Σχεδιάζουν νέο μακελειό στη Λιβύη

Από την ΝΑΤΟϊκή άσκηση «Phoenix Express»

Όπως όλα δείχνουν, μια νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη είναι προ των πυλών. Ως πρόσχημα θα αξιοποιηθεί, όπως και αλλού, η αντιμετώπιση της δράσης των ισλαμιστών - τζιχαντιστών. Θυμίζουμε ότι το χάος στη χώρα έσπειρε η ιμπεριαλιστική επέμβαση του 2011, ενώ οι σημερινοί ισλαμιστές είναι οι χτεσινοί «σύμμαχοι» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, κρατών της ΕΕ που τους εξόπλισαν, τους στήριξαν ενάντια στον επίσης πρώην σύμμαχό τους Καντάφι. Η πραγματική αιτία, όμως, του πολέμου που ετοιμάζεται, είναι ο έλεγχος - μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτής της χώρας, ενταγμένος στη γενικότερη διαπάλη ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών, διαδρομών μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Τα στοιχεία που δείχνουν ότι η προετοιμασία της επέμβασης εντείνεται το τελευταίο διάστημα, είναι: Το γεγονός ότι την προηγούμενη βδομάδα τρεις χώρες της περιοχής (Ελλάδα, Ιταλία, Μάλτα) εξέδωσαν NOTAM, δηλαδή δέσμευση του εναέριου χώρου ουσιαστικά μόνο για στρατιωτικά αεροσκάφη έως τις 8 Σεπτέμβρη και ότι πυκνώνουν οι στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή.
Συγκεκριμένα: η άσκηση «ΦΟΙΝΙΞ» του ΝΑΤΟ στη βάση της Σούδας, υπό το σχεδιασμό της Διοίκησης των εν Αφρική Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ (AFRICOM) και του αμερικανικού 6ου Στόλου που κράτησε από 15 έως 27 Μάη. Η άσκηση αυτή είχε ως κέντρο επιχειρήσεων το ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) στη βάση της Σούδας, συμμετείχαν στρατιωτικοί από Αλγερία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ισπανία, Ιταλία, Μάλτα, Μαρόκο, Μαυριτανία, Τουρκία,Τυνησία και Ελλάδα, με τη φρεγάτα «ΕΛΛΗ», ομάδες της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών, μία ομάδα της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος και επιτελείς του Αρχηγείου Στόλου και του ΚΕΝΑΠ. Το σενάριό της ήταν «διατήρηση και προαγωγή του επιπέδου επιχειρησιακής εκπαίδευσης επί θεμάτων επιχειρήσεων συνθέσεως ναυτικής εικόνας και επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής». Επίσης, την προηγούμενη βδομάδα ολοκληρώθηκε η πολυεθνική άσκηση «Milex 16», συντονιζόμενη από το Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων της ΕΕ (ΕΣΕΕΕ) στη Λάρισα, με αντικείμενό της την προσομοίωση ουσιαστικά της επέμβασης, αφού αναφερόταν χαρακτηριστικά σε «κρίση» σε αφρικανικό κράτος λόγω εθνικών και φυλετικών διαφορών, στο οποίο καλούνται να επέμβουν στρατιωτικές δυνάμεις της ΕΕ για ...αποκατάσταση της τάξης. Την ίδια ώρα, σήμερα ολοκληρώνεται στην Κύπρο άλλη άσκηση με την επωνυμία «Αργοναύτης» και τη συμμετοχή δυνάμεων από Ελλάδα, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία και Ουγγαρία - η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ - με αντικείμενο τη συνεργασία σε στεριά, θάλασσα, αέρα, για τη «Διαχείριση Κρίσης στη Μέση Ανατολή» και την «υποδοχή αμάχων από περιοχές κρίσεων σε γειτονικές περιοχές, καθώς και στην αντιμετώπιση περιστατικών Έρευνας και Διάσωσης (Ε-Δ) εντός της περιοχής ευθύνης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ταυτίζεται με το FIR Λευκωσίας».
Σε όλα αυτά πρέπει κανείς να προσθέσει την ενίσχυση της παρουσίας της Βρετανίας με νέα πλοία στην περιοχή, την παρουσία του NATO και της ΕΕ στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, με το πρόσχημα της καταπολέμησης των διακινητών ανθρώπων και το προσφυγικό δράμα, που οι ίδιοι ιμπεριαλιστές δημιούργησαν. Την ίδια ώρα, ο υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Π. Καμμένος, διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους τον «κομβικό ρόλο» που μπορεί να παίξει η Ελλάδα με τη βάση της Σούδας. Ειδικά ενόψει της Συνόδου της λυκοσυμμαχίας τον Ιούλη στη Βαρσοβία, διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο. Δηλαδή, την εμπλοκή της χώρας και του λαού μας για άλλη μια φορά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που μακελεύουν λαούς, την πλασάρει ως προσφορά δήθεν στην ειρήνη και την ασφάλεια.
Απέναντι στη με κάθε τρόπο εμπλοκή της χώρας σε ένα νέο μακελειό στη Λιβύη, οι εργαζόμενοι, ο λαός της χώρας μας, το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα πρέπει να αντιδράσουν μαζικά και με αποφασιστικότητα, να μην υιοθετήσουν τα προσχήματα των ΝΑΤΟ - ΕΕ, ούτε της ελληνικής κυβέρνησης.

                                                                                                                                     'Ρ'

«Στο κόκκινο» ευελιξία και απολύσεις

Τα στοιχεία που δημοσίευσε χτες ο «Ριζοσπάστης» για τον τεράστιο αριθμό απολύσεων, αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η κινητικότητα και η ευελιξία στην αγορά εργασίας έχει «χτυπήσει κόκκινο» και ότι η εργοδοσία διαθέτει ισχυρό νομικό οπλοστάσιο για να απολύει εργαζόμενους, όταν και όπως επιβάλλεται από τα οικονομικά της συμφέροντα.
Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία από το σύστημα «Εργάνη» του υπουργείου Εργασίας, το 60% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα έχασαν το 2015 τη δουλειά τους, είτε επειδή έληξε η σύμβασή τους είτε επειδή απολύθηκαν από τον εργοδότη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένα συντριπτικό ποσοστό από το σημερινό εργατικό δυναμικό ανακυκλώνεται στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, με ελαστικές και βραχύχρονες μορφές απασχόλησης, όταν δεν απαξιώνεται στην ανεργία.
Ειδικά για τη νέα γενιά, η πραγματικότητα αυτή είναι ακόμα σκληρότερη, καθώς σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, περισσότερες από τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται κάθε μήνα, είναι εκ περιτροπής εργασίας και μερικής απασχόλησης. Η σταθερή δουλειά με δικαιώματα, ακόμα και μια σύμβαση αορίστου χρόνου, είναι «όνειρο απατηλό» για τους νέους εργαζόμενους.
Ενα ακόμα στοιχείο παρουσιάζει ενδιαφέρον: Το ποσοστό αυτών που χάνουν τη δουλειά τους μέσα σε ένα χρόνο αυξήθηκε κατά 50% στο διάστημα μιας τριετίας (2013 - 2015). Είναι το διάστημα που «ωρίμασαν» αντεργατικοί νόμοι προηγούμενων χρόνων, όπως, για παράδειγμα, η Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου 6/2012, με την οποία μπήκε «πάγος» στις Συλλογικές Συμβάσεις και καθορίστηκε με νόμο ο κατώτερος μισθός.
Οι παρεμβάσεις που έγιναν για λογαριασμό της εργοδοσίας, διευκόλυναν τις απολύσεις και επέτειναν την ελαστικοποίηση στην αγορά εργασίας. Τέτοιες είναι η αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων, η μείωση του χρόνου προειδοποίησης και των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης, η αύξηση της «δοκιμαστικής» περιόδου ενός νεοπροσληφθέντος, από τους 2 στους 12 μήνες, που δίνει τη δυνατότητα στην επιχείρηση να απολύει τον συγκεκριμένο εργαζόμενο χωρίς προειδοποίηση και αποζημίωση.
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί η δυνατότητα που δόθηκε στις επιχειρήσεις να κάνουν ευρύτερη χρήση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, όπως η μερική απασχόληση και η εκ περιτροπής εργασία. Αυτό οδήγησε σε παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, που συμβαδίζει με την αύξηση της υποαπασχόλησης, τα πολύ μειωμένα εισοδήματα και την ανασφάλεια στο σύνολο της εργατικής τάξης.
Επομένως, η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην αγορά εργασίας δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων, που συνεχίζει η σημερινή, για να τονωθούν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός την κρίση και τώρα την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναλαμβάνει σήμερα να πάει ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση στα Εργασιακά, ανοίγοντας ξανά ζήτημα ομαδικών απολύσεων και νέων ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις. Η λεγόμενη υιοθέτηση των «βέλτιστων πρακτικών» της ΕΕ, την οποία διαφημίζει η κυβέρνηση, είναι το προανάκρουσμα της νέας επίθεσης σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Αποδεικνύεται για μια φορά ακόμα - όπως και στην περίπτωση του Ασφαλιστικού - πως η αντεργατική επίθεση δεν έχει ημερομηνία λήξης.
Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να είναι σε επιφυλακή. Να μην αφήσουν περιθώρια στην κυβέρνηση να «βάλει μπροστά» την παραπέρα αποδιάρθρωση των Εργασιακών. Οργανώνοντας αποφασιστικά την πάλη τους, με μέτωπο στην εργοδοσία και τα κόμματά της, να απορρίψουν «διαλόγους» και «επιτροπές» με τα οποία θα επιχειρηθεί να περάσουν προαποφασισμένες ανατροπές.

                                                                                                                                'Ρ'

Πολιτική συγκέντρωση

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΕ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

Αθήνα, 25/05/2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ- ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας καταγγέλλει την εκδικητική-καταχρηστική απόλυση του συναδέλφου οδηγού, γεν. γραμματέα του Σωματείου Οδηγών, Πέτρου Αντζούς, από την ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ. Η απόλυση του συναδέλφου είναι εξόφθαλμη συνδικαλιστική δίωξη. Η εργοδοσία ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, και γενικότερα οι μεγαλοεργοδότες, χρησιμοποιούν αυτήν την γνωστή τους τακτική θέλοντας να επιβάλουν σιγή ιχθύος σε κάθε χώρο δουλειάς, να δρουν ανενόχλητοι, χωρίς καμία αντίσταση, σμπαραλιάζοντας εργασιακές σχέσεις, πετσοκόβοντας μισθούς, εντατικοποιώντας την εργασία. Οι  ευθύνες  της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και όλων των προηγουμένων, είναι τεράστιες, αφού εξασφάλισε στην μεγαλοεργοδοσία ολόκληρο αντεργατικό οπλοστάσιο προκειμένου να ξεμπερδεύει με κάθε πρωτοπόρο αγωνιστή, κάθε τίμιο συνδικαλιστή. Η απόλυση του συναδέλφου έρχεται τη στιγμή που η κυβέρνηση ζεσταίνει τις μηχανές της για να περάσει τον νέο συνδικαλιστικό νόμο, αλλά και να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα. Δεν θα τους κάνουμε την χάρη. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την άμεση ανάκληση της απόλυσης του συναδέλφου.

Οι απολύσεις και η τρομοκρατία δε θα περάσουν.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας

Με χαρές και πανηγύρια «υποδέχτηκε» η κυβέρνηση την απόφαση του Γιούρογκρουπ, η οποία επιβραβεύει το έργο της και ανοίγει το δρόμο για την «επόμενη μέρα» της αντιλαϊκής επίθεσης, με στόχο τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.
Σε αυτό το πλαίσιο, κάνει λόγο για «σημαντική μέρα για την Ελλάδα», πανηγυρίζει γιατί η πρώτη «αξιολόγηση» «ολοκληρώθηκε με επιτυχία», καμαρώνει γιατί θα εκταμιευτούν συνολικά 10,3 δισ. ευρώ και μιλά για «παροχή πολύτιμης ρευστότητας», καθώς 3,5 δισ. ευρώ από αυτά θα δοθούν στην «πραγματική οικονομία», ενώ καυχιέται ότι για πρώτη φορά υπάρχει «σαφής και δεσμευτικός χάρτης για την ελάφρυνση του χρέους».
«Προσπερνά», βέβαια, το «ζουμί» σε ό,τι αφορά το λαό, το οποίο αποτυπώνεται ανάγλυφα και στο ίδιο το κείμενο της απόφασης του Γιούρογκρουπ: Οπως ακριβώς προϋπόθεση για το κλείσιμο της περιβόητης πρώτης «αξιολόγησης» ήταν η προώθηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων του προηγούμενου διαστήματος, έτσι ακριβώς προϋπόθεση για την «πολύτιμη ρευστότητα» του κεφαλαίου, καθώς και για την όποια «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους είναι η προώθηση αλλεπάλληλων νέων αντιλαϊκών «προαπαιτούμενων» για τις αξιώσεις του κεφαλαίου και των «εταίρων» του, η οποία θα συνεχιστεί για πολύ πέρα από το 2018 και την τυπική λήξη του τρίτου μνημονίου...
Τα κυβερνητικά πανηγύρια για το «κλείσιμο του φαύλου κύκλου της αβεβαιότητας και της ύφεσης» και τη «δημιουργία προϋποθέσεων εξόδου της χώρας στις αγορές» - άσχετα από το αν επιβεβαιωθούν, δεδομένων και των εντεινόμενων «αβεβαιοτήτων» στη διεθνή και την ευρωπαϊκή οικονομία - είναι πανηγύρια που αφορούν το εγχώριο κεφάλαιο, το οποίο προσδοκά ανάκαμψη των κερδών του.
Το μεγαλύτερο μέρος της δόσης, που θα εκταμιευτεί με το κλείσιμο της πρώτης «αξιολόγησης», θα κατευθυνθεί στην «εξυπηρέτηση» του κρατικού χρέους, ενός χρέους που δεν είναι του λαού και το οποίο θα συνεχίσει να φορτώνεται στις πλάτες του και με την περιβόητη «έξοδο στις αγορές» για νέο δανεισμό του αστικού κράτους.
Αλλά και εκείνο το κομμάτι που θα πάει στην περιβόητη «πραγματική οικονομία», με την πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους, στο συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του θα πάει στα ταμεία επιχειρηματικών ομίλων...
Η δε «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους θα συζητείται στα παζάρια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών σε διάφορες φάσεις και κάθε σχετική απόφαση θα συνοδεύεται από προώθηση νέων αντιλαϊκών μέτρων. Χαρακτηριστικά, στην απόφαση του Γιούρογκρουπ, ως προϋπόθεση για τα όποια «βραχυπρόθεσμα» μέτρα «ελάφρυνσης» του χρέους περιγράφεται το «κλείσιμο» της πρώτης «αξιολόγησης», ως προϋπόθεση για τα «μεσοπρόθεσμα» μέτρα αναφέρεται συνολικά η «επιτυχής εφαρμογή του προγράμματος του ESM», ενώ για τα «μακροπρόθεσμα» μέτρα, τα οποία αφορούν στην περίοδο μετά το 2018, ως προϋποθέσεις καταγράφονται σωρευτικά η επιτυχής εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, το πιάσιμο των στόχων για τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, καθώς και η εκπλήρωση των αντιλαϊκών κριτηρίων του «Συμφώνου Σταθερότητας»...
Παράλληλα, όποια και αν είναι σε κάθε φάση η εξέλιξη των παζαριών για το χρέος, εκφράζοντας τις αντιθέσεις μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ, αλλά και στο εσωτερικό τους, το σίγουρο είναι ότι οι όποιοι πόροι εξοικονομούνται από το αστικό κράτος θα αξιοποιούνται για την παραπέρα κρατική στήριξη του κεφαλαίου.
Δεν είναι τυχαίο ότι, μέσα στους πανηγυρισμούς της, η κυβέρνηση δηλώνει ότι «ήδη έχει κάνει τα επόμενα βήματα για την αναπτυξιακή προοπτική», ενώ σπεύδει να καταθέσει άμεσα στη Βουλή το νέο αναπτυξιακό νόμο, ο οποίος φέρνει νέες επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και κάθε είδους «διευκολύνσεις» στο εγχώριο κεφάλαιο...
Οσο για τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι «έχουμε ήδη αποδείξει ότι πρωταρχικό μας μέλημα ήταν και είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών» και πως «το ίδιο προοδευτικό κοινωνικό πρόσημο ισχύει και για την επόμενη μέρα, της οικονομικής ανάκαμψης», όταν όλα αυτά ξεστομίζονται από μια κυβέρνηση, που μόλις έχει ψηφίσει το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, τη νέα απογείωση της αντιλαϊκής φοροληστείας, την παράδοση των «κόκκινων» δανείων για λαϊκή κατοικία στα funds, τον «αυτόματο κόφτη», το «υπερταμείο» ιδιωτικοποιήσεων κ.ο.κ., τότε δε συνιστούν «υπόσχεση», αλλά ξεκάθαρη απειλή και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από το λαό και τη νεολαία!

