Μπροστά στο φαινόμενο του φασισμού, δεν αισθάνομαι ούτε για μια στιγμή αλληλέγγυος με όσα κορόιδα παπαγαλίζουν περί δημοκρατικών δικαιωμάτων

Μπροστά στο φαινόμενο του φασισμού, δεν αισθάνομαι ούτε για μια στιγμή αλληλέγγυος με όσα κορόιδα παπαγαλίζουν περί δημοκρατικών δικαιωμάτων

Για το ξήλωμα της Χρυσής Αυγής

Η απροσδόκητη αποφυλάκιση Ρουπακιά μάς ξάφνιασε, μας έπιασε απροετοίμαστους. Δεν φτάνει η πνευματική ενότητα απέναντι στους νεοναζί, χρειάζονται πράξεις. Ναι, υπάρχει θέμα στην κοινωνία μας για το πώς προσλαμβάνουμε αυτό που ονομάζεται «αντικειμενική πραγματικότητα». Αναρωτιέμαι πόσο η δολοφονία του Φύσσα έχει καταφέρει να επηρεάσει στο ελάχιστο πολιτικά τον καθένα μας.

2. Η γέρικη δημοκρατία μας με την ανοχή της απέναντι στους χρυσαυγίτες κατάφερε να τους αποχαλινώσει. Αν την ενδιέφερε, όπως διατείνεται, θα τους είχε θέσει εκτός νόμου. Οι χρυσαυγίτες κωλυσιεργούσαν στη δίκη και αλώνιζαν μέσα στην κοινωνία με τις ασχήμιες τους. Οι περισσότεροι δεν πατούσαν το πόδι τους στο δικαστήριο και όσοι το έκαναν είχαν μπει στο ρόλο του ήρωα μάρτυρα. Την κατάσταση δυσκολεύουν και οι λεγόμενες δυνάμεις Ασφαλείας, που είναι φίλα προσκείμενες στη Χρυσή Αυγή, όπως η ΔΙΑΣ, σύμφωνα με την καταγραφή της κάλπης. Οσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν, ο κόσμος το έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι.

3. Φταίμε. Ακόμα και όταν είδαν τα τάγματα εφόδου στους δρόμους, οι πολίτες δεν αντέδρασαν, πιστοί στη συνήθειά τους να κλείνουν τα μάτια. Ακολούθησαν οι ξυλοδαρμοί των αλλοδαπών στο κέντρο της Αθήνας τόσο σε δημόσια θέα όσο και στα σκοτεινά, τους οποίους πάλι έβλεπαν οι πολίτες από τις τηλεοράσεις. Ηταν ζήτημα χρόνου η Χρυσή Αυτή να κάνει ένα θεαματικό χτύπημα, για να αποδείξει ότι κανείς δεν μπορεί να της θέσει όρια προς γνώση και συμμόρφωση. Είναι λυπηρό ότι έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος για να ανοίξει ένας διάλογος μέσα στην κοινωνία, που κι αυτός ωστόσο ξέπεσε σε φλύαρους συναισθηματισμούς.

4. Η κατακερματισμένη κοινωνία μάς βοηθά να κατανοήσουμε πως μόνο στις δυνάμεις μας μπορούμε να στηριχτούμε, κυρίως απέναντι στο φαινόμενο του νεοναζισμού. Από σεβασμό στην ίδια τη ζωή, οφείλουμε να μη δείξουμε κανένα έλεος, αποκαλύπτοντας διαρκώς τόσο τα δεινά που προκαλούν όσο και την πηγή της προέλευσής τους. Μπροστά στο φαινόμενο του φασισμού, δεν αισθάνομαι ούτε για μια στιγμή αλληλέγγυος με όσα κορόιδα παπαγαλίζουν περί δημοκρατικών δικαιωμάτων, ούτε με τους ελευθεριακούς αστούς που κρύβονται μέχρι να χρησιμοποιήσουν τους χρυσαυγίτες για ίδιον όφελος.

5. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι πρεσβεία στην οποία θα αφήνουμε ατελέσφορα διαβήματα ή διαμαρτυρίες. Ούτε παίζουμε μαζί της προσφέροντας ανταλλάγματα, εξαιτίας των συνεχόμενων προκλήσεων που είναι η διασκέδαση των χαβαλέδων χρυσαυγιτών, για να μη συγκρουστεί μαζί τους η κυβέρνηση. Πρόκειται για δημόσιο κίνδυνο που οι μικροαστοί αυτής της χώρας τους έδωσαν κάθισμα στο κοινοβούλιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία της Χρυσής Αυγής κάνει τα πάντα για να κρύψει το παρελθόν της. Ποτέ άλλοτε άνθρωποι δεν έθαψαν όπως όπως τα σύμβολά τους που είχαν αποτυπώσει με τατουάζ στο σώμα τους. Ποτέ άλλοτε δεν αρνήθηκαν τα λόγια, τις πράξεις και τα γραπτά τους. Μόνοι τους προσπάθησαν να κάνουν μια πλαστική εγχείρηση, ελπίζοντας ότι δεν θα τους αναγνωρίσουμε.

6. Δεν έχει καμία σημασία αν, λόγω της στιγμιαίας παράλυσης της Δικαιοσύνης και ενός νόμου επίμονου, ο δολοφόνος είναι ελεύθερος. Η συγκρατημένη πίκρα και αμηχανία μπροστά στον δολοφονημένο Φύσσα να γίνουν έμπρακτη σκληρή καταγγελία και να αποτελέσει η δίκη, έστω και τώρα, την αρχή για το ξήλωμα της Χρυσής Αυγής. Η Δικαιοσύνη οφείλει να καταλάβει ότι δεν πρόκειται για μια ακόμη δίκη ρουτίνας ούτε για αστυνομικό μυθιστόρημα προς τέρψιν των μικροαστών, αλλά για εγκληματική οργάνωση.

Γιώργος Κακουλίδης

Ριζοσπάστης

Ιδια η πολιτική που χτυπά δικαιώματα, προκαλεί πολέμους, ξεριζώνει λαούς

Ιδια η πολιτική που χτυπά δικαιώματα, προκαλεί πολέμους, ξεριζώνει λαούς

"Πού σε πονά και πού σε σφάζει". Αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται σ' όλα τα ανοιχτά μέτωπα, τα εξής δύο: τη διαρκή επίθεση στο βιοτικό επίπεδο του λαού και την ένταση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης σε βάρος των λαών της περιοχής.

Μια βδομάδα πριν σημειώναμε ότι: Οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με εκπροσώπους της ΕΕ και του ΔΝΤ φέρνουν στο προσκήνιο νέο μείγμα φοροεπιδρομής, περικοπών και αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, ενώ το αμέσως επόμενο διάστημα στην πρώτη γραμμή βρίσκεται το Ασφαλιστικό.

Κι επίσης ότι: Πυκνώνουν τα σύννεφα νέου γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, με βάση τις εξελίξεις στη Συρία. Σε αυτό το σκηνικό, συνιστά άκρως επικίνδυνη εξέλιξη η παρουσία ΝΑΤΟικών ναυτικών δυνάμεων στο Αιγαίο, με συναπόφαση της κυβέρνησης και με αφορμή τον έλεγχο των προσφυγικών ροών.

Και στα δύο μέτωπα σημειώνεται όξυνση. Με την κυβέρνηση να πετά πλέον και την τελευταία μάσκα και να καταφεύγει στον κυνισμό: Η πολιτική μας, λέει, ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό. Και άρα, εννοεί, τα κεφάλια μέσα.

Αυτό ακριβώς δεν πρέπει να συμβεί. Ο λαός δεν πρέπει να αποδεχτεί ότι έχει εγκρίνει την πολιτική που σήμερα εφαρμόζεται, ούτε να θεωρήσει ότι είναι ανέφικτη και ουτοπική η προσδοκία να μπει τέλος στην αντιλαϊκή επίθεση. Στον κυνισμό της κυβέρνησης πρέπει να αντιτάξει τις δικές του ανάγκες, να διεκδικήσει την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση σύγχρονων δικαιωμάτων. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρεθεί σε θέση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του και την εξουσία του.

Υποχρεωμένη να τσακίσει το λαό η κυβέρνηση

Η κυβέρνηση δεν κρύβει λόγια. Εχει αναλάβει βαρύ συμβόλαιο και κάνει κάθε μέρα καθαρό ότι θα τσακίσει ό,τι έχει απομείνει, επειδή αυτό είναι μία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και για τη διαμόρφωση, μακροπρόθεσμα, ευνοϊκών συνθηκών για νέα πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η κυβερνητική εκπρόσωπος το δήλωσε όσο πιο ωμά μπορούσε: «Σε κάθε περίπτωση, η μεταρρύθμιση για το Ασφαλιστικό θα προχωρήσει (...) Οι επαφές σε επίπεδο κλιμακίων συνεχίζονται. Η εκτίμησή μας είναι ότι οι θέσεις της κυβέρνησης και των ευρωπαϊκών θεσμών συγκλίνουν αρκετά ικανοποιητικά (...) Τη συμφωνία, την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να υλοποιήσουμε, έχουμε υποσχεθεί ότι θα υλοποιήσουμε».

Από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου, η μέχρι τώρα εφαρμογή των συμφωνηθέντων έχει αποδώσει αρκετούς καρπούς: Eχουν ήδη μειώσει μισθούς και συντάξεις, έχουν «παγώσει» τις προσλήψεις προσωπικού σε κρίσιμες για το λαό υπηρεσίες, έχουν αυξήσει τους φόρους ακόμα και σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης, προχωρούν τις ιδιωτικοποιήσεις, θέσπισαν φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο και θα θεσπίσουν κι άλλες, έκοψαν και κόβουν όλο και περισσότερα κονδύλια από νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία.

Ο αντιλαϊκός δρόμος για την ανάκαμψη του κεφαλαίου δεν έχει τελειωμό. Το Ασφαλιστικό θα ακολουθήσουν τα Εργασιακά και ποιος ξέρει τι άλλο... Ενώ φέρνουν και ένα ακόμα μνημόνιο, το τέταρτο, με το ΔΝΤ, που συνεπάγεται νέα δανειακή σύμβαση, με νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Απέναντι σ' αυτήν την προοπτική, είναι κρίσιμο ο λαός, οι εργαζόμενοι να μην υποκύψουν. Κάθε παραίτηση, αναμονή ή καθυστέρηση στην καλύτερη οργάνωση της πάλης μπορεί να φέρει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα σε χειρότερη θέση.

Αυξάνονται οι κίνδυνοι

Στο δεύτερο μεγάλο μέτωπο, δεν πέρασε μια βδομάδα απ' όταν το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε: «Παρόλο το καθησυχαστικό κλίμα που επιχειρείται να περάσει, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, που έχουν, για μια ακόμη φορά, φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του Ελληνα πρωθυπουργού, αυξάνουν και βαθαίνουν τους κινδύνους για το λαό μας και τους πρόσφυγες. Η έκφραση ικανοποίησης, στα συμπεράσματα της Συνόδου, για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με πρόσχημα το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό, αποδεικνύει ότι ΕΕ και κυβέρνηση προωθούν τη συνδιαχείριση του Αιγαίου υπό ευρωΝΑΤΟική ομπρέλα, είναι συνυπεύθυνες για την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, εκθέτουν τον ελληνικό λαό σε ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους εμπλοκής στον πόλεμο που μαίνεται στην περιοχή».

Το αποτέλεσμα είναι ήδη ορατό: Η ανάπτυξη της ΝΑΤΟικής αρμάδας στο Αιγαίο και οι τεράστιες μάζες των προσφύγων που έχουν εγκλωβιστεί πλέον στη χώρα μας. Επείγει, κατά συνέπεια, ο λαός μας να βγάλει τα συμπεράσματά του για το χαρακτήρα της ΕΕ, όπου όλοι μαζί, παλιά και νέα κράτη - μέλη, συμφωνούν στο ανοιγοκλείσιμο των συνόρων ανάλογα με τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων. Να διεκδικήσει τη δημιουργία αξιοπρεπών χώρων προσωρινής φιλοξενίας και την απευθείας ασφαλή μεταφορά των προσφύγων στις χώρες προορισμού τους.

Το ΚΚΕ, ήδη από τον Οκτώβρη, είχε καταγγείλει τις αποφάσεις της ΕΕ στο θέμα του Προσφυγικού, με τις οποίες η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει και οι οποίες μετατρέπουν την Ελλάδα σε χώρα εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών. Αυτές οι αποφάσεις προβλέπουν διαλογή και μετεγκατάσταση ενός μικρού αριθμού προσφύγων, ενώ για την πλειοψηφία προβλέπεται η καταστολή, η επαναπροώθηση και ο εγκλωβισμός τους στην Ελλάδα.

Ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι οι επεμβάσεις

Κι ενώ αυτό συμβαίνει, περισσεύουν οι υποκριτικές διακηρύξεις στη Βουλή περί «ευρωπαϊκής ιδέας» και «υπεράσπισης ευρωπαϊκού κεκτημένου», ενώ παράλληλα προωθείται η λογική της χάραξης «εθνικής στρατηγικής» για το Προσφυγικό. Το ΚΚΕ πρότεινε για μια ακόμα φορά συγκεκριμένα μέτρα: «Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να φεύγουν απευθείας από τις χώρες που μπαίνουν, δηλαδή Τουρκία, Ιορδανία και Λίβανο. Μέσα από το μηχανισμό του ΟΗΕ, σε συνεργασία με την ΕΕ κατευθείαν να μπαίνουν σε πλοία, αεροπλάνα και κρουαζιερόπλοια που μπορούν να διατεθούν και να μεταφερθούν στις χώρες που θέλουν να πάνε».

