλύπτει ολόκληρο το παιχνίδι που στήνεται στην πλάτη των εργαζομένων. Πλέον, όλοι μίλησαν: Κυβέρνηση, θεσμοί, εργοδοσία.

Τι λέει ο καθένας από αυτούς; Σε ό,τι αφορά το κουαρτέτο, το σημείωμα των 21 σελίδων, που αποκαλύφθηκε από δημοσιεύματα την Κυριακή, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Ολα βρίσκονται πάνω στο τραπέζι: Απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, ανταπεργία, κατώτερος μισθός «καθαρός» από επιδόματα, καθορισμός του κατώτερου μισθού από το κράτος, αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου.

Ενισχυτικά στα παραπάνω, ήρθε την περασμένη Παρασκευή η έκθεση του ΔΝΤ για την Ευρωζώνη να δείξει ότι το Ταμείο συμπλέει με τους άλλους «θεσμούς», αφού οι δικές του προτάσεις περιέχονται εν πολλοίς στο κείμενο των 21 σελίδων.

Επομένως, κοροϊδεύει η κυβέρνηση όταν προσπαθεί να παρουσιάσει διαιρεμένο το στρατόπεδο των δανειστών και να πουλήσει το παραμύθι ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι σύμμαχοι τάχα των εργαζομένων, απέναντι στο «αιμοβόρο» ΔΝΤ.

Στην πραγματικότητα και κάνοντας μια αντιπαραβολή με το σημείο όπου σταμάτησαν οι διαπραγματεύσεις για τα Εργασιακά με την προηγούμενη κυβέρνηση, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Τα ίδια ακριβώς πράγματα βρίσκονταν και τότε στο τραπέζι, δείχνοντας ότι η μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας, με την παραπέρα ελαστικοποίηση και τη δημιουργία ενός μηχανισμού διαρκούς συμπίεσης των μέσων μισθών, έχει στρατηγική σημασία για το κεφάλαιο, την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του.

Τις απαιτήσεις αυτές τις εκφράζει με κάθε τρόπο η εργοδοσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το υπόμνημα που κατέθεσε πρόσφατα ο ΣΕΒ στον ΟΜΕΔ, για μια από τις συμβάσεις που υπογράφει, όπου νέτα - σκέτα γινόταν λόγος για κατώτερο κλαδικό μισθό στο ύψος της ΕΓΣΣΕ, απαλλαγμένου από επιδόματα. Το ίδιο προτείνουν οι εργοδότες και για τον κατώτερο, που σήμερα ορίζεται από το κράτος και είναι στα 586 για ηλικία πάνω από 25 ετών και 511 ευρώ μεικτά για κάτω των 25.

Ετσι, αποκαλύπτεται ένα ακόμη παραμύθι της κυβέρνησης, ότι δηλαδή η εργοδοσία είναι με το μέρος των εργαζομένων στη διαπραγμάτευση και ότι συμφωνεί στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και στη διατήρηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων.

Η τακτική της κυβέρνησης στόχο έχει να καθησυχάσει τους εργαζόμενους, να τους αποπροσανατολίσει, να καθυστερήσει την οργάνωση και την κινητοποίησή τους. Γι' αυτό, με κάθε αφορμή, προσπαθεί να θολώσει τα νερά, όπως έκανε ο Γ. Κατρούγκαλος, με αφορμή τη δημοσιοποίηση του κειμένου των «θεσμών» για τα Εργασιακά.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, λέει πως πρόκειται για ένα κείμενο εργασίας και ότι η σθεναρή διαπραγμάτευση της κυβέρνησης θα αποτρέψει τα χειρότερα, όπως έγινε και με το Ασφαλιστικό! Εδώ είναι που δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει...

Σε κάθε περίπτωση, ένα πράγμα επιβεβαιώνεται: Οτι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα βρίσκονται στον προθάλαμο μιας σαρωτικής μεταρρύθμισης στα Εργασιακά, την οποία διευθύνουν από κοινού κυβέρνηση - κουαρτέτο, για λογαριασμό της μεγαλοεργοδοσίας. Στόχος της κυβέρνησης, πέρα από το να κάνει τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο, είναι επίσης να ενσωματώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να τις χειραγωγήσει. Γι' αυτό απευθύνει προσκλήσεις σε «κοινωνικό διάλογο».

Επομένως, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά στους εργαζόμενους: Ο ένας είναι αυτός που τους προτείνει η κυβέρνηση και οδηγεί με βεβαιότητα σε νέες απώλειες δικαιωμάτων, όπως έγινε και με το Ασφαλιστικό.