                                                                                                                                               'Ρ'

Και μέτρα και κοροϊδία

Με το ένα χέρι η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους που σακατεύουν το λαό και, από την άλλη, υπόσχεται μέτρα που δήθεν θα «κλείσουν πληγές» και θα «αποκαταστήσουν αδικίες», όπως έλεγε το βράδυ της Κυριακής ο πρωθυπουργός, μιλώντας στη Βουλή.
Σύμφωνα με τον ίδιο, το επόμενο διάστημα σκοπεύουν να θεσμοθετήσουν ένα «Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης», στο οποίο θα βάζουν το πλεόνασμα πάνω απ' το στόχο για κάθε χρονιά και ορισμένα άλλα κρατικά έσοδα, με τα οποία θα χρηματοδοτούν δράσεις για την ανακούφιση τάχα του λαού.
Ποιες είναι αυτές οι δράσεις, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό; Η επέκταση του προγράμματος για το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα, «ώστε να πιάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού», η διατήρηση του προγράμματος για την «καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης» και τα προγράμματα της «κοινωφελούς εργασίας».
Και μόνο η απαρίθμησή τους δείχνει το μέγεθος της κοροϊδίας, που επιχειρεί η κυβέρνηση σε βάρος του λαού.
Ο Αλ. Τσίπρας τα είπε αυτά την ίδια μέρα που η κυβέρνηση ψήφισε νέα φοροληστρικά μέτρα ύψους 1,9 δισ. ευρώ, έχοντας προηγουμένως φορτώσει στις πλάτες ασφαλισμένων και συνταξιούχων το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό. Όλα αυτά τα μέτρα αθροίζονται σ' εκείνα που ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και κάνουν το λαό δραματικά φτωχότερο, έχοντας επίσης εξαθλιώσει τμήματά του, για να ανακάμψει το κεφάλαιο.
Αυτήν την ακραία φτώχεια προσπαθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση και υπόσχεται να δώσει ψίχουλα γι' αυτόν το σκοπό. Έτσι, από τη μια, παίρνει από τις τσέπες του λαού 10 και πλέον δισ. ευρώ με το Ασφαλιστικό και το νέο Φορολογικό και, από την άλλη, υπόσχεται να διαθέσει 700 εκ. ευρώ το 2016 (αν ποτέ τα δώσει...) για τα μέτρα που περιγράφονται πιο πάνω.
Το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα, που ανακοίνωσε τις προάλλες η κυβέρνηση, είναι ένα πρόγραμμα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, που προβλέπει χρηματική ενίσχυση σε απόρους μέχρι να συμπληρώσουν εισόδημα στο όριο της στατιστικής φτώχειας (κάτω από 5.000 ευρώ το χρόνο). Ανάλογα στοχευμένα στους πιο φτωχούς είναι και τα άλλα μέτρα που περιλαμβάνονται στο λεγόμενο πρόγραμμα για την «καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης».
Όσο για τα προγράμματα της «κοινωφελούς εργασίας», είναι το χαλάκι κάτω από το οποίο η κυβέρνηση φιλοδοξεί να κρύψει την τεράστια ανεργία, καθώς προβλέπουν την απασχόληση ανέργων για οκτώ μόλις μήνες σε δήμους και άλλες υπηρεσίες του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, χωρίς καμιά παραπέρα προοπτική για τον «ωφελούμενο», όπως ονομάζεται, πέρα από την επιστροφή στην ανεργία.
Να, λοιπόν, ποια είναι τα όρια της «κοινωνικής πολιτικής», που δεσμεύεται να ασκήσει η κυβέρνηση, για να ανακουφίσει τάχα το λαό από τα μέτρα που παίρνει με καταιγιστικούς ρυθμούς, για να ανακάμψουν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Τα ποσά που λέει ότι σκοπεύει να δαπανήσει γι' αυτόν το σκοπό, είναι πραγματικά σταγόνα στον ωκεανό των κονδυλίων και των προνομίων που ήδη έχει δώσει και των νέων που ετοιμάζει για το κεφάλαιο με τον αναπτυξιακό νόμο, χώρια τα άλλα μέτρα που θα νομοθετήσει για λογαριασμό του μέσα στο καλοκαίρι.
Μ' αυτά και μ' αυτά, θυμηθήκαμε τη φράση που είπε ο πρωθυπουργός πριν από λίγες μέρες ξανά από το βήμα της Βουλής: «Αριστερό και ριζοσπαστικό δεν είναι να φαντασιώνεσαι μια ιδεατή κοινωνία, αλλά να ματώνεις για να δημιουργήσεις συνθήκες όπου θα μπορέσουν να ευδοκιμήσουν πολιτικές υπέρ των πολλών».
Πράγματι, οι τελευταίες εξαγγελίες της κυβέρνησης δίνουν περιεχόμενο στα λόγια του Αλ. Τσίπρα: «Αριστερό και ριζοσπαστικό» για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, είναι να υπηρετεί με συνέπεια το κεφάλαιο όπως και κάθε προηγούμενη αστική κυβέρνηση και να προσπαθεί να διαχειριστεί τη φτώχεια του λαού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκαναν και οι προκάτοχοί τους...
                                                                                                                                       'Ρ'

                                                       ΑΥΣΤΡΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
  Μιας και πολύς λόγος γίνεται για τα αποτελέσματα των εκλογών στην Αυστρία , την τεράστια άνοδο του ακροδεξιού κόμματοςκαι την πιθανότητα να υπάρξει ένας ακροδεξιός πρόεδρος στη χώρα, να θυμήσουμε οτι δεν έιναι η πρώτη φορά που συνέβει αυτό. ]
  Την περίοδο 1986-1982 πρόεδρος της χώρας υπήρξε ο Κουρτ Γιόζεφ Βάλντχαϊμ (Kurt Josef Waldheim) πρώην Γ.Γ του Ο.Η.Ε απο το 1972 εως το 1981.
  Στα μέσα της δεκαετίας του '80 ήρθαν στο φως καταγγελίες για το κρυφό ναζιστικό παρελθόν του, την περίοδο 1938-1945, τις οποίες ο ίδιος αρνήθηκε. Μεταξύ άλλων, κατηγορήθηκε ότι διέταξε απελάσεις των Εβραίων της Θεσσαλονίκης (περ. 40.000) στο Άουσβιτς, κάτι που ως σήμερα παραμένει σημείο διαμάχης των ιστορικών.
  Στις αρχές του 1941 ο Βάλντχαϊμ αποσπάσθηκε στη Βέρμαχτ και στάλθηκε στο ανατολικό μέτωπο, όπου υπηρέτησε ως διμοιρίτης. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους τραυματίσθηκε και αποχώρησε από το μέτωπο, όχι όμως και από την ενεργό υπηρεσία: Επέστρεψε σε αυτήν μετά την αποθεραπεία του, το 1942, και στάλθηκε στο βαλκανικό θέατρο επιχειρήσεων της Βέρμαχτ. Υπηρέτησε ως αξιωματικός - σύνδεσμος στη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα για την Ομάδα Στρατιών Ε΄, την περίοδο 1942-45. Με την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας το 1945 παραδόθηκε στους Βρετανούς στην περιοχή της Καρινθίας όπου είχε καταφύγει ο επικεφαλής του, στρατηγός Αλεξάντερ Λερ (Alexander Löhr), επιδιώκοντας χωριστή ανακωχή με τους Βρετανούς.
  Αν και υπάρχουν ακόμα και σήμερα  σκοτεινά και αδιευκρίνιστα σημεία για τη δράση του,βλέπουμε οτι δεν είναι καθόλου τυχαία η ανοχή και η άνοδός του σε ύπατα αξιώματα  μιας και στο βιογραφικό του, που παρατίθεται στον ιστοχώρο του ΟΗΕ, δεν υπάρχει κανένα βιογραφικό στοιχείο του για την επίμαχη περίοδο 1942-45, πλην της αποφοίτησής του από το πανεπιστήμιο.
  Είναι ξεκάθαρο οτι τα ακροδεξιά κόμματα είναι το μακρύ χέρι του καπιταλιστικού συστήματος και χρήσιμο εργαλέιο οταν τα πράγματα 'ξεφεύγουν' απο τις ήπιες μεθόδους προσαρμογής.Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε και μείς και το πολιτικό προσωπικό της χώρας οτι το χάιδεμα και η 'στήριξη' των φασιστών στο πολιτικό σκηνικό ώστε να λειτουργούν σαν κόφτες εκλογικών ποσοστών, τότε οδηγούμαστε στην απόλυτη παραφροσύνη, με ανεξέλεγκτες συνέπειες .Αλλωστε η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού  πρίν τον Β' ΠΠ  και στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη,δεν έγινε με πραξικοπηματικές μεθόδους αλλά με την ανοχή των κοινοβουλίων και με εκλογικές διαδικασίες.

  Ας μη πέσουμε για ακόμα μια φορά απο τα σύννεφα,ας μάθουμε απο την ιστορία για να μην έχουμε μια ακόμα τραγωδία.

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ: «Αυτός ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει και θ’ αλλάξει!»

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

«Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει.
Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει.
Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη.
Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο.
Είναι η σπορά, σου λέω…».

Στις 22 Μάη 2005 ο ακούραστος κομμουνιστής, ο αγωνιστής καπετάνιος, ο λαϊκός ηγέτης, ο σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Στα 91 του χρόνια, ο καπετάν-Γιώτης συμπλήρωνε μια ζωή γεμάτη αγώνες, μια ζωή δοσμένη στα ιδανικά ενός καλύτερου κόσμου, για την προοπτική του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, μια ζωή δοσμένη στο ΚΚΕ, στο Κόμμα που αγάπησε και έδωσε τα πάντα: «Γιατί να μην έχεις περισσότερες ζωές να του προσφέρεις…» είχε πει κάποτε, το 1998, όταν η ΚΕ του Κόμματος τον τίμησε με αναμνηστική πλακέτα.
Ο βίος και η δράση του Χαρίλαου Φλωράκη ταυτίστηκε με την ιστορία του ΚΚΕ, υπήρξε οργανικό κομμάτι των πιο ένδοξων- αλλά και συνάμα δύσκολων- λαϊκών αγώνων στην Ελλάδα της Κατοχής, του Εμφυλίου και της νεότερης ιστορίας. Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να κατακτήσουν δικαίως μια θέση στο πάνθεον εκείνων των λαϊκών αγωνιστών που έδωσαν ολάκερη της ζωή τους για τα δίκαια του λαού, για το ψωμί και την ελευθερία. Και αυτό γιατί ο Χαρ. Φλωράκης, με την αταλάντευτη πίστη του στα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, δεν έλλειψε από τα γυρίσματα της Ιστορίας. Ο σύντροφος Χαρίλαος:

• ήταν παρών στην προπολεμική δεκαετία του ’30 ως νεαρό μέλος της ΟΚΝΕ και αργότερα ως σπουδαστής και δραστήριος εργαζόμενος των ΤΤΤ (Ταχυδρομεία, τηλεγραφεία, τηλεφωνεία). Από νωρίς, όντας έφηβος, αντιλήφθηκε τα σημάδια της ταξικής πάλης στην ελληνική επαρχία του 1930:

«… οι ελπίδες που έδινε η πορεία των Σοβιέτ στους εργάτες και στη φτωχολογιά, αποτελούσαν οξυγόνο για το λαό, που όλο και κατέβαινε σε οργανωμένες κινητοποιήσεις. Παράλληλα, όμως, το αστικό κράτος, το οποίο στην αρχή έδειχνε μουδιασμένο και αμήχανο, άρχισε να περνάει στην αντεπίθεση και στον αντικομμουνισμό. Η Αστυνομία παρακολουθούσε, πια, τους πάντες και τα πάντα και η εργατική πρωτοπορία έπαιρνε χίλιες μύριες προφυλάξεις για τη δράση της» (Χρ.Θεοχαράτου, Χαρίλαος Φλωράκης και Λαϊκό Κίνημα, Τυποεκδοτική 2001, σελ. 60).

• ήταν παρών στους εργατικούς, συνδικαλιστικούς αγώνες ως εργαζόμενος τηλεγραφητής, μέλος της Επιτροπής Αγώνα των ΤΤΤ, δρώντας υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες μεσούσης της αντικομμουνιστικής φρενίτιδας του ελληνικού αστικού καθεστώτος, πριν και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά. Για την συνδικαλιστική του δράση μετατέθηκε πολλές φορές από πόλη σε πόλη. Όπου κι αν βρισκόταν ωστόσο, ο νεαρός Χαρίλαος, προσπαθούσε να δημιουργήσει επαφές με πυρήνες παράνομων κομμουνιστών.

• ήταν παρών στη «γέννηση» της ΕΑΜικής αντίστασης περνώντας από την συνδικαλιστική δράση ως τηλεγραφητής σε συνθήκες πλήρους παρανομίας. Δραστήριος συνδιοργανωτής της πρώτης μεγάλης απεργίας στην Κατεχόμενη απ’ τους Ναζί Ευρώπη (Απρίλης 1942), έχοντας βρεθεί ήδη δύο φορές στα απάνθρωπα κρατητήρια της Ασφάλειας, ο Χαρίλαος Φλωράκης πέρασε στην οργανική του ένταξη στο ΕΑΜ και στην αυτοδίκαιη εγγραφή του ως μέλος του ΚΚΕ.

• ήταν παρών στους μεγάλους λαϊκούς αγώνες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως αξιωματικός-αντάρτης πλέον στο βουνό. Από το 1943 έως το 1945 προάγεται διαδοχικά, στους βαθμούς του λοχαγού και εν συνεχεία ταγματάρχη του ΕΛΑΣ, παίρνει μέρος στα Δεκεμβριανά του 1944 ενάντια στους βρετανούς ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους λακέδες τους και συλλαμβάνεται τον Οκτώβρη του 1945. Για το Δεκέμβρη του ’44 ο Χαρίλαος θα πει:

«Όσοι ισχύριζονται- ανάμεσα τους και κάποιοι δήθεν Αριστεροί- ότι ο Δεκέμβρης υπήρξε από τα κορυφαία λάθη του ΕΑΜ (και άρα του ΚΚΕ, ή είναι πλαστογράφοι ή αναπαράγουν την πλαστογράφηση της ιστορίας. Γιατί το Δεκέμβρη δεν τον εξαπέλυσε το ΕΑΜ. Το ΕΑΜ τον υπέστη. Και, φυσικά, αντιστάθηκε. Σήμερα, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας μια σειρά από ντοκουμέντα, φαίνεται ολοκάθαρα ποιός επιδίωξε και επέβαλε το Δεκέμβρη. Έχει, ήδη, αποδειχτεί ότι ο Δεκέμβρης ήταν μια καλά οργανωμένη ξενική εισβολή και ένοπλη επίθεση που είχε τρεις στόχους: Πρώτο, να αφοπλίσει και να υποτάξει το στρατό της Αντίστασης και Απελεύθερωσης- τον ΕΛΑΣ. Δεύτερο, να χτυπήσει το Λαϊκό Κίνημα (το ΕΑΜ), να το δυσφημήσει και να ανακόψει τον εκδημοκρατισμό της χώρας και της κοινωνίας. Και τρίτον, να παλινορθώσει το παλιό αγγλόδουλο καθεστώς και το βασιλιά- βάζοντας στη θέση του Μεταξά ή του Τσουδερού, τσιράκια του βρεταννικού ιμπεριαλισμού με δημοκρατικά προσωπεία» (Χρ.Θεοχαράτου, Χαρίλαος Φλωράκης και Λαϊκό Κίνημα, Τυποεκδοτική 2001, σελ. 236-237).