Εχει προτείνει ανθρώπινους και αξιοπρεπείς χώρους προσωρινής φιλοξενίας, με ευθύνη του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Και, φυσικά, να δυναμώσει η πάλη του λαού μας ενάντια σε πολέμους κι επεμβάσεις στην περιοχή, ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτούς τους πολέμους, που δημιουργούν μόνο περισσότερους ξεριζωμένους.

Η κυβέρνηση προβάλλει ως «διαπραγματευτικό ατού» το να ζητηθεί η πιστή εφαρμογή των πρόσφατων αποφάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Προσπερνά, έτσι, τις τεράστιες ευθύνες της για το γεγονός ότι έχει δώσει τη συγκατάθεσή της για το χειρισμό αυτών των ζητημάτων, που δημιουργούν μόνο νέο εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας, με αποτέλεσμα τα αδιέξοδα. Οτι το πρόβλημα το δημιουργούν ακριβώς αυτές οι αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Αυτές οι αποφάσεις προβλέπουν διαλογή και μετεγκατάσταση ενός μικρού αριθμού προσφύγων, ενώ για την πλειοψηφία προβλέπεται η καταστολή, η επαναπροώθηση και ο εγκλωβισμός τους στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν ξεριζωμένοι από εμπόλεμες χώρες, όπως το Αφγανιστάν, που η ΕΕ παράνομα δεν τους αναγνωρίζει το καθεστώς του πρόσφυγα, με αποτέλεσμα τον τελικό εγκλωβισμό τους.

Τα άλλα κόμματα, από την πρώτη στιγμή, χαιρέτισαν την ανάμειξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, γνωρίζοντας ότι αυτή η εμπλοκή αξιοποιεί το Προσφυγικό, ενώ ουσιαστικά σχετίζεται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τους ανταγωνισμούς στη Συρία και θα αξιοποιηθεί από την Τουρκία για να προβάλλει τις γνωστές της αξιώσεις για γκρίζες ζώνες και παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας.

Μονόδρομος η ένταση της λαϊκής πάλης

Μπροστά στις νέες τραγωδίες που εξελίσσονται, είναι κρίσιμο ο ελληνικός λαός, όλοι οι λαοί της περιοχής να θυμούνται ότι η κυπριακή τραγωδία, η εισβολή και η κατοχή έχουν τη σφραγίδα των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Οτι ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ προκάλεσαν τον πόλεμο στη Συρία, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία, εξόπλισαν και ουσιαστικά στήριξαν τους δολοφόνους του «Ισλαμικού Κράτους» και ευθύνονται για το πρωτοφανές προσφυγικό κύμα, το οποίο τώρα τους καλεί η κυβέρνηση να την συνδράμουν για να το διαχειριστεί...

Οι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου δεν είναι παράγοντες ειρήνης και ασφάλειας για τη χώρα μας, αλλά παράγοντες αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, παράγοντες εμπλοκής της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που απειλούν συνολικά τα συμφέροντα των λαών της περιοχής της Ανατ. Μεσογείου. Η ενίσχυση της πάλης ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή αποτελεί μονόδρομο για τους λαούς.

Μονόδρομος είναι στο σύνολό της η λαϊκή πάλη που στην πράξη θα αμφισβητεί το μονόδρομο του κεφαλαίου, δεν θα δείχνει ανοχή στην κυβερνητική πολιτική, θα αναπτύσσεται με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, θα ανοίγει δρόμο για του λαού την εξουσία.

″Ρ″

ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Διακήρυξη για τα 70 χρόνια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας 1946 - 1949

Το εξώφυλλο της Διακήρυξης της ΚΕ του ΚΚΕ

Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από την 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ, από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ

Η ΚΕ του ΚΚΕ, ολόκληρο το Κόμμα και η ΚΝΕ, τιμάμε φέτος τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).

Το 1946 ήταν η χρονιά κατά την οποία συντελέστηκαν σημαντικά γεγονότα, άμεσα συναρτημένα με τη δημιουργία του ΔΣΕ, όπως:

• Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (12 - 15 Φλεβάρη 1946), που άρχισε ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (12 Φλεβάρη 1945). Η 2η Ολομέλεια, έστω και με αντιφάσεις, ήταν εκείνη που αποφάσισε τη διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα.
• Η επίθεση ομάδας ανταρτών στο Σταθμό Χωροφυλακής του Λιτόχωρου, τη νύχτα της 30ής προς 31η Μάρτη 1946, ανήμερα των βουλευτικών εκλογών.
• Η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών (28 Οκτώβρη 1946), που είναι ουσιαστικά η ημερομηνία ίδρυσης του ΔΣΕ. Η επίσημη μετονομασία έγινε στις 27 Δεκέμβρη 1946, με την έκδοση της Διαταγής του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, η οποία όρισε την «ονομασία των ανταρτικών Σωμάτων σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΟΣ».

Η 70ή επέτειος βρίσκει το ΚΚΕ να διεξάγει σταθερά και αποφασιστικά τον αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για τη συμμαχία τους και για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, μέσα στις συνθήκες της αντεπανάστασης, που επικράτησε την περίοδο 1989 - 1991, αλλά και της σημερινής βαθιάς κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν πρόσθετες δυσκολίες στην πάλη. Επιδρούν παραλυτικά, αλλά και αποπροσανατολιστικά στις διαθέσεις των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, παρότι η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η συντονισμένη εκδήλωσή της παγκοσμίως το 2008, τα ασταθή βήματα ανάκαμψης και η εκδήλωση αλλεπάλληλων κρισιακών φαινομένων στη συνέχεια, αποκαλύπτουν το αδιέξοδο του καπιταλισμού, τον ιστορικά παρωχημένο χαρακτήρα του.

Σε αυτόν τον αρνητικό, για το κομμουνιστικό κίνημα και τους λαούς, πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα, το ΚΚΕ έδωσε και δίνει σκληρές κοινωνικές και πολιτικές μάχες, ανασυγκροτημένο ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά, έχοντας διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική στις σύγχρονες συνθήκες και έχοντας ενισχύσει τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά του.

Το ΚΚΕ έχει απλώσει τις πιο βαθιές ρίζες του στο λαό πρωταρχικά με τους σκληρούς ταξικούς αγώνες πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ιδιαίτερα με τους αιματηρούς αγώνες του σε όλη τη δεκαετία του 1940, όπου περίοπτη θέση κατέχουν εκείνοι και εκείνες που έπεσαν στα βουνά, στα εκτελεστικά αποσπάσματα (Γουδή, Παύλου Μελά κα), στις φυλακές (Αίγινας κά), στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Μακρόνησος κά), στους τόπους εξορίας.

Όλοι αυτοί οι αγώνες, ιδιαίτερα ο ταξικός αγώνας του ΔΣΕ, αποτέλεσαν παράγοντα μεγάλης δύναμης και συνειδητοποίησης της κομμουνιστικής ευθύνης, ώστε το ΚΚΕ να σταθεί όρθιο κατά την αντεπανάσταση του 1989 - 1991, να αντλήσει δυνάμεις, για να διατηρήσει την ιστορική του συνέχεια, να αντιμετωπίσει την επίθεση διάλυσής του από το φραξιονιστικό οπορτουνισμό, που είχε συνενωθεί με τις άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου».

Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ έχει την πεποίθηση ότι πραγματική και ουσιαστική τιμή στην Ιστορία του ΔΣΕ και γενικότερα στην ηρωική εκατοντάχρονη πορεία του ως Κομμουνιστικού Κόμματος, αποτελούν τόσο η διδαχή από αυτήν, όσο και η εξαγωγή συμπερασμάτων που ισχυροποιούν την ταξική πάλη σήμερα, τον αγώνα για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ακριβώς γι' αυτό, η κριτική μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ βρίσκεται στον αντίποδα της λαθολογίας, αλλά και του οπορτουνιστικού εξωραϊσμού, που αρνείται να βγάλει συμπεράσματα από το ιστορικό παρελθόν.

Η μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος έχει αποτελέσει για το Κόμμα μας πολύτιμο εφόδιο, για τη διαμόρφωση της στρατηγικής του. Γνώμονα αποτελεί η επιστημονική ανάλυση της καπιταλιστικής πραγματικότητας, που είναι και εγγύηση για να μην οδηγεί η χρονική απόσταση από τα ιστορικά γεγονότα στην εκ του ασφαλούς κριτική, σε απόσπαση από το σύνολο των παραγόντων που τα διαμόρφωσαν.

Το ΚΚΕ δεν κρύβει τις αδυναμίες του υποκειμενικού παράγοντα που επέδρασαν αρνητικά στην έκβαση της πάλης του ΔΣΕ. Θεωρεί άστοχη και αποπροσανατολιστική, και προπαντός αντιεπιστημονική, την απόδοση σε αντικειμενικές αιτίες όλων των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν, τον εξωραϊσμό της πολιτικής του και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ υπήρξε δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης.

Εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της. Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής συμμαχικής της δύναμης, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε το μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον εικοστό αιώνα.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο για τη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε. Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας και περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ξυπόλητοι, στους πάγους και τις θύελλες.

Διδάσκουν, φρονηματίζουν και διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά η δράση και η αυτοθυσία των δεκάδων χιλιάδων νεκρών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, των τραυματιών, των φυλακισμένων για τη δράση τους στις γραμμές του και για την υπόθεσή του και όλων εκείνων που τίμησαν τα όπλα του αγώνα του στην Ελλάδα και την πολιτική προσφυγιά. Στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν νεολαίοι, οργανωμένοι στη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΔΝΕ) και την ΕΠΟΝ, αποτελώντας περίπου το 80% της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ.

Το ΚΚΕ τιμά όλους εκείνους και εκείνες που πολέμησαν ηρωικά, στο Γράμμο και στο Βίτσι, στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, στη Ρούμελη και στην Πελοπόννησο, στη Μακεδονία και στη Θράκη, στην Κρήτη, στα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου, παντού όπου βρόντηξε «ο Όλυμπος και πάλι».

Ο ΔΣΕ αναμετρήθηκε με την εγχώρια αστική τάξη, με το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων («δεξιών» και «κεντρώων»), με το κράτος τους και με τις συμμαχικές τους δυνάμεις, τα καπιταλιστικά κράτη της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των τελευταίων, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία μάχη του Γράμμου, ο ΔΣΕ παρέταξε περίπου 12.500 μαχητές και μαχήτριες με ελαφρύ οπλισμό, ενώ ο κυβερνητικός στρατός υπολογίζεται ότι παρέταξε πάνω από 100.000 άνδρες, διαθέτοντας ακόμα 120 πυροβόλα, πολλά θωρακισμένα και το σύνολο της αεροπορίας. Αυτή η άνιση ταξική αναμέτρηση καθιστά ακόμα μεγαλύτερη την ηθική και πολιτική αξία, την παρακαταθήκη του ΔΣΕ.

Ο ΔΣΕ ήταν λαϊκός στρατός. Στηρίχτηκε στην οργανωτική - πολεμική πείρα του ΕΛΑΣίτικου αγώνα στην Κατοχή και το Δεκέμβρη 1944. Η ΕΑΜική Αντίσταση στην Κατοχή και η κρίσιμη αντικειμενικά ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη είχαν αφήσει μεγάλη αγωνιστική κληρονομιά στη λαϊκή συνείδηση, στις μορφές οργάνωσης και πάλης.

Μεγάλη δύναμη του ΔΣΕ αποτέλεσαν οι δεσμοί του με το λαό, ιδιαίτερα στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας. Οι φτωχές λαϊκές μάζες ήταν εκείνες που τροφοδότησαν τον ΔΣΕ με κάθε είδους βοήθεια, έμψυχο δυναμικό, τροφή και ρουχισμό, βοήθησαν στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής. Στον ΔΣΕ και στους λαογέννητους θεσμούς οργάνωσης της κοινωνικοπολιτικής ζωής (Λαϊκά Συμβούλια, Λαϊκή Πολιτοφυλακή, Λαϊκά Δικαστήρια), στους χώρους που επικράτησε ο ΔΣΕ, βρήκαν το συμπαραστάτη και τη δύναμη που αντιμετώπιζε πλήθος λαϊκών προβλημάτων, όπως την προστασία των παιδιών τους με τη σωτηρία τους από τους βομβαρδισμούς και τον εξανδραποδισμό, τη μόρφωσή τους με την ίδρυση σχολείων. Γι' αυτούς τους λόγους, το αστικό κράτος προχώρησε στην αναγκαστική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων από τα χωριά τους, εκείνους που φαρισαϊκά ονόμασε «ανταρτόπληκτους», προκειμένου να απομονωθεί ο ΔΣΕ από βασικές πηγές της δύναμής του.

Στον αντίποδα του αστικού στρατού, χαρακτηριστικό γνώρισμα του ΔΣΕ ήταν ο αγώνας του για το δίκιο του λαού, η αυταπάρνηση και η συνειδητή πειθαρχία. Συνδύαζε τη μαχητική εφαρμογή των διαταγών με τη δημοκρατία των συνελεύσεων σε διάφορες βαθμίδες του, όπου ασκούνταν κριτική των κατώτερων ιεραρχικά προς τους ανώτερους και αντιστρόφως, γινόταν εκτίμηση των πολεμικών επιχειρήσεων με πνεύμα αυτοκριτικής στάσης.

