Αντισταλινισμός, το ντροπαλό στάδιο του αντικομμουνισμού
Δε
ζει αλλά σπέρνει εφιάλτες, ακόμα και νεκρός. Κι αυτό μολονότι δεν τον
έθαψαν στα Ιεροσόλυμα, όπως έλεγε και ο Κάππος, για να φοβούνται μια
νεκρανάσταση οι πολέμιοί του. Ο οποίος έλεγε επίσης πως ο
αντισταλινισμός είναι μια μορφή ντροπαλού αντικομμουνισμού. Που σημαίνει
πως κοκκινίζει ελαφρώς, για να φανεί δικός μας, απ’ τη δική μας τάχα
μπάντα και να θέσει ένα “γόνιμο προβληματισμό” για την “προδομένη
επανάσταση”. Που πήγαινε βασικά καλά ρε παιδί μου τις δέκα πρώτες μέρες
που συγκλόνισαν τον κόσμο, άντε βαριά τα δέκα πρώτα χρόνια, αλλά μετά
στράβωσε -λέει- το πράγμα.
Σχεδόν
πάντα, οι πιο χυδαίες, αντιδραστικές κι ανερυθρίαστες (πολιτικά
μιλώντας) επιθέσεις περιέχουν μια γερή δόση αντισταλινισμού. Και δεν
είναι τυχαίο. Ο Στάλιν ήταν ο πολιτικός ηγέτης που μπήκε επικεφαλής στην
παλλαϊκή σοβιετική αντίσταση στο φασισμό και τη μεγάλη αντιφασιστική
νίκη των λαών, που τσάκισε την πολεμική μηχανή των ναζί. Αυτός που
συνέλαβε και καθοδήγησε το οικονομικό θαύμα σε μια χώρα που πατούσε
ακόμα με το ένα πόδι στη φεουδαρχία και είχε ρημαχτεί από τον πόλεμο,
αλλά μεταμορφώθηκε σε λίγα χρόνια από άκρη σε άκρη, για να μπουν οι
βάσεις του σοσιαλισμού. Πώς να του συγχωρέσει τόσο μεγάλα κατορθώματα ο
ταξικός αντίπαλος; Πώς να μη λυσσάνε οι αστοί ιστορικοί για να τον
παρουσιάσουν ως αιμοσταγή δολοφόνο και δικτάτορα;
Σήμερα μπορεί να μη δεχόμαστε ως επιστημονικό όρο το σταλινισμό,
αλλά στην εποχή του θεωρούνταν ο μαρξισμός των χρόνων της σοσιαλιστικής
οικοδόμησης, με την ίδια έννοια που ο λενινισμός ήταν ο μαρξισμός της
εποχής του ιμπεριαλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Σε αυτό το
πλαίσιο πρέπει να δούμε και να ερμηνεύσουμε και το εγκώμιο που πλέκει
στο Στάλιν, με αφορμή τα εβδομηκοστά γενέθλιά του, λίγους μήνες μετά το
τέλος του δεύτερου αντάρτικου, ο Νίκος Μπελογιάννης.
Ποτέ
κανένας άνθρωπος στον κόσμο ύστερ’ από το Λένιν δε συγκέντρωσε τόσα
βουνά αγάπης και αφοσίωσης, αλλά και τόσους σωρούς από λυσσασμένο μίσος.
Για κάθε τίμιο άνθρωπο, για κάθε αγωνιστή του δίκιου και της λευτεριάς,
για την ατελείωτη φάλαγγα των κομμουνιστών, ο Στάλιν είναι ο σοφός
δάσκαλος, ο αγαπημένος φίλος, ο δοξασμένος αρχηγός. Είναι η καρδιά της
καρδιάς μας. Είναι ο “μπάρμπας” όπως με μια λέξη τον ονομάζει χαϊδευτικά
ο λαός μας. Και αντίθετα για όλους τους εκμεταλλευτές, για όλους τους
εχθρούς της προόδου, ο Στάλιν είναι ο πιο μισητός αντίπαλος, ο πιο
φοβερός εφιάλτης τους και στον ύπνο και τον ξύπνιο τους. (…)
Σήμερα
κανένας δε βλέπει μακρύτερα από το Στάλιν και κανένας δεν έχει
δυνατότερη θέληση από το Στάλιν. Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο
Στάλιν, γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής
του έργου του Μαρξ και του Λένιν. Γι’ αυτό είναι καταπληχτική η δύναμη
της επιστημονικής του πρόβλεψης. Όταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η
αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. Στα λόγια του καθρεφτίζεται
ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον. Ο, τι λέει ο
Στάλιν γίνεται. Είπε πριν την επανάσταση ότι μπορεί η Ρωσία να ανοίξει
πρώτη το δρόμο προς το σοσιαλισμό και τον άνοιξε. Είπε ότι μπορεί να
ανοικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη Ρωσία και ανοικοδομήθηκε. Είπε από το
1925 ότι θα νικήσει η Κινεζική Επανάσταση και νίκησε. Είπε ,όταν ο
Χίτλερ ήταν παντοδύναμος ότι ο χιτλερισμός θα συντριβεί και συντρίφτηκε.
Είπε ότι θα ανοικοδομηθεί ο κομμουνισμός στη Ρωσία και ανοικοδομείται.
Ίσως
κάποιοι ξενίζουν με αυτές τις εκδηλώσεις λατρείας, αφενός όμως είναι
αυθεντικές κι όχι κατά παραγγελία, αφετέρου εκφράζουν το ηρωικό πνεύμα
της εποχής και τα κοσμοϊστορικά της επιτεύγματα. Κι είναι αυτά ακριβώς
που καθοδηγούν σαν φάρος την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή πάλη σήμερα, 63
χρόνια από το θάνατο του Στάλιν, όση λάσπη κι αν δέχτηκε από εχθρούς
αλλά και “εξ οικείων”…
Σφυροδρέπανος