Τα «όχι» και τα «ναι»

Σαν κακοπαιγμένη επανέκδοση ταινίας, μοιάζει τις μέρες αυτές ο ψευτοκαβγάς που έχει στηθεί ανάμεσα στα αστικά κόμματα και λοιπές πολιτικές δυνάμεις, με αφορμή τη συμπλήρωση του ενός χρόνου από το περσινό δημοψήφισμα με το κάλπικο για το λαό δίλημμα, αλλά και τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την περίοδο εκείνη.
Τι κι αν τα κόμματα του «όχι» και του «ναι» από κοινού ψήφισαν το νέο μνημόνιο, που προστέθηκε στα δύο προηγούμενα, κλιμακώνοντας περαιτέρω την αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου που βρίσκεται έως και σήμερα σε πλήρη εξέλιξη; Τι κι αν πολύ γρήγορα, ήδη από την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, αποδείχτηκε εκείνο που έλεγε το ΚΚΕ, ότι δηλαδή το δημοψήφισμα με το κάλπικο δίλημμα που έθετε ήταν κυριολεκτικά «ναρκοθετημένο» για το λαό, αφού και το «όχι» και το «ναι» θα αξιοποιούνταν - όπως και έγινε - ως τάχα «λαϊκή έγκριση» στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ως «ναι» στην ΕΕ και την καπιταλιστική βαρβαρότητα;
Ένα χρόνο μετά, όλοι τους δηλώνουν «δικαιωμένοι» και ξεσπαθώνουν με νέα ορμή, ερμηνεύοντας κατά πως τους βολεύει τα γεγονότα και ξαναστήνοντας το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι του εγκλωβισμού του λαού στις διάφορες εκδοχές της αστικής διαχείρισης, αλλά και στα «θέσφατα» και τους «μονόδρομους» της καπιταλιστικής οικονομίας και της ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά μέσου του πρωθυπουργού, μιλάει για «την κορυφαία πράξη αντίστασης» στο «ευρωιερατείο της λιτότητας» και το «κατεστημένο». Επαναφέρει ξανά το χρεοκοπημένο παραμύθι περί του δήθεν «καλύτερου δυνατού» μνημονίου, τα περί «σκληρών διαπραγματεύσεων» και «κόκκινων γραμμών» που τάχα θα ξαναστήσουν την Ελλάδα στα πόδια της «με τις λιγότερες δυνατές πληγές», όταν είναι παραπάνω από φανερό ότι το ξαναστήσιμο της καπιταλιστικής οικονομίας στα πόδια της και η καπιταλιστική ανάπτυξη, για την οποία παλεύει, έχει μόνο πληγές και βάσανα για τα λαϊκά στρώματα.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, οι υπόλοιπες δυνάμεις του «ναι» δηλώνουν επίσης δικαιωμένοι. Μιλάνε για το μεγάλο κόστος και τις «απαράδεκτες καθυστερήσεις» στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, για την «ανίκανη» κυβέρνηση που τάχα «έβαλε σε περιπέτειες» την οικονομία, τα συμφέροντα δηλαδή του κεφαλαίου, για τα οποία επίσης κόπτονται. Παλεύουν να κρύψουν την ταύτισή τους στην ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, όπως βέβαια και την ψήφο τους στο 3ο μνημόνιο.
Έως και οι πολιτικές δυνάμεις που αποσκίρτησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα υπηρέτησαν επί μακρόν και από υπουργικές θέσεις τα παραμύθια περί ΕΕ που αλλάζει προς το φιλολαϊκότερο και «κυβέρνησης της Αριστεράς που δε θα υπογράψει μνημόνια», διοργάνωσαν προχτές τα δικά τους «μνημόσυνα» του «όχι», συνεχίζοντας εκεί απ' όπου σταμάτησαν την εξαπάτηση, προβάλλοντας τώρα ως εναλλακτική για το λαό λύση την καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα.
Όλοι αυτοί λένε ουσιαστικά στο λαό και την εργατική τάξη τις διάφορες παραλλαγές της ίδιας ιστορίας: Δηλαδή ότι ο καπιταλιστικός δρόμος είναι μονόδρομος και ο λαός δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά να λέει διαρκώς «ναι» στα συμφέροντα του κεφαλαίου και «όχι» στις δικές του ανάγκες. Όμως σήμερα, υπάρχει ακόμα περισσότερη πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχουν «σωτήρες» και φιλολαϊκές συνταγές διαχείρισης του βάρβαρου καπιταλισμού. Μόνο ένα ανασυνταγμένο εργατικό κίνημα και η κοινωνική συμμαχία εργατοϋπαλλήλων, φτωχής αγροτιάς, αυτοαπασχολούμενων, γυναικών και νεολαίας, μόνο ο δικός τους αγώνας σε ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως η ΕΕ, μπορεί να εκφράσει το πραγματικό, ταξικό «όχι» στα αντιλαϊκά μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης.
                                                                                                                                          "Ρ"