• ήταν παρών στην κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα του 20ου αιώνα, με τον ενεργό του ρόλο στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Ήταν παρών σε καίριες μάχες του ΔΣΕ, όντας επικεφαλής στρατιωτικών σχηματισμών, περνώντας απ’ τους βαθμούς του αντισυνταγματάρχη, του συνταγματάρχη και το 1948 του υποστράτηγου. Ο καπετάν-Γιώτης που δε μάσησε ποτέ τα λόγια του, που ουδέποτε στρογγυλοποίησε τις απόψεις του χάρην της πολιτικής ορθότητας, με την οξυδέρκεια και ντομπροσύνη που τον διέκρινε, θα πει χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου στο δημοσιογράφο Χρ.Θεοχαράτο:
  «Ναι, ο Εμφύλιος ήταν αναπόφευκτος. Διότι, η ντόπια και ξένη αντίδραση είχε αποφασίσει να υποτάξει και να εξοντώσει κάθε πατριωτική και δημοκρατική αντίσταση. Μόνο αν σηκώναμε τα χέρια. Αν μέναμε να μας συλλάβουν όλους, να μας βασανίσουν, να μας ταπεινώσουν και να μας σκοτώσουν, δεν θα είχαμε εμφύλιο. Αλλά, και αυτή η χωρίς ένοπλη αντίσταση εξόντωση μας δεν θα ήταν ένας μονομερής Εμφύλιος; Δεν ήταν μονομερής Εμφύλιος στη χώρα μας, δεκατέσσερις μήνες πριν από την έναρξη της ένοπλης αντίστασης του ΚΚΕ; Πως, λοιπόν, μπορούσε να αποφευχθεί ο Εμφύλιος; […] Ο Εμφύλιος ήταν πατριωτικός και δημοκρατικός αγώνας, όπως ακριβώς και η Αντίσταση, και όχι καθεστωτικός. Ήταν η συνέχεια της Αντίστασης» (Χαρίλαος Φλωράκης και Λαϊκό Κίνημα, σελ. 324).

• ήταν παρών στην υπεράσπιση των δίκαιων λαϊκών αγώνων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του ΚΚΕ, όντας στο εδώλιο του κατηγορουμένου από το αστικό κράτος για τη δράση του. Μέσα στις δικαστικές αίθουσες μετέτρεψε την απολογία του σε κατηγορητήριο ενάντια στο καθεστώς, με λόγο και αγέρωχο θάρρος που μονάχα με του Μπελογιάννη θα μπορούσε να συγκριθεί:

«Δεν είναι οι κομμουνιστές εκείνοι που δεν έχουν πατρίδα. Οι κομμουνιστές είναι απλοί άνθρωποι, εργατικοί, δεμένοι με τη γη που γεννήθηκαν. Και σ’αυτή τη γη κρίνεται η τύχη τους, μαζί με όλο τον άλλο Λαό. Εκείνοι που δεν πιστεύουν σε πατρίδα και που δεν έχουν πατρίδα είναι οι πλουτοκράτες. Τα πλούτη, τους παρέχουν τη δυνατότητα να ζουν σε όποιον τόπο και σε όποια χώρα επιθυμούν. Η Κατοχή απέδειξε και η σημερινή κατάσταση αποδεικνύει ποιός έχει πατρίδα, ποιός πονά γι’ αυτήν και ποιός θυσιάζεται για τη λευτεριά και προκοπή της» (Από την απολογία στα δικαστήρια Λάρισας, 2 Απρίλη 1955).
Το κατηγορητήριο, οι διώξεις, οι απειλές ενάντια στη ζωή του, δεν στάθηκαν ικανά να ξεριζώσουν απο μέσα του την βαθιά του πίστη στα κομμουνιστικά ιδεώδη, στο ΚΚΕ, στις μεγάλες αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε. Θα πει απευθυνόμενος στους κατηγόρους του, προς το τέλος της δίκης:
«Σε ό,τι με αφορά προσωπικά- όπως σας είπα και στην αρχή- εμφορούμαι από τα μεγάλα ιδεώδη του κομμουνισμού. Δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να με υποχρεώσει να τα αρνηθώ. Για την πραγματοποίηση της γραμμής του κόμματος, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Λαού μας, για την Ελλάδα, με ευχαρίστηση προσφέρω όλες μου τις δυνάμεις και ακόμη, ανεπιφύλακτα, και το πιο πολύτιμο αγαθό για τον άνθρωπο,- τη ζωή μου…».
Ο Χαρίλαος Φλωράκης διώχθηκε για τις ιδέες του και τη δράση του, περνώντας 18 ολόκληρα χρόνια στις φυλακές του μετεμφυλιακού αστικού κράτους. Μπήκε στη φυλακή στην ηλικία των 40, αποφυλακίστηκε υπό όρους στα 52, συνελήφθη και εξορίστηκε στα 53 και ξαναβγήκε στα 58 του χρόνια. Πέρασε συνολικά 216 μήνες και 6.570 μέρες στα μετεμφυλιακά κάτεργα της αστικής εξουσίας. Πάλεψε, όμως, και νίκησε. Και έφτασε το 1972, μεσούσης της αντιδικτατορικής πάλης, να εκλεγεί Α’ Γραμματέας του παράνομου ΚΚΕ και αργότερα Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος.

• ήταν παρών και πρωταγωνιστής στην προσπάθεια να ορθοποδήσει το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα, κατά τη μεταπολίτευση. Να σταθεί στα πόδια του μετά από δεκαετίες παρανομίας και ανηλεών διώξεων, να χαράξει στέρεη στρατηγική βασισμένη στις ιδεολογικές γραμμές του μαρξισμού-λενινισμού. Κυρίως, όμως, να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του ρεφορμισμού και της αντεπανάστασης, οι οποίες επιχείρησαν ουκ ολίγες φορές τη διάλυση του ΚΚΕ.

Το πως στάθηκε ο Χαρίλαος την αντεπαναστατική θύελλα στην ΕΣΣΔ και στην ανατολική Ευρώπη περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο η Αλέκα Παπαρήγα: «Ολοζώντανη είναι μπροστά μας η αποφασιστική συμβολή του Χαρίλαου Φλωράκη, το 1990, στην Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ, στο 13ο Συνέδριο το 1991. Στην υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλιστικού συστήματος. Η θαρραλέα στάση του να λοιδορήσει τα βουνά του ψέματος που έπεφταν στο σοσιαλισμό και την ιδεολογία του. Η στέρεα πεποίθησή του ότι ο κόσμος θα αλλάξει, ο σοσιαλισμός θα νικήσει, τότε σε εξαιρετικά δύσκολες και σκοτεινές στιγμές. Δεν είναι πάντα εύκολο, να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα. Δεν είναι πάντα εύκολο να στέκεσαι όρθιος όταν άλλοι πέφτουν. Και ακόμα περισσότερο, να ανοίγεις νέους δρόμους» (Αποχαιρετιστήριο της ΚΕ, 24 Μάη 2005).

Ο Χαρίλαος Φλωράκης υπήρξε συνεπής υποστηρικτής των κατακτήσεων του ιστορικού σοσιαλισμού. Όταν, στην αυγή της δεκαετίας του ’90, οι θιασώτες της «ανανεωτικής» αριστεράς και του «ευρωκομμουνισμού» λάκιζαν από το μετερίζι της ταξικής πάλης λοιδορώντας το μαρξισμό-λενινισμό, ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ δεν έκανε ούτε βήμα πίσω:
«Ώστε, λοιπόν, “θρίαμβος της δημοκρατίας” οι ανατροπές στην Ανατολική Ευρώπη! Αλλά, ποιες δυνάμεις ενισχύθηκαν από το “θρίαμβο”; Οι δημοκρατικές πράγματι δυνάμεις ή οι δυνάμεις εκείνες, οι οποίες στο όνομα της δημοκρατίας έχουν ουσιαστικά ταχθεί ενάντια στο σοσιαλισμό; “θρίαμβος της δημοκρατίας” με το Κ.Κ. εκτός νόμου! “Θρίαμβος της δημοκρατίας” με νέες δυνατότητες για επέμβαση του ιμπεριαλισμού! “Θρίαμβος της δημοκρατίας” με ανεργία, εξαθλίωση, πείνα και έγκλημα! Φυσικά, είναι δύσκολος ο δρόμος. Εχει πολύ ανήφορο και δεν μπορούν όλοι να τον βγάλουν…» (Χρ. Θεοχαρ, Χαρίλαος Φλωράκης. Ο Λαϊκός Ηγέτης, Τυποεκδοτική 2001).
Από τότε, όταν η αντεπανάσταση κυριαρχούσε στην Σοβιετική Ένωση και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και του ιμπεριαλισμού θέριευαν, ο Χαρίλαος αντιλαμβάνονταν τι θα ακολουθούσε. Παραθέτουμε ορισμένες σημειώσεις του εκείνης της εποχής, άλλες γραπτές και άλλες ως αποσπάσματα ομιλιών του:
«Την ξαναθυμήθηκαν την πιπίλα: “Σε ξεπερασμένα δόγματα επιμένει το ΚΚΕ”! Ποια είναι τα “ξεπερασμένα δόγματα”, άσπονδοι σύντροφοι και φίλοι; Οτι επιμένουμε στην ανάγκη ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας; Οτι παραμένουμε αμετακίνητα προσηλωμένοι στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων; Οτι έχουμε και σήμερα παντιέρα μας την κοινωνική δικαιοσύνη και το σοσιαλισμό; Πάρτε το απόφαση: Πολλά μπορούν να αλλάξουν στο ιστορικό προτσές. Ενα μόνο δεν μπορεί να αλλάξει: Η ανάγκη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της ανθρωπότητας…».
Βαθιά ήταν η πεποίθηση του πως το «τέλος της Ιστορίας», το οποίο ανέλυαν οι διάφοροι «Φουκουγιάμα» της αστικής προπαγάνδας, δεν ήρθε με την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ:
«Εμ, αυτή η καραμέλα περί του τέλους των ιδεολογιών! Παρά το μεταφυσικό της περιεχόμενο, δεν μπορεί ν’ αλλάξει την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό, όχι μόνο δεν εξασθενούν, τώρα που διαλύθηκε η Σ.Ε., αλλά και δυναμώνουν. Και κατατρώγουν τα ίδια τα σπλάχνα του. Ούτε ο καπιταλισμός είναι αιώνιος ούτε το τέλος του κομμουνισμού έφτασε, για τον απλούστατο λόγο ότι οι λαοί δεν πρόκειται να παραιτηθούν από το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία και από τους αγώνες για σοσιαλισμό…».
Το τι έφερναν οι ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες ήταν ήδη μπροστά. Ο ίδιος το περιέγραφε, με απλό, σαφή και μεστό τρόπο, ως εξής:
«Υπάρχει έστω και ένας σοβαρός άνθρωπος στη Γη που να πιστεύει ότι θα μπορούσε να κάνει (όσα κάνει) ο ιμπεριαλισμός σήμερα, αν δεν είχε διαλυθεί η Σοβιετική Ενωση; Οι λαοί βλέπουν, ήδη, τα αποτελέσματα: Ο καπιταλισμός, καθημερινά, όλο και περισσότερο δείχνει το χειρότερο πρόσωπό του: Το αντικοινωνικό, ληστρικό και απάνθρωπο. Οι επιτυχίες του, φυσικά, παράγουν πλούτο, αλλά τον σωρεύουν στους λίγους και η ζωή των εργαζομένων χειροτερεύει. Οσο για τις δημοκρατικές ελευθερίες, συνεχώς ροκανίζονται και λιμάρονται…».
Σήμερα, τα λόγια του Χαρίλαου Φλωράκη μοιάζουν πιο επίκαιρα, πιο αληθινά από ποτέ. Γιατί προέρχονται από έναν άνθρωπο που τιμούσε τις ιδέες του, με πράξεις, ήταν απ’ τα πρόσωπα που, όπως έγραφε ο ποιητής, «δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο», γιατί είχε καρδιά που «δε βολεύονταν παρά μόνο στο δίκαιο».
Στα 75 του έλεγε: «Αναπολώ τα ατέλειωτα βράδια, μία πορεία 75 χρόνων, γεμάτη αγώνες, διωγμούς, κατατρεγμούς, θυσίες, επιτεύγματα, ηρωϊσμούς, λάθη, πισωγυρίσματα, νίκες και ήττες και σκέφτομαι: Αν έμοιαζα του Φάουστ και ξανάρχιζα τη ζωή μου από την αρχή, τι θα έκανα; Σύντροφοι, μη βιαστείτε να κάμετε λόγο για διορθωτικές κινήσεις, για περισσότερη πείρα, για λιγότερα λάθη και τα παρόμοια. Και πάλι κομμουνιστής θα γινόμουνα και πάλι θα αγωνιζόμουνα για έναν καλύτερο κόσμο και πάλι θα πολεμούσα- με λιγότερα ή περισσότερα λάθη, αδιάφορο- για την πατρίδα, για τη δημοκρατία, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για το σοσιαλισμό».
«Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς».
Η ζωή και η δράση του Χαρίλαου Φλωράκη, του καπετάν-Γιώτη, του συντρόφου Χαρίλαου, τον κατατάσει στις μορφές εκείνες της Ιστορίας που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν ιδεολογικά μέσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Που παρέμειναν πιστοί εργάτες του Κόμματος – του ΚΚΕ «με τα γνωστά σύμβολα του, τη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμα του και τις αρχές του» όπως έγραψε ο ίδιος στη διαθήκη του. Ο Χαρίλαος, ο «Γιώτης», πέρασε στην ιστορία μαζί με τους λοιπούς, γνωστούς και άγνωστους, συντρόφους του: την Αποστόλου, το Βελουχιώτη, το Μπελογιάννη, το Ζαχαριάδη. Μαζί με όλους αυτούς, τους οποίους οι εχθροί του ΚΚΕ επικαλούνται (και εγκωμιάζουν) κάθε φορά που θέλουν να επιτεθούν στο Κόμμα. «Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς» είχε πει ο ίδιος ο Χαρίλαος Φλωράκης σε ομιλία του για τα 80χρονα του ΚΚΕ. Και είχε απόλυτο δίκαιο- οι εχθροί του Κόμματος ουδέποτε δίστασαν, με υποκριτικό και προκλητικό τρόπο, να παινεύσουν τους νεκρούς (από τον Άρη και το Μπελογιάννη μέχρι πιο πρόσφατα το Ν.Ζαχαριάδη και τον ίδιο το Χαρίλαο!) για να κατασυκοφαντήσουν το ΚΚΕ, να το παρουσιάσουν ως κόμμα λαθών, συνθηκολόγησης κλπ, για να χτυπήσουν πολιτικά την σημερινή ηγεσία του Κόμματος που κράτησε και κρατά όρθιο το Κόμμα σε δύσκολες εποχές. Μάταιος ο κόπος τους.
Γιατί η σπορά μένει και φουντώνει και μεγαλώνει. Γιατί, όπως σημείωνε ο Χαρίλαος στην ομιλία του στα 80χρονα γενέθλια του ΚΚΕ, «παρά τις δυσκολίες οι σημαίες, το ξέρουμε ότι θα ανεμίζουν ξανά όρθιες στην εποχή μας κάτω από την πίεση των προβλημάτων, των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας».
Γιατί, όπως ο ίδιος διαβεβαίωνε, «ο κόσμος που ζούμε μπορεί ν’ αλλάξει και θ’αλλάξει».
Γιατί παρά το «φευγιό» του δέκα χρόνια πριν ο Καπετάνιος ήταν, είναι και θα είναι πάντα παρών στους αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο- για το σοσιαλισμό.