Ο ΔΣΕ ανέδειξε χιλιάδες στρατιωτικούς ηγέτες σε όλες τις βαθμίδες του, όπως οι: Γιάννης Αλεξάνδρου (Διαμαντής), Χαρίλαος Φλωράκης (Γιώτης), Νίκος Τριανταφύλλου, Στέφανος Γκιουζέλης, Πάνος Ζάρας, Κώστας Καραγιώργης, Γιάννης Ποδιάς, Κώστας Κολιγιάννης (Αρβανίτης), Θανάσης Γκένιος (Λασσάνης), Παντελής Βαϊνάς, Γιώργος Ηλιάδης (Σοφιανός), Νίκος Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας), Τάσος Πέτσας, Ρώμας Πέτσος, Γιώργης Βόγιας (Καρτσιώτης), Αντώνης Αγγελούλης (Βρατσάνος), Κοσμάς Σπανός (Αμύντας), Γιώργος Γιαννούλης, Θωμάς Πάλας (Κόζιακας), Δημήτρης Γιαννακούρας (Πέρδικας), Πολυχρόνης Βάης (Αχιλλέας Πετρίτης), Ηλίας Αλευράς, Κώστας Ξυδέας, Μιχάλης Παπαδάμος (Φεραίος), Μανώλης Σταθάκης, Αρίστος Καμαρινός, Κώστας Τσολάκης, Θύμιος Καψής (Ανάποδος), Γιώργος Γιαννούλης, Γιώργος Γεωργιάδης, Φώτης Σγούρος, Γεράσιμος Γρηγοράτος (Αστραπόγιαννος).

Στην ανάδειξη στρατιωτικών στελεχών υπογραμμίζεται ο ρόλος των Σχολών Αξιωματικών του ΔΣΕ, που επιπλέον συνέβαλαν στην ανάπτυξη και στη μαχητική του ικανότητα.

Στον ΔΣΕ υπηρέτησαν και αξιωματικοί που προέρχονταν από τον αστικό στρατό, όπως οι: Γιάννης Μαλαγάρης, Γιώργος Σαμαρίδης (Λογοθέτης), Γιάννης Κιλισμανής, Στέφανος Παπαγιάννης, Κώστας Κανελλόπουλος, Παύλος Τομπουλίδης, Νίκος Τερζόγλου (Πύραυλος), Θόδωρος Καλλίνος (Αμάρμπεης), Κώστας Μπασακίδης, Χρήστος Στεφόπουλος, Δημήτρης Τσιτσιπής, Θεοδόσης Ζέρβας, Βασίλης Βενετσανόπουλος, Γιώργος Καλλιανέσης (Μεσσήνης), Γιάννης Μανιάς, Δημήτρης Κούκουρας, Θύμιος Ζούλας, Γιώργος Κατεμής, Κώστας Αντωνόπουλος (Κρόνος), Αλέκος Παπαγεωργίου, Γιώργος Κονταλώνης.

Αποφασιστικός παράγοντας στη λειτουργία του, στην εμψύχωση των μαχητών και μαχητριών του, στη διαπαιδαγώγηση και στην πολιτική στάση τους απέναντι στον άμαχο πληθυσμό, αλλά και στους φαντάρους του αστικού στρατού, ήταν ο ρόλος των Πολιτικών Επιτρόπων.

Αναδείχτηκαν πολλοί Πολιτικοί Επίτροποι. Ενδεικτικά αναφέρονται οι: Νίκος Μπελογιάννης, Γιάννης Σαλάς, Βαγγέλης Ρογκάκος, Γιώργης Ερυθριάδης (Πετρής), Μήτσος Βαμβακάς, Λεωνίδας Στρίγκος, Νίκος Κανακαρίδης (Λάμπρος), Κώστας Λουλές, Κώστας Λαουτάρης, Γιώργος Κλαΐνος, Νιόνιος Τραϊφόρος, Παναγιώτης Υφαντής (Ηρακλής), Κώστας Καρκάνης (Τάκης), Νίκος Κλιάφας, Πέτρος Ιωσηφίδης, Σόνια Ελευθεριάδου, Ροΐδης Μιχαλάκης, Κατίνα - Τσβέτα Ανδρεοπούλου, Ελευθερία Ιωαννίδου, Κοσμάς Μπουκοβίνας, Λυδία Καλαϊτζίδου, Ασπασία Δασκαλοπούλου, Αντώνης Αντωνιάδης (Σίμος), Αριστείδης Θεοχάρης, Χρυσούλα Γκόγκογλου, Γιάννα Τρικαλινού, Μανώλης Φραγκιαδάκης, Μαρία Βέλιου (Παρασκευούλα), Δημήτρης Κύρλας, Μελπομένη Δημανοπούλου, Αθανασία Καλαϊτζίδου.

Η ιδεολογικοπολιτική δουλειά στον ΔΣΕ υπηρέτησε το στρατιωτικοπολιτικό στόχο του.

Αξιόλογη ήταν η εκδοτική δραστηριότητα. Εκδίδονταν τα έντυπα: «Εξόρμηση», «Προς τη Νίκη», «Δημοκρατικός Στρατός», «Νέος Μαχητής», «Αγροτικός Αγώνας», «Μαχήτρια», «Αγωνίστρια», «Παρτιζάνα» και άλλα. Πέρα από το κεντρικό τυπογραφείο του ΔΣΕ, κάθε Αρχηγείο Μεραρχίας έβγαζε καθημερινό δελτίο ειδήσεων και την εφημερίδα του. Ξεχωριστές εφημερίδες εκδίδονταν στη γλώσσα των Σλαβομακεδόνων, αλλά και των Μουσουλμάνων της Θράκης.

Εξάλλου, την περίοδο αυτή, κυκλοφορούσαν παράνομα: Στην Αθήνα και τον Πειραιά, ο «Ριζοσπάστης». Στη Θεσσαλονίκη, η «Λαϊκή Φωνή». Στο Βόλο, η «Λευτεριά». Στη Λάρισα, η «Λαϊκή Φωνή». Παράνομες κομματικές εφημερίδες κυκλοφορούσαν και σε άλλες περιοχές, όπως ο «Μωρηάς» στην Πελοπόννησο, οι «Γκιναίοι» στη Σάμο κά.

Επίσης, συγκροτήθηκε το εκδοτικό «Ελεύθερη Ελλάδα», που εξέδωσε εκατοντάδες βιβλία σε χιλιάδες αντίτυπα.

Από τον Ιούλη του 1947 εξέπεμπε αρχικά από το Βελιγράδι και στη συνέχεια από το Βουκουρέστι ο ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα», με κομματική υπεύθυνη την Αφροδίτη Νοδάρα (Ελένη Μακρή), συντάκτες τους Γιώργη Αγγουράκη (Αλέκος Ψηλορείτης), Περικλή Καλοδίκη, Δημήτρη Χατζή, Μαριάννα Βεάκη και εκφωνητές τους Τάκη Λειβαδά και Γιάννα Καλοδίκη.

Η διαφώτιση εκφράστηκε και με ιδεολογικά μαθήματα, διαλέξεις και ομιλίες στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ, που επικεντρώνονταν στην ανύψωση του ηθικού, αλλά και στην ενημέρωση για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και τα καθήκοντα του ΔΣΕ. Ακόμα, πραγματοποιούνταν μαθήματα για το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του ΚΚΕ.

Στα χωριά και τις πόλεις, τμήματα του ΔΣΕ σκορπούσαν έντυπο υλικό ή το τοιχοκολλούσαν. Αξιοποιήθηκαν και οι τηλεβόες, με τους οποίους τα τμήματα του ΔΣΕ απευθύνονταν και στους στρατιώτες του αστικού στρατού, καλώντας τους να μην πολεμούν ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό.

Όποτε επέτρεπαν οι συνθήκες, ειδικότερα στις επετείους, στα διάφορα τμήματα του ΔΣΕ, αλλά και στις ελεύθερες περιοχές, διοργανώνονταν ψυχαγωγικές βραδιές με θεατρικά σκετς, απαγγελίες ποιημάτων και τραγούδια. Είχαν οργανωθεί θίασος και κινηματογραφικό συνεργείο.

Για την οργάνωση και τη διεξαγωγή της πολιτικής διαφώτισης είχε συγκροτηθεί Γραφείο Διαφώτισης στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ. Στην κεντρική διαφώτιση συμμετείχαν, ανάμεσα σε άλλους, οι: Τάκης Μαμάτσης, Παναγιώτης Μαυρομάτης, Ζήνων Ζορζοβίλης, Παρίσης Αγγελίδης, Βάσος Γεωργίου, Νίκος Σιμιτζής, Πασχάλης Πασχαλέφσκι, Απόστολος Σπήλιος.

Σημαντική ήταν η συμμετοχή των γυναικών στη δράση του ΔΣΕ, οι οποίες αποτελούσαν περίπου το 1/4 της συνολικής του δύναμης. 

Χίλιες είκοσι επτά (1.027) γυναίκες αναδείχτηκαν στο βαθμό του αξιωματικού και υπαξιωματικού του ΔΣΕ.

Στα τέλη του 1948, πάνω από το 20% της σύνθεσης των λαϊκών οργάνων ήταν γυναίκες.

Στις τότε συνθήκες της Ελλάδας, αλλά και ευρύτερα, όπου κυριαρχούσε η αντιδραστική αντίληψη για την κατωτερότητα του γυναικείου φύλου και όπου η ανισοτιμία της γυναίκας ήταν θεσμικά κατοχυρωμένη (δεν είχε ακόμα ούτε δικαίωμα ψήφου), ο ΔΣΕ εξύψωσε την εργάτρια και την κοπέλα του χωριού σε πρωταγωνίστρια των πολιτικών εξελίξεων, που άνοιγε το δρόμο για μια καλύτερη ζωή. Η γυναίκα στον ΔΣΕ αποδείχθηκε ισάξια με τον άνδρα συναγωνιστή της. Σε αυτό συνέβαλε η ειδική δουλειά για τις γυναίκες που γινόταν στις γραμμές του ΔΣΕ και εκφράστηκε με τη δημιουργία της «Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ένωσης Γυναικών», της οποίας πρόεδρος ήταν αρχικά η Χρύσα Χατζηβασιλείου και στη συνέχεια η Ρούλα Κουκούλου.

Οι γυναίκες στον ΔΣΕ προκαλούσαν δέος στον πολλαπλάσιο και καλύτερα εξοπλισμένο αστικό ανδρικό στρατό. Ο «δοξασμένος» ελληνικός - αγγλικός - αμερικανικός στρατός ένιωθε ταπεινωμένος, όταν οι γυναίκες του ΔΣΕ, μαζί με τους άνδρες, κέρδιζαν μάχες κλονίζοντας το ηθικό του. Ταυτόχρονα, οι γυναίκες προσέφεραν στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή και στα μετόπισθεν του εχθρού, με το σκόρπισμα προκηρύξεων, τη μετάδοση ειδήσεων, την οργάνωση λαϊκών διαμαρτυριών, αλλά και ως σύνδεσμοι ή συγκεντρώνοντας πληροφορίες.

Ο ΔΣΕ ανέδειξε χιλιάδες ηρωίδες, απλές μαχήτριες ή και με την ευθύνη του στρατιωτικού διοικητή και του Πολιτικού Επιτρόπου. Από τις φωτεινές μορφές των γυναικών μαχητριών είναι αδύνατο να ξεχωριστεί μία, γιατί οι φαινομενικά ξεχωριστές ιστορίες αίματος, αυτοθυσίας, πίστης στα ιδανικά, ενώνονται σε μία ενιαία ιστορία, εκείνη των χιλιάδων ανδρών και γυναικών που τίμησαν το ΚΚΕ, στρατεύτηκαν στον ΔΣΕ, έζησαν και θυσιάστηκαν ηρωικά για το λαό.

Εκπρόσωποί τους στα βουνά και στις πόλεις οι τιμημένες νεκρές ηρωίδες του ΚΚΕ: Ειρήνη - Μίρκα Γκίνη, Βαγγελίτσα Κουσιάντζα, Αθηνά Μπενέκου, Βαγγελιώ Κλάδου, Μαρία Μποράκη, Μαρία Λιουδάκη, Αντζουλέτα Μερκούρη, Διονυσία Γρηγοράτου, Ελένη Οικονόμου, Ιορδάνα Σλατνίκου, Γερμανία Παΐκου, Τασία Κωνσταντινίδου, Ελένη Χρόνη, Περιστέρα Βλάχου, Πολυξένη Κανονίδου, Κούλα Ελευθεριάδου, Ισμήνη Σιδηροπούλου, η τσιγγάνα Μαγδαληνή Παναγιωτίδου και χιλιάδες άλλες.

Αναντικατάστατη υπήρξε στον αγώνα του ΔΣΕ η συμβολή της Υγειονομικής Υπηρεσίας του. Στην αρχή της οργάνωσής της στερούνταν γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και τα πιο στοιχειώδη μέσα. Χρησιμοποιούνταν πανιά και πουκάμισα για γάζες, ενώ για βαμβάκι αυτό που έβγαζε ο λαός των χωριών απ' τα μαξιλάρια και τα παπλώματά του.