Ο άλλος είναι αυτός που οριοθετεί η πρόταση - κάλεσμα των ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων για οργάνωση της πάλης στο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων, με πλαίσιο την ανάκτηση των απωλειών, την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, τη διεκδίκηση της ικανοποίησης όλων των σύγχρονων αναγκών. Στο χέρι των εργαζομένων είναι να δώσουν ένα γερό μάθημα στην κυβέρνηση και στην εργοδοσία για όσα σχεδιάζουν σε βάρος τους.

                                                                                                                                      "Ρ"

                                                                                                                                

«Ακονίζουν» την αντιλαϊκή πολιτική

Το «ακόνισμα» του αυτόματου «δημοσιονομικού κόφτη» και το μπαράζ των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών για τις ληξιπρόθεσμες «οφειλές» της λαϊκής οικογένειας στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό του κράτους αποτελούν συστατικά στοιχεία του «τεχνικού μνημονίου», το οποίο έρχεται να κουμπώσει με το συμπληρωματικό μνημόνιο της συνεργασίας ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους «θεσμούς» του κουαρτέτου. Το αντιλαϊκό κάδρο της επόμενης περιόδου συμπληρώνεται από το ζήτημα της διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων στις τράπεζες, που θα μπει στο επίκεντρο της αντιλαϊκής επίθεσης.
Την ίδια ώρα, η καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων της χώρας στοιχειώνεται από τις μαζικές παραπέρα περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και λόγω της αυξημένης μηνιαίας παρακράτησης του επιβαλλόμενου φόρου, ενώ η άγρια φοροληστεία βρίσκει τη συνέχειά της στις πρόσφατες ανατιμήσεις του ΦΠΑ και άλλων ειδικών φόρων που φορτώνονται στα εμπορεύματα της μαζικής λαϊκής κατανάλωσης.
Τα παραπάνω - κατά τη συγκυβέρνηση και το εγχώριο κεφάλαιο - συνθέτουν την «ομαλή» πορεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού.
Σε ότι αφορά τον δημοσιονομικό κόφτη, στο «τεχνικό μνημόνιο» διευκρινίζεται ευθύς εξαρχής ο τρόπος υπολογισμού των αυτόματων περικοπών σε συντάξεις και μισθούς, σε συνδυασμό με τις «απώλειες» των φόρων που θα προκύψουν εξαιτίας της μείωσης των εισοδημάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, ξεκαθαρίζεται ότι στις συντάξεις, για κάθε μείωση ύψους 100 ευρώ, το «καθαρό δημοσιονομικό όφελος» θα είναι μόλις 85 ευρώ, καθώς τα υπόλοιπα θα «χάνονται» από τη μείωση της μάζας των φόρων που επιβάλλονται στους συνταξιούχους. Αντίστοιχα, για κάθε καρατόμηση ύψους 100 ευρώ στους μισθούς που καταβάλλονται στο δημόσιο τομέα, το «καθαρό όφελος» διαμορφώνεται μόλις στα 55 ευρώ. Είναι φανερό, δηλαδή, ότι η επίτευξη των στόχων απαιτεί την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων πολλαπλάσιου ύψους, γεγονός που έχει επιβεβαιωθεί σε ολόκληρη την περίοδο των προγραμμάτων της «δημοσιονομικής προσαρμογής» στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Και, βέβαια, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η νομοθετική ρύθμιση για τον «κόφτη» εξαιρεί ρητά και κατηγορηματικά το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) των κρατικών προϋπολογισμών, το οποίο αποτελεί ένα ακόμη αποφασιστικό εργαλείο στήριξης των καπιταλιστών, την ίδια στιγμή που στο στόχαστρο μπαίνουν δαπάνες που αφορούν λαϊκές ανάγκες.
Η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, «ευελπιστεί» να πετύχει τους αντιλαϊκούς στόχους χωρίς να παραστεί η «ανάγκη» της ενεργοποίησης και του δημοσιονομικού κόφτη, ενώ βέβαια πριν φτάσει σε αυτό το σημείο θα εμπλουτίζει την αντιλαϊκή πολιτική και με νέα μέτρα, με άξονα τα αιματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο «τεχνικό μνημόνιο» προβλέπεται συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και στοχοθεσία, προκειμένου να συγκεντρωθούν στο κρατικό ταμείο οι ληξιπρόθεσμες «οφειλές» των λαϊκών νοικοκυριών, είτε αυτές προέρχονται από τα χαράτσια της σημερινής «αριστερής» κυβέρνησης είτε από αυτές που έχουν αφήσει «παρακαταθήκη» οι προκάτοχες κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου.
Σε αυτό το φόντο, οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων, οι πλειστηριασμοί και άλλα μέτρα «αναγκαστικής εκτέλεσης», στο επόμενο διάστημα θα πάρουν ακόμη μαζικότερες διαστάσεις. Και βέβαια το «ζουμί» της υπόθεσης βρίσκεται στη συγκέντρωση νέων και ληξιπρόθεσμων «οφειλών» από τα λαϊκά νοικοκυριά και όχι βέβαια από την πάταξη της επίσημης φοροδιαφυγής από την πλευρά του εγχώριου κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στη λίστα με τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, που κοινοποίησε, «προς παραδειγματισμό», η Γενική Γραμματεία Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών, φιγουράρουν γνωστά ονόματα εταιρειών που έχουν «βαρέσει κανόνια», εδώ και πολλά χρόνια, ενώ βέβαια είναι απόλυτα φανερό ότι η συγκεκριμένη κατηγορία δεν πρόκειται να αποδώσει ούτε «δεκάρα τσακιστή»...
                                                                                                                                "Ρ"