Καμιά νομιμοποίηση

Είναι κρίσιμο οι εργαζόμενοι, ο λαός να μην νομιμοποιήσουν με τη στάση τους τη νέα αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το πολυνομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση και που σωστά έχει χαρακτηριστεί έκτρωμα δεν είναι το τέλος, όπως δεν ήταν το τέλος το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό. Ηδη, ο πρόεδρος της Βουλής προετοιμάζει για ένα καυτό καλοκαίρι παραγωγής αντιλαϊκών νομοσχεδίων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με μπαράζ νομοθετημάτων εντείνει την επίθεση ενάντια στο λαό προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, που, με κάθε τρόπο, εκφράζουν την ικανοποίησή τους γι' αυτό το εγχείρημα, βάζοντας στο τραπέζι και νέες απαιτήσεις.
Σε αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Είτε ο λαός θα παραδοθεί άνευ όρων σε μια ανελέητη επίθεση διαρκείας είτε θα διαλέξει το δρόμο της οργανωμένης αντίστασης και πάλης όχι απλώς ενάντια στο ένα ή άλλο νομοσχέδιο, αλλά στη συνολική στρατηγική που τα γεννά. Τη στρατηγική, δηλαδή, που έχει ως στόχο την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.
Είναι κρίσιμο, σε αυτές τις συνθήκες, ο λαός όχι μόνο να μην παραδοθεί, αλλά, αντίθετα, να οξύνει την αντιπαράθεσή του. Να διεκδικήσει την κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων, παλιών και νέων, των φόρων, την ανάκτηση απωλειών, όλων όσα έχασε τα προηγούμενα χρόνια, να διεκδικήσει σταθερή δουλειά με δικαιώματα, αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία. Να ζητήσει να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση.
Η αμηχανία, με την οποία στέκονται όλα τα άλλα κόμματα της αστικής τάξης, του κεφαλαίου, απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, είναι χαρακτηριστική. Θα μπορούσαν κάλλιστα αυτήν την πολιτική να την εφαρμόσουν κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού κ.ά. Η στρατηγική τους συμφωνία στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου είναι που δυσκολεύει τη διαφοροποίησή τους. Γι' αυτόν το λόγο θα πυκνώσουν οι αποπροσανατολιστικοί δικομματικοί καβγάδες. Δεν έχει, λοιπόν, ο λαός τίποτα να περιμένει από κυβερνητικές εναλλαγές, από αλλαγή σκυτάλης στην εφαρμογή της αντιλαϊκής επίθεσης.
Μονόδρομος για το λαό είναι η οργάνωση της πάλης, ο δρόμος της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας, της συμπόρευσης με το ΚΚΕ, στην κατεύθυνση της ρήξης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, της αποδέσμευσης από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΕΕ και ΔΝΤ κ.ά. Για να γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.
Μόνο έτσι μπορεί να μπει τέλος στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας.
                                                                                                                 'Ρ'

Πανηγυρίζει το κεφάλαιο

«Τείνουμε χείρα φιλίας προς όλους και εκτιμούμε πως η ψήφιση του νομοσχεδίου θα προχωρήσει και είναι θετικό ότι θα έχει τη μερική στήριξη της αντιπολίτευσης. Ευχής έργον θα ήταν να συνεννοηθούν οι πολιτικοί και να χαράξουν σχέδιο. Χρειαζόμαστε μία νέα συμφωνία για τη χώρα, να καταλάβει ο κόσμος τις επώδυνες, πλην απαραίτητες, λύσεις».
Αυτά έλεγε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ για το νομοσχέδιο, που, από χτες, συζητιέται στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Μετά κι από αυτήν τη δήλωση, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ποιανού τα συμφέροντα υπηρετεί το νομοθέτημα που ψηφίζεται το απόγευμα της Κυριακής στην Ολομέλεια της Βουλής.
Το γεγονός, εξάλλου, ότι το πολυνομοσχέδιο αυτό έρχεται μετά το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό και τα άλλα φορολογικά μέτρα, είναι διπλή χαρά για τους βιομήχανους και τις άλλες ισχυρές μερίδες του κεφαλαίου, που βλέπουν τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να το «πάει το γράμμα», σε ό,τι αφορά την υλοποίηση της ταξικής πολιτικής που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους.
Η νέα φοροκαταιγίδα, που εξαπολύει η κυβέρνηση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, με αύξηση του ΕΝΦΙΑ, των έμμεσων φόρων σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, έχει στόχο να φορτώσει τον επόμενο κύκλο της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» στις πλάτες του λαού. Τα μέτρα αυτά είναι η άλλη όψη του «κόφτη» που σκοπεύει να νομοθετήσει η κυβέρνηση, προκειμένου να διασφαλιστούν τα αιματηρά πλεονάσματα, που θα διοχετεύονται στην εξυπηρέτηση των δανείων και στην πολύμορφη ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.
Παράλληλα, με το πολυνομοσχέδιο προωθούνται νέες ιδιωτικοποιήσεις, με στόχο να ανοίξουν νέα κερδοφόρα πεδία δράσης για το κεφάλαιο, με όρους που εξασφαλίζεται η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Εξίσου αντιλαϊκό μέτρο είναι η παράδοση των λεγόμενων «κόκκινων δανείων» σε επιχειρηματικά funds, ακόμη κι αυτών που αφορούν στην πρώτη κατοικία. Είναι βέβαιο ότι τα αμέσως επόμενα χρόνια θα αυξηθεί κι άλλο η πίεση προς τα λαϊκά νοικοκυριά για επιπλέον περιστολή των δαπανών που σχετίζονται με τις καθημερινές τους ανάγκες, προκειμένου, από το πενιχρό τους εισόδημα, να πληρώσουν τις οφειλές τους στις τράπεζες. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα αυξηθούν οι πλειστηριασμοί.
Επομένως, δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο στο υπό συζήτηση πολυνομοσχέδιο, που να μην υπηρετεί το κεφάλαιο και κατ' επέκταση το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που στηρίζουν όλα τα κόμματα, ανεξάρτητα από την κριτική που ασκούν σε πλευρές των μέτρων και στην αναλογία του κυβερνητικού μείγματος διαχείρισης.
Πάνω σ' αυτήν τη στρατηγική σύγκλιση στηρίζεται και η «παραίνεση» - υπόδειξη του ΣΕΒ να υπάρξει συναίνεση και να χαραχτεί ένα κοινό σχέδιο, που θα επιβάλλει, με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις, τα επώδυνα μέτρα στο λαό. Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι, ανάμεσα στα νομοσχέδια, που έρχονται τους επόμενους μήνες, είναι και ο αναπτυξιακός νόμος, από τον οποίο το κεφάλαιο προσδοκά πολλά, ακονίζοντας ταυτόχρονα τα μαχαίρια για το ποιος θα πάρει τη μερίδα του λέοντος από τα κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια και προνόμια.
Αν κάτι επιβεβαιώνει και αυτό το νομοσχέδιο είναι ότι ο σημερινός δρόμος ανάπτυξης είναι «βαρέλι δίχως πάτο» για το λαό. Στο χέρι του είναι, με οργάνωση της πάλης, ανασύνταξη του κινήματος και ισχυρή λαϊκή συμμαχία να ανοίξει το δικό του δρόμο.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης, Παρασκευή 20 Μάη 2015.

          Ο δήμος Αιγάλεω δε διαθέτει προσωπικό ουτε για απλές εργασίες στα σχολεία

ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΔΣ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΕ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΔΣ

Αθήνα, 18/05/2016

Καλούμε όλα τα μέλη του σωματείου στην ανοικτή συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου με θέμα "Εκτίμηση των αρχαιρεσιών του σωματείου - καθήκοντα νέου διοικητικού συμβουλίου - εκτίμηση των τριήμερων κινητοποιήσεων - τρέχουσες εξελίξεις", η οποία θα πραγματοποιηθεί 

την Παρασκευή, 20/05/2016, 19:00 στα γραφεία του σωματείου, ΕΚΑ, 3ος όροφος.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ

ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΑΙΓΑΛΕΩ ΚΚΕ

Η Διοίκηση ΣΥΡΙΖΑ στο Δήμο Αιγάλεω πετάει έξω από τους παιδικούς σταθμούς τα παιδιά των ανέργων

Τη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φορτώνει στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών νέους φόρους, νέες περικοπές και «κόφτες» για να πληρώνει ο λαός, η Διοίκηση του Δήμου Αιγάλεω, με τη σύμφωνη γνώμη ΟΛΩΝ των υπόλοιπων δυνάμεων, εκτός των κομμουνιστών δημοτικών συμβούλων, αποφάσισε να βάλει «κόφτη» στο δικαίωμα των παιδιών των ανέργων, ιδιαίτερα των γυναικών, στην προσχολική αγωγή. Αυτό επισημαίνουν σε ανακοίνωσή τους οι Κομματικές Οργανώσεις Αιγάλεω του ΚΚΕ και τονίζουν πως στο εισηγητικό προς το Δημοτικό Συμβούλιο σημειώνεται: «Στους Παιδικούς και Βρεφονηπιακούς Σταθμούς, εγγράφονται βρέφη και νήπια αποδεδειγμένα εργαζομένων γονέων και επειδή οι αιτήσεις που υποβάλλονται είναι συνήθως περισσότερες από τις κενές θέσεις που υπάρχουν, γίνεται αξιολόγηση και κατάταξη όλων σύμφωνα με κοινωνικοοικονομικά κριτήρια και μέσω μοριοδότησης!!! Έτσι μια εργαζόμενη μητέρα παίρνει 70 πόντους, ένας εργαζόμενος πατέρας παίρνει 40, ενώ η άνεργη μητέρα κι ο άνεργος πατέρας βαθμολογούνται με μόλις… 20 πόντους. Βαθμολογούνται δηλαδή "κάτω από τη βάση", αν θέλουν τα παιδιά τους να έχουν μια θέση στον παιδικό σταθμό.
Η καταδίκη αυτής της απόφασης από τους κομμουνιστές δημοτικούς συμβούλους έχει αφετηρία την αντίληψη ότι η προσχολική αγωγή είναι ανάγκη και δικαίωμα κάθε παιδιού, για τη σωστή ψυχοσωματική ανάπτυξη και την ομαλή κοινωνικοποίησή του. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ατομική-αποκλειστική ευθύνη των γονιών και ιδιαίτερα της μητέρας. Ούτε να λειτουργούν οι βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί ως παιδοφυλακτήρια, για όσους γονείς εργάζονται και δεν έχουν κάποιον συγγενή να προσέχει τα παιδιά.
Η απάντηση στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται από την αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν είναι ο περιορισμός των παιδιών που θα γίνουν δεκτά στους παιδικούς σταθμούς. Απάντηση είναι η αγωνιστική διεκδίκηση από την κυβέρνηση κονδυλίων για την ανάπτυξη κοινωνικών υποδομών και τη δημιουργία παιδικών σταθμών, για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού (βρεφονηπιοκόμων, καθαριστριών, μαγείρων κλπ), για τη λειτουργία των παιδικών σταθμών (όχι να ζητείται από γονείς να καλύπτουν τα έξοδα για χαρτικά, για είδη καθαρισμού, για τις υποδομές).
Αλλά αυτό δεν είναι μάλλον στον προσανατολισμό της Διοίκησης Αιγάλεω, που κινείται στα όρια του … "εφικτού" της οικονομίας. Δηλαδή μιας οικονομίας που στερεί από τους πολλούς το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση, στη δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές, για να μπουκώσει με ζεστό κρατικό χρήμα τα μονοπώλια, τις επενδύσεις τους.
Δηλαδή, λένε στα νέα ζευγάρια ότι είναι ανέφικτο να ζητάνε το παιδί τους να πηγαίνει σε δημόσιους, δωρεάν, σύγχρονους και ασφαλείς Βρεφικούς και Παιδικούς Σταθμούς, με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, με κτιριακή επάρκεια, καταλληλότητα, υποδομή, επάρκεια και ποιότητα φαγητού, με μόνιμο, εξειδικευμένο και επαρκές προσωπικό, με ενιαίο παιδαγωγικό πρόγραμμα σύμφωνα με τις ηλικιακές ανάγκες βρεφών και νηπίων.
Η πρόσφατη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου είναι πρόκληση. Το ΚΚΕ καλεί κάθε νέα και νέο γονιό να απαντήσουν σε αυτή την πρόκληση με την οργάνωση, τη συμμετοχή στους αγώνες για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα».

Η «αλλαγή κλίματος»

«Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες», λέει μια παροιμία. Τα «κακαρίσματα» της κυβέρνησης επιχειρούν έναν αντιπερισπασμό, την ώρα που νομοθετεί το ένα μετά το άλλο τα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ ετοιμάζεται να φέρει τον αυτόματο «κόφτη» δικαιωμάτων και εισοδημάτων για εργαζόμενους, υπαλλήλους και συνταξιούχους, «κακαρίζει» ακατάσχετα για αλλαγή σελίδας, για ελπίδες που αναγεννώνται, για νέα μέρα που τάχα ξημερώνει για το λαό. Κοροϊδεύει ασύστολα ότι «τα δύσκολα τελείωσαν» και ότι «θα μπορέσει σιγά σιγά η κοινωνία να ανακάμψει».
Το κλίμα ευφορίας, που προσπαθεί να καλλιεργήσει, μπορεί να της χρειάζεται, για να συνεχίσει την αντιλαϊκή δουλειά της, είναι όμως κάλπικο, όπως πολύ καλά κάθε άνθρωπος του μόχθου διαπιστώνει στην καθημερινότητά του. Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί υπερασπίζονται μια εικονική πραγματικότητα, σερβίροντάς την στο λαό σαν αληθινή, για να αποσπάσουν την ανοχή και τη συναίνεσή του.
Ο λαός δεν είναι να πανηγυρίζει για το κλείσιμο της «αξιολόγησης». Για να υπάρξει, η Κοινωνική Ασφάλιση δέχτηκε τορπίλη, το ίδιο και το ισχνό λαϊκό εισόδημα, με κλιμάκωση της φορολεηλασίας.
Για να «κλείσει», ανοίγει τη λειτουργία του ο αυτόματος «κόφτης», η σύγχρονη δαμόκλειος σπάθη που θα επικρέμεται πάνω απ' τα κεφάλια μας, το μισθό, τη σύνταξη, τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα και θα ενεργοποιείται κάθε φορά που οι μηχανισμοί τους καταγράφουν απόκλιση απ' τους αντιλαϊκούς στόχους. Για να μην αναφερθούμε στην παράδοση των «κόκκινων» δανείων στα διάφορα funds. Η διευθέτηση του χρέους δεν είναι για πανηγύρια, είναι εξέλιξη που ο λαός θα την πληρώσει ακριβά, καθώς θα επισύρει πρόσθετα μέτρα σε βάρος του.
Αυτές είναι «καλές ειδήσεις», όπως προκλητικά διατείνεται η κυβέρνηση, αλλά για το κεφάλαιο, όχι για το λαό που πληρώνει έξι χρόνια τώρα το βάρος της κρίσης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Εξάλλου, στην πραγματικότητα, οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης στο κεφάλαιο απευθύνονται, απ' αυτό αποζητά τα εύσημα για τις καλές υπηρεσίες που του προσέφερε. Μόνο που για να συνεχίσει τη βρώμικη δουλειά, απαιτείται να χειραγωγήσει το λαό με φρούδες προσδοκίες ότι βγαίνουμε απ' το τούνελ, ότι έχει λαμβάνειν απ' την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ότι θα ξημερώσει άσπρη μέρα και γι' αυτόν.
Και για να το πετύχουν, έκαναν μόνιμο συνοδοιπόρο τους το ψέμα. Αναφέρονται στον αυτόματο «κόφτη» σαν ένα χρήσιμο για το λαό εργαλείο, που δεν είναι - όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός - ούτε μέτρα, ούτε πολύ περισσότερο μνημόνιο. Επιχειρούν να καθησυχάσουν το λαό, με τον ισχυρισμό ότι η ελληνική οικονομία πάει καλά και δεν θα χρειαστεί η ενεργοποίησή του. Ενώ η πραγματικότητα είναι ότι τέτοιοι μηχανισμοί εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη της ΕΕ, εξασφαλίζοντας ότι όταν τα αντιλαϊκά μέτρα δεν αποδίδουν όπως θέλουν, θα παίρνουν αυτομάτως ακόμα χειρότερα.
Στη λαϊκή χειραγώγηση αναφερόταν ο πρωθυπουργός όταν έδινε σήμα στο υπουργικό συμβούλιο ότι «ξεκινάει η μάχη του εσωτερικού μετώπου». Η μάχη να κρατήσουν το λαό εγκλωβισμένο στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Να μη σηκώσει κεφάλι, να ανεχτεί την αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, να έχει χάσει κάθε δυνατότητα αντίδρασης και όταν αποκαλυφθεί ότι και στις συνθήκες της ανάκαμψης δεν πρέπει να ανακάμψει η ζωή του.
Μόνη απάντηση στα κυβερνητικά πανηγύρια η οργανωμένη πάλη για ανάκτηση απωλειών και ικανοποίηση σύγχρονων αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εργοδοσία, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που υπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη» της Τετάρτης 18 Μάη 2016