Με την ακούραστη προσπάθεια μαχητών και υποστηρικτών του ΔΣΕ χτίστηκαν νοσοκομεία, το μεγαλύτερο στην Άσπρη Πέτρα του Γράμμου, καθώς και στην περιοχή των Πρεσπών, στον Ταΰγετο, στο Βίτσι, στα Ψιανά, στο Ζαγόρι, στη Σπινάσα και σε πολλές ακόμα περιοχές. Χτίστηκαν θάλαμοι ακόμα και με κορμούς δέντρων.

Παράλληλα, αντιμετωπίστηκε, όσο αυτό ήταν δυνατό, η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, με την οργάνωση Σχολών. Από τη Σχολή Μεσαίων Υγειονομικών Στελεχών του ΔΣΕ αποφοίτησαν συνολικά 152 και ονομάστηκαν Ανθυπολοχαγοί της Υγειονομικής Υπηρεσίας. Αργότερα, ακολούθησε νέα σειρά με άλλους 75. Από τη Σχολή Νοσοκόμων αποφοίτησαν πάνω από 300 άντρες και γυναίκες.

Στην οργάνωση και λειτουργία της Υγειονομικής Υπηρεσίας του ΔΣΕ είχαν αποφασιστική συμβολή οι γιατροί και ορισμένοι φοιτητές Ιατρικής. Ανάμεσά τους ο καθηγητής της Ιατρικής Πέτρος Κόκκαλης, οι γιατροί Γιώργος Τζαμαλούκας, Νώντας Σακελλαρίου, Νίκος Κοκουλιός ή Παλιούρας (χρονικά ο πρώτος γιατρός στον ΔΣΕ), Γιώργος Νεδέλκος, Τάκης Σκύφτης, Βασίλης Δαδαλιάρης, Αυγή Κτενά, Καίτη Νικολέττου - Γκιζέλη, Καίτη Ποτήρη, Βασιλική Κριτσίκη, η φοιτήτρια Πάτρα Μονά ή Σπέγγου. Συνέβαλαν, επίσης, εθελοντές γιατροί από άλλες χώρες, όπως ο Ούγγρος γιατρός Τιμπόρ, αλλά και γιατροί του αστικού στρατού που προσχώρησαν στον ΔΣΕ, όπως ο Παναγιώτης Πετρόπουλος.

Οι λιγοστοί γιατροί, με τη βοήθεια του υγειονομικού και άλλου προσωπικού, παρά τις τρομακτικές ελλείψεις, την πλήρη απουσία των κατάλληλων συνθηκών που απαιτούσε το έργο τους, επιτέλεσαν άθλους, διεξάγοντας μια συνεχή πάλη ενάντια στο θάνατο. Κατάφεραν να περιθάλψουν και να σώσουν τη ζωή χιλιάδων μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ. Μόνο στο χώρο Γράμμου - Βίτσι περιέθαλψαν συνολικά περί τους 12.000 μαχητές και μαχήτριες.

Όσα κατόρθωσαν οι γιατροί και οι υγειονομικοί του ΔΣΕ πήγαζαν απ' την πίστη στο δίκιο του αγώνα του. Πολλοί θυσιάστηκαν, ιδιαίτερα από τους τραυματιοφορείς, που μεγάλος αριθμός τους ήταν γυναίκες, αλλά και γιατροί.

Ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ συμμετείχαν και άνθρωποι των επιστημών, των Γραμμάτων και των Τεχνών, όπως οι λογοτέχνες Δημήτρης Χατζής, Φώτης Αγγουλές, Γιώργης Σεβαστίκογλου, Τάκης Αδάμος, Γιώργης Λαμπρινός, Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής, Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Αλέξης Πάρνης, Νίκος Κυτόπουλος, Κώστας Πουρνάρας (Μπόσης), Άνθος Φιλήτας (Άνθιμος Χατζηανθίμου), Βασίλης Πηγής, Νίκος Παπανδρέου, ο ιστορικός Γιώργης Ζωίδης, ο σκηνοθέτης Μάνος Ζαχαρίας, ο οπερατέρ και φωτογράφος Απόστολος Μουσούρης, οι ηθοποιοί Γιάννης Βεάκης, Αντώνης Γιαννίδης, οι εικαστικοί Γιώργος Δήμου, Γιώργος Γούλας και άλλοι.

Στάθηκαν δίπλα και βοήθησαν τον ΔΣΕ από χώρες του εξωτερικού όπου βρίσκονταν, ο γλύπτης Μέμος Μακρής, ο φιλόλογος Γιώργης Αθανασιάδης, οι λογοτέχνες Έλλη Αλεξίου, Μέλπω Αξιώτη, Θεοδόσης Πιερίδης, Έλλη Λαμπρίδη, Θράσος Καστανάκης και πολλοί ακόμα.

Στο πλευρό του ΔΣΕ βρίσκονταν από κάθε μετερίζι, όπως αυτό των εξοριών, των φυλακών, των διώξεων ή άλλο, ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, μια πλειάδα συγγραφέων και ποιητών, όπως οι Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Άγγελος Σικελιανός, Τάσος Λειβαδίτης, Θέμος Κορνάρος, Κώστας Γιαννόπουλος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Μανώλης Αναγνωστάκης, Βικτωρία Θεοδώρου, Διδώ Σωτηρίου, Ανδρέας Φραγκιάς, Μιχάλης Κατσαρός, Στρατής Δούκας, Γιώργος Κοτζιούλας, Μενέλαος Λουντέμης, Νίκος Καρούζος, Νίκος Καββαδίας, Γιώργος Βαλέτας, Κώστας Καλατζής (Θεσσαλός), Άλκη Ζέη, Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο χαράκτης Α. Τάσσος, οι εικαστικοί Γιώργης Φαρσακίδης, Γιάννης Στεφανίδης, Βάλιας Σεμερτζίδης, Βασίλης Αρμάος, Δημήτρης Γιολδάσης, Θωμάς Μώλος, Χρήστος Δαγκλής, Βασίλης Βλασίδης, Βάσω Κατράκη, Κατερίνα Χαριάτη - Σισμάνη, ο μουσικοκριτικός Φοίβος Ανωγειανάκης, ο μουσικοσυνθέτης Αλέκος Ξένος, ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος, ο καθηγητής πανεπιστημίου Γιάννης Ιμβριώτης, η παιδαγωγός Ρόζα Ιμβριώτη, ο κριτικός τέχνης Μάρκος Αυγέρης, οι ιστορικοί Γιάννης Κορδάτος και Δημήτρης Φωτιάδης, οι ηθοποιοί Μάνος Κατράκης, Αλέκα Παΐζη, Τζαβαλάς Καρούσος, Τίτος Βανδής, Ασπασία Παπαθανασίου, Ολυμπία Παπαδούκα, Μαλαίνα Ανουσάκη, Αργυρώ Βόκοβιτς, Καίτη Ντιριντάουα, Ταϋγέτη, Νίκος Φέρμας, Γιώργος Γιολάσης, Κώστας Μπαλαδήμας, η ηθοποιός και λογοτέχνης Ζωρζ Σαρή, ο στιχουργός Κώστας Βίρβος, ο μουσικοσυνθέτης Θόδωρος Δερβενιώτης και πολλοί άλλοι.

Επίσης, χιλιάδες αγωνιστές, στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των καιρών, γράφοντας ποιήματα ή εκφράζοντας το λαϊκό αγώνα μέσα από τη ζωγραφική και τα σκίτσα.

Ο αγώνας του ΔΣΕ ενέπνευσε και ξένους ποιητές παγκόσμιας εμβέλειας, όπως τον Ναζίμ Χικμέτ, τον Πάμπλο Νερούντα, τον Πωλ Ελυάρ και άλλους.

Και σήμερα ο αγώνας του ΔΣΕ πολλούς εμπνέει, αλλά και ενοχλεί τον ταξικό αντίπαλο και όσους συμβιβάζονται μαζί του. Η αστική τάξη και αυτοί που εμπλέκονται στους μηχανισμούς της έχουν εξαπολύσει τόνους λάσπης εναντίον του ΔΣΕ.

Η αστική τάξη και οι συνοδοιπόροι της συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν τον αγώνα του ΔΣΕ, επειδή ξέρουν καλά ότι αντιπροσώπευε την ανώτερη μορφή πάλης, σε περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για το «ποιος - ποιον», για την εξουσία. Τον πολεμούν, γιατί έχουν κάθε συμφέρον να αποκρύπτουν από το λαό την πηγή κάθε αδικίας, δηλαδή την αντίθεση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας. Έχουν συμφέρον να παρεμποδίζουν τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις από το να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

Τα περί «ξενοκίνητων ΕΑΜοβούλγαρων» και «κομμουνιστοσυμμοριτών», των περασμένων δεκαετιών, αναπαράγονται και πάλι από τη φασιστική Χρυσή Αυγή, συστατικό τμήμα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Αναπαράγονται από όλους εκείνους που έχουν ίνδαλμα τους ταγματασφαλίτες και τα χιτλερικά τάγματα εφόδου, θεωρία τους τη ρατσιστική «φυλετική καθαρότητα» και πρακτική τους τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον του λαού και των αγωνιστών του.

Από κοντά και όσοι αναποδογυρίζουν την Ιστορία μέσα από την «αναθεώρησή» της και την προβολή της ανιστόρητης, αντιεπιστημονικής και αντικομμουνιστικής θεωρίας των «δύο άκρων», για να καταλήξουν στην ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό, του Χίτλερ με τον Στάλιν, ο οποίος ηγήθηκε ενός τιτάνιου αγώνα για τη συντριβή του ναζιστικού τέρατος. Σε αυτόν τον αγώνα, η Σοβιετική Ένωση προσέφερε 20.000.000 νεκρούς και περίπου 10.000.000 ανάπηρους και τραυματίες.

Η λαθολογία, το δήθεν μάταιο του αγώνα, το ιδεολόγημα ότι η επιλογή της ένοπλης πάλης ήταν τυχοδιωκτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ και προσωπικά του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και ο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός αποτελούν συστατικά στοιχεία της αστικής προπαγάνδας, τα οποία αναπαράγονται και από τον οπορτουνισμό, στις διάφορες παραλλαγές του και ως προς τις αιτίες της ήττας του ΔΣΕ, αλλά και ως προς τη δράση του ΚΚΕ.

Και ο οπορτουνισμός συγκαλύπτει τη βία του αστικού κράτους, που εκφράζεται με τη νομοθεσία, τους θεσμούς, τα όργανα εξουσίας. Συγκαλύπτει και την πολύμορφη βία που ασκούν οι καπιταλιστές κατά των εργατών και των εργατριών, των εργαζομένων μισθωτών στους τόπους δουλειάς.

Τέτοιες τοποθετήσεις δείχνουν πως οι υποστηρικτές τους τάσσονται στην πραγματικότητα υπέρ της αντιδραστικής και ανορθολογικής θεωρίας του «τέλους της Ιστορίας», σε πείσμα αυτού που επιβεβαιώθηκε χιλιάδες φορές ότι η ιστορική εξέλιξη διέπεται από τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης.

Κάθε εργάτης και εργάτρια, κάθε νέα και νέος, που αρχίζει τη ζωή μέσα στη ζούγκλα όπου κυριαρχεί το δίκιο του εκμεταλλευτή, μπορεί και έχει κάθε συμφέρον να αντιληφθεί, με τη συμβολή του ΚΚΕ, την αιτία και το στόχο της ιδεολογικής επίθεσης των άμεσων ή έμμεσων απολογητών της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Επιδιώκουν να χτυπήσουν την ταξική πάλη σήμερα, προκειμένου να περάσει δίχως κινδύνους για την καπιταλιστική εξουσία η στρατηγική του κεφαλαίου, η διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ανεξάρτητα από τις παραλλαγές, με τις οποίες εκφράζονται η αντίθεση στον αγώνα του ΔΣΕ, η συκοφάντηση και η παραποίησή του, η στρατηγική είναι ενιαία: Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μείνουν ανήμπορα μπροστά στις συνέπειες των αντιφάσεων, της σαπίλας και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού ή να αρκεστούν στην αδιέξοδη πάλη της δήθεν «διόρθωσής» του.

Καμιά συκοφαντική, αντικομμουνιστική και οπορτουνιστική επίθεση δεν μπορεί να σκιάσει τον αγώνα του ΚΚΕ, τον αγώνα του ΔΣΕ, τη λεβεντιά και το ήθος του. Είναι χρέος μας να διαδοθεί περισσότερο η ιστορική αλήθεια. Οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Ο ΔΣΕ διεξήγε έναν αγώνα αναγκαίο.

Η αστική πλευρά είχε κατά πολύ χάσει τη δυνατότητα χειραγώγησης της λαϊκής πλειονότητας. Έφερε το βαθύ στίγμα, είτε της συνεργασίας με τους κατακτητές, είτε της φυγής, είτε της αποχής από τον απελευθερωτικό αγώνα. Αντίθετα, το ΚΚΕ, ως καρδιά του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, της λαϊκής ένοπλης πάλης στα χρόνια της Κατοχής, είχε κερδίσει το μεγαλύτερο τμήμα του λαού. Αντικειμενικά, είχε αλλάξει ο συσχετισμός ανάμεσα στις δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, την αστική τάξη και την εργατική μαζί με τα λαϊκά στρώματα.