Τα «όχι» και τα «ναι»

Σαν κακοπαιγμένη επανέκδοση ταινίας, μοιάζει τις μέρες αυτές ο ψευτοκαβγάς που έχει στηθεί ανάμεσα στα αστικά κόμματα και λοιπές πολιτικές δυνάμεις, με αφορμή τη συμπλήρωση του ενός χρόνου από το περσινό δημοψήφισμα με το κάλπικο για το λαό δίλημμα, αλλά και τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την περίοδο εκείνη.
Τι κι αν τα κόμματα του «όχι» και του «ναι» από κοινού ψήφισαν το νέο μνημόνιο, που προστέθηκε στα δύο προηγούμενα, κλιμακώνοντας περαιτέρω την αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου που βρίσκεται έως και σήμερα σε πλήρη εξέλιξη; Τι κι αν πολύ γρήγορα, ήδη από την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, αποδείχτηκε εκείνο που έλεγε το ΚΚΕ, ότι δηλαδή το δημοψήφισμα με το κάλπικο δίλημμα που έθετε ήταν κυριολεκτικά «ναρκοθετημένο» για το λαό, αφού και το «όχι» και το «ναι» θα αξιοποιούνταν - όπως και έγινε - ως τάχα «λαϊκή έγκριση» στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ως «ναι» στην ΕΕ και την καπιταλιστική βαρβαρότητα;
Ένα χρόνο μετά, όλοι τους δηλώνουν «δικαιωμένοι» και ξεσπαθώνουν με νέα ορμή, ερμηνεύοντας κατά πως τους βολεύει τα γεγονότα και ξαναστήνοντας το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι του εγκλωβισμού του λαού στις διάφορες εκδοχές της αστικής διαχείρισης, αλλά και στα «θέσφατα» και τους «μονόδρομους» της καπιταλιστικής οικονομίας και της ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά μέσου του πρωθυπουργού, μιλάει για «την κορυφαία πράξη αντίστασης» στο «ευρωιερατείο της λιτότητας» και το «κατεστημένο». Επαναφέρει ξανά το χρεοκοπημένο παραμύθι περί του δήθεν «καλύτερου δυνατού» μνημονίου, τα περί «σκληρών διαπραγματεύσεων» και «κόκκινων γραμμών» που τάχα θα ξαναστήσουν την Ελλάδα στα πόδια της «με τις λιγότερες δυνατές πληγές», όταν είναι παραπάνω από φανερό ότι το ξαναστήσιμο της καπιταλιστικής οικονομίας στα πόδια της και η καπιταλιστική ανάπτυξη, για την οποία παλεύει, έχει μόνο πληγές και βάσανα για τα λαϊκά στρώματα.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, οι υπόλοιπες δυνάμεις του «ναι» δηλώνουν επίσης δικαιωμένοι. Μιλάνε για το μεγάλο κόστος και τις «απαράδεκτες καθυστερήσεις» στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, για την «ανίκανη» κυβέρνηση που τάχα «έβαλε σε περιπέτειες» την οικονομία, τα συμφέροντα δηλαδή του κεφαλαίου, για τα οποία επίσης κόπτονται. Παλεύουν να κρύψουν την ταύτισή τους στην ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, όπως βέβαια και την ψήφο τους στο 3ο μνημόνιο.
Έως και οι πολιτικές δυνάμεις που αποσκίρτησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα υπηρέτησαν επί μακρόν και από υπουργικές θέσεις τα παραμύθια περί ΕΕ που αλλάζει προς το φιλολαϊκότερο και «κυβέρνησης της Αριστεράς που δε θα υπογράψει μνημόνια», διοργάνωσαν προχτές τα δικά τους «μνημόσυνα» του «όχι», συνεχίζοντας εκεί απ' όπου σταμάτησαν την εξαπάτηση, προβάλλοντας τώρα ως εναλλακτική για το λαό λύση την καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα.
Όλοι αυτοί λένε ουσιαστικά στο λαό και την εργατική τάξη τις διάφορες παραλλαγές της ίδιας ιστορίας: Δηλαδή ότι ο καπιταλιστικός δρόμος είναι μονόδρομος και ο λαός δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά να λέει διαρκώς «ναι» στα συμφέροντα του κεφαλαίου και «όχι» στις δικές του ανάγκες. Όμως σήμερα, υπάρχει ακόμα περισσότερη πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχουν «σωτήρες» και φιλολαϊκές συνταγές διαχείρισης του βάρβαρου καπιταλισμού. Μόνο ένα ανασυνταγμένο εργατικό κίνημα και η κοινωνική συμμαχία εργατοϋπαλλήλων, φτωχής αγροτιάς, αυτοαπασχολούμενων, γυναικών και νεολαίας, μόνο ο δικός τους αγώνας σε ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως η ΕΕ, μπορεί να εκφράσει το πραγματικό, ταξικό «όχι» στα αντιλαϊκά μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης.
                                                                                                                                          "Ρ"