Αντισταλινισμός, το ντροπαλό στάδιο του αντικομμουνισμού

 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Δε ζει αλλά σπέρνει εφιάλτες, ακόμα και νεκρός. Κι αυτό μολονότι δεν τον έθαψαν στα Ιεροσόλυμα, όπως έλεγε και ο Κάππος, για να φοβούνται μια νεκρανάσταση οι πολέμιοί του. Ο οποίος έλεγε επίσης πως ο αντισταλινισμός είναι μια μορφή ντροπαλού αντικομμουνισμού. Που σημαίνει πως κοκκινίζει ελαφρώς, για να φανεί δικός μας, απ’ τη δική μας τάχα μπάντα και να θέσει ένα “γόνιμο προβληματισμό” για την “προδομένη επανάσταση”. Που πήγαινε βασικά καλά ρε παιδί μου τις δέκα πρώτες μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, άντε βαριά τα δέκα πρώτα χρόνια, αλλά μετά στράβωσε -λέει- το πράγμα.
Σχεδόν πάντα, οι πιο χυδαίες, αντιδραστικές κι ανερυθρίαστες (πολιτικά μιλώντας) επιθέσεις περιέχουν μια γερή δόση αντισταλινισμού. Και δεν είναι τυχαίο. Ο Στάλιν ήταν ο πολιτικός ηγέτης που μπήκε επικεφαλής στην παλλαϊκή σοβιετική αντίσταση στο φασισμό και τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών, που τσάκισε την πολεμική μηχανή των ναζί. Αυτός που συνέλαβε και καθοδήγησε το οικονομικό θαύμα σε μια χώρα που πατούσε ακόμα με το ένα πόδι στη φεουδαρχία και είχε ρημαχτεί από τον πόλεμο, αλλά μεταμορφώθηκε σε λίγα χρόνια από άκρη σε άκρη, για να μπουν οι βάσεις του σοσιαλισμού. Πώς να του συγχωρέσει τόσο μεγάλα κατορθώματα ο ταξικός αντίπαλος; Πώς να μη λυσσάνε οι αστοί ιστορικοί για να τον παρουσιάσουν ως αιμοσταγή δολοφόνο και δικτάτορα;
Σήμερα μπορεί να μη δεχόμαστε ως επιστημονικό όρο το σταλινισμό, αλλά στην εποχή του θεωρούνταν ο μαρξισμός των χρόνων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με την ίδια έννοια που ο λενινισμός ήταν ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να δούμε και να ερμηνεύσουμε και το εγκώμιο που πλέκει στο Στάλιν, με αφορμή τα εβδομηκοστά γενέθλιά του, λίγους μήνες μετά το τέλος του δεύτερου αντάρτικου, ο Νίκος Μπελογιάννης.
Ποτέ κανένας άνθρωπος στον κόσμο ύστερ’ από το Λένιν δε συγκέντρωσε τόσα βουνά αγάπης και αφοσίωσης, αλλά και τόσους σωρούς από λυσσασμένο μίσος. Για κάθε τίμιο άνθρωπο, για κάθε αγωνιστή του δίκιου και της λευτεριάς, για την ατελείωτη φάλαγγα των κομμουνιστών, ο Στάλιν είναι ο σοφός δάσκαλος, ο αγαπημένος φίλος, ο δοξασμένος αρχηγός. Είναι η καρδιά της καρδιάς μας. Είναι ο “μπάρμπας” όπως με μια λέξη τον ονομάζει χαϊδευτικά ο λαός μας. Και αντίθετα για όλους τους εκμεταλλευτές, για όλους τους εχθρούς της προόδου, ο Στάλιν είναι ο πιο μισητός αντίπαλος, ο πιο φοβερός εφιάλτης τους και στον ύπνο και τον ξύπνιο τους. (…)
Σήμερα κανένας δε βλέπει μακρύτερα από το Στάλιν και κανένας δεν έχει δυνατότερη θέληση από το Στάλιν. Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο Στάλιν, γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ και του Λένιν. Γι’ αυτό είναι καταπληχτική η δύναμη της επιστημονικής του πρόβλεψης. Όταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. Στα λόγια του καθρεφτίζεται ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον. Ο, τι λέει ο Στάλιν γίνεται. Είπε πριν την επανάσταση ότι μπορεί η Ρωσία να ανοίξει πρώτη το δρόμο προς το σοσιαλισμό και τον άνοιξε. Είπε ότι μπορεί να ανοικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη Ρωσία και ανοικοδομήθηκε. Είπε από το 1925 ότι θα νικήσει η Κινεζική Επανάσταση και νίκησε. Είπε ,όταν ο Χίτλερ ήταν παντοδύναμος ότι ο χιτλερισμός θα συντριβεί και συντρίφτηκε. Είπε ότι θα ανοικοδομηθεί ο κομμουνισμός στη Ρωσία και ανοικοδομείται.
Ίσως κάποιοι ξενίζουν με αυτές τις εκδηλώσεις λατρείας, αφενός όμως είναι αυθεντικές κι όχι κατά παραγγελία, αφετέρου εκφράζουν το ηρωικό πνεύμα της εποχής και τα κοσμοϊστορικά της επιτεύγματα. Κι είναι αυτά ακριβώς που καθοδηγούν σαν φάρος την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή πάλη σήμερα, 63 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν, όση λάσπη κι αν δέχτηκε από εχθρούς αλλά και “εξ οικείων”…

Φόροι και περικοπές

Με εκατέρωθεν ανακοινώσεις, η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στη ΝΔ εστιάζει στις δηλώσεις του αντιπροέδρου της Κομισιόν ότι ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να αυξήσει τους φόρους και όχι να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, προκειμένου να πιαστούν οι στόχοι της «αξιολόγησης».
Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι επέλεξε τους «αντιαναπτυξιακούς» φόρους, αντί των μεταρρυθμίσεων και των περικοπών στις κρατικές δαπάνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά ότι πετυχαίνει τους στόχους του προγράμματος, κατανέμοντας «δίκαια» τα βάρη μέσω της φορολογίας και κατηγορεί τη ΝΔ ότι θέλει απολύσεις στο Δημόσιο και περιστολή κοινωνικών δαπανών.
Κυβέρνηση και ΝΔ καβγαδίζουν για την αναλογία των μέτρων στο μείγμα της αντιλαϊκής διαχείρισης, θεωρώντας δεδομένο ότι ο λαός θα πρέπει να πληρώσει το μάρμαρο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο. Από αυτήν τη σκοπιά, το «φόροι ή περικοπές κρατικών δαπανών» είναι ψευτοδίλημμα για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ασφαλιστικό. Προκειμένου το κράτος να εξοικονομήσει 8 και πλέον δισ. ευρώ, με βάση τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης για τα δημοσιονομικά, συνταξιούχοι και σφαλισμένοι θα χάσουν την επόμενη τετραετία (2016 - 2019) 6 δισ. ευρώ από περικοπές σε συντάξεις και άλλες παροχές, ενώ θα πληρώσουν επιπλέον 2 δισ. ευρώ από την αύξηση των εισφορών τους.
Είναι φανερό ότι το μείγμα «περικοπές - πληρωμές», που εφαρμόζεται και στην περίπτωση της μεταρρύθμισης του Ασφαλιστικού, καταλήγει σε επιδείνωση της θέσης ασφαλισμένων και συνταξιούχων, ανεξάρτητα από το αν υπερισχύουν οι περικοπές ή οι επιπλέον πληρωμές. Αλλωστε, στην ίδια τσέπη εφαρμόζονται τόσο οι περικοπές, όσο και οι πληρωμές.
Αυτό είναι το κριτήριο για τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που εφαρμόζουν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις: Ανεξάρτητα από το μείγμα των μέτρων, ο λαός καταλήγει φτωχότερος σε εισόδημα και δικαιώματα, για να ανακάμψει η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Οσο για το επιχείρημα της δήθεν δίκαιης κατανομής των φόρων, που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει. Και μόνο το γεγονός ότι το πακέτο που έρχεται τώρα στη Βουλή περιλαμβάνει αύξηση των έμμεσων φόρων κατά 1,8 δισ. ευρώ, σε προϊόντα μαζικής λαϊκής κατανάλωσης, είναι αρκετό για να κάνει σκόνη τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης.
Το ότι η κυβέρνηση επιβάλλει φόρους, δεν σημαίνει ότι δεν περικόπτει και κρατικές δαπάνες, όχι βέβαια από αυτές που προορίζονται για τις επιδοτήσεις και τα προνόμια του κεφαλαίου, αλλά αυτές που αφορούν στην Υγεία, στην Πρόνοια, στα κοινωνικά επιδόματα, στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η υπόδειξη της ΝΔ ότι η αναλογία των μέτρων θα έπρεπε να «γέρνει» στις περικοπές και όχι στους φόρους, είναι η άλλη όψη της ίδιας ταξικής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου. Περικοπές σημαίνει ακόμα πιο άγρια μείωση κονδυλίων από τον κρατικό προϋπολογισμό που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο ή εμποδίζουν την παραπέρα διείσδυσή του σε τομείς της οικονομίας.
Κυβέρνηση και ΝΔ καβγαδίζουν για το ποιος μπορεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να οδηγήσει σε ανάκαμψη την οικονομία, για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτή η συζήτηση, όπως και η παράλληλη συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους, καμιά σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού. Πραγματική διέξοδος για το λαό μπορεί να προκύψει μόνο αν απεγκλωβιστεί από τα ψευτοδιλήμματα και την πολιτική των δυνάμεων που υπηρετούν το κεφάλαιο.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη» της Τρίτης 17 Μάη 2016

Όταν και η Eurovision «ξεπλένει» τους νεοναζί της Ουκρανίας

Επιλέχθηκε τραγούδι ενάντια στην ΕΣΣΔ, αφιερωμένο σε συνεργάτες του Χίτλερ

ΗΛΙΑΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ • 15 Μαϊου 2016, 11:38 • 

Από χθες και επίσημα οι νεοναζί της Ουκρανίας «ξεπλένονται» με την σφραγίδα της Eurovision.

Και κάπως έτσι η Ε.Ε προχωρά τους σχεδιασμούς της για ένταξη της Ουκρανίας στην «Ευρωπαϊκή αγκαλιά», προβάλλοντας όμως τον αντισιοβιετισμό, τον αντικομουνισμό και την φασιστική ιδεολογία μέσα και από αυτόν τον θεσμό.

Βλέπετε, η Eurovision,  αποτελεί ένα μαζικό μουσικό θέαμα  μιας και παρακολουθείται από εκατομμύρια πληθυσμού, ενώ τα τραγούδια που συμμετέχουν, σε λίγες μέρες θα κατακλύσουν τα ραδιόφωνα, θα γίνουν αφιερώματα, θα παίζονται στα νυχτερινά κέντρα κτλ.

Το τραγούδι που στηρίχτηκε χθες από την επιτροπή και τελικά βγήκε πρώτο με τις τελικές ψήφους των υπόλοιπων χωρών είναι το τραγούδι της Ουκρανίας και ονομάζεται «1944». Η Ουκρανία λοιπόν κέρδισε την Eurovision (τυχαίο;).

Το συγκεκριμένο τραγούδι που από εδώ και πέρα θα παίζει στα ραδιόφωνα όλων των χωρών της Ε.Ε αλλά και στην χώρα μας αυτό το καλοκαίρι,  δεν θα είναι κάποιο ερωτικό τραγουδάκι, ούτε κάποιο χαρούμενο χιτάκι. Το τραγούδι που …νίκησε χθες έχει τον τίτλο «1944» και πρόκειται για ένα μοιρολόι που γράφτηκε  και αφιερώνεται  σε συνεργάτες των ναζί κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ορισμένους από τους λεγόμενους Τατάρους της Κριμαίας !

Καλά διαβάσατε…

Για την ιστορία αξίζει να πούμε μονάχα αυτό.

Είναι γνωστό πως στην Κριμαία το 1941 κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όταν τα ναζιστικά στρατεύματα μπήκαν στην Ουκρανία, ο λαός της αντιστάθηκε μαχητικά, στήνοντας αντάρτικες ομάδες και πολεμώντας ηρωικά..

Γνωστή είναι επίσης η ηρωική πολιορκία της Σεβαστούπολης, αυτής της ναυτικής βάσης της ΕΣΣΔ, η οποία κράτησε από τον Οκτώβρη του 1941 έως τον Ιούλη του 1942..  Εκείνη όμως την περίοδο  υπήρξαν και αυτοί που όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν, δεν πολέμησαν τον καταχτητή, αλλά πέρασαν απέναντι και στρατεύτηκαν στις Γερμανικές ένοπλες δυνάμεις.

Έτσι έχουμε το φαινόμενο, όπου χιλιάδες Τατάροι της Κριμαίας (υπολογίζεται γύρω στις 20.000) παραδόθηκαν στον Χίτλερ και  πολέμησαν στο πλευρό των ναζί.  Οι Τάταροι ταυτίστηκαν λοιπόν με την προδοσία.

Και έτσι η μειονότητα αυτή,  βρισκόταν υπό τον φόβο  να δεχθεί  μεγάλη επίθεση από τον ντόπιο πληθυσμό της Κριμαίας.

Γι αυτό τον λόγο η ΕΣΣΔ,  έκρινε σκόπιμο  πως το να παραμείνουν στην περιοχή της Κριμαίας οι Τάταροι, θα ήταν επικίνδυνο για τους ίδιους, καθώς ήταν πιθανών να εκδηλωθούν γενικευμένα φαινόμενα αυτοδικίας εναντίων του συνόλου του πληθυσμού των Τατάρων. Το αποτέλεσμα ήταν να πραγματοποιηθεί η μεταφορά τους σε άλλο μέρος, ώστε να αποφευχθεί ένας τεράστιος εμφύλιος πόλεμος. 

Από τότε μέχρι σήμερα έχει χυθεί μπόλικο μελάνι… από τους απολογητές του καπιταλισμού και τους αντισιοβετικούς γραφιάδες. Ο αντισταλινισμός δίνει και παίρνει και μαζί η βρώμικη λάσπη εναντίων της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού.

Αυτά για την ιστορία.

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα και ας δούμε τι γίνεται στην Ουκρανία και ποια είναι η στάση των λεγόμενων ηγετών των Τατάρων.

Όπως είχαμε ξαναπεί στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή  κουμάντο κάνουν οι νεοναζί, με την στήριξη της Ε.Ε.

Τα εγκλήματα που διαπράττονται εναντίων των κομμουνιστών, αλλά και συνολικά του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας είναι πάμπολλα. Δολοφονίες, απαγωγές, βιασμοί και πάει λέγοντας. Στο Ντονμπάς, έχει στηθεί ένοπλος αγώνας από μαχητές που πολεμούν την νεοναζιστική λαίλαπα και αντιστέκονται στα σχέδια της Ε.Ε και του καθεστώτος του Κιέβου.

Σε αυτό το τοπίο  μέρος των Τατάρων της Ουκρανίας, στέκονται  στο πλευρό του νεοναζιστικού καθεστώτος και στηρίζουν τα φασιστικά εγκλήματα. Χαρακτηριστικό  του φαινομένου είναι πως τον Μάρτιο του 2014 «ο Δεξιός τομέας»  -ο επιχειρησιακός βραχίονας του νεοναζιστικού  καθεστώτος,- κάλεσε όλες τις δυνάμεις των Τατάρων της Ουκρανίας  να ενταχθούν στις παραστρατιωτικές οργανώσεις και να πολεμήσουν για τα συμφέροντα της Δύσης,  ενώ η κυβέρνηση τους  υποσχέθηκε πως θα τους δώσει την δυνατότητα αυτονομίας.

Στην ανακοίνωση που εκδόθηκε τότε στα Ουκρανικά sites, ο «Δεξιός τομέας» έλεγε μεταξύ άλλων «Οι Ουκρανοί εθνικιστές έχουν από καιρό υποστηρίξει τη δημιουργία αυτόνομου κράτους των Τατάρων της Κριμαίας. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Θα υπερασπιστούμε τη κοινή μας ελευθερία και την κρατική μας υπόσταση! Δόξα στην Ουκρανία! Δόξα στο λαό των Τατάρων της Κριμαίας! Η νίκη είναι δική μας!».