Ο εγκλωβισμός του ΚΚΕ και των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στο Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (1943), στις Συμφωνίες του Λιβάνου (1944) και της Καζέρτας (1944), η ήττα του Δεκέμβρη 1944, καθώς και η απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας, δεν είχαν επιφέρει την επιδιωκόμενη από τις αστικές δυνάμεις αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε δικό τους όφελος, παρά και την ορισμένη ανασυγκρότηση του αστικού κράτους που πέτυχαν μετά το Δεκέμβρη, κυρίως χάρη στη στήριξη της Μ. Βρετανίας.

Αντικειμενικά, μετά την απελευθέρωση οξύνθηκε η σκληρή ταξική ένοπλη αναμέτρηση που είτε θα οδηγούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με απομόνωση και των ξένων στηριγμάτων της, είτε στην ήττα των λαϊκών δυνάμεων, στην απομόνωση του ΚΚΕ και στην επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους είναι τελείως αβάσιμος ο ισχυρισμός, που μέχρι και σήμερα προβάλλεται, ότι αν είχε τηρήσει και η αστική πλευρά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θα μπορούσε να υπάρξει στην Ελλάδα μια κατά βάση ομαλή δημοκρατική εξέλιξη.

Το ίδιο αβάσιμος και εκ του πονηρού, με στόχο αποκλειστικά το ΚΚΕ, είναι και ο ισχυρισμός ότι το ΚΚΕ και ο λαός θα είχαν όφελος, εάν το ΕΑΜ έπαιρνε μέρος στις βουλευτικές εκλογές της 31ης Μάρτη 1946.

Οι διωγμοί χιλιάδων ΕΑΜιτών και ΕΛΑΣιτών, που αναγκάστηκαν να βγουν στα βουνά και άλλοι να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς (Μπούλκες και αλλού), η αθώωση και οργανική ενσωμάτωση των ταγματασφαλιτών και όλων των υπόλοιπων δοσιλογικών οργανώσεων στους ένοπλους και διοικητικούς μηχανισμούς του κράτους, η παρουσία χιλιάδων του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα και μετά το 1945, όλα αυτά και άλλα μαζί αποτελούσαν όρους για την καπιταλιστική ανασύνταξη και ανασυγκρότηση, μετά από τις μεγάλες καταστροφές του πολέμου, τη «μαύρη» αγορά και τις άλλες συνέπειες.

Δεκατρείς μήνες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, η κατάσταση είχε διαμορφωθεί σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών.

Οργίαζαν οι συμμορίες των Σούρλα, Κατσαρέα, Μαγγανά, Τσαούς Αντών, της «Χ» και δεκάδων άλλων σε όλο τον ελλαδικό χώρο, συνεργατών των κατακτητών και πληρωμένων δολοφόνων, που τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κρατικοί μηχανισμοί είχαν υπό την προστασία τους, με τη συνδρομή του βρετανικού στρατού.

Σε αυτές τις συνθήκες και με νοθευμένους τους εκλογικούς καταλόγους πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές της 31ης Μάρτη 1946.

Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στις εκλογές του 1946 θα αποτελούσε νομιμοποίηση μιας βαθύτατα αντιλαϊκής κατάστασης και θα καλλιεργούσε αυταπάτες ότι ήταν δυνατό, μέσω των εκλογών, να ανατραπεί η προδιαγεγραμμένη στρατηγική των εγχώριων και ξένων καπιταλιστικών δυνάμεων να τσακίσουν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, θα αποδεκάτιζε αμαχητί το λαϊκό κίνημα.

Παράλληλα, μετά τις εκλογές της 31ης Μάρτη 1946 και το νόθο δημοψήφισμα της 1ης Σεπτέμβρη 1946 για την επιστροφή του βασιλιά, η κρατική καταστολή θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο με το Γ΄ Ψήφισμα (1946), τον Α.Ν. 509/1947 «διά την διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος» κά.

Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση», το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο. Ο ΔΣΕ απέδειξε ότι τα λάθη του ΚΚΕ δεν οφείλονταν σε πρόθεση συμβιβασμού και ενσωμάτωσης. Ο ΔΣΕ είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών. Ο ΔΣΕ έσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ.

Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αγώνας διεθνιστικός. Το ΚΚΕ, στις συνθήκες που διαμόρφωσε ο λόγος του Τσόρτσιλ στο Φούλτον περί «σιδηρού παραπετάσματος» (Μάρτης 1946), το Δόγμα Τρούμαν (1947), το Σχέδιο Μάρσαλ (1947) και η ίδρυση του ΝΑΤΟ (Απρίλης 1949), εκπλήρωσε και αυτήν τη φορά στο ακέραιο το διεθνιστικό χρέος του απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, με τεράστιες θυσίες και με τρόπο μοναδικό στον καπιταλιστικό ευρωπαϊκό χώρο.

Η μεγάλη διεθνιστική προσφορά του ΚΚΕ και του ΔΣΕ αποδεικνύεται και μόνο από το γεγονός ότι υποχρέωσαν τις δύο πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τη Μ. Βρετανία και τις ΗΠΑ, να έχουν στραμμένη ενεργά την προσοχή τους στο ένοπλο λαϊκό κίνημα της Ελλάδας, να χρηματοδοτούν την εγχώρια αστική τάξη, για να σταθεί στα πόδια της και να εμπλέκονται κυρίαρχα στις υποθέσεις της, διοικητικά και πολιτικά, για να θωρακιστεί το κράτος της.

Ο ΔΣΕ λειτούργησε ως ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στα κρίσιμα χρόνια 1946 - 1949.

Το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα Μπολσεβίκων (ΚΚΣΕ) και άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, στάθηκαν δίπλα στο ΚΚΕ και βοήθησαν τον αγώνα του ΔΣΕ με πολλούς τρόπους, καθώς και για την αντιμετώπιση των συνεπειών της συντεταγμένης υποχώρησης των δυνάμεων του ΔΣΕ μετά την τελευταία μάχη στο Γράμμο. Υποδέχτηκαν και φιλοξένησαν 25.000 παιδιά (που κυριολεκτικά σώθηκαν από την πείνα, τους βομβαρδισμούς και τα «αναμορφωτήρια» της βασίλισσας Φρειδερίκης). Στη συνέχεια, υποδέχτηκαν δεκάδες χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες, που βρήκαν στα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θερμή φιλοξενία, εργασία, μόρφωση και πολιτισμό, ασφάλεια για τους ίδιους και τις νεότερες γενιές των πολιτικών προσφύγων.

Σημαντική ήταν η διεθνής αλληλεγγύη προς τον ΔΣΕ που αναπτύχθηκε από δυνάμεις του εργατικού - λαϊκού, του κομμουνιστικού κινήματος, σε καπιταλιστικές χώρες. Μία από τις πολλές εκφράσεις της αποτέλεσε η επίσκεψη γαλλικής αντιπροσωπείας στην Ελεύθερη Ελλάδα και στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ το 1949, που συμπεριλάμβανε τον μεγάλο ποιητή Πωλ Ελυάρ.

Αυτές οι ενέργειες αποτέλεσαν έκφραση διεθνιστικής αλληλεγγύης και συμπαράστασης, έστω και διαβαθμισμένης ανάμεσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Ο ΔΣΕ ιδρύθηκε, αναπτύχθηκε και έδρασε αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που η λήξη του συνοδεύτηκε από μεταστροφή στη διάταξη των διεθνών καπιταλιστικών συμμαχιών. Παρά τη σημαντική αλλαγή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη και την Ασία υπέρ των κομμουνιστικών δυνάμεων, αυτός παρέμενε υπέρ του καπιταλισμού, με επίκεντρο τις ΗΠΑ. Μάλιστα, ενίσχυε τις θέσεις του, περνώντας σε φάση ανασυγκρότησης, κήρυξης του «ψυχρού πολέμου» και προσπάθειας διάβρωσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας.

Σε αυτές τις συνθήκες, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, πρωταρχικά η Σοβιετική Ένωση και τα Κομμουνιστικά Κόμματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δεν κράτησε σε όλη την περίοδο του αγώνα του ΔΣΕ την ίδια στάση αναφορικά με τη γενίκευση της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα.

Η διαφοροποιημένη στάση των Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας σχετιζόταν με το πώς εκτιμούσαν τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς των πρώην συμμάχων στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως των ΗΠΑ, απέναντι στις υπό διαμόρφωση εργατικές - λαϊκές εξουσίες των βαλκανικών χωρών και των άλλων χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Σε πρώτη φάση, θεωρούσαν ότι η γενίκευση της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα μπορούσε να λειτουργήσει ως αφορμή παγκόσμιας σύρραξης, την οποία επεδίωκαν να αποτρέψουν. Στη συνέχεια, με την παραπέρα σκλήρυνση της στάσης των ΗΠΑ, μέσω του Δόγματος Τρούμαν και του Σχεδίου Μάρσαλ, η γενίκευση της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα είχε τη σύμφωνη γνώμη τους, δίχως όμως να συνοδεύεται και από την ανάλογη βοήθεια.

Το ζήτημα της στάσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στον ΔΣΕ θα διαφωτιστεί πλήρως με την πρόσβαση στο αναγκαίο και άγνωστο ακόμα αρχειακό υλικό.

Η όξυνση της ταξικής πάλης σε διεθνές επίπεδο δεν βρήκε ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά προετοιμασμένο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όπου επιπλέον στις γραμμές του διεξαγόταν έντονη διαπάλη.

Η απόσπαση 8 χωρών από το ιμπεριαλιστικό σύστημα μετά το 1945 (Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, ΛΔ Γερμανίας, Γιουγκοσλαβία) δεν συνιστά επιβεβαίωση της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτές τις χώρες βάρυνε ο καθοριστικός απελευθερωτικός ρόλος του Κόκκινου Στρατού και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο γενικότερος ισχυροποιημένος ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης.

Στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στις χώρες όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα βρίσκονταν στην εξουσία ή στην πάλη για την εξουσία, συνέχιζαν να κυριαρχούν οι αντιφάσεις της στρατηγικής του, που είχαν εκφραστεί και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πρωταρχικό ήταν ότι δεν εκτιμήθηκε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ως ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές των καπιταλιστικών κρατών και δεν είχε διακηρυχτεί ως κοινός στρατηγικός στόχος η πάλη για την έξοδο από τον πόλεμο με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Ο αγώνας του ΔΣΕ βρέθηκε εκείνη την περίοδο υπό την επίδραση των αντιφάσεων και αδυναμιών της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, άρα και του ΚΚΕ. Το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να βγάλει σωστά συμπεράσματα από την πορεία του ΕΑΜικού κινήματος στην Κατοχή (Συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας, πολιτική της «εθνικής ενότητας») και το Δεκέμβρη 1944. Η πολιτική διακυβέρνηση, που ονομαζόταν «Λαοκρατική» στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και θεωρούνταν μεταβατική προς το σοσιαλισμό, αποτελούσε ουτοπία.

Παρ' όλα αυτά, υπήρχε δυνατότητα ο ΔΣΕ να νικήσει, με την προϋπόθεση ότι το ΚΚΕ θα επέφερε την αναγκαία αλλαγή στη στρατηγική του μέσα στο 1946 και θα οργάνωνε αποφασιστικά την ένοπλη λαϊκή πάλη και εξέγερση, με επίκεντρο τις μεγάλες πόλεις (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και άλλες). Το 1946, ο αστικός στρατός δεν είχε ακόμα αναδιοργανωθεί και μέσα στις γραμμές του υπήρχαν πολλές οργανωμένες δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το ίδιο διάστημα, παρέμεναν ελεύθεροι πολλές χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες, ενώ το αστικό κράτος δεν είχε ακόμα ερημώσει τα χωριά.

Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ, αν και δεν συνταυτίστηκε με τη θέση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (Στάλιν, Δημητρώφ κά) υπέρ της συμμετοχής του ΕΑΜ στις εκλογές του 1946, δεν προχώρησε έγκαιρα και αποφασιστικά στην οργάνωση της γενικευμένης ένοπλης εξέγερσης.

Στη συνέχεια το ΚΚΕ, έχοντας καθαρό ότι η ένοπλη πάλη δεν γινόταν να παραμένει ως δευτερεύον μέσον πίεσης για «ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις» (αυτό επιβεβαίωναν και τα γεγονότα), προσπαθούσε να επιταχύνει τους ρυθμούς για τη γενίκευση του ένοπλου αγώνα. Όμως, ο χρόνος κυλούσε σε βάρος της τελικής αναμέτρησης, της αποτελεσματικότητας του ΔΣΕ. Μέτρησε και στο πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ.

Εβδομήντα χρόνια μετά, το αστικό πολιτικό σύστημα επιχειρεί να αναμορφωθεί, προκειμένου να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, να εκτονώσει την αγανάκτησή του από τον πόλεμο ενάντια στις ανάγκες, αλλά και κατακτήσεις του, που διεξάγουν η καπιταλιστική τάξη και η εξουσία της, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που κινείται στη γραμμή των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η Ιστορία διδάσκει ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση, όποια ονομασία και αν έχει και οποιοδήποτε κόμμα και αν συμμετέχει σε αυτήν, εφόσον η πολιτική εξουσία, τα μέσα παραγωγής και όλος ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, εφόσον η Ελλάδα συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ, έμπειρο και διδαγμένο, φιλοδοξεί και μπορεί να γίνει ο φάρος της νέας και νικηφόρας ταξικής αναμέτρησης για το σοσιαλισμό, που είναι αναγκαίος, επίκαιρος και ρεαλιστικός.

Αθήνα, Φλεβάρης 2016

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ 

Η παραγγελία των χρυσαυγιτών...

