Σαν το χταπόδι...
Η διαμάχη στο αστικό πολιτικό σύστημα γι' αυτήν την εξέλιξη εκτυλίσσεται σε δύο επίπεδα. Το ένα αφορά στις αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη, για το ποιος υπήρξε λιγότερο συνεπής στις τυπικές υποχρεώσεις του απέναντι στη διαδικασία της δίκης και αν υπήρξε σκοπιμότητα από τη μια ή την άλλη πλευρά για τις καθυστερήσεις και τις παραλείψεις που οδήγησαν στην επ' αόριστον αναβολή.
Το άλλο επίπεδο αφορά στη διαμάχη ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ καταλογίζουν πολιτικές ευθύνες και σκοπιμότητες στην καθυστέρηση της δίκης, με την κυβέρνηση να τους χρεώνει το σκάνδαλο της «Ζήμενς» και να δεσμεύεται ότι δεν θα υπάρξει ατιμωρησία.
Οι διακηρύξεις της έχουν την ίδια αξία με τις δεσμεύσεις που έδιναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», την εποχή που αποκαλυπτόταν το σκάνδαλο. Από τότε πολύ νερό κύλησε στ' αυλάκι και είναι γνωστό το τι ακολούθησε.
Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε βέβαια η πρώτη αφορμή με την οποία βγαίνουν στην επιφάνεια παρασκηνιακές και φανερές κόντρες ανάμεσα σε θεσμούς του αστικού κράτους, αλλά και αστικά κόμματα. Είναι φανερό ότι εκφράζονται αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης, που ακουμπάνε στον έναν ή στον άλλο πόλο του αστικού συστήματος.
Πώς γίνεται όμως ένα τόσο μεγάλο σκάνδαλο, που επί μήνες απασχολούσε την επικαιρότητα και αναδείχτηκε καταλύτης για τις πολιτικές διεργασίες στην Ελλάδα, να καταλήξει σήμερα στα αζήτητα σχεδόν των δικαστηρίων; Για τη διερεύνηση της υπόθεσης, ενεργοποιήθηκαν όλα τα μέσα που διαθέτει το αστικό πολιτικό σύστημα. Έγιναν εξεταστικές επιτροπές, παραπομπή των κατηγορουμένων στη Δικαιοσύνη, ασκήθηκαν διώξεις, ορίστηκαν ημερομηνίες, ο αστικός Τύπος τροφοδότησε τη Δικαιοσύνη με αποκαλύψεις και στοιχεία. Όλα νόμιμα και τυπικά, όλα στο όνομα της διαφάνειας.
Όπως όμως και σε προηγούμενα σκάνδαλα (δομημένα ομόλογα, υποκλοπές, προμήθειες για πολεμικό υλικό κ.ά.), η κατάληξη ήταν το κουκούλωμα. Μπορεί κάποιοι λίγοι να καταδικάστηκαν, μπορεί να εκκρεμούν διώξεις, όμως καμιά από τις πραγματικές αιτίες που εξέθρεψαν τα σκάνδαλα δεν έχει εκλείψει.
Και δεν μπορεί να εκλείψει, ακριβώς επειδή τα σκάνδαλα εδράζονται στη σύμφυση του κράτους με τους επιχειρηματικούς ομίλους, στο ρόλο που παίζει το κράτος στη διευρυμένη αναπαραγωγή των κεφαλαίων τους και στο μεταξύ τους ανταγωνισμό. Μέσα εκεί κρύβεται η νόμιμη και παράνομη παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού υπέρ του ενός ή του άλλου μονοπωλίου, ντόπιου και ξένου.
Κι αυτό βρίσκεται στο DNA του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όσοι νόμοι κι αν θεσπιστούν για τη διαφάνεια, όσα σκάνδαλα κι αν αποκαλυφθούν στο πλαίσιο των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, όσες εξεταστικές κι αν γίνουν. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ας θυμηθούμε πώς «τιμώρησε» το κράτος τη «Ζήμενς», με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό που συμφώνησαν το 2012 και ενώ η πολυεθνική είχε κερδίσει δισ. ευρώ από τις δουλειές της με το ελληνικό κράτος.
Ο συμβιβασμός αυτός προέβλεπε παραίτηση του κράτους «από τις αστικές και διοικητικές αξιώσεις και πρόστιμα κατά της "Ζήμενς "» και ορισμένα άλλα μέτρα - χάδι για την πολυεθνική, όπως δηλώσεις μετανοίας για το χρηματισμό κρατικών λειτουργών και εμπιστοσύνης στην ελληνική αγορά, συμψηφισμό απαιτήσεων ύψους 80 εκατ. ευρώ, παροχή από τη «Ζήμενς» ποσού ύψους 90 εκατ. ευρώ, υποτίθεται για τη «χρηματοδότηση φορέων και δραστηριοτήτων του ελληνικού Δημοσίου» και κάποιες δεσμεύσεις για επενδύσεις μέσα στο 2012.
Δηλαδή, και σ' αυτήν την περίπτωση, «σαν το χταπόδι» τη χτύπησε τη διαπλοκή το αστικό κράτος...
"P"