Τέλος και μια φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» στις 27/2/2014. Στην φωτογραφία φιγουράρει ο Ρεφάτ Τσουμπάροφ, ο λεγόμενος ηγέτης των Τατάρων της Ουκρανίας, ο οποίος χαιρετά ναζιστικά σε διαδήλωση των φασιστών της Ουκρανίας. –

                                     Η ίδρυση της Διεθνούς Ενωσης Εργατών (1η Διεθνής)

Η Ιστορία αποτελεί την πιο τρανή παρακαταθήκη για την πορεία εξέλιξης της ανθρωπότητας. Μα απ' όλη την Ιστορία ξεχωρίζουν σταθμοί που σφραγίζουν στο πέρασμά της τις κατοπινές εξελίξεις. Ο Μαρξ διατύπωσε την άποψη ότι όλη η Ιστορία των κοινωνιών είναι Ιστορία της ταξικής πάλης. Αλλά η Ιστορία της ταξικής πάλης έχει σε κάθε εποχή το δικό της υποκείμενο. Γέννημα της εξέλιξης των ίδιων των κοινωνιών και της ωριμότητας των παραγόντων για επαναστατικά άλματα.
28 Σεπτέμβρη στα 1864. Στην αίθουσα «Αγιος Μαρτίνος» του Λονδίνου αντιπρόσωποι των εργατών από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Αμερική, την Πολωνία και την Ελβετία έκαναν Γενική Συνέλευση και αποφάσισαν την ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς με την ονομασία Διεθνής Ενωση Εργατών. Η συνέλευση εξέλεξε Γενικό Συμβούλιο από 21 μέλη και υποεπιτροπές για κάθε χώρα. Το Γενικό Συμβούλιο εξέλεξε πρόεδρο, επίτιμο γραμματέα και γραμματείς για κάθε χώρα. Ο Μαρξ εκλέχτηκε γραμματέας για τη Γερμανία. Το Γενικό Συμβούλιο προχώρησε στην επεξεργασία προγράμματος και Καταστατικού της Ενωσης.
Η ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς δεν ήταν καθόλου τυχαίο γεγονός. Ωρίμαζε σαν ιδέα σε συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού, που συνοδεύτηκαν από μια σειρά επαναστάσεις και εμφυλίους πολέμους ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη. Προάγγελος της ίδρυσής της ήταν η Ενωση Κομμουνιστών υπό την καθοδήγηση των Μαρξ - Ενγκελς, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξε η δράση της και κυρίως το πρόγραμμά της, το γνωστό Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, έργο των Μαρξ - Ενγκελς, που ήταν και το πρώτο προγραμματικό ντοκουμέντο του επιστημονικού κομμουνισμού.
Η ανάπτυξη του καπιταλισμού, που επιταχύνθηκε με τη βιομηχανική επανάσταση, δημιουργούσε τις συνθήκες ανάπτυξης εργατικών αγώνων και των πρώτων ουσιαστικά πολιτικών εκδηλώσεων της εργατικής τάξης. Ετσι έχουμε τις εξεγέρσεις στη Λυών το 1831 και το 1834, την εξέγερση των υφαντουργών της Σιλεσίας το 1844, ενώ στην Αγγλία οργανώνεται το κίνημα των Χαρτιστών, που σύμφωνα με τον Λένιν είναι το πρώτο πραγματικά μαζικό, πολιτικό, προλεταριακό, επαναστατικό κίνημα. Το κίνημα των Χαρτιστών εκδήλωνε έντονες διεθνιστικές τάσεις. Την ίδια εποχή έδρασαν και άλλες εργατικές ενώσεις με διεθνιστικές προλεταριακές αντιλήψεις, όπως η «Ενωση των Προγραμμένων 1834-1836», η «Ενωση των Δικαίων 1836-1839», οι «Αδελφωμένοι Δημοκράτες» που ιδρύθηκε στο Λονδίνο από Αγγλους και άλλους Ευρωπαίους εξόριστους. Οι Μαρξ και Ενγκελς είχαν σχέσεις μ' αυτό το κίνημα που θεωρείται από τους προδρόμους του διεθνιστικού προλεταριακού κινήματος. Οι Χαρτιστές επίσης δρούσαν μέσα απ' αυτή την οργάνωση. Στη Γαλλία είχαν αναπτυχθεί έντονες διεθνιστικές τάσεις στο εργατικό κίνημα, που ξεκινούσαν από τον Μπάμπεφ, την Φλώρα Τριστάν, που έγραψε στο Παρίσι μπροσούρα για την ανάγκη ίδρυσης πλατιάς διεθνιστικής οργάνωσης (Ενωση Εργατών), η οποία θα έπρεπε να δημιουργήσει επιτροπές σε όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης για την ανάπτυξη του εργατικού αγώνα. Επίσης τον Απρίλη του 1856 αντιπροσωπεία Γάλλων εργατών πήγε στο Λονδίνο και πρότεινε τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Ενωσης Εργατών για την καθοδήγηση της πάλης του προλεταριάτου σε διεθνή κλίμακα. Τέλος, η πιο σημαντική ήταν η Ενωση Κομμουνιστών 1847-1852, που αποτέλεσε το πρώτο ουσιαστικά Κομμουνιστικό Κόμμα και την πρώτη οργανωμένη μορφή διεθνούς προλεταριακής ενότητας.

Η εμφάνιση του Μαρξισμού ως κοσμοθεωρίας

Οι επαναστάσεις στα 1848-1849 πλούτισαν την ιστορική πείρα του διεθνούς εργατικού κινήματος. Η εξέγερση του προλεταριάτου του Παρισιού τον Ιούνη του 1848, ο πρώτος μεγάλος εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, ήταν το αποκορύφωμα της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης της συγκεκριμένης περιόδου. Οι επαναστάσεις στα 1848-1849 απέδειξαν το αβάσιμο του ουτοπικού σοσιαλισμού και των διαφόρων μικροαστικών οπορτουνιστικών αντιλήψεων στο εργατικό κίνημα και έδωσαν τη δυνατότητα παραπέρα ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας, ενώ ταυτόχρονα ανέδειξαν την ανάγκη της αυτοτελούς πολιτικής πάλης του προλεταριάτου.
Το προλεταριάτο είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού, αλλά ο τελευταίος δεν εμφανίστηκε και, πολύ περισσότερο, δεν κυριάρχησε στην ιστορική εξέλιξη από τη μια στιγμή στην άλλη. «Δε χωράει αμφιβολία - γράφει ο Μαρξ στο "Κεφάλαιο"- ότι στο 16ο και 17ο αιώνα οι μεγάλες επαναστάσεις που συντελέστηκαν στο εμπόριο με τις γεωγραφικές ανακαλύψεις και που προώθησαν γρήγορα την ανάπτυξη του εμπορικού κεφαλαίου, αποτελούν έναν από τους κύριους παράγοντες που επιτάχυναν το πέρασμα του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής στον κεφαλαιοκρατικό. Η απότομη επέκταση της παγκόσμιας αγοράς, ο πολλαπλασιασμός των κυκλοφορούντων εμπορευμάτων, η άμιλλα ανάμεσα στα ευρωπαϊκά έθνη, για να γίνουν κύριοι των ασιατικών προϊόντων και των αμερικανικών θησαυρών, και το αποικιακό σύστημα συνέβαλαν ουσιαστικά στο σπάσιμο των φεουδαρχικών φραγμών στην παραγωγή. Ωστόσο, στην πρώτη του περίοδο, στην περίοδο της μανουφακτούρας, ο σύγχρονος τρόπος παραγωγής αναπτύχθηκε μόνο εκεί όπου οι όροι για την ανάπτυξή του είχαν δημιουργηθεί στη διάρκεια του μεσαίωνα... Και αν στον 16ο και εν μέρει στον 17ο αιώνα η απότομη επέκταση του εμπορίου και η δημιουργία μιας καινούργιας παγκόσμιας αγοράς άσκησαν αποφασιστική επίδραση στον αφανισμό του παλιού τρόπου παραγωγής και στην άνοδο του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αυτό έγινε αντίθετα πάνω στη βάση του δημιουργημένου πια κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Η παγκόσμια αγορά αποτελεί η ίδια τη βάση αυτού του τρόπου παραγωγής. Από την άλλη, η ενυπάρχουσα στον τρόπο αυτό παραγωγής ανάγκη να παράγει σε διαρκώς μεγαλύτερη κλίμακα ωθεί σε ακατάπαυστη διεύρυνση της παγκόσμιας αγοράς, έτσι που εδώ δεν είναι το εμπόριο που επαναστατεί τη βιομηχανία, αλλά η βιομηχανία είναι που επαναστατεί διαρκώς το εμπόριο. Και η κυριαρχία του εμπορίου συνδέεται εδώ με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη υπερίσχυση των όρων της μεγάλης βιομηχανίας».(Καρλ Μαρξ: «Το κεφάλαιο», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 3ος, σελ. 421-422).
Η ανάπτυξη των εργατικών αγώνων απαιτούσε και ενιαίο προλεταριακό επαναστατικό κέντρο καθοδήγησης, οργάνωσης και συνένωσης της εργατικής τάξης και διάδοσης της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού. Η αναγκαιότητα αυτή οδήγησε στην ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς. Σημαντική ήταν η συμβολή της Διεθνούς υπό την καθοδήγηση των Μαρξ - Ενγκελς στη διάδοση της επιστημονικής θεωρίας της αυτοτελούς επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης, ως την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στον κομμουνισμό μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου, το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα από διάφορα μικροαστικά ρεύματα στο εργατικό κίνημα (αναρχισμός, προυντονισμός, λασαλισμός, τρεϊντγιουνιονισμός), σε συνδυασμό με την άμεση καθοδήγηση μιας σειράς εργατικών και εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων.
Ο μαρξισμός ως πρωτοπόρα επιστημονική θεωρία της εργατικής τάξης εμφανίζεται μέσα στην 5η δεκαετία του 19ου αιώνα, σε συνθήκες όπου η μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία είχε πια σημαντικές επιτυχίες, τη στιγμή που φανερώθηκαν καθαρά οι βαθιές και ασυμβίβαστες αντιθέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και είχε διαμορφωθεί και ανδρωθεί μια καινούρια κοινωνική τάξη - το βιομηχανικό προλεταριάτο. Το έργο του Μαρξ «Κριτική της χεγκελιανής φιλοσοφίας του δικαίου», το έργο του Ενγκελς «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία», τα κοινά τους έργα «Η αγία Οικογένεια ή κριτική της κριτικής» και «Γερμανική ιδεολογία», το έργο του Μαρξ «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας» και πάνω απ' όλα το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», που είναι το πρώτο επιστημονικό πρόγραμμα του προλεταριάτου σε παγκόσμιο επίπεδο, επιβεβαιώνουν την εμφάνιση και εδραίωση της επιστήμης του μαρξισμού, οπλίζουν την πάλη του προλεταριάτου με το όπλο της επιστημονικής δικαίωσης, αποδεικνύουν τον αντικειμενικό ιστορικό του ρόλο και το βγάζουν από το νεφελώδες πεδίο της ουτοπίας. Γράφει ο Ενγκελς για τον τρόπο που σκέφτονταν ο ίδιος και ο Μαρξ εκείνη την εποχή: «Δε σκοπεύαμε λοιπόν καθόλου να ψιθυρίσουμε αποκλειστικά στο αυτί του "επιστημονικού" κόσμου τα νέα επιστημονικά συμπεράσματα, εκθέτοντάς τα σε χοντρά βιβλία. Αντίθετα. Βρισκόμασταν κιόλας και οι δύο βαθιά μέσα στο πολιτικό κίνημα, είχαμε ορισμένους οπαδούς ανάμεσα στους διανοούμενους, ιδίως της Δυτικής Γερμανίας και σημαντική επαφή με το οργανωμένο προλεταριάτο. Ημασταν υποχρεωμένοι να θεμελιώσουμε επιστημονικά την άποψή μας. Αλλά ήταν εξίσου σπουδαίο για μας να κερδίσουμε με τις πεποιθήσεις μας το ευρωπαϊκό και πριν απ' όλα το γερμανικό προλεταριάτο. Μόλις ξεκαθαρίσαμε τις απόψεις μας για μας τους ίδιους προχωρήσαμε στη δουλιά».(Φρ. Ενγκελς: «Για την ιστορία της Λίγκας των κομμουνιστών», Μαρξ - Ενγκελς: «Διαλεχτά έργα», Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, τόμος δεύτερος, σελ. 398).