Πρόκληση δίχως τέλος...

Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά 53 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υπογράφουν Ερώτηση που προετοιμάζει το έδαφος για τη νέα προκλητική παρέμβαση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπέρ του κεφαλαίου...
Tην ίδια ώρα που η κυβέρνηση τσακίζει το λαό (και) με την παραπέρα απογείωση της φοροληστείας σε βάρος του, με τις νέες αυξήσεις στον ΦΠΑ και συνολικότερα το νέο μπαράζ έμμεσων φόρων, με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς και συνταξιούχους κ.ο.κ., οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν και με τα δυο χέρια όλα τα παραπάνω αντιλαϊκά μέτρα, με Ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή, ζητούν να απαλλαχθούν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις από τον ΦΠΑ στο ηλεκτρικό ρεύμα που χρησιμοποιούν για την παραγωγή των προϊόντων τους, προκειμένου να μπορούν να ανταποκριθούν στο «παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον»!
Λίγο μετά την ψήφιση της κατάργησης του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο φυσικό αέριο για βιομηχανίες ηλεκτροπαραγωγής, λίγο μετά την ψήφιση του ίδιου του «αναπτυξιακού νόμου» με την πληθώρα των νέων φοροαπαλλαγών και κρατικών ενισχύσεων προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, η νέα αυτή παρέμβαση έρχεται να επιβεβαιώσει ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της περιβόητης «δίκαιης ανάπτυξης» που ευαγγελίζονται κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ:
Εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής κρατικής στήριξης στο κεφάλαιο, στο έδαφος των μόνιμων μέτρων σε βάρος του λαού, στον οποίο τάζουν μερικά ψίχουλα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας...
Για να γίνει, μάλιστα, κατανοητό το μέγεθος του νέου προκλητικού δώρου που ετοιμάζει η κυβέρνηση στο κεφάλαιο, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που επικαλούνται οι ίδιοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Ερώτησή τους, σημειώνοντας ότι το ηλεκτρικό ρεύμα παραγωγής «σε ορισμένους κλάδους, όπως των πλαστικών, μπορεί να συμμετέχει έως και 30% στο συνολικό κόστος»...
Εξίσου χαρακτηριστικό είναι και το ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές «υπενθυμίζουν» στην Ερώτησή τους ότι «η τόνωση της εξωστρέφειας και των εξαγωγών αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση», επικαλούμενοι μάλιστα σχετικές δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Οικονομίας, Αλ. Χαρίτση, κατά τη συνάντησή του με το Σύνδεσμο Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος, ενώ σπεύδουν να προσθέσουν με νόημα ότι «για την ανάκαμψη της οικονομίας απαιτείται ένα δημοσιονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον σταθερότητας και εμπιστοσύνης εν τοις πράγμασι και όχι απλώς σε επίπεδο διακηρύξεων».
Φυσικά, θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν επικαλεστεί και τον ίδιο τον πρόεδρό τους, τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα, ο οποίος μιλώντας στα μέσα Ιούνη σε κυβερνητική εκδήλωση για τη «δίκαιη ανάπτυξη», επαναλάμβανε την προσήλωση της κυβέρνησης στην «αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων», στη «δημιουργία εξωστρεφών, δυναμικών επιχειρήσεων», με έμφαση στους «διεθνώς εμπορεύσιμους τομείς»...
Στην πραγματικότητα, βέβαια, όπως και η προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων για την ανάκαμψη των κερδών των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, η στήριξη της «εξωστρέφειας» του ντόπιου κεφαλαίου προωθείται 100%... «εν τοις πράγμασι» και πάει χέρι - χέρι με τα ίδια αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα»:
Κρατική στήριξη των επενδύσεων του κεφαλαίου με κάθε τρόπο, με το λογαριασμό να φορτώνεται σε κάθε περίπτωση στις πλάτες του λαού, επιλογή κλάδων με βάση τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα» του κεφαλαίου, με κριτήριο δηλαδή όχι τις λαϊκές ανάγκες αλλά το πού εκτιμά το κεφάλαιο ότι μπορεί να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία, διαμόρφωση «ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος» με μονιμοποίηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων της προηγούμενης περιόδου και προσθήκη νέων με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου, στο φόντο και των «αβεβαιοτήτων» που εντείνονται στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, σιγή νεκροταφείου στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και ενίσχυση του κατασταλτικού πλαισίου απέναντί του...
Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα, ούτε από την «τόνωση της εξωστρέφειας» του εγχώριου κεφαλαίου ούτε από τις «επενδυτικές ευκαιρίες» που διαφημίζει η κυβέρνηση στα κεφάλαια άλλων κρατών. Αντίθετα, κόντρα σε όσους επιχειρούν να τους στρατεύσουν πίσω από τις ανάγκες και τις «αγωνίες» των επιχειρηματικών ομίλων, στο πλαίσιο του «παγκόσμιου ανταγωνιστικού περιβάλλοντος», οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν κάθε συμφέρον να αντιπαρατάξουν την πάλη τους για την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών!
                                                                                                                                   "P"