Έχει περάσει καιρός από τότε που τα ρεπορτάζ ελληνικών και ξένων δικτύων παρουσίαζαν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες στελεχών της Χρυσής Αυγής. Μία από αυτές ήταν το κατάστημα ενός από τους υπόδικους βουλευτές της στον Κολωνό.

Το μαγαζί έκανε χρυσές δουλειές -όπως έλεγαν τότε- πουλώντας ρούχα με τη στάμπα της Χρυσής Αυγής, άλλα αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως όπλα, αλλά και στρατιωτικά και αστυνομικά είδη. Την πελατεία εξυπηρετούσε άλλη υπόδικη, που εμφανιζόταν ως αγανακτισμένη εναντίον των μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα.

Όλα πήγαιναν καλά παρά το γεγονός ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής είχε ξεκινήσει. «Σπασμένη» βέβαια η κίνηση, δεδομένου ότι οι περισσότεροι «εκλεκτοί» πελάτες ήταν ή στη φυλακή ή είχαν μειώσει τις ...δραστηριότητές τους. Λογικό, λοιπόν, να κοπεί η αθρόα πώληση αρβύλων, παντελονιών παραλλαγής, κοντομάνικων με τα εμβλήματα των φασιστοειδών. Γκαρνταρόμπα απαραίτητη για τα τάγματα εφόδου σε βάρος μεταναστών, αλλά και άλλων...

Απ' ό,τι φαίνεται, όμως, οι δουλειές δεν πάνε καλά. Η «είδηση» που κυκλοφόρησε στην «πιάτσα», λέει ότι οι χρυσαυγίτες ψάχνουν αλλού να ανανεώσουν την γκαρνταρόμπα τους. Το γιατί είναι άγνωστο. Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με όσα λένε άνθρωποι που ξέρουν, η παραγγελία που έγινε για λογαριασμό υψηλόβαθμου στελέχους της οργάνωσης που δραστηριοποιείται στην Ευρώπη και αφορούσε ένα σημαντικό αριθμό «στολών» (παντελόνια και μπουφάν λένε) με διακριτικά της οργάνωσης, δεν έγινε στο γνωστό μαγαζί, αλλά σε κάποιο άλλο κάπου στο κέντρο.

Ακούστηκε, μάλιστα, ακόμα ότι στο συγκεκριμένο νταραβέρι «έπαιξαν» και κάποια καλόπαιδα από συνδέσμους φιλάθλων των Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και άλλων «θυρών», αφού αυτοί ξέρουν τα κατατόπια για ανάλογους εξοπλισμούς. Βοήθησαν, μάλιστα, να αναζητηθούν και εμπορικά μαγαζιά στην επαρχία που θα μπορούσαν να τους προμηθεύσουν.

Τα «νέα» αυτά θα ήταν αδιάφορα εάν δεν έπεφτε το μάτι μας σε ορισμένες ειδήσεις από το εξωτερικό. Γράφτηκε σε ορισμένες εφημερίδες πριν μερικές μέρες: «Με τα μαύρα μπουφάν τους, που είναι διακοσμημένα με ένα σύμβολο που παραπέμπει σε μια θεότητα των Βίκινγκς και τη σημαία της Φινλανδίας, η οργάνωση "Στρατιώτες του Όντιν" έχουν αρχίσει το τελευταίο διάστημα να περιπολούν τους δρόμους, για να προστατεύουν, όπως λένε, τους Φινλανδούς από τους μετανάστες. Στο τέλος του περασμένου έτους, στη βόρεια πόλη Κέμι, κοντά στη μεθοριακή κοινότητα του Τόρνιο, σημείο εισόδου μεταναστών από τη Σουηδία, μια ομάδα νέων ανδρών ίδρυσαν τους "Στρατιώτες του Όντιν". Έκτοτε η οργάνωση επεκτείνεται σε άλλες πόλεις. Μέλη της οργάνωσης αποδίδουν στους "ισλαμιστές εισβολείς" την αύξηση, όπως πιστεύουν, της εγκληματικότητας και συμμετέχουν σε διαδηλώσεις κρατώντας πλακάτ με συνθήματα όπως "οι μετανάστες δεν είναι καλοδεχούμενοι".

Στο Κέμι, οι "Στρατιώτες του Όντιν" περιπολούν καθημερινά τους δρόμους, παρά τις θερμοκρασίες -30 βαθμών Κελσίου. Η οργάνωση λέει ότι δρα σε 23 πόλεις της χώρας, όμως η αστυνομία αντιθέτως εκτιμά πως το δίκτυό της δρα σε πέντε πόλεις. Στη σελίδα της οργάνωσης στο "Facebook" 7.600 χρήστες του ιστότοπου κοινωνικής δικτύωσης έχουν εκφράσει την υποστήριξή τους σ' αυτήν μέσω του εικονιδίου "Μου Αρέσει!".

Η ίδια ομάδα έχει κάνει την εμφάνισή της και στη Νορβηγία. Αντίστοιχες τέτοιες κινήσεις οργανώνονται από φασίστες και ακροδεξιούς σε Γερμανία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβενία και άλλες χώρες».

Άραγε η ανανέωση της γκαρνταρόμπας των χρυσαυγιτών παραπέμπει σε κάτι ανάλογο; Άραγε τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής ετοιμάζονται να επαναδραστηριοποιηθούν ως «περίπολα» ενάντια στους πρόσφυγες και μετανάστες που εγκλωβίζονται στη χώρα μας;

Η είδηση συνέπεσε χρονικά με αυτήν ότι το Μάρτη ο Ρουπακιάς πρόκειται να αφεθεί ελεύθερος. Ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα ελεύθερος. Η παραγγελία ενός μεγάλου αριθμού χρυσαυγίτικων «στολών», οι περιπολίες των φασιστών με αντίστοιχες στολές και το κυνηγητό σε βάρος προσφύγων και μεταναστών που έχουν ήδη ξεκινήσει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες... Τους συνειρμούς δεν μπορεί να τους αποφύγει κανείς.

Σε κάθε περίπτωση, προκύπτει το ερώτημα αν όλα αυτά είναι σε γνώση των αρμόδιων της κυβέρνησης και τι προτίθεται να κάνει στο ενδεχόμενο οι χρυσαυγίτες, αξιοποιώντας τη δυσαρέσκεια που γεννά η πολιτική της ΕΕ και η δικιά της στον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, να εμφανιστούν ξανά στους δρόμους με ανανεωμένη γκαρνταρόμπα ως σωτήρες και προστάτες...

• Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», 28 Φλεβάρη 2016.

Για αυτούς που πιστεύουν ότι η φυλή τους είναι ανώτερη από τις άλλες φυλές

Για αυτούς που πιστεύουν ότι η φυλή τους είναι ανώτερη από τις άλλες φυλές

Ηθελα να γράψω για τους Τσιγγάνους της Ν. Κίου και για το Δήμο Ν. Κίου που ξεσηκώθηκε και εξοπλίστηκε για να τους κυνηγήσει. Να τους επιτεθεί με πρόσχημα την... άμυνα! Μιλάνε για τους Τσιγγάνους σα να μη μιλάνε για ανθρώπους, αλλά για ακρίδες που θα πέσουν στα χωράφια τους και θα τους χαλάσουν τη σοδειά. Ελληνες της ίδιας νοοτροπίας φέρονται το ίδιο και στις άλλες μειονότητες. Αλβανούς, μαύρους κ.ά. Οι ρατσιστές. Αυτοί που πιστεύουν ότι η φυλή τους είναι ανώτερη από τις άλλες φυλές.

Αυτό δεν είναι τίποτα καινούριο. Από αιώνες πριν, από τότε που δημιουργήθηκε οργανωμένο κράτος, η άρχουσα τάξη φανάτιζε το λαό της μ' αυτή τη θεωρία, που με απλά λόγια έλεγε: «Εμείς είμαστε ο ανώτερος λαός, εμείς έχουμε τη σωστή θρησκεία, εμείς έχουμε το σωστό θεό και πρέπει να εκπολιτίσουμε τους βαρβάρους και αλλόπιστους, παίρνοντάς τους τη γη τους, τις γυναίκες τους, τους θησαυρούς τους και τα κεφάλια τους».

Καταλαβαίνω ότι ο ρατσισμός καλλιεργείται από μερικούς γιατί εξυπηρετεί τους σκοπούς τους, αλλά μου είναι αδύνατο να καταλάβω πώς σκέφτεται ένας ρατσιστής που δεν έχει κανένα προσωπικό συμφέρον. Αν καταλήξω στο συμπέρασμα ότι είναι κατώτερης εξυπνάδας και κατώτερης μόρφωσης, γίνομαι κι εγώ... ρατσιστής; Είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που να βλέπει στα φανάρια ανάπηρους, από τους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς του Κλίντον, γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά, ν' απλώνουν τα χέρια ζητώντας ελεημοσύνη και να σκέφτεται, «εγώ είμαι ανώτερος απ' αυτή τη φυλή»;

Τώρα ας υποθέσω ότι αυτός ο «ρατσιστής» έχει ένα εμπορικό και όλοι αυτοί οι ζητιάνοι του φαναριού, αρτιμελείς, καλοντυμένοι και πλούσιοι πήγαιναν στο μαγαζί του και ψώνιζαν «χοντρά», στοιχηματίζω ότι θα 'σπαγε η μέση του, αυτού του ρατσιστή, από τις υποκλίσεις.

Και τι έγινε με τους Αμερικανούς στην Κέρκυρα; Ο λαός της Κέρκυρας ξεσηκώθηκε εναντίον τους όχι βέβαια από ρατσισμό αλλά γιατί αρνιέται να δεχτεί τη βαρβαρότητα της αμερικάνικης πολιτικής. Από την άλλη μεριά, οι έμποροι και οι μαγαζάτορες κάναν αντικίνηση, να τους φέρουν, γιατί θα κέρδιζαν χρήματα. Το ίδιο θα αγωνίζονταν για να φέρουν πλούσιους Αλβανούς, Τσιγγάνους. Γιαπωνέζους και οποιονδήποτε καλό πελάτη. Πού είναι ο ρατσισμός;

Αν ύστερα από ένα αεροπορικό δυστύχημα, δέκα άνθρωποι διαφόρων φυλών, βρεθούν σε μια ερημιά θα αναρωτηθούν σε ποια φυλή ανήκει ο καθένας ή θα ενωθούν για να σωθούν; Ο ρατσισμός είναι φτιαχτός. Ο ιμπεριαλισμός, που δημιούργησε αυτό το ψέμα, τον κρατά φυλαγμένο στο ψυγείο και τον βγάζει από κει σε μικρές ή μεγάλες δόσεις ανάλογα με τις ανάγκες του. Από τον καιρό που ο άνθρωπος γυρίζει τον κόσμο με αεροπλάνο και σε μερικές ώρες γνωρίζει νέους πολιτισμούς, ξέρει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Μπορεί το πετσί τους να έχει άλλο χρώμα, αλλά όλοι δουλεύουν για να ζήσουν, όλοι παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση, όλοι κλαίνε, γελάνε, αγαπάνε. Κι αυτό το τελευταίο, «το αγαπάνε», τρέμουν οι εκμεταλλευτές και οι εχθροί του λαού και της ειρήνης. Και καθώς αποδεικνύεται, οι παπάδες σμίξανε μαζί τους και βάλθηκαν να τους ξεπεράσουν. Και με μια γελοία αφορμή σέρνουν τους οπαδούς τους από λαοσύναξη σε λαοσύναξη και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν πιστούς και άπιστους χωρίζοντάς τους σε άγιους και σατανάδες.

Η αγάπη, η κατανόηση και η λογική είναι τα μεγάλα όπλα για την καλυτέρευση των όρων ζωής και ευτυχίας των ανθρώπων. Την αγάπη διδάσκει ο Χριστός. Είναι δυνατόν να μην το ξέρει ο κ. Χριστόδουλος; Οι χιλιάδες του κόσμου που τον ακολούθησαν σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, σίγουρα πήγαν ν' ακούσουν τον Αρχιεπίσκοπό τους, να τους μιλά, αν όχι για αγάπη, τουλάχιστο για θρησκεία. Κι αντί γι' αυτό άκουσαν τον κ. Χριστόδουλο να βγάζει λόγο πολιτικό, λόγο διχασμού και μίσους. Μίλησε για πιστούς και άπιστους. Εβγαλε το 43% του ελληνικού λαού, που ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, «Γκιαούρηδες». Μίλησε για νικητές και ηττημένους. Εκανε σλόγκαν με ρίμα Θεσσαλονίκη-Νίκη. Περίμενα να ακούσω και ρίμα για τη λέξη Αθήνα, αλλά φαίνεται ότι δεν είχε έμπνευση.

Δεν ξέρω αν ο κ. Χριστόδουλος ενίσχυσε την προσωπική του θέση στη Βουλή, αλλά σίγουρα αδίκησε τη θρησκεία, γιατί δεν υπήρξε ούτε στιγμή ειλικρίνειας σ' όλη τη διάρκεια αυτής της διένεξης ανάμεσα στους υποστηρίζοντες του «Χ.Ο.» και σ' αυτούς που ζητούν την απάλειψή του και που είναι οι ίδιοι που ψήφισαν τη «Σένγκεν». Και είναι βέβαιο πως αν η ΝΔ ήταν κυβέρνηση, ο κ. Στέφανος Μάνος θα ψήφιζε αυτό που δήλωσε, δηλαδή, τη μη αναγραφή του «Χ.Ο.» και τότε θα ήταν οι Νεοδημοκράτες «Γκιαούρηδες» και οι ΠΑΣΟΚατζήδες θα έτρεχαν στο λαοσυναξάρισμα.