Η ωρίμανση των συνθηκών για την ίδρυση

Στα 1862, δυο χρόνια δηλαδή πριν από τη συγκέντρωση στην αίθουσα του «Αγίου Μαρτίνου» στο Λονδίνο, πάνω από 300 εργάτες της Γαλλίας και 12 της Γερμανίας είχαν επισκεφτεί το Λονδίνο και στη διάρκεια της παραμονής τους εκεί είχαν συζητήσει με τους Αγγλους τρεϊντγιουνιονιστές για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας εργατικής διεθνούς. Εκτός απ' αυτό, στις 22 του Ιούλη 1863 οι Αγγλοι και Γάλλοι εργάτες είχαν οργανώσει μαζί στο Λονδίνο ένα συλλαλητήριο ενάντια στην κατάπνιξη της εξέγερσης της Κρακοβίας από τον Τσάρο της Ρωσίας. Κύριο σύνθημα του συλλαλητηρίου ήταν «Ανεξαρτησία στην Πολωνία». Η Πολωνία ήταν υποδουλωμένη στην τσαρική Ρωσία. Στα 1863, λοιπόν, με αφορμή και το κοινό συλλαλητήριο Αγγλων και Γάλλων εργατών εντάθηκαν οι συζητήσεις γύρω από την υπόθεση οργάνωσης μιας εργατικής Διεθνούς.
Από την 6η δεκαετία του 19ου αιώνα σε πολλές χώρες τα αστικοδημοκρατικά και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αναζωογονούνται. Ο αγώνας για να ιδρυθούν ενωμένα κράτη στη Γερμανία και στην Ιταλία, η πολωνική εξέγερση του 1863 και ο εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ, όλα αυτά συγκινούν την πρωτοπορία της εργατικής τάξης.
Η γέννηση της Διεθνούς πέρασε πολλά «κοιλοπονήματα». Για το τι προηγήθηκε και πώς ωρίμασε αυτή η αναγκαιότητα, ώστε να γίνει πράξη, το αναλύει ο Ου. Φόστερ στο έργο του «Η ιστορία των τριών Διεθνών». Ας το παρακολουθήσουμε.
«Η Αγγλία, χώρα όπου ο καπιταλισμός γνώρισε στην πρώτη του περίοδο την πιο πλατιά ανάπτυξη, η χώρα που είχε την πιο πολυάριθμη και την πιο αναπτυγμένη εργατική τάξη, η χώρα όπου γεννήθηκε το συνδικαλιστικό κίνημα, έγινε κατά φυσικό τρόπο το πεδίο των περισσότερων από τις πρώτες προσπάθειες του προλεταριάτου για τη δημιουργία της διεθνούς αλληλεγγύης και οργάνωσης. Από τις πρώτες ακόμα ρωμαλέες εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος στην τέταρτη δεκαετία του 19ου αιώνα υπήρχαν πολλές ενδείξεις ανάπτυξης του εργατικού διεθνισμού. Το χαρτιστικό κίνημα (σ.σ. μαζικό πολιτικό κίνημα των εργατών και ορισμένων μικροαστικών στρωμάτων στην Αγγλία με βασικό πρόγραμμα το "Χάρτη του λαού", που ζητούσε πλήρη πολιτικά δικαιώματα για την εργατική τάξη στα πλαίσια του καπιταλισμού) εκδήλωσε ισχυρές διεθνιστικές τάσεις... Η Ενωση των Προγραμμένων (1834-1836), η Ενωση των Δικαίων (1836-1839)και η Ενωση των Κομμουνιστών (1847-1852) ήταν κατηγορηματικά διεθνιστικές οργανώσεις και είχαν κατ' εξοχήν προλεταριακές αντιλήψεις και σύνθεση. Οι οργανώσεις αυτές ανέπτυσσαν την κύρια δράση τους και είχαν τα κυριότερα κέντρα τους στην Αγγλία.
Μια πολύ σημαντική οργάνωση στην περίοδο αυτή ήταν οι "Αδελφωμένοι Δημοκράτες" που ιδρύθηκε στο Λονδίνο το Σεπτέμβρη τον 1845 από ομάδες Αγγλων αγωνιστών και Ευρωπαίων εξορίστων. Η οργάνωση αυτή διακήρυχνε ότι το "έδαφος με όλα τα φυσικά του πλούτη είναι κοινή ιδιοκτησία όλων" (...) και μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος της Διεθνούς. Ο Χάρνεϊ, ο Τζονς, ο Ο' Μπράιεν και άλλοι διακεκριμένοι ηγέτες του χαρτιστικού κινήματος έπαιξαν δραστήριο ρόλο στην αξιόλογη αυτή οργάνωση. Ο Μαρξ και ο Ενγκελς είχαν σχέσεις με το κίνημα αυτό. Οι "Αδελφωμένοι Δημοκράτες" ήταν διεθνιστική οργάνωση και έπαιρνε ενεργό μέρος στους αγώνες των εργατών και σ' άλλα επαναστατικά κινήματα της ηπείρου. Συνέβαλε στην προετοιμασία του δρόμου προς την 1η Διεθνή. Σημαντικό γνώρισμά της ήταν ότι εφάρμοσε μια μορφή οργάνωσης που αργότερα υιοθετήθηκε από την 1η Διεθνή, δηλ. το διορισμό ενός γραμματέα για κάθε χώρα. Ετσι υπήρχαν γραμματείς για την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Πολωνία και την Ισπανία. Η οργάνωση σταμάτησε τη δράση της στην περίοδο της αντίδρασης, που ακολούθησε την επανάσταση του 1848 στην Ευρώπη.
Ενα άλλο σημαντικό διεθνές κίνημα με κέντρο την Αγγλία ήταν η "Επιτροπή καλωσορίσματος και διαμαρτυρίας" που μετατράπηκε αργότερα σε Διεθνή Επιτροπή (Διεθνή Ενωση) κι οργανώθηκε στο Λονδίνο στα τέλη του 1855. Η "Επιτροπή καλωσορίσματος και διαμαρτυρίας" σχηματίστηκε από τον Ερνεστ Τζονς για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην επίσκεψη στην Αγγλία του Ναπολέοντα του Γ΄. Και η οργάνωση αυτή διόρισε γραμματείς για μερικές χώρες με τις οποίες είχε σύνδεση. Ο Ερνεστ Τζονς και άλλοι χαρτιστές ήταν και στο κίνημα αυτό εξέχουσες φυσιογνωμίες. Η Διεθνής Επιτροπή οργάνωσε μερικά μεγάλα συλλαλητήρια υπέρ ορισμένων ευρωπαϊκών επαναστάσεων και διαμαρτυρήθηκε ενάντια στις βιαιότητες που διέπραξε η αντίδραση στην ηπειρωτική Ευρώπη. Αλλά κατά τα τέλη του 1859 η Διεθνής Επιτροπή δεν υπάρχει πια.
Και στη Γαλλία εκδηλώθηκαν έντονα διεθνιστικές τάσεις στις γραμμές των εργατών. Οι Γάλλοι είχαν παλιές διεθνιστικές παραδόσεις που ξεκινούσαν ακόμα... από τους αγωνιστές των επαναστάσεων του 1830 και 1848, καθώς και από πολλές άλλες εξεγέρσεις του γαλλικού λαού. Στα 1843 η Φλώρα Τριστάν έγραψε στο Παρίσι μια μπροσούρα, με την οποία καλούσε να δημιουργηθεί μια πλατιά διεθνής οργάνωση. "Η Ενωση των Εργατών", έγραφε, "θα έπρεπε να δημιουργήσει επιτροπές ανταπόκρισης στις κυριότερες πόλεις της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, με μια λέξη σ' όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης". Τον Απρίλη του 1856 μια αντιπροσωπεία από Γάλλους εργάτες πήγε στο Λονδίνο και πρότεινε να δημιουργηθεί μια "Παγκόσμια Ενωση των Εργατών" για την καθοδήγηση του αγώνα σε διεθνή κλίμακα.
Από τις πιο σημαντικές ενέργειες των διεθνών αυτών ομάδων ήταν η ενεργή υποστήριξη από μέρους τους του κινήματος για την κατάργηση της δουλείας στη βρετανική αυτοκρατορία, στις Ενωμένες Πολιτείες και σ' όλον τον κόσμο. Επί δεκαετίες υπήρχε ένα ισχυρό κίνημα για την κατάργηση της δουλείας, όπου τα χαρτιστικά Τρέιντ-Γιούνιονς και οι οπαδοί του Οουεν (σ.σ. ουτοπικός σοσιαλιστής), έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Τα κινήματα της Μεγάλης Βρετανίας και της Αμερικής για την κατάργηση της δουλείας εργάστηκαν σε στενή συνεργασία. Από το 1833 έως το 1860 ο Γουίλιαμ Λόιντ Γκάρισον, ο Φρέντερικ Ντάγκλας και πολλοί άλλοι διακεκριμένοι Αμερικανοί οπαδοί του κινήματος για την κατάργηση της δουλείας επισκέφθηκαν την Αγγλία, όπου έγιναν δεκτοί από τεράστιες μάζες ανθρώπων. Ο Τζορτζ Θόμπσον, Αγγλος συνδικαλιστής οπαδός της κατάργησης της δουλείας, πήγε στις Ενωμένες Πολιτείες και πήρε ενεργό μέρος στον αγώνα ενάντια στη δουλεία. Πριν και στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, οι Αγγλοι τρέιντ-γιουνιονιστές οργάνωσαν επανειλημμένα μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στη δουλεία. Και στη Γαλλία η εργατική τάξη έδειξε την ίδια αλληλεγγύη στον αγώνα για την κατάργηση της δουλείας, στην πάλη ενάντια στις προσπάθειες του Ναπολέοντα του Γ΄ να παρασύρει τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία στον πόλεμο με το μέρος της Συνομοσπονδίας (σ.σ. του δουλοκτητικού Νότου).
Η δράση αυτή ενάντια στη δουλεία και υπέρ της ειρήνης που ανέπτυξαν οι Αγγλοι εργάτες έκανε τον πρόεδρο Λίνκολν να στείλει ένα γράμμα στους υφαντουργούς του Μάντσεστερ,... και στους Αγγλους εργάτες για τη βοήθεια που δώσανε. Αλλά και πριν από αυτό ο Μαρξ δήλωνε στη "Νιου Γιορκ Τρίμπιουν": «"Δε θα 'πρεπε να ξεχαστεί ποτέ στις Ενωμένες Πολιτείες ότι τουλάχιστο η αγγλική εργατική τάξη δεν τις εγκατέλειψε από την αρχή ως το τέλος των δυσκολιών"».
Η αναζωογόνηση και η καινούρια ανάπτυξη του διεθνούς εργατικού κινήματος προβάλλουν το φλέγον ζήτημα της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου για τον επαναστατικό αγώνα που πλησίαζε. Η Ενωση των κομμουνιστών είχε διασπαστεί και διαλυθεί. Ετσι δεν υπήρχε καμιά διεθνής προλεταριακή οργάνωση. Οι προσπάθειες να ιδρυθεί μια προλεταριακή οργάνωση, που έγιναν στις αρχές της 6ης δεκαετίας, καθρέφτιζαν την έντονη επιθυμία των πρωτοπόρων εργατών της Ευρώπης και της Αμερικής να ενωθούν σε παγκόσμια κλίμακα. Η επιθυμία αυτή φαίνεται πιο καθαρά στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης που έδειξαν οι εργάτες στις διάφορες χώρες για την πολωνική εξέγερση, στα συλλαλητήρια των Αγγλων εργατών για να υποστηρίξουν τον αγώνα του αμερικάνικου λαού εναντίον της δουλείας κλπ.
Στις 10 Νοεμβρίου του 1863 οι Αγγλοι εργάτες απεύθυναν στους Γάλλους εργάτες μια έκκληση και τους καλούσαν να συγκροτήσουν μια παγκόσμια οργάνωση. «Για την υπόθεση των εργατών έλεγε η ανακοίνωση είναι ανάγκη να συναδελφωθούν οι λαοί. Γι' αυτό το σύνθημά μας είναι η αδελφοσύνη. Ας συνδεθούμε στενά με όλους τους ανθρώπους που χρειάζονται την ειρήνη, την ελευθερία και τη βιομηχανική ανάπτυξη και ποθούν την ευτυχία σε όλη τη γη». Οι Γάλλοι εργάτες στην απάντησή τους έδειξαν ολοφάνερα την προθυμία τους για τη συγκρότηση μιας παγκόσμιας οργάνωσης.
Ο Τζορζ Οτζερ, διακεκριμένος Αγγλος συνδικαλιστής ηγέτης, ήταν αυτός που έκανε την «έκκληση» προς τους Γάλλους εργάτες, τονίζοντας την ανάγκη της κοινής δράσης της διεθνούς εργατιάς. Οι Γάλλοι όμως απάντησαν μετά από ένα σχεδόν χρόνο. Την απάντησή τους την έστειλαν στο Λονδίνο με τους ίδιους εργάτες που είχαν πάρει μέρος στο κοινό συλλαλητήριο για την ανεξαρτησία της Πολωνίας στα 1863.
Ετσι στις 28 Σεπτεμβρίου του 1864 έγινε η διεθνής συγκέντρωση στο Λονδίνο για να διαβαστεί η απάντηση των Γάλλων εργατών. Στη συγκέντρωση αυτή πήραν μέρος αντιπρόσωποι του προλεταριάτου της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Πολωνίας και της Ιρλανδίας. Ο Μαρξ εκλέχτηκε στο προεδρείο της συγκέντρωσης σαν αντιπρόσωπος των Γερμανών εργατών. Η συγκέντρωση αποφάσισε να ιδρυθεί η Διεθνής Ενωση των Εργατών.
Ο Τζορζ Οτζερ διάβασε στους συγκεντρωμένους αντιπροσώπους των εργατών την έκκληση που είχε σταλεί ένα χρόνο νωρίτερα στους Γάλλους εργάτες. Η έκκληση έλεγε ανάμεσα σ' άλλα:
«Η αδελφοσύνη των λαών είναι εξαιρετικά αναγκαία προς το συμφέρον των εργατών. Γιατί κάθε φορά που προσπαθούμε να καλυτερέψουμε τη θέση μας με την ελάττωση των ωρών της εργασίας και με την αύξηση των ημερομισθίων, οι καπιταλιστές μας απειλούν ότι θα μισθώσουν Γάλλους, Βέλγους και Γερμανούς εργάτες που θα αναπληρώσουν την εργασία μας με χαμηλότερη τιμή. Δυστυχώς, η απειλή αυτή πραγματοποιείται συχνά. Το λάθος, βέβαια, δεν είναι των συντρόφων της ηπείρου, αλλά οφείλεται αποκλειστικά στην έλλειψη κανονικής σύνδεσης μεταξύ των μισθωτών των διαφόρων χωρών».
Και κατέληγε ως εξής:
«Να συγκληθεί μια συνέλευση των αντιπροσώπων της Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας, Πολωνίας, Αγγλίας και όλων των χωρών όπου υπάρχει επιθυμία συνεργασίας για το καλό της ανθρωπότητας. Να οργανώνουμε τα συνέδριά μας, να συζητούμε τα μεγάλα προβλήματα από τα οποία εξαρτάται η ειρήνη των εθνών».
Στη συγκέντρωση πήραν μέρος πάρα πολλοί εργάτες και ξένοι εξόριστοι. Πρόεδρος ήταν ο καθηγητής Ε. Σ. Μπίσλι. Ανάμεσα στους παρόντες ήταν και ο Μαρξ.
Ο Μ. Τολέν, ένας από τους Γάλλους εργάτες αντιπροσώπους, διάβασε την απάντηση της γαλλικής αντιπροσωπείας. Αφού περιέγραφε τις άθλιες συνθήκες ζωής των εργατών από την εκμετάλλευση των κεφαλαιοκρατών, καλούσε τους εργάτες όλων των χωρών να ενωθούν.

Ο Μαρξ βάζει τη σφραγίδα του

Σκοπός της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών ήταν να εκπληρώσει το ιστορικό καθήκον της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου. Είχε και έναν άλλο σκοπό που ο Μαρξ τον διατύπωσε αργότερα στο γράμμα που έστειλε στο Γερμανό σοσιαλιστή Φρειδερίκο Μπόλτε. Η Διεθνής, έγραφε ο Μαρξ, ιδρύθηκε για να αντικαταστήσει τα διάφορα σοσιαλιστικά και μισοσοσιαλιστικά τμήματα με μια πραγματική αγωνιστική οργάνωση της εργατικής τάξης.
Τα καθήκοντα αυτά προσδιόρισαν το περιεχόμενο της Ιδρυτικής Διακήρυξης και του Καταστατικού της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών. Και τα δύο κείμενα γράφτηκαν από τον Μαρξ και εγκρίθηκαν ομόφωνα την 1η Νοεμβρίου του 1864 από την επιτροπή που εκλέχτηκε από τη συγκέντρωση του Σεντ Μάρτινς Χολ για να καταρτίσει το πρόγραμμα της Διεθνούς Ενωσης της εργατικής τάξης.
Η Ιδρυτική Διακήρυξη περιγράφει με ζωηρά χρώματα την κατάσταση του προλεταριάτου στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και αποδείχνει πως η εξαθλίωσή του ολοένα μεγάλωνε, ενώ ταυτόχρονα αυξανόταν ο πλούτος των εύπορων τάξεων. Ο Μαρξ ξεσκεπάζει την εκμεταλλευτική ουσία του καπιταλιστικού συστήματος και τονίζει πως «ούτε η τελειοποίηση των μηχανών, ούτε η εφαρμογή των επιστημονικών μεθόδων στην παραγωγή, ούτε η καλυτέρευση των συγκοινωνιακών μέσων, ούτε οι καινούργιες αποικίες, ούτε η μετανάστευση, ούτε το πλάτεμα των αγορών, ούτε το ελεύθερο εμπόριο, ούτε όλα αυτά μαζί θα απελευθερώσουν τις εργαζόμενες μάζες από την αθλιότητα. Στη σημερινή ελαττωματική βάση κάθε καινούργια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας βαθαίνει αναπόφευκτα τις κοινωνικές αντιθέσεις και οξύνει τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς».
Η «Ιδρυτική Διακήρυξη» της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, που διατύπωσε ο Μαρξ, που είναι το πρόγραμμά της, είναι ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα στην Ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος. Η «Ιδρυτική Διακήρυξη» αναφέρει, ανάμεσα στ' άλλα: «Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι στην περίοδο 1848-1864 δε λιγόστεψε η αθλιότητα των εργαζομένων μαζών κι όμως η περίοδος αυτή όσον αφορά την πρόοδο που σημείωσε στην ανάπτυξη της βιομηχανίας και του εμπορίου είναι μοναδική στα χρόνια της Ιστορίας». Και συνέχιζε, αντικρούοντας όσους έλεγαν ότι μαζί με την ανάπτυξη της βιομηχανίας στη Μεγάλη Βρετανία θα εξαλειφθεί αυτόματα η φτώχεια, ότι διαψεύστηκαν πέρα για πέρα από την πραγματικότητα, αφού οι κυβερνητικές εκθέσεις αποκαλύπτουν ότι για κάθε εργάτη η ζωή «στις εννιά περιπτώσεις απ' τις δέκα δεν είναι παρά ένας αγώνας για την ύπαρξη», τη στιγμή που αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο τα πλούτη των καπιταλιστών και των γαιοκτημόνων.
Στην «Ιδρυτική Διακήρυξη» χαιρετιζόταν η μεγάλη νίκη των Αγγλων εργατών για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου στα 1847, ύστερα από τριαντάχρονο αγώνα, με την κατάκτηση με νόμο της δεκάωρης εργάσιμης μέρας. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται: «Το νομοσχέδιο για το δεκάωρο δεν ήταν μόνο μια μεγάλη πραχτική επιτυχία, ήταν η νίκη μιας αρχής. Για πρώτη φορά η πολιτική οικονομία της αστικής τάξης νικήθηκε μπροστά στα μάτια όλων από την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης». Μετά απ' αυτή τη νίκη των Αγγλων εργατών, σ' όλη τη Δυτική Ευρώπη οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν παρόμοιους νόμους μείωσης του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου.
Η «Ιδρυτική Διακήρυξη» ανέφερε επίσης ότι το μεγάλο καθήκον της εργατικής τάξης είναι σήμερα η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας: «Οι εργάτες απόδειξαν πως η παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα και μάλιστα σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σύγχρονης επιστήμης είναι δυνατόν να γίνει χωρίς την τάξη των επιχειρηματιών που εκμεταλλεύονται την εργασία της τάξης των μισθωτών εργατών... Γι' αυτό το λόγο η εργατική τάξη έχει ένα μεγάλο καθήκον, να κατακτήσει την πολιτική εξουσία». Ο Μαρξ έβαζε ως απαραίτητο όρο για την κοινωνική απελευθέρωση του προλεταριάτου το δυνάμωμα της ταξικής του οργάνωσης και του ιδεολογικού του εξοπλισμού.
Η Ιδρυτική Διακήρυξη περιέχει μια σπουδαία θέση, πως η εργατική τάξη έχει καθήκον να παρακολουθεί την εξωτερική πολιτική, ενώ υπογράμμιζε την ανάγκη να έχουν οι εργάτες δική τους εξωτερική πολιτική. Πιο συγκεκριμένα, σχετικά μ' αυτό αναφέρει: «Αν η χειραφέτηση της εργατικής τάξης απαιτεί την αδελφική συνεργασία των εργατών διαφόρων εθνών, πώς θα μπορέσουν να εκπληρώσουν αυτή τη μεγάλη αποστολή με μια εξωτερική πολιτική που επιδιώκει εγκληματικά σχέδια, που εκμεταλλεύεται τις εθνικές προκαταλήψεις και που κατασπαταλά σε ληστρικούς πολέμους το αίμα και τον πλούτο του λαού;».
Το πρώτο προγραμματικό κείμενο της Διεθνούς τελειώνει με το σύνθημα του «Μανιφέστου του κομμουνιστικού κόμματος»: Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε! Αυτό σημαίνει πως ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να γίνεται με βάση τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού.
Αλλά και το προσωρινό Καταστατικό της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών περιείχε πολύ σπουδαίες προγραμματικές θέσεις - για το συσχετισμό του οικονομικού και του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης, για τον τελικό σκοπό του αγώνα αυτού και για την αποφασιστική σημασία που έχουν για την επιτυχία του η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργάτες διαφόρων κλάδων σε κάθε χώρα και οι αδελφικοί δεσμοί ανάμεσα στους προλετάριους των διαφόρων χωρών. Το Καταστατικό τονίζει πως για να πετύχει η εργατική τάξη την κοινωνική της απελευθέρωση πρέπει να αγωνίζεται πολιτικά και να πιστεύει πως ο πολιτικός αγώνας της είναι ένα μέσο για να φτάσει στον τελικό της σκοπό - στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Το προσωρινό Καταστατικό της Ενωσης αρχίζει μ' ένα προοίμιο που θέτει στην οργάνωση το καθήκον να καθοδηγήσει την εργατική τάξη για την κοινωνική της απελευθέρωση ως εξής: «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να καταχτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη.
Ο αγώνας για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν είναι αγώνας για ταξικά προνόμια και μονοπώλια, αλλά για ίσα δικαιώματα και καθήκοντα και για την κατάργηση κάθε ταξικής κυριαρχίας.
Η οικονομική υποδούλωση του εργάτη στο μονοπωλητή των μέσων εργασίας, δηλαδή των πηγών της ζωής, αποτελεί τη βάση όλων των μορφών της δουλείας, τη βάση της κοινωνικής αθλιότητας, του διανοητικού μαρασμού και της πολιτικής εξάρτησης.
Η οικονομική απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι, επομένως, ο μεγάλος τελικός σκοπός, στον οποίο πρέπει να υποταχθεί σαν μέσο κάθε πολιτικό κίνημα.
Ολες οι προσπάθειες που τείνουν σ' αυτό το μεγάλο σκοπό απέτυχαν ως τώρα από έλλειψη αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργατικούς κλάδους κάθε χώρας και από την απουσία ενός αδελφικού δεσμού ανάμεσα στους εργάτες των διαφόρων χωρών.
Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε τοπικό, ούτε εθνικό, αλλά ένα κοινωνικό καθήκον που αγκαλιάζει όλες τις χώρες, στις οποίες υπάρχει η σύγχρονη κοινωνία και που η λύση του εξαρτάται από την πραχτική και θεωρητική συνεργασία των πιο προχωρημένων χωρών.
Το σημερινό ξαναζωντάνεμα του κινήματος της εργατικής τάξης στις πιο προχωρημένες βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης, ενώ γεννά νέες ελπίδες, απευθύνει, ταυτόχρονα, μια πανηγυρική προειδοποίηση να μην επαναληφθούν τα παλιά λάθη και απαιτεί την άμεση συνένωση των ασύνδετων ακόμα κινημάτων».
Η Διεθνής Ενωση των εργατών βασίστηκε στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ανώτατο όργανο ήταν το ετήσιο συνέδριό της. Το συνέδριο εξέλεγε από τα μέλη του για ένα χρόνο το κεντρικό ή, όπως ονομάστηκε αργότερα, το γενικό συμβούλιο που ήταν το ανώτερο όργανο της Διεθνούς στο χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε ως το επόμενο συνέδριο. Το γενικό συμβούλιο διόριζε από τα μέλη του γραμματείς αντιπροσώπους για την επαφή με τις οργανώσεις της Διεθνούς στις διάφορες χώρες. Εδρα του γενικού συμβουλίου ορίστηκε το Λονδίνο. Οι οργανώσεις βάσεις της Διεθνούς ήταν τα τμήματα στις διάφορες χώρες. Οι εργατικές ενώσεις που υπήρχαν όταν ιδρύθηκε η Διεθνής Ενωση των εργατών, πέρασαν στη δύναμή της με τα δικαιώματα που είχαν τα τμήματα. Τα τμήματα ενώνονταν σε περιφερειακές και εθνικές ομοσπονδίες με επικεφαλής αντίστοιχα ομοσπονδιακά και εθνικά συμβούλια.

