Επιλογή του συστήματος
Η βαθιά όξυνση των αντιθέσεων και ο διχασμός στο εσωτερικό της αστικής τάξης των ΗΠΑ, οι δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάκαμψη, καταγράφονται στο αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών που ανέδειξαν τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων, Ντόναλντ Τραμπ, σε νέο Πρόεδρο της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον κόσμο.
Ο Τραμπ, εμφανίζοντας ένα προφίλ εκπροσώπου ουσιαστικά «νέου» κόμματος - γράφτηκε άλλωστε ότι δημιουργεί το «νέο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα», ενώ δεν στηρίχτηκε απ' όλα τα στελέχη του κόμματός του - και αξιοποιώντας τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στα δυο βασικά κόμματα εξουσίας, Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους, και την οργή ειδικά των πιο χτυπημένων από την καπιταλιστική κρίση λαϊκών στρωμάτων, κατάφερε να κερδίσει την προεδρία.
Η επιχείρηση του μηχανισμού του Τραμπ να παρουσιαστεί ως «αντισυστημικός», ενώ είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος, η παρουσίασή του ως μη «επαγγελματία πολιτικού», αξιοποιήθηκαν για τον εγκλωβισμό λαϊκού κόσμου. Αυτή ήταν η επιδίωξη του κεφαλαίου που τον στήριξε, εμφανίζοντάς τον ως «εναλλακτική», όπως άλλωστε είχε κάνει και πριν οκτώ χρόνια με τον «φέρελπι» πρώτο μαύρο Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα.
Τα μέτρα που πάρθηκαν, για να αντιμετωπιστεί η κρίση, η επεκτατική πολιτική που ακολουθούν οι ΗΠΑ, τα χαμηλά επιτόκια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, η διάσωση τραπεζών και επιχειρήσεων, αφενός δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης, εμποδίζοντας την αναγκαία καταστροφή κεφαλαίου, άρα και τις επενδύσεις λιμνάζοντος κεφαλαίου, και, αφετέρου, οδήγησαν σε μια έκρηξη του κρατικού χρέους.
Επίσης, ο οξυμένος ανταγωνισμός με ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Κίνα, οδήγησε σε μεγαλύτερη επιδείνωση τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, εξαιτίας της ανισόμετρης και άναρχης ανάπτυξης στο εσωτερικό τους, καπιταλιστές παραδοσιακών κλάδων, όπως η βαριά βιομηχανία και η μεταποίηση, η εξόρυξη άνθρακα και πετρελαίου, κοντράρονται με καπιταλιστές νέων κλάδων, όπως η πληροφορική και οι διάφορες εφαρμογές της, το ηλεκτρονικό εμπόριο κ.λπ.
Ολα αυτά εξηγούν γιατί κατεστραμμένα λαϊκά στρώματα, ή φτωχά εργατικά τμήματα με εισοδήματα πείνας, κυρίως στην ενδοχώρα, χωρίς καμία ταξική διαπαιδαγώγηση, ελλείψει εργατικού ταξικού - αγωνιστικού κινήματος και επαναστατικού κόμματος, μετακινούνται από τη «Σκύλλα» στη «Χάρυβδη».
Τα ζητήματα της αντιμετώπισης της «παράνομης μετανάστευσης» με ρατσιστική ρητορική και εθνικισμό, της περιορισμένης συμμετοχής των ΗΠΑ σε πολεμικές συγκρούσεις, της πιο «ρεαλιστικής» προσέγγισης με τη Ρωσία, την Κίνα, της επαναδιαπραγμάτευσης εμπορικών συμφωνιών είναι στοιχεία που δείχνουν τάση εθνικής αναδίπλωσης και «προστατευτισμού» για το αμερικάνικο κεφάλαιο και χωράνε πολλές ερμηνείες.
Σε κάθε περίπτωση, από τις πρώτες κιόλας δηλώσεις του, ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος εμφανίστηκε «ενωτικός» και στοχοπροσηλωμένος στην εξυπηρέτηση των γενικών συμφερόντων των αμερικανικών μονοπωλιακών ομίλων. Βεβαίως, είναι ένα ερώτημα αν όλη η αστική τάξη μετά το βαθύ διχασμό που αναμφισβήτητα προέκυψε, θα συνταχθεί σ' αυτήν τη γραμμή ή θα υπάρξουν άλλες εξελίξεις που θα οξύνουν την κατάσταση.
Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα που σχετίζονται με την Ελλάδα, ήδη «δουλεύεται» από αστικά επιτελεία και δημοσιολόγους ότι η «πιο ρεαλιστική» πολιτική Τραμπ και το «δημιουργικό σοκ» από την εκλογή του, μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα ή την υπόθεση του Κυπριακού. Ο λαός της χώρας μας δεν πρέπει να «τσιμπήσει». Η πολιτική των ΗΠΑ, που οριοθετείται από τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, δεν εξαρτάται από πρόσωπα, ενώ και τα ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα καθορίζονται από τη συμμετοχή της στο ευρωατλαντικό πλαίσιο.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, οι προσωρινοί συμβιβασμοί δεν αναιρούν το σφοδρό ανταγωνισμό και τους κινδύνους μιας πιο γενικευμένης σύγκρουσης. Γι' αυτό καθιστούν αναγκαίο για το λαό να δυναμώσει τα αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά της πάλης του, ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, που γεννάει φτώχεια και πολέμους.
"Ρ"