Συγνώμην που επιμένω στις απορίες μου, αλλά θα ξαναρωτήσω: «Είναι δυνατό η πίστη σου στο θεό ν' αλλάζει ανάλογα με το κόμμα στο οποίο ανήκεις;».

Τίτος Βανδής

Ριζοσπάστης, 27 Ιούνη 2000 

Αντιγραφή απο το 'ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ'

Οι "μη φιλικοί"... "φίλοι" ... και το δούλεμα δίχως τέλος

Οι "μη φιλικοί"... "φίλοι" ... και το δούλεμα δίχως τέλος

Στα «κάγκελα» εμφανίζεται να βγαίνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απέναντι στην αυστριακή κυβέρνηση και τις κινήσεις της στο Προσφυγικό: Χαρακτηρίζει «μη φιλική ενέργεια» τη «διεθνή διάσκεψη», που διοργανώθηκε στη Βιέννη με χώρες των δυτικών Βαλκανίων, χωρίς να προσκληθεί η Ελλάδα, ανακαλεί για «διαβουλεύσεις» στην Αθήνα την πρέσβη της Ελλάδας στην Αυστρία, απορρίπτει αίτημα της Αυστριακής υπουργού Εσωτερικών για επίσκεψη στην Ελλάδα κ.ο.κ.

Την ίδια ώρα, τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ... «στάζουν μέλι» για τη «στήριξη» και την «υπεύθυνη στάση» της Γερμανίας.

Αλήθεια, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας και η «Αυγή», δεν ήταν αυτοί που μας παρουσίαζαν πριν από μερικούς μήνες τον Αυστριακό καγκελάριο - κατά την επίσκεψή του τον Ιούνη του 2015 στην Αθήνα - ως «σταθερό φίλο της χώρας μας» και ως «σύμμαχο της Ελλάδας κατά της λιτότητας», την οποία επιβάλλουν η Γερμανία και «ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι»;

Πώς οι... «σταθεροί φίλοι μας» έγιναν... «μη φιλικοί» και τα... «κέντρα της ακραίας λιτότητας» έγιναν «υποστηρικτές της χώρας μας»;

Δε θέλει και πολύ... κλικ - κλικ! Αυτές είναι οι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου, αυτή είναι και η ΕΕ. Αξονες και αντιάξονες, «φίλοι» και «εχθροί» που αναδιατάσσονται συνεχώς, με βάση τα συμφέροντά τους. Σε τελική ανάλυση, όλοι εναντίον όλων για τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε αστικής τάξης και όλοι μαζί εναντίον των λαών, γιατί αυτό απαιτεί η συνολικότερη στρατηγική του κεφαλαίου...

Κι όμως, ακόμα και σήμερα που η ίδια η πραγματικότητα βγάζει μάτι για το χαρακτήρα της ΕΕ, ακόμα και σήμερα που επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι η ίδια πολιτική της ΕΕ, που συνυπογράφεται και υλοποιείται από την κυβέρνηση, είναι αυτή που εγκλωβίζει χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει απτόητη το παραμύθι εξωραϊσμού της λυκοσυμμαχίας.

«Η Ελλάδα», λέει π.χ. ο υπουργός Εξωτερικών, «θα συνεχίσει να πορεύεται με γνώμονα τη συνοχή και το όραμα της ΕΕ». Ο ίδιος, καταγγέλλοντας τις κινήσεις της Αυστρίας, μιλά για «ενέργειες που αντιτίθενται στην ευρωπαϊκή κουλτούρα διαβούλευσης και συνεργασίας», ενώ δε διστάζει να ξεθάψει ακόμα και τις χιλιοφορεμένες θεωρίες περί «σοβαρού ελλείμματος δημοκρατίας» της ΕΕ!

Δούλεμα δίχως τέλος, δηλαδή, μπας και τσιμπήσει κανείς...

Τι να κάνουν κι αυτοί... Πρέπει να υπερασπιστούν μέχρι τέλους τα «οράματα» και την «κουλτούρα» της ΕΕ και των άλλων λυκοσυμμαχιών του κεφαλαίου: Τα «οράματα» και την «κουλτούρα» που τσακίζουν τους λαούς εντός των συνόρων για τα κέρδη των μονοπωλίων, τα «οράματα» και η «κουλτούρα» που σκορπάνε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις όπου Γης, στον ανταγωνισμό τους με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα...

Ολοι σε ετοιμότητα για το Ασφαλιστικό

 

Κυβέρνηση και τρόικα κόβουν και ράβουν το τελικό τους σχέδιο για το Ασφαλιστικό. Σύμφωνα με πληροφορίες, φιλοδοξία του υπουργείου Εργασίας είναι να ολοκληρωθεί ακόμα και μέσα στην επόμενη βδομάδα η διαπραγμάτευση και το νομοσχέδιο να πάρει το δρόμο για τη Βουλή τις πρώτες μέρες του Μάρτη.
Οι διαρροές για τα ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά, ανεξάρτητα από τις σκοπιμότητες που υπηρετούν, σ' ένα πράγμα συνηγορούν: Οτι το νομοσχέδιο που θα φτάσει τελικά στη Βουλή, θα είναι ακόμα χειρότερο, ακόμα πιο άγριο απ' όσα είδαμε έως τώρα να γράφονται στην πρόταση της κυβέρνησης. Είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι διαπραγμάτευση προς όφελος του λαού δεν μπορεί να υπάρξει.
Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, στην εργατική τάξη και στο λαό πρέπει να σημάνει συναγερμός. Η επιτυχία της γενικής 48ωρης απεργίας όταν το νομοσχέδιο πάει στη Βουλή, χρειάζεται επιτακτικά να καθορίσει το περιεχόμενο της δράσης κάθε εργατικού σωματείου και φορέα του κινήματος.
Η κυβέρνηση επιμένει στην προπαγάνδα της ότι οι αλλαγές που προωθεί στο Ασφαλιστικό έχουν το στοιχείο της δικαιοσύνης. Η μόνη δικαιοσύνη που υπάρχει στα μέτρα της, είναι ότι πλήττουν τους πάντες και εξισώνουν όλους προς τα κάτω σε ό,τι αφορά συντάξεις και παροχές.
Αυτό το στόχο υπηρετεί ο επανυπολογισμός των συντάξεων και για τους παλιούς δικαιούχους, με τα κριτήρια τα οποία στο εξής θα βγαίνουν στη σύνταξη οι νέοι. Τη μείωση των παλιών συντάξεων, ανεξάρτητα από το πότε και πώς θα εκφραστεί στο πραγματικό εισόδημα του συνταξιούχου, υπηρετεί το συγκεκριμένο μέτρο, που παίρνεται στο όνομα της «δικαιοσύνης» και ισότιμης μεταχείρισης παλιών και νέων συνταξιούχων.
Ακόμα, η παραπέρα ενοποίηση των Ταμείων και η ένταξη όλων στον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε εξίσωση των παροχών προς τα κάτω για όλους. Να ακόμα ένα στοιχείο της «δικαιοσύνης» που επικαλείται η κυβέρνηση.
Κατά τ' άλλα, όπως όλα δείχνουν, ανάμεσα στα μέτρα που τελικά θα συμπεριληφθούν στο νομοσχέδιο - λαιμητόμο, είναι η αύξηση των απαραίτητων χρόνων Ασφάλισης για την κατοχύρωση του δικαιώματος στη συνταξιοδότηση από τα 15 χρόνια στα 20 χρόνια.
Ανάλογα θα κλιμακώνεται και το ποσό της λεγόμενης «εθνικής σύνταξης» που θα δικαιούται ο συνταξιούχος, με «ταβάνι» τα 384 ευρώ στην περίπτωση της 20ετίας. Δεν έχει αποκλειστεί, επίσης, το ενδεχόμενο να θεσπιστούν και εισοδηματικά κριτήρια για το ύψος της «εθνικής σύνταξης», ώστε να μειωθεί ο συνολικός αριθμός των δικαιούχων και κατά συνέπεια η συνολική κρατική δαπάνη για την Ασφάλιση.
Αλλο μέτρο που φαίνεται πως καταλήγει, είναι η μείωση των ποσοστών αναπλήρωσης για τον υπολογισμό του λεγόμενου «ανταποδοτικού» τμήματος της σύνταξης, ενώ στη λίστα περιλαμβάνονται ακόμα μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις μέχρι και 30%, μικρότερο πλαφόν στο ύψος των αποδοχών από συντάξεις, νέες μεγάλες μειώσεις στα εφάπαξ και περικοπές των μερισμάτων που αποδίδονται στους δημόσιους υπαλλήλους.
Ετσι έχουν τα πράγματα και ήρθε η ώρα ο καθένας να «κάνει ταμείο» και να πάρει την ευθύνη του: Θα επιτρέψει να περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα και τα άλλα που ακολουθούν στα Εργασιακά, στο Φορολογικό και αλλού;
Θα επιτρέψει οι απώλειες των προηγούμενων ετών και τα μέτρα που έρχονται τώρα να νομιμοποιηθούν στη συνείδηση της νέας γενιάς, που θα ζήσει μια ζωή χειρότερη από αυτή των πατεράδων της, ενώ η επιστήμη και η τεχνική έχουν κάνει τεράστια άλματα ακόμα και σε σύγκριση με την προηγούμενη δεκαετία; Κανείς δεν πρέπει να μείνει αμέτοχος στην κλιμάκωση του αγώνα. Ολοι στη μάχη για τη 48ωρη γενική απεργία!

Από τη στήλη 'Η ΑΠΟΨΗ' του 'Ρ'

 

27/02/1933

Τη νύχτα της 26ης προς 27 Φλεβάρη οι ναζί προχωρούν στην προβοκάτσια κατά των κομμουνιστών με τον εμπρησμό του γερμανικού κοινοβουλίου (Ράιχσταγκ).

Δυο μέρες αργότερα αναστέλλονται όλα τα άρθρα του Συντάγματος και η εξουσία παραδίδεται απολύτως στον Χίτλερ και τους ναζί. Χιλιάδες κομμουνιστές θα συλληφθούν, θα φυλακισθούν και θα σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους επόμενους μήνες.

Στις 3/3 θα συλληφθεί και ο ΓΓ του γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Έρνστ Τέλμαν, ο οποίος και φυλακίστηκε με την κατηγορία για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Στη συνέχεια οργάνωσαν μια απίστευτη σκευωρία σε βάρος του Βούλγαρου κομμουνιστή ηγέτη Γκεόργκι Δημητρώφ, τον οποίο κατηγόρησαν ως κυρίως υπεύθυνο για τον εμπρησμό.

Η δίκη του Δημητρώφ και των συντρόφων του άρχισε το Σεπτέμβρη του 1933 στη Λιψία. Το δικαστήριο, κάτω από την πίεση της παγκόσμιας εκστρατείας, αναγκάστηκε να αθωώσει τον Δημητρώφ. Η χιτλερική δικαστική σκηνοθεσία τελείωσε με επαίσχυντη αποτυχία.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ

Οι πρόσφυγες να μεταφέρονται στις χώρες προορισμού τους με ευθύνη ΕΕ και ΟΗΕ (VIDEO)

 

https://youtu.be/CUi3JTTLUb4

 αποφάσεις της ΕΕ εγκλωβίζουν μαζικά πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα και οι αντιθέσεις εντός της Ένωσης αντανακλώνται και στα κλειστά σύνορα από ορισμένες χώρες - μέλη, στην Βουλή περίσσεψαν οι υποκριτικές διακηρύξεις περί «ευρωπαϊκής ιδέας» και «υπεράσπισης ευρωπαϊκού κεκτημένου»!

Ειπώθηκαν στην κοινή συνεδρίαση που έγινε μεταξύ της αντιπροσωπείας της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του ολλανδικού κοινοβουλίου, με τις ελληνικές κοινοβουλευτικές Επιτροπές Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και Δημόσιας Διοίκησης - Δημόσιας Τάξης - Δικαιοσύνης.
Η συνεδρίαση έγινε με αφορμή την ανάληψη της ολλανδικής προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ και είχε θέμα: «Το προσφυγικό ζήτημα και η μεταναστευτική κρίση»
Στην τοποθέτησή του, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, ανέδειξε ότι το προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα «είναι η απανθρωπιά ενός συστήματος που κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο. Το ερώτημα είναι ποιος ευθύνεται αλήθεια; Δεν είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια και αυτών που στηρίζουν την ΕΕ;». Αναφέρθηκε στις επεμβάσεις των ΕΕ και ΝΑΤΟ με διάφορα κάθε φορά προσχήματα στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και σήμερα στη Συρία και επισήμανε ότι η πραγματικότητα είναι πως η σφαγή γίνεται «για την γεωπολιτική κυριαρχία», τις ενεργειακές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς.
Κατέθεσε τις προτάσεις του ΚΚΕ για άμεσα μέτρα: «Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να φεύγουν απευθείας από τις χώρες που μπαίνουν, δηλαδή Τουρκία, Ιορδανία και Λίβανο. Μέσα από το μηχανισμό του ΟΗΕ σε συνεργασία με την ΕΕ κατευθείαν να μπαίνουν σε πλοία, αεροπλάνα και κρουαζιερόπλοια που μπορούν να διατεθούν και να μεταφερθούν στις χώρες που θέλουν να πάνε. Εκεί που θέλουν να πάνε είναι εκείνες οι χώρες που πρωταγωνίστησαν στον πόλεμο, δεν λέω για τους λαούς, λέω για τις κυβερνήσεις και την ίδια την ΕΕ και ας μη σφυρίζουν σήμερα αδιάφορα».
Ως κομβικό σημείο ανέφερε ότι «σε όλη την ΕΕ, που έχει τεράστιες ευθύνες, πρέπει να σηκωθεί ιδεολογικό μέτωπο κατά του σκοταδισμού, του φασισμού, του ρατσισμού, των φασιστικών δυνάμεων, αυτών που αιματοκύλησαν και έσφαξαν την ανθρωπότητα και που κάποιοι τους ονόμασαν και ήρωες μέσα στις χώρες της ΕΕ».