Τεράστιο βήμα μπροστά

Οι Γάλλοι εργάτες πρότειναν σαν έδρα της Διεθνούς το Λονδίνο. Επίσης, πρότειναν να γίνει επίσημο όργανό της η αγγλική εργατική εφημερίδα «Beehive», να καθοριστεί προσωρινά ένα σύστημα συνδρομών και η νέα οργάνωση να καθοδηγείται προσωρινά από μια Κεντρική Επιτροπή με υποεπιτροπές σ' όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η πρόταση έγινε δεχτή. Ετσι εκλέχτηκε ένα Γενικό Συμβούλιο που απαρτιζόταν από 21 μέλη για την εκτέλεση των αποφάσεων. Το Συμβούλιο εξουσιοδοτήθηκε να προσλάβει νέα μέλη κατά την κρίση του.
Στις αρχές του Οκτώβρη το Γενικό Συμβούλιο έκανε μερικές συνεδριάσεις που στη διάρκειά τους εγκρίθηκε η ονομασία της Διεθνούς. Η ονομασία της ήταν: «Διεθνής Ενωση των Εργατών». Ως 1η Διεθνής ονομάστηκε μετά την ίδρυση της 2ης Διεθνούς, στα 1889.
Ως μέλη του καθοδηγητικού της οργάνου του Κεντρικού Συμβουλίου εκλέχτηκαν: Ο Τζορτζ Οτζερ, πρόεδρος και ο Γουίλιαμ Ρ. Κρίμερ, επίτιμος γενικός γραμματέας. Εκλέχτηκαν, επίσης, γραμματείς για τη Γερμανία (Κ. Μαρξ), την Αμερική (Π. Φοξ). Ο Πίτερ Α. Φοξ ήταν Αγγλος δημοσιογράφος, ανταποκριτής για την Αμερική στην περίοδο 1866-1867, που προσχώρησε στη Διεθνή, εκλέχτηκε στο καθοδηγητικό της όργανο και ορίστηκε γραμματέας για τις ΗΠΑ. Εκλέχτηκαν επίσης γραμματείς για την Ιταλία, την Πολωνία, την Ελβετία και τη Γαλλία. Μέλη του προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου ήταν: Οι Αγγλοι Λόνγκμαϊντ, Γουόρλεϊ, Λίνο, Χουίτλοκ, Φοξ, Μπλάκμορ, Χάρτουελ, Πίτζον, Λούκραφτ, Γουέστον, Ντελ, Σίρμαν, Νάιες, Σόου, Λέικ, Μπάκλεϊ, Οτζερ, Χόουελ, Οσμπορν, Κάρτελ, Γκρέι, Χουίλερ, Στέινσμπι, Μόργκαν, Γκρόσμιθ, Κρίμερ, Ντικ. Οι Γάλλοι Ντενουάλ, Λε Λιουμπέζ, Ζουρντέι, Μαρίζο, Λερού, Μπορντάζ, Μποχέ, Ταλαντιέ, Ντιπόν. Οι Ιταλοί Βολφ, Φοντάνα, Σετάτσι, Αλντροβάντι, Λάμα, Σολούστρι. Οι Ελβετοί Νιουπερλί, Γιουνγκ. Οι Γερμανοί Εχκάους, Βολφ, Οτο, Λέσνερ, Πφάντερ, Λόχνερ, Μαρξ, Καντ, Μπόλετερ. Οι Πολωνοί Χόλτορπ, Ριμπζίνσχι. Το πρώτο συνέδριο της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών ορίστηκε για το 1865 στις Βρυξέλλες.
Το Γενικό Συμβούλιο καταπιάστηκε αμέσως με την επεξεργασία του πολιτικού προγράμματος και του καταστατικού της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών.
Το πολιτικό πρόγραμμα και το καταστατικό της 1ης Διεθνούς φέρουν τη σφραγίδα του Μαρξ. Βεβαίως, για την επεξεργασία τους και την τελική διατύπωση έγινε αρκετή συζήτηση, ενώ απορρίφθηκαν διάφορα σχέδια, τα οποία υποβλήθηκαν στο Γενικό Συμβούλιο.
Ο Λ. Βολφ, ο οποίος εκπροσωπούσε τους Ιταλούς εργάτες, στην οργάνωση των οποίων ηγούνταν ο Ματσίνι, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο προγράμματος που θα έδινε στην Ενωση χαρακτήρα μυστικής οργάνωσης. Το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε, αφού αντιμετώπισε την εμπεριστατωμένη κριτική και αντίθεση του Μαρξ. Αλλωστε, ο Μαρξ με τον Ενγκελς είχαν διατυπώσει στο «Μανιφέστο» την άποψη ότι οι κομμουνιστές όχι μόνο δεν κρύβουν τις ιδέες τους και το πρόγραμμά τους αλλά το προπαγανδίζουν ανοιχτά στις μάζες. Ο Γουέστον, παλιός οπαδός του Οουεν, πρότεινε κι αυτός ένα πρόγραμμα γεμάτο συγκεχυμένες ιδέες, που επίσης απορρίφθηκε.
Ο Μαρξ, ο οποίος ήταν μέλος της υποεπιτροπής που θα συνέτασσε το πρόγραμμα, ανέλαβε τελικά να διαμορφώσει το ντοκουμέντο, το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα. Το γεγονός ότι ο Μαρξ κλήθηκε τελικά να γράψει το ιστορικό αυτό ντοκουμέντο, αποτελεί απόδειξη της μεγάλης επίδρασης του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος». Ετσι, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης της Διεθνούς, ο Καρλ Μαρξ ήταν ο πραγματικός της καθοδηγητής και ο θεωρητικός και πρακτικός της ηγέτης.
Η ίδρυση της 1ης Διεθνούς έγινε σε στιγμή ανόδου της επαναστατικής πάλης του προλεταριάτου, και του εθνικού κινήματος της αστικής τάξης ύστερα από τη μακρόχρονη περίοδο αντίδρασης που ακολούθησε την ευρωπαϊκή επανάσταση του 1848. Ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν γοργά σ' όλη τη Δυτική Ευρώπη, το ίδιο και η εργατική τάξη, τόσο από άποψη οργάνωσης όσο και από άποψη μαχητικότητας. Το εργατικό κίνημα δυνάμωνε, ιδιαίτερα στην Αγγλία. Στα 1860 δημιουργήθηκε το Συμβούλιο των Τρέιντ Γιούνιονς του Λονδίνου. Παρόμοια όργανα δημιουργήθηκαν σε σειρά χώρες. Στη Γερμανία εμφανίζονταν ακριβώς οι πρώτες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Στα 1863 ο Φερντινάντ Λασάλ οργάνωσε τη Γενική Ενωση των Γερμανών εργατών, που ήταν μια πολιτική οργάνωση και ο Αουγκούστ Μπέμπελ μαζί με τον Βίλχελμ Λίμπκνεχτ ανέπτυσσαν ζωηρή κομμουνιστική δράση που έμελλε να οδηγήσει στο σχηματισμό του σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος της Γερμανίας στα 1869. Και στις Ενωμένες Πολιτείες, οι εργατικές οργανώσεις άρχισαν να αναπτύσσονται γοργά. Η μεγάλη οικονομική κρίση του 1857, η πρώτη κρίση παγκόσμιας έκτασης, έπληξε βαριά τους εργάτες και προκάλεσε ένα ισχυρό απεργιακό κίνημα από το 1860 έως το 1862, τόσο στην Αγγλία, όσο και σε άλλες χώρες μαζί και στις Ενωμένες Πολιτείες.
Από τις πολυάριθμες εκδηλώσεις της μεγάλης ανόδου των εθνικών αστικοδημοκρατικών κινημάτων στην περίοδο πριν από την ίδρυση της 1ης Διεθνούς, ήταν μερικές που αφύπνισαν ιδιαίτερα τους εργάτες όλων των χωρών και δυνάμωσαν την τάση τους για διεθνή αλληλεγγύη. Ενα τέτοιο σημαντικό γεγονός ήταν ο απελευθερωτικός αγώνας του ιρλανδικού λαού ενάντια στους Αγγλους καταχτητές. Ενα άλλο γεγονός ήταν το καινούριο δυνάμωμα του μαζικού κινήματος για την ενοποίηση και τον εκδημοκρατισμό της Γερμανίας. Στα 1859 οι Ιταλοί άρχισαν τον εθνικό επαναστατικό πόλεμο κατά της Αυστρίας. Ο πόλεμος αυτός, που τον καθοδηγούσε ο Γαριβάλδης, στεφανώθηκε με την απελευθέρωση και την ενοποίηση της Ιταλίας και με την εισαγωγή μιας σειράς δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Προκάλεσε τον ενθουσιασμό των εργατών σ' όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Υστερα έγινε η ηρωική εξέγερση της Πολωνίας στα 1863. Η εξέγερση αυτή, που την έπνιξε στο αίμα ο τσάρος, είχε την πλατιά συμπάθεια και υποστήριξη των πλατιών προλεταριακών μαζών. Τέλος, ένα άλλο γεγονός ήταν ο επαναστατικός εμφύλιος πόλεμος στις Ενωμένες Πολιτείες που συνεχιζόταν τη στιγμή της ίδρυσης της 1ης Διεθνούς. Οι οργανωμένοι εργάτες στην Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και σ' άλλες χώρες, κατάλαβαν καθαρά από την αρχή κιόλας του μεγάλου αυτού πολέμου, ότι τα ταξικά τους συμφέροντα βρίσκονταν αποφασιστικά με το μέρος του Βορρά ενάντια στο δουλοκτητικό Νότο και εξέφρασαν επανειλημμένα τα έντονα αισθήματά τους κατά της δουλείας.
Η Διεθνής καθοδήγησε άμεσα την εξέγερση του Παρισιού το 1871 και την Κομμούνα, την εγκαθίδρυση της πρώτης ιστορικά εργατικής κυβέρνησης, ήταν δηλαδή η πρώτη δοκιμή εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οποία αναλύει ο Μαρξ στο έργο του «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία». Ο ίδιος ο Μαρξ από τη Διεθνή καθοδηγούσε την εξέγερση και την πορεία εξέλιξης της Κομμούνας. Με την Παρισινή Κομμούνα τελειώνει μια περίοδος ανάπτυξης εργατικών αγώνων και επαναστάσεων, ενώ η ίδια η εξέγερση του Παρισιού αποδεικνύει την αναγκαιότητα ίδρυσης κομμουνιστικών κομμάτων σε κάθε ξεχωριστή χώρα. Η Διεθνής έχει ήδη συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Υπήρξε ένα τεράστιο βήμα, ιστορική κατάχτηση του διεθνούς εργατικού κινήματος. Παρ' όλ' αυτά δεν ήταν ακόμη η οργάνωση που μπορούσε να καθοδηγήσει αποτελεσματικά την εργατική τάξη στην επαναστατική της πάλη. Αλλωστε, τα διάφορα ρεύματα μέσα στο εργατικό κίνημα, από τα μικροαστικά οπορτουνιστικά (Προυντόν, Λασάλ, Μπλανκί κλπ.), έως τον αναρχισμό (Μπακούνιν), είχαν επίδραση και στις γραμμές της. Τόσο ο Μαρξ όσο και ο Ενγκελς, μέσα από τη δράση τους, θεωρητική και πραχτική, συνέβαλαν, ώστε να ξεκαθαρίζεται θεωρητικά το επαναστατικό εργατικό κίνημα απ' αυτές τις επιρροές, πράγμα βεβαίως δύσκολο για τη συγκεκριμένη ιστορική εποχή. Ετσι, μέσα από τη σφοδρή διαπάλη στις γραμμές της μπολιαζόταν το εργατικό κίνημα με τη θεωρία του Μαρξ. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη υπηρεσία που πρόσφερε στο εργατικό κίνημα, μεγαλύτερη ίσως και από την πραχτική καθοδήγηση των εργατικών αγώνων, με αποκορύφωμα την Κομμούνα του Παρισιού. Η 1η Διεθνής έπαψε τυπικά να υπάρχει το 1876 (ουσιαστικά είχε αρχίσει τη φθίνουσα πορεία από το Συνέδριο της Χάγης στα 1872, οπότε και διασπάστηκε), αφού είχε εκπληρώσει το έργο της στις ιστορικές συνθήκες που έδρασε.
Πηγές:
1. Ουίλιαμ Φόστερ, «Ιστορία των τριών Διεθνών».
2. Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια.
3. Μαρξ Ενγκελς: «Διαλεχτά έργα», τόμος πρώτος, για την Ιδρυτική διακήρυξη και το καταστατικό.
4. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα».