Οι «αβεβαιότητες» του κεφαλαίου... και τα μπατζάκια του λαού

«Παρακαλάτε να πάνε καλά τα παζάρια μας για "αξιολόγηση" και Προσφυγικό, γιατί αλλιώς... φωτιά στα μπατζάκια σας»!Κάπως έτσι θα μπορούσε να αποτυπωθεί, σε ελεύθερη απόδοση, το μπαράζ καταστροφολογίας και κινδυνολογίας, με το οποίο βομβαρδίζουν το λαό, με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα, όλα τα επιτελεία του συστήματος: Από την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και τα ΜΜΕ του συστήματος, μέχρι τις ίδιες τις ενώσεις των καπιταλιστών, όπως ο ΣΕΒ.
«Αν δεν κλείσει η αξιολόγηση γρήγορα, αν πάμε μέχρι Μάη - Ιούνη, καήκαμε» λένε στελέχη της κυβέρνησης. «Η αξιολόγηση έπρεπε να είχε κλείσει από τον Οκτώβρη του 2015», φωνάζει ο πρόεδρος της ΝΔ. «Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στη ζώνη κινδύνου για την ελληνική οικονομία», λέει ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ.
«Αν δεν γίνουν σήμερα αυτές οι δύσκολες μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει στη συνέχεια να παρθούν πολύ χειρότερα μέτρα», επαναλαμβάνουν όλοι τους, με ένα στόμα, μια φωνή...
«Αν δεν υπάρξει συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό, τότε θα βρεθούμε και εμείς και η ΕΕ στο χείλος της αστάθειας και του χάους», καταλήγουν.
Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν είναι ότι πατώντας πάνω στις υπαρκτές δυσκολίες του κεφαλαίου να περάσει σε φάση ανάκαμψης της κερδοφορίας του, επιχειρούν να στρώσουν το έδαφος για τη νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης που απαιτεί ακριβώς αυτή η ανάκαμψη. Καλούν, ουσιαστικά, το λαό να συναινέσει στην αντιλαϊκή επίθεση, να την υπομείνει χωρίς να αντιδρά, να κάτσει στα αυγά του και να μην κινητοποιείται, υπό την απειλή της... «φωτιάς στα μπατζάκια» του και στο όνομα τού τάχα «μικρότερου κακού».
Και επειδή κάθε κινδυνολογία, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να συνοδεύεται και από το αντίστοιχο... «καρότο», η ένταση των εκβιασμών και της καταστροφολογίας απέναντι στο λαό συνδυάζεται με την κάλπικη υπόσχεση μιας ανάκαμψης από την οποία θα ωφεληθούν τάχα όλοι, συνδυάζεται με τα γνωστά και πολυφορεμένα περί «κρίσιμων κάβων», που μόλις τους περάσουμε θα φανεί «φως στον ορίζοντα» για το λαό...

Οι ανησυχίες του κεφαλαίου...

Οι ανησυχίες του κεφαλαίου, βέβαια, σε ό,τι το αφορά, δεν είναι αβάσιμες. Η βάση τους μάλιστα ξεπερνά τα όρια της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Ολοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, ΕΕ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.ο.κ., αναθεωρούν συνεχώς προς τα κάτω τις προβλέψεις τους για τους ρυθμούς ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας και μιλούν ταυτόχρονα για μια σειρά κινδύνους και «αβεβαιότητες» που μπορεί να αμφισβητήσουν ακόμα και αυτούς τους ισχνούς και αναιμικούς ρυθμούς που προβλέπονται σήμερα, φέρνοντας στο προσκήνιο το ενδεχόμενο μιας νέας ύφεσης.
Σε αυτό ακριβώς το φόντο, στην ευρύτερη περιοχή από την Ανατολική Ευρώπη μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και από τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Βόρεια Αφρική, οξύνονται όλο και περισσότερο οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι συμβιβασμοί μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων φαντάζουν όλο και πιο δύσκολοι, όλο και εύθραυστοι και προσωρινοί.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το Προσφυγικό, ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, αξιοποιείται σε διάφορα γεωπολιτικά και οικονομικά παζάρια, περιπλέκεται με τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς για το μέλλον της ίδιας της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με αντιθέσεις ανάμεσα σε ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις εντός και εκτός ΕΕ.
Οπως είναι φυσικό, αυτές οι ανησυχίες είναι ακόμα πιο έντονες για την ελληνική αστική τάξη, με τα συνεχόμενα χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, καθώς και το συνακόλουθο κίνδυνο να χάσει πολύ έδαφος στους εντεινόμενους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.

...οδηγός της κυβέρνησης στα αντιλαϊκά παζάρια

Με αυτές ακριβώς τις ανησυχίες, του κεφαλαίου και όχι του λαού, προσέρχεται η σημερινή κυβέρνηση, όπως έκαναν και οι προηγούμενες, στα διάφορα παζάρια που διεξάγονται στις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Με αυτές τις ανησυχίες της ελληνικής αστικής τάξης πηγαίνει η κυβέρνηση στο αυριανό Γιούρογκρουπ και συνολικότερα στα παζάρια με τους «εταίρους» για την πρώτη «αξιολόγηση» της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει τη στήριξη των επενδύσεων και της κερδοφορίας του εγχώριου κεφαλαίου, είτε περάσει η οικονομία στη φάση της ανάκαμψης είτε έρθει αντιμέτωπη με μια νέα διεθνή οικονομική κρίση.
Χαρακτηριστικές ακριβώς αυτών των ανησυχιών είναι οι αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του ίδιου του ΣΕΒ, που κάνει λόγο για «καθολική ανάγκη και αγωνία της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας για την άμεση και με επιτυχία ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης», προκειμένου, όπως λέει, «να αρθεί το περιβάλλον αβεβαιότητας γύρω από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας», συμπληρώνοντας εξίσου χαρακτηριστικά: «Μία είναι η προϋπόθεση εξόδου από την κρίση και την ύφεση. Η πλήρης συμμόρφωση με το μνημόνιο, ώστε να γίνει η χώρα πόλος έλξης επενδύσεων, καθώς θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας»...
Μόνο που η έξοδος του κεφαλαίου από την κρίση, η «άμεση και με επιτυχία ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης», σημαίνει την προώθηση και υλοποίηση αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, τα οποία τσακίζουν παραπέρα το λαό: Σε πρώτη φάση, νέα αντιλαϊκά χτυπήματα στις συντάξεις, στην Ασφάλιση, στο Φορολογικό, νέα προνόμια για το κεφάλαιο (βλ. π.χ. νέος «αναπτυξιακός νόμος») που θα φορτωθούν και πάλι στο λαό, για να ακολουθήσουν αμέσως μετά τα Εργασιακά και ό,τι άλλο κριθεί αναγκαίο για τα μονοπώλια.
Με τις ανησυχίες του κεφαλαίου, και όχι του λαού, ούτε φυσικά των προσφύγων, πηγαίνει η κυβέρνηση και στην αυριανή Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό, ενισχυμένη μάλιστα με τη συναίνεση όλων των βασικών αστικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ) στη σχετική «εθνική γραμμή», όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο κοινό ανακοινωθέν τους, μετά την προχτεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών.
Με γνώμονα την επιδίωξη του εγχώριου κεφαλαίου να αναβαθμίσει το γεωστρατηγικό του ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, εμπλέκουν το λαό και τη χώρα βαθύτερα στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δηλώνουν ότι «σέβονται στο ακέραιο τις αποφάσεις της ΕΕ», ότι «συνεργάζονται πλήρως με το ΝΑΤΟ», υπερθεματίζουν δηλώνοντας ότι επιδιώκουν τη «δραστική ενίσχυση της Frontex και την ταχύτατη μετεξέλιξή της σε Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή», διεκδικώντας μάλιστα και την έδρα του νέου κατασταλτικού μηχανισμού της ΕΕ.
Μόνο που είναι ακριβώς αυτές οι αποφάσεις της ΕΕ οι οποίες εντείνουν το προσφυγικό πρόβλημα, εγκλωβίζοντας ήδη στη χώρα δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι ακριβώς η ΝΑΤΟική εμπλοκή στο Αιγαίο, τμήμα της συνολικότερης συγκέντρωσης δυνάμεων της λυκοσυμμαχίας στο τόξο από την Ανατολική Ευρώπη έως την Ανατολική Μεσόγειο, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, ανταγωνισμών και συγκρούσεων με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα, συγκρούσεων που γεννούν συνεχώς νέα κύματα ξεριζωμένων.

Φως στον ορίζοντα για το λαό μόνο όταν βάλει μπροστά τις δικές του ανάγκες

Από όποια άκρη κι αν πιάσει κανείς το ενιαίο νήμα της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής, η «άρση της αβεβαιότητας» του κεφαλαίου, η «ανάκτηση της εμπιστοσύνης» στις προοπτικές του, σημαίνει ένταση της αβεβαιότητας για το λαό. Η αντιμετώπιση των «κινδύνων» για τα μονοπώλια σημαίνει μεγαλύτερη ανασφάλεια για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Στην πραγματικότητα, η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια για το λαό θα επιτείνονται όσο κυριαρχούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όσο θα εναλλάσσονται κυβερνήσεις που θα το υπηρετούν, όσο η χώρα θα είναι δεσμευμένη στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Καμιά συναίνεση, λοιπόν, δεν πρέπει να δείξει ο λαός στις «εθνικές γραμμές» και τις «καθολικές ανάγκες» των εγχώριων μονοπωλίων. Οι φόβοι και οι ανησυχίες του κεφαλαίου για την κερδοφορία του, δεν μπορεί να είναι και φόβοι του λαού που ξεζουμίζεται γι' αυτήν!
Καμιά ανοχή δεν πρέπει να δοθεί στην αντιλαϊκή πολιτική, στο όνομα του τάχα «μικρότερου κακού», καμιά αναμονή στο όνομα των υποσχέσεων για το περιβόητο... «φως στον ορίζοντα» που θα φέρει η υλοποίηση αυτής της πολιτικής.
Φως στον ορίζοντα μπορεί να δει ο λαός μόνο με την κλιμάκωση της πάλης του ενάντια σε νέα και παλιά αντιλαϊκά μέτρα, με τη συμμετοχή του στη δράση και τη μάχη για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, βάζοντας μπροστά τις δικές του σύγχρονες ανάγκες και όχι τις «ανησυχίες» και τους «κινδύνους» του κεφαλαίου.

Γ. Ε.