Την ώρα που οι αποφάσεις της ΕΕ εγκλωβίζουν μαζικά πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα και οι αντιθέσεις εντός της Ένωσης αντανακλώνται και στα κλειστά σύνορα από ορισμένες χώρες - μέλη, στην Βουλή περίσσεψαν οι υποκριτικές διακηρύξεις περί «ευρωπαϊκής ιδέας» και «υπεράσπισης ευρωπαϊκού κεκτημένου»!
Ειπώθηκαν στην κοινή συνεδρίαση που έγινε μεταξύ της αντιπροσωπείας της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του ολλανδικού κοινοβουλίου, με τις ελληνικές κοινοβουλευτικές Επιτροπές Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και Δημόσιας Διοίκησης - Δημόσιας Τάξης - Δικαιοσύνης.
Η συνεδρίαση έγινε με αφορμή την ανάληψη της ολλανδικής προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ και είχε θέμα: «Το προσφυγικό ζήτημα και η μεταναστευτική κρίση»
Στην τοποθέτησή του, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, ανέδειξε ότι το προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα «είναι η απανθρωπιά ενός συστήματος που κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο. Το ερώτημα είναι ποιος ευθύνεται αλήθεια; Δεν είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια και αυτών που στηρίζουν την ΕΕ;». Αναφέρθηκε στις επεμβάσεις των ΕΕ και ΝΑΤΟ με διάφορα κάθε φορά προσχήματα στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και σήμερα στη Συρία και επισήμανε ότι η πραγματικότητα είναι πως η σφαγή γίνεται «για την γεωπολιτική κυριαρχία», τις ενεργειακές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς.
Κατέθεσε τις προτάσεις του ΚΚΕ για άμεσα μέτρα: «Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να φεύγουν απευθείας από τις χώρες που μπαίνουν, δηλαδή Τουρκία, Ιορδανία και Λίβανο. Μέσα από το μηχανισμό του ΟΗΕ σε συνεργασία με την ΕΕ κατευθείαν να μπαίνουν σε πλοία, αεροπλάνα και κρουαζιερόπλοια που μπορούν να διατεθούν και να μεταφερθούν στις χώρες που θέλουν να πάνε. Εκεί που θέλουν να πάνε είναι εκείνες οι χώρες που πρωταγωνίστησαν στον πόλεμο, δεν λέω για τους λαούς, λέω για τις κυβερνήσεις και την ίδια την ΕΕ και ας μη σφυρίζουν σήμερα αδιάφορα».
Ως κομβικό σημείο ανέφερε ότι «σε όλη την ΕΕ, που έχει τεράστιες ευθύνες, πρέπει να σηκωθεί ιδεολογικό μέτωπο κατά του σκοταδισμού, του φασισμού, του ρατσισμού, των φασιστικών δυνάμεων, αυτών που αιματοκύλησαν και έσφαξαν την ανθρωπότητα και που κάποιοι τους ονόμασαν και ήρωες μέσα στις χώρες της ΕΕ».

Κλιμάκιο του ΚΚΕ κοντά στους πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά - Παρέμβαση του Χρ. Κατσώτη στον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής

Κλιμάκιο της ΤΟ Πειραιά του ΚΚΕ βρέθηκε δίπλα στους εκατοντάδες πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων πολλά μικρά παιδιά, που βρίσκονται αφημένοι στην τύχη τους στο λιμάνι του Πειραιά. Συνομίλησαν με τους πρόσφυγες και μοίρασαν την ανακοίνωση του Κόμματος για το προσφυγικό πρόβλημα που κυκλοφορεί και στην αραβική και την αγγλική γλώσσα.
Ο βουλευτής του ΚΚΕ Χρήστος Κατσώτης έκανε τηλεφωνική παρέμβαση στον αναπληρωτή υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα, ζητώντας να ληφθούν άμεσα μέτρα για τους μετανάστες που είναι υποχρεωμένοι να παραμένουν εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες.
Σήμερα το πρωί στο λιμάνι του Πειραιά κατέπλευσε το πλοίο «Αριάδνη», μεταφέροντας 1.473 μετανάστες και πρόσφυγες από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, καθώς και το επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο «Βlue Star 2» μεταφέροντας άλλους 279. Οι μετανάστες και πρόσφυγες φιλοξενούνταν προσωρινά στους επιβατικούς σταθμούς του ΟΛΠ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

Για τη σύγκληση σύσκεψης πολιτικών αρχηγών

Δήλωση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Με αφορμή την πρόταση για σύγκληση σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το Προσφυγικό, δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να προκύψει κάτι συγκεκριμένο και ουσιαστικό, ούτε θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει διαμόρφωση ενιαίας - «εθνικής» όπως λέγεται - στρατηγικής, από τη στιγμή που υπάρχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις και προτάσεις.
Ουσιαστικά, η κυβέρνηση, όπως είπε και ο πρωθυπουργός χτες στη Βουλή, αλλά και τα άλλα πολιτικά κόμματα, προτείνουν τη σύσκεψη ως διαπραγματευτικό ατού, για να ζητηθεί η πιστή εφαρμογή των πρόσφατων αποφάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Μα, το πρόβλημα το δημιουργούν ακριβώς αυτές οι αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ, ήδη από τον Οκτώβρη, είχε καταγγείλει τις αποφάσεις της ΕΕ στο θέμα του Προσφυγικού, με τις οποίες η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει και οι οποίες μετατρέπουν την Ελλάδα σε χώρα εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα ζούμε καθημερινά.
Αυτές οι αποφάσεις προβλέπουν διαλογή και μετεγκατάσταση ενός μικρού αριθμού προσφύγων, ενώ για την πλειοψηφία προβλέπεται η καταστολή, η επαναπροώθηση και ο εγκλωβισμός τους στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν ξεριζωμένοι από εμπόλεμες χώρες, όπως το Αφγανιστάν, που η ΕΕ παράνομα δεν τους αναγνωρίζει το καθεστώς του πρόσφυγα, με αποτέλεσμα τον τελικό εγκλωβισμό τους.
Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να υπάρξει συναίνεση ανάμεσα στο ΚΚΕ και τα άλλα κόμματα, που από την πρώτη στιγμή χαιρέτισαν την ανάμειξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, γνωρίζοντας ότι αυτή η εμπλοκή αντιμετωπίζει το Προσφυγικό ως πρόσχημα, ενώ ουσιαστικά σχετίζεται με τον πόλεμο και τους ανταγωνισμούς στη Συρία και θα αξιοποιηθεί από την Τουρκία για να προβάλλει τις γνωστές της αξιώσεις για γκρίζες ζώνες και παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας;
Το ΚΚΕ έχει προτείνει την απευθείας μεταφορά των προσφύγων - μεταναστών από τις χώρες πρώτης υποδοχής, όπως είναι η Τουρκία, η Ιορδανία, ο Λίβανος, αλλά και από τα ελληνικά νησιά, όσων έχουν εγκλωβιστεί, στα κράτη τελικού προορισμού τους, με ευθύνη της ΕΕ και του ΟΗΕ, σε αντίθεση με «hot spots» ή κέντρα μετεγκατάστασης, διαλογής και εγκλωβισμού.
Εχει προτείνει ανθρώπινους και αξιοπρεπείς χώρους προσωρινής φιλοξενίας, με ευθύνη του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Και, φυσικά, να δυναμώσει η πάλη του λαού μας ενάντια σε πολέμους κι επεμβάσεις στην περιοχή, ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτούς τους πολέμους, που δημιουργούν μόνο περισσότερους ξεριζωμένους.
Οι θέσεις όλων των άλλων κομμάτων έτσι κι αλλιώς διατυπώνονται με επάρκεια στις διαδικασίες της Βουλής, όπως και του ΚΚΕ, αλλά και στις επαφές που έχουν τα κόμματα μεταξύ τους. Με την έννοια αυτή, η κυβέρνηση έχει υπόψη της όλες τις αναλυτικές θέσεις από όλα τα κόμματα. Μία σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, με το περιεχόμενο που δίνει η κυβέρνηση, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα, ούτε νόημα έχει ούτε βοηθά στην επίλυση του προβλήματος. Συνεπώς, δε χρειάζεται καν να συγκληθεί.

Καμία αναμονή!

Καμία αναμονή!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι σαφής. Εχει χαράξει συγκεκριμένη πορεία. Θα προχωρήσει στο αντιλαϊκό έκτρωμα, όπως αυτό περιγράφεται στο σχέδιο για το Ασφαλιστικό, και θα τσακίσει ό,τι έχει απομείνει, επειδή αυτό είναι μία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων αλλά και για τη διαμόρφωση, μακροπρόθεσμα, ευνοϊκών συνθηκών για νέα πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Αυτή η πρόθεση συμπυκνώνεται στα λόγια της κυβερνητικής εκπροσώπου. Είπε προχτές: «Σε κάθε περίπτωση, η μεταρρύθμιση για το Ασφαλιστικό θα προχωρήσει (...) Οι επαφές σε επίπεδο κλιμακίων συνεχίζονται. Η εκτίμησή μας είναι ότι οι θέσεις της κυβέρνησης και των ευρωπαϊκών θεσμών συγκλίνουν αρκετά ικανοποιητικά (...) Τη συμφωνία, την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να υλοποιήσουμε, έχουμε υποσχεθεί ότι θα υλοποιήσουμε».

Είναι ξεκάθαρο πια ότι ο στόχος της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, όποια κυβέρνηση και αν τον υπηρετεί, σημαίνει αλύπητο χτύπημα εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, πλήγμα στα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, είναι ασυμβίβαστος με την ανακούφιση, την ανάκτηση απωλειών και δικαιωμάτων που χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Εργαζόμενοι, φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, νέοι, συνταξιούχοι έχουν μπει στο στόχαστρο.

Η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, που - οπωσδήποτε - θα προχωρήσει όπως λέει η κυβέρνηση, είναι ένα μέρος του σχεδίου τους. Ηδη, έχουν κάνει πάρα πολλά. Eχουν ήδη μειώσει μισθούς και συντάξεις, έχουν «παγώσει» τις προσλήψεις προσωπικού σε κρίσιμες για το λαό υπηρεσίες, έχουν αυξήσει τους φόρους ακόμα και σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης, προχωρούν τις ιδιωτικοποιήσεις, θέσπισαν φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο και θα θεσπίσουν κι άλλες, έκοψαν και κόβουν όλο και περισσότερα κονδύλια από νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία.

Ο αντιλαϊκός δρόμος για την ανάκαμψη του κεφαλαίου δεν έχει τελειωμό. Το Ασφαλιστικό θα ακολουθήσουν τα Εργασιακά και ποιος ξέρει τι άλλο... Ενώ φέρνουν και ένα ακόμα μνημόνιο, το τέταρτο, με το ΔΝΤ, που συνεπάγεται νέα δανειακή σύμβαση, με νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Ο αντιλαϊκός προσανατολισμός της κυβέρνησης δεν κρύβεται. Είναι καθαρό ότι η κυβέρνηση, με ελιγμούς, καθυστερήσεις, τρομοκρατία, εκβιασμούς και καλοπιάσματα, έχει ως στόχο να κουράσει, να εξαντλήσει, να αξιοποιήσει τα χρονικά περιθώρια που έχει ώστε να αμβλύνει αντιδράσεις, να εξασθενήσει την εργατική - λαϊκή κινητοποίηση.

Είναι κρίσιμο ο λαός, οι εργαζόμενοι να μην υποκύψουν σε αυτήν την προσπάθεια. Κάθε παραίτηση, αναμονή ή καθυστέρηση στην καλύτερη οργάνωση της πάλης μπορεί να φέρει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα σε χειρότερη θέση, στην αντιπαράθεση με τα μέτρα της κυβέρνησης. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό είναι πολύτιμο. Καμία αναμονή, καμία πίστωση χρόνου λοιπόν.

Ο δρόμος βέβαια είναι μακρύς. Δεν αρχίζει ούτε τελειώνει με μια κινητοποίηση, δεν εξαντλείται σε μια μορφή πάλης. Είναι σημαντικό όλο αυτό το διάστημα να πολλαπλασιαστούν οι δράσεις, οι πρωτοβουλίες του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Οποτε κι αν η κυβέρνηση τολμήσει να φέρει στη Βουλή το Ασφαλιστικό, παρά τη γενικευμένη κατακραυγή, η απάντηση θα πρέπει να είναι δυναμική, η 48ωρη απεργία που έχουν εξαγγείλει και προετοιμάζουν τα συνδικάτα πρέπει να αποτελέσει σταθμό.

″Ρ″