Αλληλεγγύη και ταξικός αγώνας

Τις μέρες αυτές, ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης αγκαλιάζει τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας. Από το υστέρημά τους, οι λαϊκές οικογένειες συνεισφέρουν ότι μπορούν, όχι μόνο για να ανακουφίσουν τον πόνο των ξεριζωμένων, αλλά σε πολλές περιπτώσεις για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες τους, αφού η απουσία του κράτους είναι παντελής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εγκλωβισμένοι στο λιμάνι του Πειραιά. Χιλιάδες από αυτούς δεν θα είχαν ούτε ένα πλήρες γεύμα τη μέρα, ένα γάλα για τα παιδιά τους, αν δεν κινητοποιούνταν οργανωμένα τα συνδικάτα και οι φορείς της Αττικής, αλλά και, μεμονωμένα, άνθρωποι με ευαισθησία, για να προσφέρουν απλόχερα την αλληλεγγύη τους.

Από αυτήν τη σκοπιά, είναι τουλάχιστον προκλητικό να εμφανίζεται η κυβέρνηση ως «εμπνευστής» και υποστηριχτής όλης αυτής της προσπάθειας, για να ξεπλυθεί από τις ευθύνες της για τον ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων, τον εγκλωβισμό τους και τη διαβίωσή τους σε άθλιες συνθήκες.

Οι ευθύνες αυτές δεν μπορούν να κρυφτούν με λόγια συμπάθειας και ευχολόγια. Δεν μπορεί η γνήσια λαϊκή - ταξική αλληλεγγύη να χρησιμοποιείται σαν υποκατάστατο της κρατικής απουσίας στην εξασφάλιση των ελάχιστων μέσων επιβίωσης των κυνηγημένων από τις πατρίδες τους. Ούτε, βέβαια, να αποτελεί μανδύα για τη στάση της κυβέρνησης, που προσπαθεί να την οικειοποιηθεί.

Η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι εταίροι της περιοδεύουν στα νησιά του Αιγαίου και φωτογραφίζονται με τους κατοίκους που σώζουν τους πρόσφυγες και τα μωρά τους από τη μανία της θάλασσας.

Είναι, όμως, οι ίδιοι που συγκρούονται με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και μεταξύ τους για τις σφαίρες επιρροής, για τον έλεγχο πηγών και δρόμων Ενέργειας. Είναι οι ίδιοι που εξόπλισαν και εκπαίδευσαν στρατούς ολόκληρους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής για να υπηρετήσουν τους σκοπούς τους.

Το νήμα του ξεριζωμού για κάθε πρόσφυγα και κάθε μετανάστη εκεί ακριβώς έχει την άκρη του: Στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς, στην ανάμειξη και των δικών τους χωρών, με ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων, σ' αυτό το μπερδεμένο και επικίνδυνο για τους λαούς κουβάρι.

Αλλά και τώρα, που ο δρόμος της προσφυγιάς άνοιξε για εκατομμύρια οικογένειες και παιδιά, η διαχείριση του ζητήματος γίνεται στη βάση των συγκρουόμενων συμφερόντων που έχει η αστική τάξη σε κάθε χώρα. Τόση αξία έχουν οι δακρύβρεχτες διακηρύξεις των ιμπεριαλιστών για τον «ανθρωπισμό» της ΕΕ, στον οποίο ομνύει και η ελληνική κυβέρνηση!

Η οποία, ταυτόχρονα, για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης, μπάζει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, αυξάνοντας τους κινδύνους για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Η υποκριτική και προκλητική στάση της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν πρέπει να αποτελέσει αιτία για να καταλαγιάσει η λαϊκή αλληλεγγύη, αλλά, αντίθετα, λόγος για να πάρει αυτή πιο μαζικά, πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά. Να δυναμώσει η συμπαράσταση σε πρόσφυγες και μετανάστες οργανωμένα μέσα από τα σωματεία και τις Λαϊκές Επιτροπές, να δυναμώσει επίσης το μέτωπο με την πολιτική της κυβέρνησης, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την πολιτική που οδηγεί στον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων.

Η καλύτερη, η μεγαλύτερη προσφορά στους ξεριζωμένους είναι να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, στα συμφέροντα και την εξουσία του, που ευθύνονται για τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, είτε με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, είτε με την ιμπεριαλιστική ειρήνη τους.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 4 Μάρτη 2016.