Σωτήρες

 

 

Η είδηση από την «Αυγή της Κυριακής» έχει ως εξής: Ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλία κυβερνήσεων σε ομάδα χωρών του Νότου, αλλά και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων άλλων ευρωπαϊκών κρατών με αντικείμενο η ΕΕ των «27» να βγει από τη στασιμότητα της λιτότητας, να αποθαρρύνει φυγόκεντρες τάσεις κ.λπ. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Αλ. Τσίπρας έχει κάνει επαφές με τον Φρ. Ολάντ, τον Μ. Ρέντσι, τον Α. Κόστα, ενώ φαίνεται ότι ανάλογο περιεχόμενο είχαν και οι συζητήσεις με τον Γερμανό αντικαγκελάριο, Ζ. Γκάμπριελ κ.ά. Το πραγματικό περιεχόμενο μιας τέτοιας πρωτοβουλίας, σε συνθήκες που οξύνονται οι αντιθέσεις για το μέλλον και τις προοπτικές της ΕΕ στο φόντο του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, είναι η άσκηση πίεσης για αλλαγή μείγματος, έτσι ώστε να στηριχθεί με καλύτερους για το κεφάλαιο όρους ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία αντιμετωπίζει πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Αυτό που περιγράφεται ως λιτότητα είναι η σκληρή σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, στο πλαίσιο της ΕΕ και των συνθηκών της, και όχι βεβαίως το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα υποχρεώνονται να ζουν «λιτό βίο», εξαιτίας της έντασης της εκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο με τη στήριξη των κυβερνήσεων που εφαρμόζουν αντιλαϊκές - αντεργατικές αναδιαρθρώσεις.
Βεβαίως, ένα ερώτημα που τίθεται είναι σε ποιο βαθμό αυτές οι δυνάμεις έχουν την οικονομική και πολιτική ισχύ να επιβάλουν μια αλλαγή μείγματος στην ΕΕ χωρίς ρήξη στο εσωτερικό της με τις αστικές τάξεις ή τα τμήματα των αστικών τάξεων αυτών των κρατών που θεωρούν αναγκαίο για τα συμφέροντά τους όχι τη χαλάρωση, αλλά το σφίξιμο της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Το επόμενο διάστημα είναι σίγουρο ότι θα γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν διάφορες εκδοχές συμβιβασμών, με κύριο στόχο την εξασφάλιση της συνοχής της ΕΕ. Ταυτόχρονα, όμως, δυναμώνουν και οι φωνές που είτε μιλούν για αποχώρηση κρατών είτε για ΕΕ δύο ταχυτήτων. Δεν υπάρχουν όμως πολιτικά σχέδια που να μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα των δυσκολιών της καπιταλιστικής ανάκαμψης που βρίσκεται ουσιαστικά πίσω από αυτές τις διεργασίες. Αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη αφορά το αντιλαϊκό περιεχόμενο αυτών των σχεδιασμών. Οι επίδοξοι σωτήρες της ΕΕ που εμφανίζονται και ως σωτήρες για τους λαούς είναι αυτοί που εφαρμόζουν στις χώρες τους αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση, όχι βεβαίως γιατί αναγκάστηκαν από τη «κακιά Γερμανία», αλλά γιατί το κεφάλαιο των κρατών τους απαιτεί αίμα, προκειμένου να ξεπεράσει την κρίση και να περάσει στην ανάκαμψη. Σε αυτό, άλλωστε, πρωτοστατεί και η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που προετοιμάζει το έδαφος για τη νέα επίθεση στα Εργασιακά. Επίσης, μια αλλαγή στο μείγμα με μεγαλύτερα περιθώρια δανεισμού, πρόσβασης σε κρατικό και κοινοτικό χρήμα, στήριξης επενδυτικών σχεδίων που ζητάνε οι κεφαλαιοκράτες των λεγόμενων «χωρών του νότου» (αυτό εννοούν ως τέλος της λιτότητας) δεν πρόκειται να φέρει αποκατάσταση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα ούτε να αντιμετωπίσει την ανεργία, τις επιπτώσεις της κρίσης. Αντίθετα, η αντεργατική επίθεση θα είναι διαρκείας. Μια τελευταία πλευρά αφορά την προσπάθεια συνολικά αναστήλωσης της ικανότητας της σοσιαλδημοκρατίας - και με «νέο αίμα» στις γραμμές της σαν αυτό που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ - να χειραγωγεί μαζικά την εργατική τάξη σε αντιλαϊκούς στόχους, στο όνομα μάλιστα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της δημοκρατίας. Αλλωστε, αυτό θα είναι, μεταξύ άλλων, και το αντικείμενο των συζητήσεων στη συνάντηση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στο Παρίσι, που εξαγγέλλεται ότι θα πραγματοποιηθεί μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα σχέδιο σωτηρίας για το κεφάλαιο αυτών των κρατών που βρίσκονται σε πιο αδύναμη θέση σε σχέση με τη Γερμανία και τους συμμάχους της, ένα σχέδιο αναστήλωσης της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας. Ένα σχέδιο χειραγώγησης και εξαπάτησης που κάθε άλλο παρά συμφέρει τους λαούς, τους εργαζόμενους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
                                                                                                                                        "Ρ"

Επίθεση χωρίς ανάπαυλα

Πάνω από 140.000 χαμηλοσυνταξιούχοι πήραν αυτήν τη βδομάδα την πρώτη «κρυάδα» από την εφαρμογή του αντιασφαλιστικού νόμου 4387/2016, που ψήφισε η κυβέρνηση τον περασμένο Μάη. Τόσοι είναι οι δικαιούχοι του ΕΚΑΣ που έχασαν αυτό το σημαντικό για την επιβίωσή τους επίδομα, κατ' εφαρμογή της σταδιακής κατάργησής του μέχρι το 2019.

Τα επόμενα χρόνια θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι, μέχρι να εξαλειφθεί πλήρως το επίδομα. Στο τέλος του 2019, οι 340.000 χαμηλοσυνταξιούχοι που θα έχουν χάσει το ΕΚΑΣ θα μετρούν απώλειες της τάξης των 2,4 δισ. ευρώ. Τα χρήματα αυτά θα λείψουν συνολικά από τις λαϊκές οικογένειες, καθώς οι σημερινοί συνταξιούχοι, με τα πενιχρά τους εισοδήματα, ζουν τα άνεργα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Ακόμα μεγαλύτερο είναι το πλήγμα για τα ζευγάρια των συνταξιούχων που έπαιρναν και οι δύο το επίδομα και τώρα το χάνουν, στην περίπτωση που το οικογενειακό τους εισόδημα ξεπερνάει τα 11.000 ευρώ, που είναι το νέο όριο το οποίο καθορίζει ο νόμος.

Από βδομάδα έπεται συνέχεια. Η καταβολή των επικουρικών συντάξεων θα αποκαλύψει νέες δυσάρεστες εκπλήξεις, καθώς ο τρόπος που διατυπώνονται στο νόμο τα όρια και ο υπολογισμός των νέων περικοπών, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υποστούν μειώσεις πολύ περισσότεροι απ' όσους υπολογίζονταν αρχικά. Σε κάθε περίπτωση, οι μειώσεις είναι βέβαιες για εκείνους τους συνταξιούχους που παίρνουν σήμερα 1.150 ευρώ καθαρά από επικουρική και κύρια σύνταξη.

Ανάμεσα σε αυτούς θα είναι και πολλοί από τους δημόσιους υπάλληλους που είδαν χτες το μέρισμά τους από το Μετοχικό Ταμείο να καταβάλλεται μειωμένο κατά 40% μεσοσταθμικά, ενώ η συνολική μείωση, αν υπολογιστούν και οι προηγούμενες περικοπές, φτάνει το 60%. Είναι φανερό ότι και αυτό το συμπλήρωμα της σύνταξης, που προέρχεται από τις εισφορές των εργαζομένων, όπως και τα εφάπαξ που επίσης μειώνονται, σε μερικά χρόνια θα εξαϋλωθούν.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις «επιδόσεις» που κατέγραψε το κοντέρ της αντιασφαλιστικής πολιτικής της κυβέρνησης την τελευταία βδομάδα, οπότε μπήκαν σε εφαρμογή ορισμένες από τις βασικότερες προβλέψεις του νόμου που ψηφίστηκε το Μάη, κυρίως αυτές που αφορούν περικοπές σε αποδιδόμενες συντάξεις. Εννοείται ότι τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους, όταν πλέον θα αρχίσουν να εκδίδονται οι συντάξεις με το νέο σύστημα.

Απέναντι σ' αυτόν τον ορυμαγδό των μειώσεων, που μεταφράζεται σε χειρότερους όρους ζωής για εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, η κυβέρνηση στέκεται με ωμότητα και κυνισμό, τολμώντας ακόμα και να κουνάει το δάχτυλο σ' αυτούς που κόβει το ΕΚΑΣ. Με συκοφαντίες και λάσπη στο ΚΚΕ και στο ταξικό κίνημα, προσπαθεί να αθωώσει τις περικοπές, ακριβώς για να «βγάλει λάδι» την πολιτική του κεφαλαίου, που θέλει ένα ασφαλιστικό σύστημα φτηνότερο για την εργοδοσία και το κράτος.

Αυτό που επιδιώκουν είναι η μετατροπή της Ασφάλισης και της σύνταξης σε ατομική υπόθεση, μέσα από ένα αμιγώς κεφαλαιοποιητικό σύστημα, στο οποίο θα ξέρεις τι πληρώνεις όχι όμως τι θα πάρεις, και με τα κοράκια της ιδιωτικής ασφάλισης να αλωνίζουν. Αυτό τους το σχέδιο το ντύνουν με το μανδύα της «δικαιοσύνης» και της «αντιμετώπισης των στρεβλώσεων», όπως προσπάθησε να κάνει και προχτές ο υφυπουργός Εργασίας, δίνοντας μια αισχρή παράσταση στη Βουλή.

Είναι φανερό ότι η επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου δεν γνωρίζει ανάπαυλα, είτε συζητάμε για την ψήφιση αντιλαϊκών μέτρων, είτε για την εφαρμογή τους, είτε για την προετοιμασία νέων, όπως αυτά για τα Εργασιακά. Επομένως, ούτε η προσπάθεια για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων και του λαού μπορεί να κάνει παύση. Η διαμαρτυρία Ομοσπονδιών και Συνδικάτων τη Δευτέρα στο υπουργείο Εργασίας, οι κινητοποιήσεις σε χώρους που τα προβλήματα είναι οξυμένα, η δράση για τις Συλλογικές Συμβάσεις, είναι πρωτοβουλίες που συμβάλλουν σ' αυτήν την κατεύθυνση.

                                                                                                                                       "Ρ"

Brexit και προοπτική της ΕΕ

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος για την έξοδο από την ΕΕ έχει βγάλει στην επιφάνεια αντιθέσεις ανάμεσα σε διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχετικά με το μέλλον και την προοπτική της ΕΕ. Οι παρεμβάσεις των τελευταίων ημερών από δυνάμεις εντός και εκτός ΕΕ το επιβεβαιώνουν. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, μίλησε για ανάγκη να μην υπάρξει υστερία, γιατί υπάρχει το ΝΑΤΟ και η διατλαντική Συμμαχία δεν έχει διαλυθεί. Την ίδια ώρα, ιδιαίτερη σημασία έχει η κριτική που ασκεί στην ίδια τη διαδικασία της λεγόμενης πολιτικής και οικονομικής εμβάθυνσης της ΕΕ. Σημειώνει με νόημα για να εξηγήσει τι συνέβη: «Πατήθηκε το κουμπί της παύσης, όσον αφορά το σχέδιο της πλήρους ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και επίσης ότι «ο τρόπος με τον οποίον ψήφισαν οι Βρετανοί εξηγείται από το γεγονός ότι πιθανότατα η ΕΕ προχωρούσε πιο γρήγορα από ό,τι έπρεπε». Εξέφρασε με σαφήνεια τη διαφωνία των αμερικανικών μονοπωλίων σχετικά με τον τρόπο που προωθείται από την πλευρά της Γερμανίας η περίφημη εμβάθυνση της ΕΕ. Διαφωνίες που βεβαίως συναντιούνται με αντίστοιχες που εκφράζονται και στο εσωτερικό της ΕΕ για λογαριασμό των αστικών τάξεων της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.ά. Αυτούς, δηλαδή, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εμφανίζει ως «σύμμαχους» του ελληνικού λαού, την ίδια στιγμή που τσακίζουν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στις χώρες τους.

Από την άλλη, η παρέμβαση του Σόιμπλε, του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, έχει το δικό της «βάρος» στις εξελίξεις, που δείχνει τις επιδιώξεις του ισχυρότερου τμήματος του γερμανικού κεφαλαίου. Αυτός προειδοποίησε ότι υπάρχει κίνδυνος, η απόφαση της Βρετανίας να προκαλέσει φαινόμενο «ντόμινο» στην Ευρώπη και απείλησε ότι η Βρετανία δεν έχει στη διάθεσή της απεριόριστο χρόνο, για να αποφασίσει το πότε θα υποβάλει το αίτημά της για αποχώρηση. Ταυτόχρονα, όμως, το στέλεχος της γερμανικής κυβέρνησης άσκησε κριτική στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι δεν επιβάλλει κυρώσεις σε χώρες που έχουν ελλείμματα, όπως προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ και δεν είναι θεματοφύλακας της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ουσιαστικά, ο Σόιμπλε προετοιμάζει την επόμενη φάση και τα σενάρια μιλάνε για σχεδιασμό ΕΕ πολλών ταχυτήτων και ανάθεση των ελεγκτικών μηχανισμών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε ανεξάρτητη αρχή, που βέβαια θα είναι πιο συνδεδεμένη με το σκληρό πυρήνα που ελέγχει η Γερμανία. Προοπτική που προκαλεί βεβαίως σφοδρές αντιδράσεις στο εσωτερικό της ΕΕ από μια σειρά κρατών, που επιδιώκουν, αντίθετα, χαλάρωση των στόχων.

Αυτές οι παρεμβάσεις, για λογαριασμό των αστικών τάξεων και ιδιαίτερων τμημάτων του κεφαλαίου, αποδεικνύουν ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, παρά την επιδίωξη προσωρινών συμβιβασμών και τα νέα παζάρια που γίνονται, θα κλιμακωθεί. Ιδιαίτερα το μυστικό παζάρι, που γίνεται για τη λεγόμενη Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, είναι άλλο ένα στοιχείο του ανταγωνισμού των καπιταλιστών, με δεδομένη βεβαίως και την από κοινού επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ώστε να αυξάνεται η εκμετάλλευση των εργαζομένων και η κερδοφορία των μονοπωλίων. Είναι γι' αυτό κρίσιμο οι εργαζόμενοι στην ΕΕ να απεγκλωβιστούν από τα αστικά συμφέροντα, να μην μπουν κάτω από ξένες γι' αυτούς σημαίες και να οργανώσουν την πάλη τους για τα δικαιώματά τους σήμερα, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ανοίγοντας και το δρόμο για την οριστική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία.

                                                                                                                                              "P"